Westkust Kefalonia

Vannacht heeft het blijkbaar hevig gedonderd en gebliksemd volgens papa. Hij lag wakker, ik heb er niks van gehoord. Wanneer we de gordijnen openen, regent het niet maar het is zwaar bewolkt.  We trekken naar de andere kant van het eiland dus misschien valt het daar beter mee. Eenmaal vertrokken, zien we een mistsluier hangen als een langgerekt lint boven de bergen. Het heeft iets mysterieus. We rijden door verschillende dorpjes, maar het thema van vandaag is ‘niks te zien’! De dorpen aan deze kant van het eiland zijn allemaal uitgestorven, geen levende ziel te bekennen. Rondom overal kale bergtoppen met hier en daar een kerk.

We rijden naar de hoogstgelegen top via scherpe haarspeldbochten en komen helemaal boven uit op een plein met een prachtige olijfboom. De kerk is echter gesloten en stilte is oorverdovend. De zee lonkt, dus nemen we op goed geluk een weg naar beneden. Uiteindelijk komen we toe in een kleine baai waar vissersbootjes liggen. Het is hier zeer idyllisch en er zijn 2 cafeetjes maar die zijn beide gesloten. We hebben niet altijd geluk! Wanneer we er wegrijden, ben ik even de weg kwijt en voor ik het weet rij ik me vast. Ik kan geen kant meer uit want de weg loopt dood. Dat wordt weer rechtsomkeer maken. 

We rijden de hele kust af tot we aan de overkant van de hoofdstad Argostini komen. Bij de Bosset brug parkeren we de auto en ik stel voor om de brug over te wandelen naar het centrum. Eenmaal op de brug, besef ik dat deze langer is dan ik had verwacht, maar we hebben tijd dus houden we af en toe halt. Achter ons wordt de lucht pikzwart dus er staat ons nog iets te wachten. Eenmaal aan de overkant, duiken we onmiddellijk een bar binnen want de regen laat niet lang op zich wachten. We zitten goed en wel binnen wanneer het begint te donderen en bliksemen. Het water valt met bakken uit de hemel. Na een half uurtje is de lucht opnieuw blauw en gaan we op zoek naar een restaurantje. Hier is keuze zat want de hele boulevard is een aaneenrijging van eetgelegenheden. We kiezen er eentje uit waar we buiten kunnen zitten, maar toch met een afdakje, je weet maar nooit. Papa neemt opnieuw een visje en ik ga voor de kip gyros. Beide heerlijk en goedkoop.

Na de lunch zie ik dat papa ertegenop ziet om terug naar de overkant te wandelen, dus besluit ik alleen terug te gaan, de auto op te halen en naar de andere kant van het meer te rijden om hem op te pikken. Dat is overigens geen straf, want ik geniet toch wel van het prachtige landschap aan weerszijde van de brug. Wanneer ik in de auto zit, bekijk ik even wat waze zegt en dat valt goed mee. Op slechts 10 minuutjes zou ik terug aan de overkant staan, want er loopt immers een weg helemaal rond het meer. Eenmaal herenigd, rijden we terug naar Sami.

Papa heeft nog kaas en olijven voor straks maar ik ga voor iets zoets. Griekenland staat bekend om verschillende lekkernijen, maar mijn favoriet van Kefalonia zijn de mandoles. De traditionele mandoles zijn bedekt met suikerglazuur. Ze zijn rood gekleurd met Kefalonisch zeewier en absoluut verslavend! Je vindt ze bij elke bakker en in elke supermarkt op het eiland. Snel nog even wat inslaan voor thuis.

Al bij al was het toch weer een leuk dagje met flink wat zonneschijn. We hebben denk ik nu wel elk plekje gezien op Kefalonia en kunnen met een gerust hartje morgen weer naar huis vertrekken. Wat hebben we weer genoten. Het Griekse eiland Kefalonia, we hadden er nooit eerder over gehoord want het eiland is niet heel bekend bij het grote publiek. Juist dat maakt het eiland nog zo ongerept en echt de moeite waard om te bezoeken. Na mijn eerdere bezoek aan het kleine zusje Zakynthos keek ik vanaf het strand uit op de hoge bergtop van Kefalonia. Vanaf dat moment wist ik: daar moet ik ook nog naartoe! Kefalonia is, als je het vergelijkt met Zakynthos, een stuk minder toeristisch. De natuur oogt ruiger en de bergen zijn hoger. Dit is het échte Griekenland in een notendop. 

Old Vlachata - Poros - Agios Nikolaos

Plan was om vandaag een roadtrip te maken op het buureiland Ithaka, het meest tot de verbeelding sprekende Griekse eiland, althans voor diegenen die de Griekse mythologie een warm hart toedragen. Ithaka is immers het eiland van Odysseus, de held uit de avonturenroman Odysseus van Homerus. Maar daarvoor moeten we de ferry nemen en die blijkt net vandaag te staken. Zwemmen is wat ver dus moeten we onze plannen wijzigen. 

Ik heb gelezen in een blog dat het oude spookstadje Old Vlachata de moeite loont om te bezoeken. Dit dorp werd in 1953 getroffen door een verwoestende aardbeving en waar de meeste dorpen in Kefalonia zijn heropgebouwd, is dit dorp gewoon gelaten zoals het was de dag na de aardbeving. Wanneer we er toekomen, is het inderdaad verlaten en het is een speciale beleving om hier alleen rond te lopen. Muren en trappen staan nog half overeind, uit putten en ramen groeien bomen. Het lijkt een beetje op Pompeii, maar dan zonder de nette opgravingen. Het moet destijds een mooi en groot dorp geweest zijn. Heel bijzonder!

Na de rust van het verlaten dorp, rijden we opnieuw richting de bewoonde wereld naar Poros aan de kust. Via de gelijknamige kloof met steile rotswanden van 75 meter hoog, rijden we Poros binnen, een schilderachtig havenstadje, waar met bomen begroeide bergen en de zee bij elkaar komen. In de winter stroomt hier een riviertje door het dorp maar deze is nu helemaal opgedroogd. We zetten ons op een bankje aan het water en genieten van het ruisen van de zee en de wind door onze haren. 

Rond de middag gaan we lunchen bij het Sunrise Fish Restaurant in Skala. Het restaurant met haar blauw witte tafeltjes, heeft een idyllische setting aan het mooie zandstrand met zicht op zee. We zijn opnieuw de eerste gasten en kunnen dus kiezen waar we ons zetten. De bediening is super vriendelijk en ook het eten is geweldig. We kiezen de visschotel voor 2 met daarop verschillende sardientjes, inktvis, gamba’s en zeebaars. Ideaal zou je denken, maar dat is buiten de wespen gerekend. Ook hier komen ze ons ambeteren. Ik heb werkelijk nog nooit ergens geweest waar ze zo talrijk aanwezig zijn. Eentje of twee daar kan ik nog mee leven maar als ze met een dozijn komen aanvliegen dan is dat geen lachertje. 

Na de lunch rijden we naar Agios Nikolaos waar we via een wandeling door de olijfgaarden bij het prachtige Avithos Lake komen. Cipressen bedekken de heuvels rondom het meer en weerspiegelen in het water. Wat een rust hier. We horen enkel het ruisen van de wind door de bomen en het gezoem van wat insecten. Aan de overkant bevindt zich Eleni’s Olive Garden waar ze heerlijke taarten verkopen. We zetten ons tussen de olijfbomen en bestellen een appel- en een citroentaart. Beide zijn heerlijk en kosten slechts de helft van de taart van gisteren. 

Het was alweer een leuke dag in het paradijs. Hopelijk hebben we morgen nog wat geluk met het weer en valt de meeste regen vannacht.