Keri - Laganas

We rijden vandaag naar Keri, één van de mooiste Griekse dorpjes in het zuidwesten van het eiland. Het stadje ligt in een schitterende groene omgeving met veel dennenbomen en olijfbomen. Het traditionele dorpje met stenen huizen, kleine steegjes en een met stenen geplaveid dorpsplein heeft de oorspronkelijke stijl bewaard, daar er tijdens de grote aardbeving van 1953 niet veel schade aangericht is aan deze gebouwen en de inwoners de oude huizen verantwoord gerenoveerd hebben. De kerk Panagia Keriotissa uit 1745 met haar hoge klokkentoren is bijzonder mooi, vooral de uit hout gesneden toegangspoort.

Even verderop wandelen we even naar het kerkhof. Alle graven zijn hier uit witte marmer en kosten waarschijnlijk een fortuin. Nochtans liggen de graven er onverzorgd bij. De  lugubere kant van mij geniet …. Ik vind het heerlijk om tussen de graven te lopen en de gezichten in mij op te nemen. 

Dicht bij het dorp staat een vuurtoren van waar het uitzicht indrukwekkend zou zijn. Maar eenmaal boven op de berg loopt het pad dood. Er werden hekken gezet zodat je zeker niet door kan en je wel verplicht bent om in het Keri Lighthouse restaurant binnen te gaan wil je een prachtig uitzicht over de 2 enorme witte rotsen die als twee piramides boven de zee uitsteken. Het restaurant is echter nog gesloten.

We rijden dan maar naar Keri Beach. Misschien kunnen we van daar de vuurtoren wel spotten. Eenmaal in het pittoreske haventje geparkeerd, zien we al snel dat dat niet het geval is maar het is hier wel gezellig. Op het water dobberen vissersbootjes, sommige restaurantjes zijn geschilderd in blauw en wit en de mooie roze bloemen van de oleanders bloeien volop. Alle clichés over de Griekse eilanden lijken te kloppen, elke foto die ik maak kan zo op een ansichtkaart. Op een gezellig terrasje drinken we iets lekkers en genieten we van de rust.

Na 9 dagen Zakynthos hebben we zo goed als alles gezien, behalve de badplaats Laganas. We besluiten daar te gaan lunchen. Wanneer we er aankomen, is het een drukte van jewelste. Dit is duidelijk ‘the place to be’ voor de jeugd, hippe strandbars met luide muziek en heel wat souvenirwinkeltjes. Niet echt iets voor ons maar restaurantjes genoeg. De eerste locatie is prachtig maar blijkt dat ze enkel burgers hebben dus besluiten we gewoon iets te drinken. We bestellen gemberbier maar krijgen een limonade van sinaasappel en bergamot. Ook niet slecht maar wel niet wat we gevraagd hebben. De ober ziet zijn fout in en komt aangerend met ons gemberbier. Het andere drankje is ‘on the house’. Dat is meegenomen! Lunchen doen we even verderop aan het strand. Papa kan eindelijk zijn zwaardvis eten en ik ga voor de kip souvlaki. Het lijkt een echt toeristenrestaurant maar er zitten best wat Grieken en het eten is hier super lekker. 

In de namiddag rijden we terug naar Lithakia voor nog een laatste namiddag relaxation aan het zwembad. Wat hebben we genoten van het ongerepte, stille binnenland met haar verlaten dorpen, de vele kerkjes, de twee miljoen olijfbomen en de overstekende geiten. Ook de kustlijn met de prachtige uitzichten hebben ons geen moment verveeld. De gulle, Griekse glimlach van de bewoners heeft ons hart gestolen.  En dan hebben we het nog niet gehad over de heerlijke Griekse keuken en de verse vis. Ja het zijn bijzondere dagen geweest op culinair vlak, dus onze weegschaal zal bij thuiskomst toch een iets hoger getal aangeven. Omdat we zo’n prachtig weer gehad hebben, hebben we toch best veel gewandeld dus hopelijk heeft dat de schade enigszins kunnen beperken. Vanaf vandaag gaan we weer in ons normale ritme en beginnen we alvast te dromen van een volgend reisje. 

Agios Sostis - Schildpadden tocht

Vandaag gaan we eindelijk de schildpadden van dichterbij bekijken, althans dat is toch de bedoeling want het beste seizoen om dit te doen is van half mei tot half oktober.  Zouden de beloofde beestjes werkelijk hun kopje aan ons laten zien? We hebben een Eco-vriendelijke schildpadden excursie geboekt bij Nefis. Hiermee ondersteunen we het werk van Archelon, de Griekse Vereniging ter bescherming van de zeeschildpadden. We worden om 09:30 verwacht in de haven van Agios Sostis waar we nog even moeten wachten tot iedereen aanwezig is.

We gaan aan boord en dobberen eerst wat rond vooraan in de haven. De schildpadden zwemmen namelijk vooral rond in ondiep water, wat betekent dat ze vaak dicht bij de kust te zien zijn. De zeeschildpadden komen om de twintig minuten boven water om adem te halen. Als je een beetje geduld hebt en goed om je heen kijkt, heb je dus grote kans dat je er eentje boven ziet komen. Maar de beestjes hebben blijkbaar geen zin om zich te laten zien. Daarom besluit de schipper eerst verder te varen naar het onbewoonde eiland Marathonissi. Dit eiland heeft zelfs de vorm van een schildpad.

Het is op dit zandstrand dat de ‘Caretta- Caretta’ of de onechte karetzeeschildpadden hun eieren leggen. Het is een van de grootste soorten zeeschildpadden en ze kunnen maar liefst één meter worden. Ze hebben een roodbruin schild en een grote, brede kop met grote, donkere ogen. Het is een zeer bijzonder dier dat ver voor de prehistorie tijd al leefde maar nu helaas zeldzaam is geworden. De vrouwtjes leggen ongeveer honderdtwintig eieren. Deze eieren worden door de schildpadden in het zand begraven waar ze zestig dagen blijven liggen, onder de warmte van de zon, voor ze uitkomen. De moeder schildpad bemoeit zich niet meer met de eieren, maar gaat van de zware klus bijkomen en krachten verzamelen, om na enkele weken nog eens een lading eieren te leggen. Na zestig dagen komen de kleine schildpadjes uit hun eieren en kruipen ze naar de zee om aan hun grote avontuur te beginnen. De kleine schildpadden moeten zelf zien te overleven en op eigen kracht de zee zien te bereiken. Dit is van levensbelang, want ze trainen zo hun spieren en de longen beginnen dan te werken. Iemand die denkt te helpen door het kleine schildpadje zelf naar de zee te brengen, help juist niet, in tegendeel, hij zorgt voor de vroege dood van de kleintjes. Deze schildpadden kunnen helemaal niet goed zien en ze moeten op hun eigen 'navigatiesysteem' vertrouwen om de zee te bereiken. Zij gaan op het licht af, dat door de maan en de sterren in de zee weerkaatst wordt. De natuurlijke vijand van de caretta caretta is dan ook helaas de mens met hun lichte steden en discolampen aan stranden, waardoor de jonge schildpadden van koers raken en de zee niet bereiken. Ook speedboten en visnetten zijn helaas een oorzaak van veel sterfte onder de caretta caretta schildpadden. Van de duizend uitgekomen eieren, komt er maar 1 schildpad na 26 jaar terug om eieren te leggen, de meeste anderen hebben het in hun eerste drie levensjaren niet gered, want dan zijn ze nog het kwetsbaarst, hun schild is nog niet uitgehard.

Op een unieke plek gaat de boot voor anker en diegenen die dat wensen kunnen het water in om te zwemmen of te snorkelen. Omdat ik, ondanks de medicatie tegen zeeziekte, weer misselijk ben, besluit ik toch ook maar het water in te gaan. Initieel is het koud maar al gauw ervaar ik het water als aangenaam. We kunnen metersdiep kijken, zo helder is het water hier en er zwemmen heel wat kleine visjes onder ons. De zee kleurt heel diep blauw, groen wordt nog groener en de rotsen lijken bijna licht te geven.

Daarna gaat de tocht verder langs de indrukwekkende kust met zijn krijtwitte rotswanden naar de fascinerende grotten van Keri. Ook hier kunnen de liefhebbers het water in. Aan boord van de boot, dat onderdeel is van het Marinapark van Zakynthos, maken we kennis met enkele vrijwilligers van Archelon, die een presentatie geven over hun belangrijke werk in het “National Marine Park”. Uiteraard is er aan boord ook een klein winkeltje waar we, door het kopen van een souvenir of het adopteren van een schildpad, het werk van de vrijwilligers kunnen steunen.  

Na de twee zwemstops, varen we terug richting haven. We hebben de kans om een schildpad te zien al opgegeven maar plotseling zien we een schaduw in het water. Iedereen wordt verzocht stil te zijn maar de ah’s en oh’s zijn niet van de lucht op het moment dat ons fotomodel het kopje omhoogsteekt om te ademen! Wat een schattig beestje! Ik heb er wel wat medelijden mee want ze wordt omringd door wel 5 boten vol toeristen en ik vraag me af hoe het beestje zich moet voelen met alle ogen op kwatta. 

Wanneer we na een drietal uurtjes afscheid nemen van de vrijwilligers, zijn we toch wel opgelucht dat we dé attractie van Zakynthos gezien hebben. Met een gelukkig gevoel, rijden we naar Keri om opnieuw te lunchen in de Windmill restaurant. Deze keer gaan we voor vis. De vis van de dag is de rode zeebaars maar die kost 30€ en dat vinden we er nu wel over. De gewone zeebaars op de kaart kost 17€ dus gaan we daarvoor. De vis die geserveerd wordt, is immens dus we vragen ons af hoe groot de vis van de dag dan wel niet zou zijn. Net zoals vorige keer is service en eten TOP! Beetje bij beetje transformeren we wel tot een heuse knoflookbol. Tzatziki is dagelijkse kost voor onze pa maar volgens mij stoppen de Grieken werkelijk overal knoflook in. Alleen het ontbijt is knoflookloos. Op andere momenten is er geen ontkomen aan. Ik ben eerlijk gezegd blij dat ik mijn eigen adem niet kan ruiken. Gelukkig is knoflook goed voor de gezondheid.

Orthonies - Elies - Agios Nikolaos

Vandaag rijden we opnieuw noordwaarts naar Orthonies voor een bezoek aan het historische klooster van Panagia Spiliotissa. Benieuwd of we het deze keer zullen vinden! Onderweg passeren we een kaas fabriekje dus houden we even halt. Papa kan verschillende kazen proeven en zo de beste eruit pikken. We kopen een zachte gerookte kaas voor thuis. In de tuin staat een grote cactus en de vijgen zien allemaal mooi rood. Papa zijn oogjes blinken maar dat gaan we niet doen ‘been there, done that’ …  ik heb geen pincet bij dus die venijnige stekels kan ik niet verwijderen.

Na het stinkende bezoek aan de kaasfabriek, begint de zoektocht naar het klooster. Eerst moeten we het dorp uit. Het ligt op de hellingen van de berg Vrachionas op ongeveer 450 meter boven de zeespiegel. De smalle weg die omhoogloopt naar het dorp is zonder meer pittoresk te noemen; nu maar hopen dat we geen tegenliggers tegenkomen. Gelukkig gebeurt dat niet want het stadje lijkt te slapen. Op het dorpspleintje is geen mens te zien, behalve een hondje dat neergevlijd in de schaduw een dutje doet. Hij opent even de ogen, om snel weer verder te snurken. Halverwege besluiten we toch maar om de weg te vragen. Het ligt midden in een groene vallei en het is hier oorverdovend stil. Nergens is een mens te bekennen. Het lijkt wel een soort niemandsland.

Ooit was dit een bloeiende kloostergemeenschap, maar steeds minder mannen voelen zich geroepen de aardse geneugten af te zweren voor een leven in dienst van de Heer. Nu is het kleine klooster nog maar een paar weken per jaar bewoond door vijf nonnen. We worden ontvangen door één van hen en zij blijkt een spraakwaterval. Ze vertelt ons de historie van het klooster in het lang en het breed. In een nabijgelegen grot werd in de 16de eeuw een icoon gevonden van de Heilige Maria. Om het een plek te geven werd dit klooster gebouwd. In de kleine kapel kunnen we het bewonderen. Mooi voor wie er van houdt.

Onderweg passeren we een vervallen windmolen van waar we een prachtig zicht hebben op de zee. Er passeert net een oude man met zijn geitjes. Hij spreekt ons aan want zijn vriend maakt honing. We stellen hem teleur want we kunnen niet blijven kopen. Van ver horen we het geluid van een pruttelende motor die zijn beste tijd gehad heeft. Wanneer het voertuig dichterbij komt, zien we dat het een soort driewieler is. Met twee handen aan het stuurtje manoeuvreert de bestuurder zijn vehikel naar de kant van de weg, met een vriendelijke knik naar ons. Welkom in het binnenland van Zakynthos, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan.

Wanneer we in het dorp Elies toekomen, lijkt het hier wel verlaten. In het spookdorp zijn  de meeste woningen getransformeerd tot bouwvallen. Hier bevindt zich de Elies Olive Press. Er staat olijfolie buiten uitgestald en de deuren staan open dus besluiten we even binnen te kijken. We worden welkom geheten door Marinetta die ons vol passie uitlegt waarom hun olijfolie zo uniek is. De bomen in Elies staan op rotsgrond waardoor ze veel harder moeten werken om te groeien. Dat zou de smaak van de olijven ten goede komen. Sommige bomen die hier staan zijn wel drieduizend jaar oud. Nadat ze het productie proces heeft uitgelegd, laat ze ons hun vijf variaties van olijfolie proeven: extra virgin zonder toevoeging en vier varianten met sinaasappel, citroen, chili, knoflook met rozemarijn en truffel. Dat proeven gaat gepaard met heerlijk brood dat door haar moeder gebakken is. Ook haar broer Giannis is van de partij. Dit is duidelijk een familiebedrijf. De vriendelijkheid is net zoals overal op het eiland ongelofelijk. De olijfolie smaakt heerlijk. Vooral de varianten met knoflook en chili kunnen ons erg bekoren. We kopen dan ook wat olijven, vier flessen olijfolie en een olijven tapenade. Buiten staat er een oude olijfboom, of beter ‘the wish olive tree’. Bedoeling is om de boom te knuffelen en een wens te doen. Baat het niet, dan schaadt het niet. 

We rijden verder noordwaarts naar het dorp Agios Nikolaos waar we opnieuw plaatsnemen op het terras van restaurant La Storia. Vorige keer waren we hier met Nefis Travel tijdens onze uitstap en hadden we niet veel tijd. Nu zijn we niet gehaast. We hebben een prachtig uitzicht over het water. We gaan voor de gegrilde octopus en de spaghetti met gamba’s en beide zijn heerlijk. Enig minpuntje is dat het niet erg warm geserveerd wordt maar dat is eigen aan de Griekse keuken. Echt warm eten kreeg ik in Griekenland nog nooit. De bediening is wel snel en vriendelijk. We blijven nog wat langer zitten en drinken nog een extra vers fruitsapje. 

Door de bergen rijden we terug naar de andere kant van het eiland. De vergezichten zijn na elke bocht anders en we genieten van de autorit. Overal zien we de 485 meter hoge berg Skopos, omringd door een groen lappendeken. Wat is de natuur hier toch prachtig.

Het was weer een top dagje vandaag!

Argasi - Mouzaki - Black Caves

Onweer hebben we gisterenavond niet gehoord dus we begrijpen niet zo goed waar al die drukte goed voor was. Het is wel veel frisser wanneer we de deur uitgaan. De temperatuur geeft slechts 20 graden aan, ideaal weertje voor ons dus. We rijden eerst naar Argasi waar de plaatselijke apotheek mij alvast voorziet van pilletjes tegen zeeziekte. Kwestie van voorbereid te zijn voor onze boottocht van vrijdag. Daarna parkeren we de wagen aan het tankstation. Via een steegje lopen we naar het strand en zien we in de verte al de bezienswaardigheid van deze plek, een stenen brug in zee.  Er zijn geen wegen of paden die erop aansluiten dus het is een beetje een vreemd gezicht. Op de stenen brug met drie bogen prijkt een bordje met het jaartal 1805 maar we horen wel dat ze eigenlijk in 1806 gebouwd werd. Waarschijnlijk heeft de ‘bordjeshanger’ zich met een jaartje vergist. Ze is in Venetiaanse stijl. We begrijpen nu wel waarom Nefis onze boottrip van vandaag verzet heeft want de zee is wild en er staat een strak windje.

We rijden naar het bergdorp Xirokastello dat tegen een mooie begroeide berghelling op ongeveer 120 meter hoogte ligt. Van hieruit hebben we een adembenemend panoramisch uitzicht op de Ionische Zee en de omliggende groene bergen vol met olijf- en pijnbomen. Op de top van de heuvel Skopos bevindt zich het klooster van Panagia Skopiotissa, waar volgens de Griekse mythologie de Griekse Godin Artemis woonde. WaZe slaat tilt en we rijden in cirkels met als resultaat dat we het klooster niet vinden. Zoals zo vaak in Griekenland staan er of geen bordjes of de wegwijzers stoppen halverwege. 

We rijden dan maar verder naar Mouzaki, een erg oud traditioneel dorp. Het ligt in een vruchtbare vlakte, op lage heuvels en is omgeven door duizenden olijfbomen. Wat worden we weer verwend. De zon is opnieuw van de partij en de temperatuur is opgelopen tot zo’n 26 graden. Eenmaal boven in het dorp zien we dat de huizen hier in de traditionele Zakynthos-stijl gebouwd zijn rond een kerkplein. De kerk is echter niet open dus rijden we verder. Ik had ergens gelezen dat er hier een farm zou zijn waar ze een bekroonde olijfolie produceren. WaZe kent het adres dus rijden we vol goede moed verder. Plots moeten we een klein weggetje in en horen we een boenk … we zitten met de bodemplaat tegen de grond. Als dat maar goed komt! Wanneer de gps zegt ‘bestemming bereikt’ staan we in the middle of nowhere en is er geen boerderij te bekennen. 

Onderweg hadden we een bordje gezien naar de Black Caves dus besluiten we daar eens een kijkje te nemen. De weg is onverhard, steil en wordt smaller en smaller. Bij mezelf maak ik de bedenking dat ik nu dus geen tegenligger wil. Aan een klein café boven op de berg staan 3 auto’s en ik kan er niet meer bij. Maar de weg gaat nog hoger dus besluit ik, tegen beter weten in, verder te rijden. In mijn ooghoek had ik op de rots wel 4x4 zien staan maar ach zo erg kan het toch niet zijn zeker? Halverwege wordt de weg slechter … gravel wordt rotsig en ik besef dat doorrijden geen optie is. We staan op de bergkam en draaien is onmogelijk … enige optie terug achteruit op de smalle weg en hopen dat er geen auto’s aankomen. Bovendien is achteruitrijden niet echt mijn sterkste kant dus het zweet staat me in de handen. Gelukkig blijft papa altijd rustig. Na wat een eeuwigheid lijkt, kan ik eindelijk draaien. Terug bij het café doet een dame teken dat ik me best aan de zijkant van de weg mag zetten als we de black caves willen bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Met knikkende knieën stap ik uit de auto.

We starten aan de klim naar de grot maar al na 10 meter beseft papa dat dit voor hem niet zal lukken dus draait hij terug. Ik besluit verder te gaan maar dat blijkt niet zo simpel. De grot ligt hoog dus de klim is steil en gaat over een smal pad met rotsblokken. Af en toe moet ik me optrekken via een koord. Ik voel me net een berggeit. Halverwege moet ik even rusten om op adem te komen maar wat een beloning wanneer ik eindelijk boven kom. Het uitzicht over de vallei is prachtig en de Black Cave indrukwekkend.

Ik zet me even neer en geniet van dit zen momentje. Ik neem extra veel foto’s zodat papa straks toch een beetje kan meegenieten. De weg er naartoe was pittig maar zeker de moeite waard. Eenmaal terug beneden drinken we nog een homemade lemonade alvorens terug af te dalen langs de smalle weg. Onderweg stoppen we nog even bij een oude verlaten kerk, of beter de ruïne van een kerk. 

Het is half 2 voorbij en we hebben nog niet gegeten. We rijden naar Keri waar we lunchen bij the windmill taverne. Er staat konijn in citroensaus op het menu en daar hebben we wel zin in. Voor slechts 30€ hebben we gegeten en gedronken. Het uitzicht op de baai van Keri krijgen we er gratis bij. 

In de late namiddag rijden we terug naar de villa en zetten we ons respectievelijk op het terras en aan het zwembad. 

Cameo Island - Agalas - Porto Limnionas

Vandaag staat opnieuw in het teken van relaxen. We rijden heel vroeg in de ochtend naar Agios Sostis, waar zich het gelijknamige eilandje, ook wel ‘Cameo Island’ genoemd, bevindt. Dit kleine eilandje voor de kust van Zakynthos was niet altijd een eiland. Door een zware aardbeving in de 17^e eeuw is de rotsformatie losgekomen van de rest van het eiland en wordt het verbonden met een lange houten loopbrug.

Aan het eind van die loopbrug betalen we 5 euro en lopen we naar boven, om aan de ander kant weer af te dalen. Daar wapperen witte doeken en zien we pas echt goed hoe helder het zeewater hier is. Van boven hebben we een prachtig uitzicht over de baai van Laganas en het onbewoonde eiland Marathonissi. We zijn er helemaal alleen dus genieten we van de rust aan de mooie baai. 

Wanneer we terug afdalen, nemen we nog even een kijkje in het kleine kerkje van Agios Sostis dat meer dan 16 eeuwen oud is. Het bevindt zich in een soort rotsblok aan de haven. Ondertussen zijn ook de bussen met toeristen aangekomen en is het dus tijd voor ons om te vertrekken. Dat blijkt niet zo simpel want de steile weg is te smal voor 2 auto’s en telkens ik de helling oprijd, moet ik terug achteruit. Na de derde keer lukt het eindelijk om onze tocht verder te zetten.

We rijden naar Agalas, een dorp dat verspreid ligt over heuvels met uitzicht op de Ionische Zee. Het is vooral de ongerepte natuur, de witte kalkstenen kliffen die steil in de azuurblauwe zee storten en het adembenemende zicht dat ons hart verovert. Anno 2023 is er nog altijd een stukje Agalas, dicht tegen het nieuwe dorp dat er grotendeels als een ruïne uitziet. Sommige pandjes zijn hersteld, maar het merendeel ligt er vervallen en overwoekerd bij. En dat heeft wonderlijk genoeg ook weer iets moois.

In het zuiden van het dorp bevindt zich de Damianos-grot, een grot met twee verdiepingen vol stalactieten en stalagmieten. Ik ga eerst op verkenning maar de weg is lang met veel stijgen en dalen dus maak ik wat foto’s terwijl papa boven op mij wacht. Daarna gaan we helemaal op de top iets drinken. Wat een uitzicht … hier blijven we net iets langer zitten.

Wat Agalas ook bijzonder maakt, is de bijzondere architectuur van de oude stenen huizen in verschrikkelijk smalle straatjes. Olijfbomen en wijnranken kleuren de vruchtbare Andronio-vallei groen. Ze is vernoemd naar een boze, hongerige reus die hier geleefd zou hebben. Een vrouw uit Agalas bakte een giftige taart voor hem, waarop hij dood neer viel en zo een vallei tussen de heuvel- en bergtoppen creëerde. In de vallei verzamelt zich in de winter heel wat water. De Venetiaanse bezetters bedachten al in de vijftiende eeuw dat het slim zou zijn om dat water op te slaan en te bewaren voor drogere tijden. Ze bouwden 12 ondergrondse waterreservoirs, waarin het regenwater werd opgeslagen. Anno 2023 zijn die putten nog steeds intact. 

De Grieks-orthodoxe kerk speelt in grote delen van Griekenland nog een belangrijke rol, of is op zijn minst nog erg zichtbaar. Net buiten het dorp zien we een, zo lijkt het, vers geverfde schrijn staan. Hij staat uitnodigend langs de weg, als was het een praatpaal waar je even contact kunt leggen met de hogere macht. Van hieruit hebben we ook een prachtig zicht op de grot. Zo kan papa ze ook bewonderen, zonder te klimmen.

Na de Andronios-vallei dalen we langzaam maar zeker af in de richting van de kust. En opnieuw zien we precies dat landschap voor ons waar we de afgelopen dagen zo verliefd op zijn geworden. Onderweg zien we heel wat lupinen maar jammer genoeg zijn deze bijna uitgebloeid. Vlak voor de kust ligt het eilandje Kentinaria, in het stralend blauwe water. Het is niet veel meer dan een groot rotsblok, dat wel haast afgebroken lijkt te zijn van de imposante kliffen. De witte kalksteen contrasteert fraai met het blauwe water.

We rijden verder door de bergen naar Porto Limnionas. De plaatselijke taverne met dezelfde naam heeft een adembenemend zicht op de zee dus zetten we ons op het terras voor de lunch. Het water loopt ons in de mond bij het zien van de Griekse gerechtjes op de kaart. De vis is over het algemeen goed hier op Zakynthos. Het enige wat wel eens een puntje wil zijn bij verse vis is de prijs. Dat is bij hele vissen altijd een prijs op basis van gewicht. Hoe groter de vis, des te meer je betaalt. De dorade en de gamba’s zijn heerlijk en betaalbaar. Het is hier zo gezellig dat we ook nog voor een dessertje gaan en wat langer blijven zitten. Baklava en frigania, twee typische Griekse desserten en beide super lekker.

Op onze gsm krijgen we een waarschuwingsbericht dat er hevige storm en hagel verwacht wordt vanavond dus besluiten we de bergtop terug over te rijden en stilaan af te zakken naar onze villa. We halen wat lekkers onderweg om thuis op te eten. 

Shipwreck Beach - Blue Caves

Omdat het de komende twee dagen geen mooi weer zal zijn, kregen we de optie om onze boottocht van dinsdag naar vandaag te verschuiven. We zetten de wekker zeer vroeg in de ochtend en om 7 uur rijden we al naar plek van afspraak: Municipal stadium net buiten Zakynthos. Wanneer we daar aankomen, in the middle of nowhere, staan we er helemaal alleen en begin ik stilaan nattigheid te voelen. Volgens mij zijn we verkeerd en is er nog een stadium ergens. En ja hoor … plots krijg ik telefoon en dan volgt een lichte paniek. De dame van Nefis Travel is echter enorm behulpzaam en stelt voor om naar een andere pick-up plek te komen waar ze 15 min later zullen arriveren. We stappen dus in de auto en beginnen opnieuw te rijden. De waZe brengt ons door velden olijfbomen langs smalle weggetjes. Het is stil in de auto want beiden zijn we ervan overtuigd dat we dat niet gaan halen. De snelheidslimiet van 50 km wordt lichtjes overschreden, politie hebben we hier toch nog niet gezien. Vijftien minuten later staan we op de plaats van afspraak, net op tijd.

Wie een tot de verbeelding sprekende plek wil bezoeken op Zakynthos moet het scheepswrak en de blauwe grotten vanaf het water bekijken. Daarom hebben we dus deze tour geboekt. Eenmaal op de bus komen we terug in relax modus maar krijgen we te horen dat de zee redelijk wild is vandaag en dat shipwreck beach misschien niet te bereiken is. Daarom rijden we eerst even naar het uitzicht platform van waaruit we shipwreck beach kunnen zien. De enige weg die we gisteren dus niet genomen hebben omdat hier nergens een wegwijzer naartoe gaat. Er is een kleine stalen brug gemaakt waar we om de beurt een aardig uitzicht hebben op de baai en het strand. Wat opvalt is hoe betoverend mooi de zee is. Ik geloof niet dat ik ooit zo’n intense kleur blauw heb gezien in het water. Het zonlicht en de reflectie van de kliffen werken hier goed samen om ons een visueel spektakel te geven. Het is nog heel vroeg in de ochtend en dat geeft het gouden zand, de turquoise zee en de prachtige steile kalkstenen kliffen een sfeervolle aanblik.

Daarna zetten we koers naar de haven van Agios Nicolaos waar we aan boord stappen van een speedboot. Terwijl we de zee opgaan, hebben we een prachtig uitzicht over het authentieke schilderachtige dorpje. De boot komt op snelheid en binnen de kortste keren is iedereen nat. De zee is inderdaad wild en er wordt belist om rechtsomkeer te maken. Het scheepswrakken zien vanaf het water zal dus niet lukken. Maar er zijn ook nog de blauwe grotten.

De speedboot heeft de mogelijkheid om volkomen veilig de grotten in te varen dus we kunnen ook zonder nat te worden de grotten van binnen bekijken. Sommigen gaan toch het water in en laten zich ‘versmurfen’. Ze kleuren letterlijk blauw. Zolang we varen heb ik geen probleem maar nu de boot rustig op het water dobbert, voel ik me misselijk. Gelukkig heeft Saskia van Nefis een plastiek zakje voor mij en dat blijkt net op tijd. Binnen de 5 minuten ligt mijn maaginhoud erin. Wat ben ik blij wanneer de boot terug koers zet richting de pittoreske haven van Agios Nicolaos, voor een lunchstop.

De kust is hier zo mooi dat ik mijn misselijkheid snel vergeet wanneer we terug met hoge snelheid voorbij de hoge kliffen varen. We eten in een picture perfect Zee taverna met zicht op het buureiland Kefalonia en genieten van het spectaculaire uitzicht onder het genot van een heerlijke maaltijd.

Na de lunch gaan we terug de bus op voor nog een laatste highlight, de Xingia Zee Spa. Deze adembenemende baai is gelegen tussen twee steile rotsen. Het ruikt er een beetje naar rotte eieren omdat het zwavelgehalte hier hoog is. Het bronwater dat uit de rotsen in zee stroomt bij Xingia beach zit boordevol collageen en zwavel. Daardoor zou het een helende werking hebben bij lichamelijke klachten zoals reuma en gewrichtspijn. Ten slotte is het ook goed voor de huid, rimpel werend en anti-cellulitis. Klinkt dit niet geweldig?

Aan het strand is er een beachbar. Drankjes worden boven, vanuit de kantina aan de kustweg, in het mandje van de kabelbaan gezet en naar beneden “gefietst”. De kabelbaan wordt aangedreven met de pedalen van een vastgezette fiets. Onze pa gaat op het terras zitten en ook al ben ik geen zwemmer, ik besluit het toch even te proberen. De bovenste laag van het water voelt ijskoud aan, aan mijn voeten is het lekker warm. Het zwemmen in melkachtig zeewater is speciaal. Aan de geur van rotte eieren wen ik vrij snel.

Al bij al was het wel een leuke dag. ’s Avonds gaan we dineren bij het dichtstbijzijnde restaurant, Dennis Taverne. We zetten ons op het terras. Papa kijkt al uit naar een glas retsina maar, net als in veel restaurantjes op het eiland, hebben ze het niet. We begrijpen er niets van … Grieken van mijn voeten! Hij neemt dan maar een glas rode wijn maar wanneer het op tafel komt, krijgen we de slappe lach. De wijn komt uit de ijskast en is ijs en ijskoud. Gelukkig is het eten wel lekker. Ik maak wel de verkeerde keuze qua voorgerecht want er zit kaas in mijn courgetten beignets. Het hoofdgerecht is gelukkig wel kaas-vrij! Prijzen zijn hier nog steeds veel goedkoper dan bij ons, zo ook de service. Geen borreltje achteraf maar wel een heerlijk bordje fruit.

Kiliomenos- Kampi - Exo Chora - Skinari Cape

Het westelijke deel van Zakynthos ziet er helemaal anders uit. Dit is bergachtig gebied. We rijden eerst naar Kiliomenos, één van de meest authentieke dorpen van Zakynthos. Iedereen is naar hier afgezakt voor een begrafenis. De in het zwart geklede bewoners met grote ruikers witte bloemen stromen toe terwijl de kerkklokken luiden. Net voor iedereen de kerk in gaat, steek ik mijn neus even binnen. Mijn hart slaat een tel over … ik meen iemand te herkennen in de kerk maar realiseer me al snel dat dat onmogelijk is. De Grieks orthodoxe kerk is net zoals elders in Griekenland weelderig ingericht met veel bladgoud. De kerktoren is een losstaand gebouw met grote witte stenen. Bijzonder is dat de weg hier tussen de toren en de kerk doorloopt. Van hierboven hebben we een prachtig uitzicht over  de vallei. 

Wanneer we verder rijden naar het noorden over de bergen, genieten we van de geweldige natuur. Het romantisch bergdorpje, Kampi ligt op onze weg. In het schattige dorpje zijn er veel lokale winkeltjes. Bij een taverne die uitkijkt over kliffen, baaien en stranden van de ruige westkust, houden we even halt. We willen graag wat drinken maar de luiheid van de Grieken is echt frappant. Ze voelen zich niet geroepen om een bestelling op te nemen en wanneer ik ga vragen of we iets kunnen drinken, vang ik bot. Niet open zegt hij. Ja commercieel aangelegd zijn die Grieken niet.

Het landschap van het bergdorpje wordt grotendeels bepaald door de berg Schiza. Boven op deze berg staat het grootste kruis van Griekenland dat er geplaatst werd ter nagedachtenis aan de Grieken die gestorven zijn tijdens de Griekse burgeroorlog en de Tweede Wereldoorlog. Daar waar aan de zuidkant van het eiland het landschap er een beetje uitgeput, stoffig en uitgedroogd uitziet, staan we er versteld van hoe groen het eiland hier wel niet is. Het is september en Zakynthos heeft dus de droogste maanden van het jaar achter de rug, maar vertoont echt een variatie in begroeiing. Vijftig tinten groen! De bochtige wegen en snelheidslimieten zorgen ervoor dat we niet echt snel kunnen rijden. Op het hele eiland is de max. snelheid sowieso slechts 50 km/h. 

De volgende stop is in Exo Chora. Het is niet echt een groot dorp, misschien naar schatting 100 inwoners.  Vier daarvan zitten bij de plaatselijke kafenion op het terras om de dingen van de dag met elkaar te bespreken. Wij zetten ons er bij en passen ons aan … ook wij  slaan de omgeving gade. Net wat de Grieken ook doen. We merken dat de prijzen hier toch best aan de hoge kant zijn en we vragen ons dan ook af of ze de Grieken dezelfde prijs aanrekenen.

Even verderop staat de ongeveer tweeduizend jaar oude olijfboom. Het is niet de oudste olijfboom op het eiland, maar wel de beroemdste. De grote stam heeft een aparte originele vorm. Bij de boom hebben veel inwoners kraampjes opgezet met zelf geoogste producten, zoals olijfolie, noten en honing. Er is ook een klein zeepfabriekje. Wanneer we het bezoeken worden we vriendelijk begroet en krijgen we te horen dat de zeep volledig uit olijfolie wordt gemaakt en super goed is voor ons velletje. Bovendien zijn de zeepjes in mooie vormpjes gegoten dus een leuk souvenir voor thuis. 

We rijden verder naar Anafonitria voor een bezoekje aan het klooster. In dit vijftiende-eeuwse klooster heeft de beschermheilige van het eiland, Agios Dionysios, gewoond. Het is niet meer bewoond, maar we kunnen het wel bezoeken. Aan de ingang staat een middeleeuwse toren. De kloosterkerk zelf is gesloten maar we kunnen wel op het prachtige binnenplein. In het dorpje zelf is het redelijk druk want ook hier bieden inwoners hun producten aan. Er zijn ook handgemaakte tapijtjes en veel houtwerk.  

Op nog geen tien minuten rijden ligt het Agios Georgios Krimnon klooster. Hier is het rustiger wat mij betreft ook mooier. Het klooster zelf stamt uit 1535 en was ooit de thuis van een aantal beroemde kerkelijke mannen. De opvallende ronde toren die binnen de kloostermuren staat heeft geen religieuze functie, maar is gebouwd ter verdediging tegen piraten die in de zestiende en zeventiende eeuw geregeld toesloegen. Op dit moment wonen er nog maar twee monniken. De ene is net de was aan het ophangen terwijl de andere iets hardere arbeid verricht. De vraag is hoelang dit klooster nog bewoond zal zijn. Er zijn steeds minder mannen die voor het monnikenleven kiezen. We kopen een zakje olijfjes en steken de centjes in een soort honesty box. 

De armoede hier op het platteland is duidelijk te zien. Een magere hond op het erf, een geit en wat kippen in de wei. Stapels autobanden, een roestige auto die eruitziet alsof hij al lang geleden zijn laatste ritje heeft gemaakt en allerlei rommel rondom de boerderij. Op een stoel een Griekse papa die zich in geen jaren nog heeft gewassen. 

Via het traditionele dorp Volimes rijden we naar het meest noordelijke puntje van het eiland, Skinari Cape, waaronder de blauwe grotten zich bevinden. Hun naam is te danken aan de blauwe reflecties van het water, waar verschillende tinten blauw zich vermengen en contrasteren met de witte rotsen van de grotten. Hier lunchen we bij Faro. Ons visje smaakt heerlijk en met een volle maag, zetten we onze toch verder. Helemaal boven op de top staan twee windmolens te schitteren in de zon. Eentje zoals op elke ansichtkaart van Griekenland, in wit en blauw en eentje in baksteen. Beide kunnen ons wel bekoren. 

Ondertussen is de temperatuur weer flink opgeklommen maar het voordeel van een auto is vooral dat je niet in de felle zon zit. De airconditioning zorgt voor de nodige verkoeling onderweg. We gaan op zoek naar het beroemde uitzicht op Navagio Beach maar vangen bot. Wegwijzers staan overal maar we rijden in rondjes en geven het na bijna een half uur zoeken op. 

We rijden terug naar de villa waar we de dag afsluiten aan het zwembad.