Soho - Chinatown - Little Italy

Vandaag is onze laatste dag in The Big Apple.  We hebben de voorbije dagen al heel wat gezien en gedaan, maar we beseffen maar al te goed dat we nog maar een heel klein stukje van deze geweldige stad gezien hebben. We trekken vandaag naar Soho, een creatieve broedplaats die barst van de kunstgalerijen. De trendy buurt ademt een jeugdige energie. Heerlijk om hier doorheen te slenteren! De naam SoHo is een afkorting van South Houston. Houston is de naam van een grote straat die van oost naar west loopt, deze wijk ligt dus letterlijk ten zuiden van die straat, in Lower Manhattan. Ik ben instant verliefd. Veel street art en vrolijke kleuren, daar hou ik van. Er zijn ook veel kleine winkeltjes met leuke spullen maar gelukkig zijn die nu gesloten want de prijzen hier zijn nog hoger dan elders in New York.

Opvallend zijn de grote industriële gebouwen die de straten sieren, een overblijfsel uit de negentiende eeuw waarin de textielindustrie floreerde in SoHo. Vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw ontwikkelde het zich langzaam tot de artistieke wijk die het vandaag is.  Wat mij betreft één van de leukste en sfeervolste plekken in New York met die geplaveide straten, elegante bruine gebouwen en gedetailleerde gevels. Wanneer we naar boven kijken, zien we heel wat gietijzer, een typisch kenmerk van deze wijk. De omgeving katapulteert me meteen naar de legendarische Hollywood klassieker Westside Story, waar de Amerikaanse  Tony een serenade brengt aan de Puertoricaanse Maria  op de ijzeren trappen.

Er zijn in deze buurt ongelooflijk veel bakeries dus het wordt moeilijk kiezen. We gaan uiteindelijk voor de Dominique Ansel Bakery, omdat Thomas en Inge ons die aanraadde. Ze staan al jaren aan de top op patisserie vlak en dat is meer dan terecht. Het interieur stelt niet veel voor maar achteraan is er een klein terrasje waar we rustig kunnen zitten en waar de vogeltjes voor een waar orkest zorgen. De specialiteit hier is de cronut, een mix tussen een croissant en een donut. Elke maand verandert de vulling en vandaag is het framboos. We nemen ook een DKA, een gebakje in croissant deeg maar met een karamel korstje. De interpretatie van de klassiekers uit de patisserie wereld is hier totaal anders maar njammie … hoe heerlijk is dat!  Beide zijn gewoon hemels dus als je ooit in deze buurt bent, zeker niet twijfelen.

Een Good Luck Spot, die mogen we natuurlijk niet overslaan. Stel dat het werkt! Al weet ik wel zeker dat het werkt. Wat een prachtig weer hebben we de voorbije week al gehad en vandaag doen de weergoden er nog een schepje bovenop want de temperatuur is ondertussen boven de 25 graden gestegen. Dee Dee is echt mijn persoonlijke geluksbrenger wanneer het daar op aankomt. Ik denk niet dat ik al ooit echt slecht weer gehad heb tijdens een reisje met haar. 

We nemen een kijkje bij Old Saint Paul’s Cathedral, de oorspronkelijke kerk van het rooms-katholieke aartsbisdom New York. Er is net een dienst begonnen want het kleine kerkje stroomt vol. We zien een baby in een wit jurkje dus gaan we er van uit dat het een doop is. Er speelt prachtige muziek en we besluiten om even plaats te nemen op de achterste rij. Even verderop zien we een klein graffiti straatje ‘Freeman Alley’. Dee Dee heeft even genoeg van de gratis kunst op straat denk ik want ze blijft liever even wachten. Tja ik kan er zoals gewoonlijk niet aan weerstaan.

Het is ondertussen middag dus tijd om te lunchen. We zijn vlak bij Katz's Deli, een bekende koosjere delicatessenzaak, beroemd om zijn pastrami op roggebrood. De delicatessenwinkel is populair bij zowel de lokale bevolking als toeristen en werd opgericht in 1888. De bekende filmscène van Meg Ryan's 'orgasme' uit ‘When Harry Met Sally’ is hier opgenomen.  Het is hier heel erg druk, maar de wachtrij gaat snel vooruit. Eenmaal binnen kan mij echter niets bekoren, ja ik weet het, ik ben een moeilijke eter. We gaan dus terug buiten. Op de hoek zit ‘El Churro’ en dat lusten we ook wel. De mega portie churros verrast ons wel een beetje. Deze worden gedipt in een sausje naar keuze. We gaan voor de witte chocolade met lavendel. Vandaag hebben we onze portie ‘zoet’ wel gehad. 

Sinds begin jaren ’80 is de Bowery Wall Mural het canvas van heel wat straatartiesten. Dit is de plek waar Keith Haring zijn eerste grote openbare werken schilderde. Dit stuk muur is een steeds wisselend kunstwerk. We passeren er op weg naar Chinatown.we zijn niet echt fan van wat er vandaag hangt maar wie weet wordt hij of zij ooit beroemd en dan hebben we toch mooi een aandenken. 

Ondertussen zijn de winkeltjes open en we lopen er af en toe eentje binnen. Ze verkopen allerlei leuke hebbedingetjes maar wat is het hier duur. In de kerstwinkel (ja die blijft het hele jaar door open) verkopen ze een kleine ‘big Apple’ en die lijkt ons wel leuk maar echt, 25$ en het is kleiner dan een eitje. We laten het dus wijselijk in de rekken hangen. We passeren een parkje waar ook weer prachtige street art te bewonderen is. Uren zou ik hier kunnen rondlopen. 

Chinatown in Manhattan is een van de negen Chinese towns in de stad. Vroeger leefden hier het grootste aantal Chinezen van alle westerse steden. Toch is dit niet het grootste Chinatown van New York, maar wel een van de oudste Chinese wijken. We wanen ons echt even in China. Alles staat in het chinees aangegeven, zelfs de McDonalds. China town is erg druk, veel chinezen natuurlijk :-) maar ook heel veel toeristen. Overal zijn er kleine winkeltjes waar je heel veel nagemaakte spullen kan kopen. Er zijn ook heel wat restaurantjes maar het stinkt hier heel erg en ze zien er niet echt fris uit.  Na veel Chinezen ontwijken op straat en de geur van Pekingeend hebben we genoeg gezien van Chinatown.

De grens tussen Chinatown en Little Italy is Canal Street. Deze verbindingsstraat is een levendige plek, met veel winkels en straatverkopers. We lopen verder naar Little Italy gelegen aan Mulberry Street. Immigranten uit Napels en Sicilië kwamen hier in de jaren 1880 aan. Hier zijn de aroma’s al wat aangenamer. We ruiken heerlijke Italiaanse kruiden. We moeten dus niet lang twijfelen en zetten ons op een terrasje in de zon en bestellen een heerlijke pasta die vergezeld wordt door focaccia brood. Vriendelijk zijn ze hier niet maar lekker is het wel.

Om twee uur eindigt ons avontuur in New York. Fysiek uitgeput, maar met een vol hart en een rugzak vol mooie herinneringen vertrekken we naar de luchthaven. We informeren eerst even wat het kost om ons naar JFK te brengen maar 110$ vinden we toch net iets te veel om uren in de file te staan. We vertrekken dus vol goede moed met de metro. Daarna nemen we de airtrain naar de juiste terminal. Al bij al duurt dit maar een klein uurtje . Om 19u stijgt onze vlucht op. Binnen 8 uurtjes staan we terug in Brussel.

New York was overweldigend! Een bedwelmende jungle van gigantische wolkenkrabbers, een grote uitstraling en levendige diversiteit. New York heeft een unieke sfeer en een duizelingwekkende energie die het tot een van de meest opwindende steden ter wereld maakt.  Maar wat ik eigenlijk het allerleukste vond: lekker slenteren en cultuur opsnuiven. Op een terrasje iets drinken en om ons heen kijken. We hebben heel wat leuke plekjes ontdekt – van Manhattan tot Chinatown en van Soho tot Little Italy.  Ik ga zeker nog eens terugkomen want, in tegenstelling tot de vorige keer, heb ik immens genoten van deze te gekke stad waar ik mij geen moment onveilig heb gevoeld. Dee Dee en ik hebben maximaal genoten! 

Brooklyn: Bushwick en Williamsburg

Wij zijn inmiddels gewend aan het tijdsverschil. Althans ik toch, want ik word netjes wakker rond half 7. We lopen wat af hier in de ‘City that never sleeps’! Voor mensen die sinds de lagere school geen sport meer beoefenen, vinden we dat we best een prestatie leveren. Vandaag doen we er nog een schepje bovenop want in ons programma zit een 2 uur durende fietstocht, de Brooklyn Bridge bike tour. Dit stadsdeel leent zich namelijk het best om op twee wielen te verkennen. We stappen om iets na zeven de metro in waar een clochard zich nog eens omdraait. Iemand heeft hem al van ontbijt voorzien dus wanneer hij wakker wordt, kan hij al onmiddellijk genieten van een croissantje een een tas koffie. New Yorkers zijn best vredelievend. Eenmaal op onze bestemming aangekomen, wandelen we nog even naar de Brooklyn Bridge.

Om 9u30 beginnen we samen met enkele Nederlanders aan de tour. Onze gids Chuck laat ons weten dat we het op eigen tempo mogen doen want dat hij netjes wacht op elke hoek. Dat is echter buiten de Nederlanders gerekend, die zijn uiteraard allemaal getraind want Nederland is het fietsland bij uitstek.  Het is geweldig fietsweer, zonnig en bijna geen wind.

Eerst rijden we door. Chinatown en daarna via de Manhattan bridge rijden we richting Brooklyn en ik moet me al meteen in het zweet werken. Wat is dit steil! Ik bengel dan ook helemaal achteraan. Gelukkig wacht de groep halverwege de brug maar wanneer ik aankom, rijden we alweer verder. Bergafwaarts gaat het heel wat gemakkelijker. Eenmaal beneden, rijdt Chuck met ons naar een bijzonder plekje. Fans van de serie Gossip Girl maken hier dé foto van de Manhattan Bridge. De exacte locatie is de kruising tussen Water Street en Washington Street. Tussen de gebouwen in, hebben we een perfect uitzicht met onderin ook nog de Empire State Building. In deze wijk is onze gids opgegroeid. Dumbo, de afkorting van 'Down Under the Manhattan Bridge Overpass' stond voorheen bekend als Gairville.

We rijden verder naar Brooklyn Heights, de duurste wijk aan deze kant van het water. De historische huizen met trappen zijn echt heel mooi. Waar ik niet op gerekend heb, is dat de straten hier ook best steil zijn op sommige plekken. Gelukkig stopt Chuck af en toe.

Na een uurtje fietsen komen we aan de Brooklyn Heights Promenade, van waar we een mooi zicht hebben op de skyline van Manhattan. Nadat we van hier het Vrijheidsbeeld, Ellis Island, Staten Island en de haven van Brooklyn hebben gezien, vervolgen we onze tocht.  

We fietsen terug naar Manhattan over de Brooklyn Bridge die de East River overspant en het eiland Manhattan met het stadsdeel Brooklyn verbindt. Het is een van de oudste verkeersbruggen van de Verenigde Staten en de eerste stalen hangbrug ter wereld. Het was de eerste vaste oversteekplaats over de East River. De brug werd gebouwd tussen 1869 en 1883. Vroeger gebruikten voetgangers en fietsers hetzelfde pad maar omdat er dagelijks botsingen waren tussen fietsers en wandelaars, hebben ze dat veranderd. Ik heb het gevoel dat deze brug nog veel steiler is en halverwege de helling moet ik afstappen, mijn benen willen niet meer mee. De fietstour was echt wel heel leuk maar mijn tong hangt wel op mijn tenen. We hebben genoten van onze gids Chuck die ons veel historische details over de bruggen van Manhattan en Brooklyn, alsook over de wijk Dumbo heeft verteld. 

Nadat we de fietsen hebben ingeleverd, nemen we de metro terug naar Brooklyn om  het stadsdeel Bushwick te ontdekken. Er is niet veel hoogbouw, enkel appartementen en huizen met trapjes, maar er is ook een flinke achterstand qua onderhoud. Het stinkt er ook wel op een aantal plaatsen. Het is ook de eerste keer dat we vuil op straat zien liggen.

Bushwick is een arbeiderswijk en in de jaren negentig was dit een ruwe en nogal gevaarlijke wijk. Vandaag is dit wel een veiligere plek, al merk je toch wel dat er niet echt veel toeristen komen. We maken een wandeling door de buurt omdat er hier best wel veel street-art te zien is. We wandelen onder het metrostation door en  gaan op zoek naar Roberta, een restaurantje dat Thomas en Inge ons aangeraden hebben. Het is wel opnieuw pizza maar dat is hier nog het meest betaalbaar. De pizza is lekker maar die van gisteren was beter.

Met ons buikje goed gevuld, gaan we op zoek naar de mooiste graffiti. Wat ons echt opvalt, niet enkel hier maar in heel New York, is dat er constant en overal een weed geur hangt. Blijkbaar is dat sinds enkele jaren in New York gelegaliseerd. In dit stadsdeel zijn er wel veel meer ‘zichtbare’ coffeeshops waar je het spul kan kopen.

Het is grappig dat bijna alle camionettes die hier rijden, ook allemaal vol graffiti staan. We vragen ons af of dit door de eigenaars zelf gedaan is of dat er hier sprake is van vandalisme. Ik zou hier mijn wagen in ieder geval niet met een gerust hart achterlaten.

We nemen opnieuw de metro en rijden naar een andere wijk, namelijk Williamsburg. Dit is de hotspot van Brooklyn. Sinds het einde van de jaren negentig heeft deze buurt een  metamorfose ondergaan. Internationaal heeft Williamsburg een reputatie opgebouwd als 'Klein Berlijn'. Het is nu een levendige buurt die ons positief verrast! Het is eigenlijk een combinatie tussen een dorp en een stad, een gemoedelijke plek met veel toffe street art. De rode draad hierin is vooral het gebruik van kleuren en het tekenen van personen.

I have the time of my life, wat kan ik hier van genieten. Ronddwalen door een stad op zoek naar echte pareltjes. We moeten wel toegeven dat het soms wat zoeken is want er zit ook wel veel  rommel tussen. Onbegrijpelijk dat sommige mensen iemands kunst zo kunnen verbrodden. Gelukkig duiken er af en toe echt prachtige dingen op.

S’Avonds gaan we opnieuw eten bij Utsav, het Indisch restaurant over ons hotel. Lekker dichtbij en heerlijk. Ze kennen hier wel niet het verschil tussen ‘spicy’ en ‘mild’ want ook nu weer zijn de gerechten best pittig ook al hebben we gevraagd om ‘mild’. Onze lipjes gloeien wanneer we afrekenen. We wandelen nog even over Time Square om nog een souvenir te kopen en dat blijkt niet zo’n goed idee. Opnieuw is het hier weer een drukte, nooit gezien. Voetgangers steken over, ook al staat het licht op rood waardoor auto’s nergens door kunnen en de chauffeurs er vrolijk op los toeteren. Hier met de auto rijden, geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt. Het valt ons trouwens op dat er geen enkele ‘normale’ auto rijdt. Het zijn allemaal porches, ferrari’s en dure SUV’s. De gewone man in de straat heeft hier volgens ons geen wagen, die nemen allemaal het openbaar vervoer. Dat is in ieder geval veel praktischer in een stad als deze.  Met de stadse geluiden op de achtergrond vallen we tevreden in slaap. 

Financial district - Lady Liberty

Het is nog vroeg in de ochtend en de stad slaapt nog wanneer we over Times Square wandelen naar de metro. Hoe heerlijk is het om zo zonder mensenmassa dit anders zo drukke stukje van de stad te bewonderen. De lichtreclames branden nu enkel voor ons. Het is best frappant dat in Manhattan, een stadsdeel waar maar liefst 9 miljoen mensen wonen de straten zo proper zijn. Daar kan Antwerpen nog iets van leren. 

De metro is nogal een ‘ding’ in New York. Sommige mensen vinden het complex, verwarrend, spannend of zelfs eng maar wij vinden het vooral een goed alternatief voor stappen. Het netwerk is toch wel een beetje verouderd. Sommige metrostellen zijn vies, donker en heet. We moeten ook goed opletten dat we de juiste ingang nemen want er zijn er meerdere. Dee Dee loodst ons moeiteloos door het kluwen van gangen ondergronds. Wanneer we terug bovengronds komen, zien we een onwaarschijnlijk groot wit gebouw met stalen, vleugelvormige uiteinden die naar de hemel reiken. Dat is de Oculus, een vervoersknooppunt en winkelcentrum.

Het gebouw is een van de vele die werden opgenomen in het plan van de stad om het World Trade Center na 11 september opnieuw op te bouwen. De Oculus is ontworpen door de Spaanse architect Santiago Calatrava en hij gaf zijn ontwerp de naam ‘A bird being released from a child’s hand’. Om een mooie foto te kunnen nemen, wandelen we naar het tweede niveau. Hier kunnen we over de grote doorgangshal fotograferen zodat we de stalen ribben van het dak erboven mooi kunnen zien. 

Misschien denk je bij ‘Financial District’ meteen aan een wijk waar vooral zakenmensen haastig rondrennen met een ‘coffee to go’ en waar voor toeristen niet zo veel te beleven valt. Deze wijk, tussen Broadway en South Street, heeft echter verschillende pareltjes. Overdag is FiDi lekker levendig maar met name ’s morgens vroeg voelt het heerlijk relaxed om hier over straat te lopen en eventjes onderdeel te zijn van de locals die beginnen aan een nieuwe, lange werkdag in New York.

We hebben vooraf kaartjes gekocht voor het 9/11 Museum op Ground Zero maar we zijn nog een beetje te vroeg dus nemen we eerst een kijkje bij het 9/11 Memorial monument, een herdenkingsmonument voor de slachtoffers van de terroristische aanslagen op het World Trade Center in 2001. Op de plek waar eens de Twin Towers gestaan hebben zijn er nu twee grote bassins gemaakt: ‘de Reflecting Pools’. Het water loopt langs de randen naar het midden van het bassin waar het verdwijnt in een groot zwart gat dat nergens naartoe leidt. In een oh-zo drukke stad is het erg moeilijk om mensen stil te krijgen maar hier krijgen we beiden kippenvel. Het water dat de diepte in stroomt, het geeft een akelig gevoel. We voelen de pijn en het verdriet dat vele New Yorkers tot op de dag van vandaag nog steeds met zich meedragen.

Mooie traditie: langs de rand van de vijvers staan alle namen van de slachtoffers uitgefreesd. Op ieders verjaardag wordt er een witte roos bij de naam gestoken. Memorial Plaza wordt omringd door 400 witte eikenbomen, maar één boom spring eruit: Survivor Tree. Deze boom werd flink gehavend maar ondanks dat alles om de boom in puin lag, leefde hij nog. Survivor Tree is tijdelijk verwijderd tijdens de herstelwerkzaamheden, maar kreeg in 2010 zijn plek terug. Nu staat de boom symbool voor veerkracht, overleving en wedergeboorte. Bijzonder hoe ze dit hebben neergezet. Wat zich hier op 9 september 2001 heeft afgespeeld moeten we nooit vergeten. 

Hoewel het al 23 jaar geleden is, zit de 9/11 ramp nog vers in ons geheugen en staan de beelden van de vliegtuigen die zich in de WTC-torens boorden en NYC en de wereld voorgoed veranderden op ons beider netvlies gebrand. Twee commerciële vliegtuigen vol met passagiers doorboorden de torens en 3000 mensen kwamen om het leven. Het museum vertelt het verhaal van die dag door middel van interactieve technologie, archieven, foto’s, persoonlijke verhalen en een verzameling artefacten.

De tentoonstelling om meer te weten te komen over de aanslagen op het World Trade Center en de impact die het heeft gehad op de New Yorkers en andere Amerikanen is indrukwekkend. Eén zinnetje van een nabestaande geeft ons kippenvel, namelijk ‘I did not want that day to end, terrible as it was it was still a day that I shared with Sean’. Hoe verschrikkelijk moet het zijn als een geliefde niet meer thuiskomt.  Wanneer we van de Memorial Hall afdalen naar de fundamenten (21 meter ondergronds), komen we langs The Survivor Stairs. Dit is een betonnen trappenhuis dat diende als vluchtroute voor honderden mensen die probeerden te ontsnappen uit de brandende torens. Geen plek dus waar je bijzonder vrolijk van wordt, maar wel een absolute must als je in New York bent. Van de afbeeldingen van de mensen die zijn overleden, mogen we geen foto's maken. Het blijft heel indrukwekkend. We worden er stil van, en de herrie van de stad lijkt hier heel ver weg. Eenmaal buiten is het contrast dan ook mega groot. Naast Oculus staat er een grote foodmarkt en het is er een drukte van jewelste. De vrolijke muziek, de vele kraampjes en de graffiti in felle kleuren zorgt ervoor dat onze tristesse snel verdwijnt.

Het One World Trade Center is met 541 meter het hoogste gebouw van het Amerikaanse continent. De toren is in de plaats gekomen van het verwoestte World Trade Center. Het nieuwe One World Trade Center staat vrijwel op dezelfde plek en werd geopend in 2014. Op het dak bezoeken we de One World Observatory op de 100st verdieping. Van hier hebben we een panoramisch zicht op de skyline. Indrukwekkend omdat je echt helemaal rond kan kijken maar wel jammer dat we niet buiten kunnen want de weerspiegelingen van de ramen maken het quasi onmogelijk om foto’s te nemen. One Vanderbilt kon mij dus meer bekoren. In de lift naar beneden wordt er een spectaculaire film afgespeeld gedurende enkele seconden over de stad. 

Terug beneden passeren we nog even in het American Express gebouw waar het prachtige Eleven Tears Memorial de 11 werknemers die op 11 september 2001 omkwamen herdenkt. Een diamant hangt boven een waterpoel waar om de paar seconden een druppel in valt. 

Wat verderop staat de St Paul's Chapel, een van de bekendste koloniale gebouwen van de stad. Na de terroristische aanslagen was dit een plaats van hoop en rust voor de leden van de New Yorkse brandweer- en politiediensten en voor anderen die betrokken waren bij de Ground Zero hersteloperatie. De kapel bleef op wonderbaarlijke wijze ongedeerd toen de Twin Towers instortten – niet één raam was gebroken. Een half miljoen warme maaltijden werden toen door het personeel van de kapel uitgedeeld aan de hulpverleners.

De Barthman's Sidewalk Clock bevindt zich in het beton voor de deur van een juwelierswinkel en geeft al meer dan een eeuw lang de tijd aan vanop de grond. Veel mensen lopen er dagelijks overheen zonder er veel bij stil te staan. Enfin, toch een leuke manier om even te checken hoe laat het is voordat we verder gaan met onze wandeling.  Ondertussen hebben we wel een hongertje dus besluiten we naar de Trinity Place Bank Vault Bar te gaan voor de lunch. Eten in een niet meer gebruikte kluis? Dat trok onze aandacht. Wanneer we door de dikke stalen deur van de kluis binnenwandelen, wanen we ons in een andere wereld. De stijlvolle inrichting en zachte verlichting zorgen voor een fijne sfeer. We nemen wat finger food, mini hamburger een kipsatés.

Op het kruispunt van Broadway en Wall Street, komen we Trinity Church tegen. Ze staat pal tussen de moderne wolkenkrabbers. Dit is de derde kerk die is opgetrokken op deze locatie en ze staat er sinds 1846. Ze heeft een gotische torenspits met een verguld kruis. Tijdens de aanslagen van 11 september schuilden heel veel mensen in de kerk voor de enorme puinwolk die door de straten werd geblazen.

Onderweg naar de Hudson Rivier, zien we een grote mensenmassa bij het standbeeld van ‘Wall Street Charging Bull’. Er wordt gezegd dat het aaien over de bol, of nog beter, het beestje even flink bij de ballen nemen, geluk zou brengen. Dee Dee gelooft er niets van en we hebben ook geen zin om het uit te proberen want er staat een lange rij. 

Vandaag hebben we ook een afspraak met Lady Liberty. We wandelen dus naar het zuidelijkste puntje van Manhattan Island om de Staten Island Ferry te nemen, een gratis veerboot die heen en weer vaart tussen Manhattan en het stadsdeel Staten Island. De ferry vertrekt vanaf Whitehall Street. Wanneer we ingestapt zijn, blijven we op het achterdek. Tijdens de 25 minuten durende boottocht hebben we vanaf hier een uniek uitzicht op het Vrijheidsbeeld en Ellis Island. 

Het Vrijheidsbeeld is misschien wel het meest bekende icoon van New York. Het staat symbool voor de verwelkoming van iedereen: terugkerende Amerikanen, gasten en immigranten. De dame met de vlam staat fier overeind in het zonnetje en we verbazen ons over de enorme hoeveelheid boten, bootjes en vooral helikopters. Die vliegen af en aan naar Manhattan: we zien er soms wel 4 of 5 tegelijk in de lucht. Daar we beiden al op Ellis Island geweest zijn, slaan we dit over. Hier zetten alle immigranten voet aan wal in het 'beloofde land' Amerika. Van op de boot hebben we ook een geweldig zicht op de stad.

Aangekomen op Staten Island moeten we even van boord om vervolgen een half uurtje later de ferry terug te nemen. Terug in Manhattan, wandelen we naar South Street Seaport van waar we een prachtig zicht hebben op de Brooklyn Bridge.

Ondertussen is het bijna 6 uur en hebben we honger. We passeren een kleine pizzeria met de naam ‘Di Fara’. Het bestaat al sinds 1965 dus slecht zal het niet zijn. We vragen een pizza met twee verschillende helften. Eentje met kaas en eentje zonder. Hier in New Hork is dat absoluut geen probleem. We kunnen de pizza helemaal zelf samenstellen. Wanneer de pizza klaar is bedekt deze zo goed als heel de tafel. We gaan dus goed ons best moeten doen om alles op te krijgen. Mij lukt het bijna maar Dee Dee laat meer dan de helft staan. Goed eten in New York hoeft echt niet duur te zijn. Het is een komen en gaan in de kleine zaak waar mensen hun pizza komen uithalen. Een mooie lenige zwarte man met twee grote honden, waaronder een ridgeback, komt de zaak binnen en bestelt een pizza. Hij maant de honden aan te zitten en neemt ook zelf plaats aan een tafeltje. Terwijl hij zijn pizza verorbert, kijken de honden toe maar ze geven geen kik. Deze zijn duidelijk goed opgevoed.

We moeten uiteraard nog een kijkje nemen in het epicentrum van het financiële district, Wall Street. Voor het imposante gebouw van de New York Stock Exchange staat het standbeeld ‘Fearless Girl’. Het is een prachtig beeld van een jong meisje dat uitdagend, met de handen op haar heupen, naar de beurs kijkt. Het zou een ode zijn aan de sterke vrouw en de genderdiversiteit. Het moet bedrijven aanmoedigen om meer vrouwen aan te nemen. 

We nemen de metro terug naar Times Square waar het weer een drukte van jewelste is. We zijn dan ook blij wanneer we in het hotel weer tot rust kunnen komen. Hoewel wij graag het maximale uit de vakantiedagen willen halen is het voor vandaag met meer dan 25.000 stappen wel mooi geweest. Morgen is er weer een nieuwe dag en dan hebben we vast nog wel tijd om te doen waar we nu absoluut geen zin meer in hebben

Upper Manhattan - Central Park - Roosevelt Island

Mijn biologische klok is nog steeds niet helemaal aangepast, want om 6 uur ben ik klaarwakker. Vandaag gaan we het meest populaire gedeelte van New York ontdekken, namelijk Upper Manhattan. Hier bevinden zich vrijwel alle highlights. Buiten het meest toeristische gedeelte is dit ook het financiële centrum van New York, met talloze hoofdkantoren van multinationals en eindeloos veel wolkenkrabbers. We hebben er eigenlijk al een groot stuk van gezien daar we nog maar nauwelijks de metro gebruikt hebben. Ik vind deze hier zo onoverzichtelijk waardoor ik sneller kies voor de benentram. Zo lang we het nog kunnen … 

New York kan een hectische en overweldigende plaats zijn wanneer je er voor het eerst komt, zeker als je logeert op Times Square. Daarom vinden wij het aangenaam om onze ochtend voor de verandering in rust door te brengen en trekken we naar Central Park, de enorme groene long in het hart van Manhattan. Het park is verschrikkelijk groot en er zijn heel wat dingen te ontdekken hier. We nemen de metro naar het westen en starten daar met de wandeling. Van zodra we één voet in het park zetten, verstillen de geluiden van de grote stad en eenmaal 200 meter verder horen we niets meer van het drukke verkeer. Vele banken hebben een zilveren plakkaatje waarop mooie teksten staan ter nagedachtenis van NewYorkers. Zachtjes zien we New York ontwaken. New Yorkers laten hun hond uit of lezen hun krantje op een bank. Joggers genieten ook nog even van de relatieve rust voor de toeristen straks hun park overrompelen.

Het opvallende kasteel Belvedere stamt uit 1869 en is één van de bekendste monumenten van Central Park. Het is een Victoriaans kasteeltje uit 1865, dat op de top van Vista Rock ligt, het op één na hoogste punt van het park. Hier bevindt zich het toeristenbureau maar dat gaat maar om 10 uur open. Plots zie ik iemand binnen een foto nemen dus besluit ik toch eens even te proberen of de deur niet open gaat en ja hoor … Binnen zie ik een plannetje van het park en ik heb het net in mijn hand wanneer ik een boze stem achter me hoor dat het bureau niet open is. Ik doe of mijn neus bloedt en wandel terug naar buiten. Nu kunnen we ons in ieder geval wel oriënteren in het reusachtige park. 

Cleopatra’s Needle is een 21 meter hoge Egyptische obelisk die al sinds 1881 in Central Park te bewonderen is. Er zijn in totaal 3 ‘naalden van Cleopatra’ te vinden op de wereld; er staat er één in Londen, één in Parijs en natuurlijk deze in New York. De obelisk was al zeker 1000 jaar oud toen Cleopatra over Egypte regeerde, dus de naam kan misleidend zijn. De ‘naald’ is voorzien van Egyptische hiëroglyfen. We hebben aan een kraampje wat gekarameliseerde noten gekocht en zetten ons op een bankje in de zon.

We besluiten het park even te verlaten en gaan op zoek naar The Lexington Candy Shop, de oudste lunchroom van de stad. De laatste renovatie dateert al van 1948. Daarom geeft het een uniek beeld van het oude New York. Vroeger waren dergelijke ‘luncheonettes’ overal in New York te vinden. Je kon er een lichte lunch nemen tegen democratische prijzen. Lexington Candy Shop gebruikt nog steeds zijn oude koffiepotten, die al uit 1925 dateren en de milkshakes worden gemaakt met een Hamilton Beach Mixer uit 1940. We worden naar een tafeltje geleid en maken een keuze uit de uitgebreide kaart. Ik ga voor de burger en Dee Dee neemt de bagel. We gaan even terug in de tijd, naar het New York van weleer.

Na de lunch passeren we The Metropolitan Museum of Art of The Met. Dit is een van de bekendste kunstgalerijen ter wereld, opgericht in 1870. We nemen binnen even een kijkje maar het is zo’n mooi weer dat we besluiten om Central Park verder te ontdekken.

Conservatory Garden is in theorie de enige tuin in Central Park. De tuin werd samen met de kunstmatige vijver in 1937 geopend. We genieten in relatieve rust van de bloemen en de fonteinen en andere beplanting. Eekhoorntjes springen van boom tot boom of versperren ons de weg want bang zijn ze helemaal niet. Enig nadeel voor mij is dat ik niet kan stoppen met niezen en dat mijn zakdoekvoorraad er bijna door is. Gisteren dacht ik nog ‘het is een verkoudheidje’ maar wanneer ik het stuifmeel hier zie rondvliegen, besef ik dat het mijn hooikoorts is die opspeelt. De pracht van de mooie roze bloesems heeft dus een keerzijde. Mijn allergiepillen liggen thuis dus straks eens kijken of we deze hier ook kunnen vinden.

Even verderop staan enkele bronzen beelden, eentje van de belangrijke verhalenverteller Hans Christian Andersson en eentje van Alice in Wonderland. Dit laatste was een geschenk van filantroop George Delacorte aan ‘de kinderen van New York’ in 1959. In de geest van het sprookje worden de kinderen aangemoedigd om het beeld aan te raken en erop te klimmen. 

De Bethesda Fountain is één van de grootste fonteinen in de stad en één van de bekendste ter wereld. De fontein heeft het enige overgebleven beeld dat in het oorspronkelijke ontwerp van Central Park zat: ‘De engel van de wateren’. Het is een bronzen figuur van 2,5 m, omgeven door vier kleine cherubijnen die gezondheid, zuiverheid, matigheid en vrede voorstellen. Het is ontworpen door Emma Stebbins, de eerste vrouw die een opdracht kreeg om een groot kunstwerk in de stad New York te maken. Aan beide zijden van de fontein staat een muzikant het beste van zichzelf te geven maar ze hebben hun muziek niet echt op elkaar afgestemd. Het is dan ook een beetje kakofonisch. 

Even verderop horen we de muziek van John Lennon dus we komen dichter bij Strawberry Fields. Dit is een gedenkplaats in Central Park ter nagedachtenis aan de zanger van de legendarische Britse popgroep The Beatles. John Lennon en zijn vrouw Yoko Ono woonden in de nabijgelegen Dakota Appartments. Het was hier in de buurt, op weg naar huis, dat Lennon op 8 december 1980 werd doodgeschoten. Op zijn verjaardag in 1985 werd de gedenkplaats, een mozaïek met het woord ‘Imagine’, onthuld. Het is een verwijzing naar het Beatles-liedje ‘Strawberry Fields Forever’ en het nummer ‘Imagine’. De zanger doet zijn best maar the voice zal hij nooit winnen en John Lennon zou zich omdraaien in zijn graf maar ach het geeft wel sfeer aan deze normaal 'stille zone' binnen het park.

We nemen vervolgens de metro naar de Upper East Side van Manhattan om vandaar de iconische rode gondelbaan te nemen naar Roosevelt Island. Dit duurt slechts 3 minuten maar hoe leuk is dit! Op een bepaald moment bengelen we zo’n 75 meter boven de rivier. De luchttram werd trouwens wereldwijd bekend na zijn spectaculaire passage in de film Spider Man in 2002.

Het kleine eiland in het midden van de East River dat bij Manhattan hoort, wordt door de echte New Yorkers niet massaal bezocht, en ook de miljoenen jaarlijkse toeristen laten het mini-eilandje heel vaak links liggen. Dee Dee heeft het al eens bezocht en omdat zij zo enthousiast was, doen we dat vandaag nog een keer. Van op de promenade aan de westelijke kant hebben we een ongelofelijk zicht op de fascinerende skyline van Upper East Manhattan.

We nemen de red bus die gratis naar het midden van het eiland rijdt. Van daar wandelen we via de boulevard naar het uiterste puntje waar zich een mooie vuurtoren bevindt. Wat is het hier rustig. Er staan enkele prachtige standbeelden die hoopvol naar de horizon kijken. Bij dit beeld staat de tekst ‘I dreamed of my mother last night, I think she may come today and take me home’, We hebben al vaak aan onze mama’s gedacht hier. Dee Dee omdat veel van de plekken waar ze samen waren, we opnieuw bezoeken en ik omdat dit mama’s grootste droom was. 

Het Graduate hotel is het enige hotel op het eiland en brengt hulde aan de rijke geschiedenis van de omgeving, met een gang op het gelijkvloers gewijd aan foto's van de familie Roosevelt. In de lobby staat een leuk standbeeld en de wanden staan vol kasten met daarin meer dan 10.000 gedoneerde schoolboeken. We besluiten hier even een theetje te drinken zodat we op ons gemakje kunnen rondkijken.

Via de boulevard naast de rivier wandelen we naar de ferry terminal die ons terug naar Manhattan moet brengen. We komen echter 2 min te laat en mogen niet meer mee. Omdat we een uur moeten wachten op de volgende besluiten we aan zo een echt hotdog kraam alvast iets te nemen zodat we straks geen tijd verspillen met een restaurantbezoek. Met een doosje friet en een hotdog zetten we ons op een bankje in de zon. Wat een slecht idee was dat! De hotdog is verschrikkelijk vet, de frieten net karton en het smaakt ons echt niet. Groot is dan ook onze verbazing wanneer een Duitse vrouw het blijkbaar zo lekker vindt dat ze de hotdog en de frieten van de grond eet. Ze was gestruikeld en alles was tegen de vlakte gegaan, zijzelf maar ook haar eten. Ik maak nog de bedenking dat ze wel plichtbewust is omdat ze alles netjes van de grond opraapt. Maar dan zet ze zich op het bankje naast ons en begint gewoon verder te eten. Dee Dee en ik krijgen er spontaan de slappe lach van. 

De zon schijnt niet meer zo fel en we krijgen het wat koud van al dat stilzitten. We zijn dan ook blij wanneer de boot eindelijk arriveert. We nemen plaats binnen en achter het glas in de zon warmen we zachtjes terug op. Het is Pesach, een Joodse feestdag en we wanen ons in Israël want alle orthodoxe Joden zijn op stap met hun kroost. De boot zit dan ook overvol maar brengt ons in 20 minuten naar 34th street. Van daar is het nog zo’n drie kwartier stappen naar het hotel. 

Tijd om wat razzle dazzle toe te voegen aan onze New York-ervaring. We hebben kaartjes gekocht voor de musical Chicago in het Ambassador theater dus trekken we naar Broadway. Het lijkt wel of iedereen zich naar Times Square heeft begeven want het is een drukte van jewelste. Auto’s staan gewoon stil en toeteren er op los. We laten de drukte en het verkeer van New York City achter ons en duiken in de ondeugende en beruchte wereld van beroemde criminelen met onvergetelijke liedjes en pittige choreografieën. Deze show is perfect voor theaterliefhebbers en biedt een klassieke Broadway-ervaring. 

Al van bij aanvang van de show vliegen we rechtstreeks de muzikale hemel in. Chicago is hartstochtelijk, heeft een cast van topartiesten die perfect passen bij hun rol, de muziek is hemels en de dans is verfijnd en sexy. Alles wat een goede musical moet hebben dus. Waar het over gaat: Moord, hebzucht, corruptie, geweld, uitbuiting, overspel en verraad. Wanneer de gevangenis directrice begint te zingen krijg ik echt kippenvel. Haar stem lijkt als twee druppels water op Billie Holiday. Na twee uur muzikaal genieten zit ons theaterbezoek er op en wandelen we terug naar het hotel