Damme - Brugge

Ik wordt rond half 8 wakker van het zonlicht dat door het raam naar binnen schijnt en ben instant happy.  Ik heb geslapen als een roos. Het ontbijt wordt pas om half 9 geserveerd dus nog tijd genoeg om langzaam op gang te komen. Benieuwd hoe de ontvangst zal zijn, wordt de gastvrijheid opgetrokken tot een hoger niveau? We gaan het zien!

Wanneer we de deur openen, komen we gelijk David tegen die de parasols klaarzet voor de nieuwe zonnige dag. Na een goede morgen van ons maakt hij de opmerking dat we vroeg zijn. De meesten ontbijten pas tegen 9 uur, zegt hij. Viv vraagt laconiek of we terug naar de kamer moeten maar nee dat is nu ook niet nodig. Gelukkig! In de ontbijtruimte wacht Saskia ons op. Ze is duidelijk beter gezind maar misschien komt dat omdat ik haar de groetjes doe van Sonja. Haar gezicht vertoont zowaar een glimlach.  We kiezen een mooi plekje aan het raam. Yoghurt, fruit en homemade granola staan al op de tafel en we krijgen een mooie plank vol lekkers. De zorgvuldig geselecteerde streekproducten worden vergezeld van een heerlijk versgeperst fruitsapje. Daarbovenop mogen we ook een eitje kiezen dat vervolgens in een klein gietijzeren pannetje op tafel wordt gezet.

Na het ontbijt vertrekken we naar het pittoreske Damme. Op aanraden van Saskia, zetten we de auto op de gratis parking van de Lamme Goedzak. We hebben wel zin in een boottochtje dus stappen we aan boord van de nostalgische rivierboot die dus de naam ‘Lamme Goedzak’ draagt.

De slome, maar stijlvolle boot is ongetwijfeld de ideale manier om de Damse vaart te ontdekken en te genieten van het voorbijglijdend polderlandschap omzoomd met statige populierenrijen. De authentieke stijl zorgt voor een unieke en nostalgische ervaring, te meer omdat wij de enige opvarenden zijn. We laten het lieflijke Damme, de stad van Tijl uilenspiegel, achter ons en varen naar het historische Brugge.  De stilte op het water wordt afgewisseld door het vrolijke gefluit van vogels en eenden die opgeschrikt door de boot over het water lijken de wandelen. Aan de zijkant passeren we af en toe een luidruchtige wielerploeg, enkele wandelaars en een eenzame visser die roerloos naar zijn dobber tuurt. De voorjaarsbloemen geven de bermen wat kleur. 

De sierlijke zwemmer op de boeg van de boot geeft de richting aan. Het gespierde lichaam van het bronzen beeld heeft iets verfijnds. Ik kan er naar blijven kijken. De wind speelt door onze haren maar deze is gelukkig niet echt koud. Hoe diep het water hier is, weten we niet maar het water is donker als de nacht. We kunnen de bodem niet zien en ook de vissen blijven verstopt. 

Na 35 minuutjes varen komen we aan in Brugge en wandelen we verder langs de vaart naar het centrum. Het is een pittoreske wandeling van zo’n half uurtje. Op het Jan Van Eyckplein ploffen we neer op een zonnig terras. De omgeving is top, het eten wat minder. De pannenkoek is koud en duidelijk opgewarmd. Viv’s spaghetti kan er mee door. Maar de zon schijnt en dat maakt alles goed.

Brugge wordt vaak ‘het Venetië van het noorden’ genoemd, een titel die het te danken heeft aan het aantal bruggen die de binnenstad telt. We kuieren langs de grachten, langs enkele prachtige oude huizen en komen zo bij de Grote Markt. Tijd om wat chocolade winkeltjes te bezoeken. Van Neuhaus, Galler tot Dominique Persoone … allemaal zijn ze hier vertegenwoordigd. De winkeltjes worden overspoeld door Japanners die grote fan zijn van de Belgische chocolade en kan je hen ongelijk geven? 

Rond kwart na 3 wandelen we terug naar de boot want om 4 uur vertrekt de Lamme Goedzak terug naar Damme. Geen rust aan boord deze keer want binnen zit het vol dronken fietsliefhebbers die de koers volgen op een tv scherm. Op de tonen van ‘drink rode wijn’ glijden we over het wateroppervlak. Af en toe komt één van de mannen ons wat lastigvallen maar omdat ze geen reactie van ons krijgen, druipen ze terug af. Ondertussen is de wind wat gaan liggen dus is het heerlijk toeven vooraan op het dek.

In Damme aangekomen, steken we de voetjes onder tafel bij restaurant de Smisse. De spareribs zijn lekker zoet, pittig en druipen van de saus maar oh wat zijn ze heerlijk. Bovendien zijn de porties immens, we moeten echt moeite doen om alles op te eten. Het interieur is redelijk donker met grote ouderwetse staanlampen, houten banken met schapenvellen en kleurrijke kussens. Tevreden rijden we terug naar onze B&B voor een relax avondje met ‘De Mol’ op TV. Halverwege het programma kleurt de hemel rood en gaat Vivke buiten wat foto’s nemen. 

Knokke - Dudzele

Het elegante Knokke-Heist is de favoriete badplaats van de beau monde uit binnen- en buitenland en is meer dan een gevestigde waarde. De stad kende een ongeziene transformatie. Van een eenvoudig polderdorpje werd het de ‘place m’as-tu vu’ van de Belgische kust. Hier draait alles om ‘zien en gezien worden’.

Knokke-Heist bestaat uit 2 delen, Knokke (ook wel gekend als Het Zoute) en Heist zelf. Deze zijn op wandelafstand van elkaar gelegen maar hebben toch een verschillende ‘vibe’. In Knokke kan je urenlang shoppen in de prestigieuze winkels.  Bovendien is er ook heel wat groen in de stad. Met haar uitgebreide diversiteit van verschillende natuurzones: duinen, slikken, polders en stranden wist Knokke zich op de kaart te zetten als ‘groenste gemeente van de kust’. In Heist is iets rustiger en de troef hier, zijn de heuvelachtige duinen.

We maken eerst een strandwandeling op het mooie grote strand dat zo vroeg in de ochtend nog zo goed als verlaten is. Het ruisen van de zee, de kabbelende golfjes, dat  geeft toch een instant ‘feelgood’ gevoel. We komen helemaal tot rust. Wanneer we terug op de dijk komen, is er nog steeds niet veel volk. Vreemd met dit mooie weer.

Voor we de winkelstraten induiken, gaan we lunchen. De pasta zonder kaas met scampi, wordt er eentje met kaas en kip. Tja, die kip daar kan ik mee leven maar de kaas, sorry die moet eraf. Zonder morren wordt een nieuw bordje gemaakt.Tijdens een wandeling door de stad, komen we heel wat bijzondere beelden tegen. Niet minder dan 30 kunstwerken zijn opgesteld in de straten, pleinen en langs het strand van Knokke-Heist. We stoppen even bij de galerij van Veerle de Vos. Viv is verliefd op haar ‘dikke madammen’ beeldjes en wil wat informatie. De beeldhouwster is niet aanwezig en het meisje dat in de galerij staat doet net vandaag haar eerste dag, veel van Viv’s vragen kan ze dus niet beantwoorden. Ondertussen is iedereen afgezakt naar de kust en is het op de dijk over de koppen lopen.

We halen een broodje en rijden rond 5 uur naar onze verblijfplaats voor de komende twee nachten. We hebben gereserveerd bij de karaktervolle B&B Brutt in het landelijk Brugse ommeland, die verscholen ligt in de polders tussen Damme en Brugge. Bij aankomst worden we ontvangen door Saskia en David. We hadden een warm welkom verwacht maar dat is het alles behalve. Het lijkt wel of het koppel heeft ruzie, in ieder geval hebben ze een slechte dag want een lachje kan er niet af. We worden eerst naar de gemeenschappelijke ruimte gebracht waar we een welkomsdrankje krijgen. Daar laat David ons niet echt subtiel weten dat er een fout gebeurd is bij booking.com. Ze zijn blijkbaar op zondag en maandag gesloten. Tja dat is niet ons probleem natuurlijk. We begrijpen niet dat ze ons niet gecontacteerd hebben met de melding dat onze boeking beter verzet zou worden. We voelen ons in ieder geval niet echt welkom. Hopelijk wordt dit morgenvroeg bij het ontbijt goed gemaakt. 

David brengt ons naar de kamer en die is gelukkig wel ok. De ruime kamer heeft een adembenemend uitzicht op het vlakke land en is bijzonder smaakvol ingericht met veel oog voor detail. In het tv-programma ‘Met 4 in bed’ kregen ze in 2023 van één van de deelnemers de opmerking ‘de koningin van de B&B’s’ en dat is wat ons betreft wel meer dan correct! De inrichting is echt heel erg mooi. 

‘s Avonds maken we nog een mooie wandeling naar de Damse Vaart. 

Camden Town

Heerlijk geslapen vannacht al zijn de matras en ik nog steeds niet bevriend geraakt. Het is onze laatste dag dus moeten we uitchecken. Rond iets na 8 uur geven we onze koffers in bewaring en nemen we de metro naar Camden Town. We beginnen ons al aardig thuis te voelen onder de grond. Ondertussen hebben we ook ontdekt dat mijn oysterkaart toch nog werkt. Wanneer het opgeladen bedrag onder de 2€ komt, blokkeert de kaart. Even opladen dus. Life can be simple!

Wanneer we de metro uitkomen, lopen we naar rechts en komen zo uit bij het viaduct waarop ‘Camden Lock’ is geschilderd. Hier moeten we zijn. Dit is een van de meest alternatieve wijken van de stad. De ietwat alternatieve buurt is vooral geliefd onder kunstzinnige jongeren dankzij de vele trendy bars en vintage winkels.

Het is heerlijk rustig in de hoofdstraat want de winkeltjes zijn nog niet geopend. Momenteel zijn wij de enige toeristen die hier rondlopen. De rolluiken zijn nog naar beneden en dat is extra leuk want ook die zijn beschilderd. Aan het regenboog zebrapad zien we een afbeelding van Amy Winehouse. Verspreid over de wijk zijn er nog wel wat afbeelding van deze beroemde Engelse zangeres maar deze is veruit de mooiste. 

Heel leuk zijn de hogere verdiepingen van de huizen, want die zijn geschilderd in levendige kleuren en sommigen hebben zelfs objecten zoals enorme draken, zwoele lippen, een grote pot Nutella, een sneaker of een olifant die uit het metselwerk steken. Uiteraard wordt mijn aandacht onmiddellijk getrokken naar de olifant. Het winkeltje is ook helemaal mijn ding. De heerlijke geur van wierook doet me toch even wegdromen van Azië. Binnen hebben ze ook een mooie collectie Boeddha’s. 

Achter de hoofdstraat bevindt zich een kleine waterloop die ook wel Little Venice genoemd wordt. Een reiger zit alvast te wachten op de toeristen bij de vele eetkraampjes, die zich achter de betonnen muur bevinden. Hij zal nog even geduld moeten hebben. We ruiken al wel eten maar ze zijn nog maar bezig met de voorbereidingen.  

We passeren een Portugese bakker, het walhalla van de pasteis de nata. Ook hier ruikt het lekker en de geur doet ons naar binnen gaan. We bestellen 4 verschillende smaken en vragen de eigenaar deze in twee te snijden, zodat we ze alle vier kunnen proeven.  Vriendelijk zijn staat niet in zijn woordenboek en met lichte tegenzin doet hij wat hem wordt gevraagd. Dit is toch echt wel het allerlekkerste gebakje ter wereld. Een zalig ontbijtje om de dag te starten. 

Ondanks dat er nog niet veel volk over straat loopt, hangt er een hippe, coole en vriendelijke sfeer. De plek is een inspiratie voor veel kunstenaars, schrijvers en dichters zoals Charles Dickens. We kuieren wat door de zijstraten van Camden want daar zijn de echte juweeltjes te vinden. De graffiti hier kan ons echt bekoren. Wel jammer dat sommige prachtige tekeningen overklad zijn met nietszeggende verfstroken. Onbegrijpelijk dat sommigen er een genoegen in vinden om  die mooie kunst teniet te doen. 

Wat deze buurt ook zo interessant maakt, zijn de kleine winkeltjes op de hippe Camden market die zelfgemaakte goederen verkopen. Van met leder beklede schriften, tot kussenslopen bedrukt met artistieke katten: voor ieder wat wils! De pittige prijzen die aan al deze leuke decoratiestukken en hebbedingetjes verbonden zijn, moet je er uiteraard wel bijnemen. Het blijft dus wel bij snuisteren tussen al deze kleine kraampjes, maar dat geeft ook al voldoening.

Camden Market is in de loop der jaren zo ontzettend gegroeid, dat de drie losse, onafhankelijke markten (Canal Market, Stables Locked Market & Back Street Market) aan elkander vergroeid zijn. Daar waar de vele eetkraampjes samenkomen, staan glazen ‘cabines’ waar je je eten op je gemak even kan opeten. Te midden van de markt staat er een standbeeld van Amy Winehouse, die hier lange tijd gewoond heeft. Een bewaker staat geamuseerd toe te kijken hoe instagrammers één voor één een foto willen met Amy. Wij kunnen nu toch niet onderdoen … We zien enkele beginnende artiesten en muzikanten een straatoptreden geven rondom de hippe markt in de hoop ooit zo populair te worden als Amy.

Op Camden lopen ook allerlei mensen rond in de gekste kledij en met de meest aparte haarstijlen. Ja in Londen kan alles en niemand kijkt raar op van een apart kleurtje op iemands haar. Heel vreemd vinden we de punker die we tegenkomen op de brug. Punkers zetten zich toch normaal af tegen het kapitalisme maar wil je met hem op de foto moet je wel betalen. Ja sommige zetten hun normen en waarden duidelijk opzij.

We wandelen terug naar ons beginpunt en ondertussen zijn de winkels in de hoofdstraat allemaal open. De liefhebbers van goedkope prularia komen hier aan hun trekken maar ons zegt het niets. Het krioelt hier nu van de toeristen dus is het tijd om te vertrekken. Wat zijn we blij dat we onze wandeling zo vroeg in de ochtend zijn gestart. 

Het is lunchtijd dus nemen we de metro naar Covent Garden voor een bezoekje aan Punjab, een Indisch restaurant waar naar verluid de tikka massala werd uitgevonden. Dit nemen we met een korreltje zout maar het is in ieder geval lekker. Een aanrader voor iedereen die van de Indische keuken houdt.  Bij het buitenkomen, schijnt de zon nog steeds en de gekleurde buildings hier steken mooi af tegen de blauwe lucht. We worden er helemaal vrolijk van!

We besluiten daarna nog even naar de hippe Oxford Street te gaan want ik wil graag even door de ‘Burlington Arcade’ wandelen. Dit is een van de drie 19e-eeuwse winkelgalerijen met kleine winkels, waar traditionele Britse luxeartikelen worden verkocht. Vroeger zag de passage er wel ander uit: het is een bouwwerk dat stamt uit 1819, en heeft stijl! Er lopen twee 'gastheren' rond, de zogenoemde Beadles, die moeten zorgen dat bezoekers zich netjes gedragen. Als je fluit, rent of met open paraplu door de arcade loopt zal een Beadle je beleefd vragen om daarmee te stoppen. Ze lopen in een keurig uniform, daterend uit vervlogen tijden, maar zijn wel druk in de weer met hun moderne mobieltje.

Omdat de scones gisteren zo lekker waren, wil Dee Dee graag aan de overkant bij Fortnum and Mason toch nog even een theetje gaan drinken. We worden echter tegengehouden. Gesloten zegt de dame, al zit het er nog vol volk. Boven is ook een cafetaria en die verkopen ook scones, zo zegt ze. Dat klopt inderdaad maar nu weet ik weer waarom ik normaal gezien deze Engelse lekkernij niet zo lekker vind. Het is maar droge kost. Boven hanteren ze duidelijk niet dezelfde recepten.

Rond kwart na drie wandelen we terug naar ons hotel. Hierbij eindigt onze 4-daagse in Londen. Het grote nadeel van deze stad blijft nog altijd het flinke prijskaartje dat aan alles hangt. Maar dat neemt niet weg dat we ons niet ontzettend hard geamuseerd hebben met een beperkt budget. Het was kort maar zoals Mary Poppins het zou zeggen: Het was werkelijk ‘supercalifragilisticexpialidocious’! 

Centrum Londen

Als ik denk aan de koude wind van gisteren, lijkt het me aantrekkelijk om in mijn lekker warm bedje te blijven liggen en nog wat op de snooze knop te drukken maar we hebben een strak programma vandaag dus kom ik om 7 uur toch maar mijn bed uit. Dee Dee is al lang klaar. Vandaag zijn Ingo en Rani 2 jaar getrouwd dus is het feest! Ze weten het nog niet maar we hebben, zo denken we, een leuke verrassing voor hen. Dee Dee en ik hebben gereserveerd bij Darwin Brasserie dat zich bevindt te midden van de Sky Garden. We nemen de metro naar de halte Banks en moeten dan nog zo’n 10 minuutjes stappen. 

De Sky Garden is geen gebouw, het zijn de drie bovenste verdiepingen (35, 36 en 37) van 20 Fenchurch Street, ook wel bekend als de Walkie Talkie. Deze bijnaam wordt duidelijk wanneer we het gebouw zien. Het kreeg van sommige Londenaren de titel ‘lelijkste gebouw van Londen’. De tuin opende in 2015 voor het publiek. We moeten eerst door de security en nemen dan de lift tot op de 35st verdieping.  Bij het openen van de liftdeuren bevinden we ons in een oase van planten. Er staan vooral Mediterrane en Zuid-Afrikaanse soorten. Aan de Theems zijde van het gebouw is er een open balkon. De rest van de Sky Garden is overdekt met grote ramen waardoor het opvallend licht is in deze bijzondere luchttuin. Verstopt tussen al het groen in de botanische tuin bevindt zich Darwin Brasserie maar daarvoor moeten we nog een etage hoger.

We krijgen een tafeltje bij het raam en hebben een fenomenaal uitzicht over London.  Ingo is een beetje van zijn sokken geblazen door onze geste maar reageert compleet verkeerd. Zijn woorden ‘ik vind dit maar niks, het is er compleet over’ zorgen bij mij voor een emotioneel moment en bij het zien van mijn tranen, beseft hij dat zijn woorden me hebben gekwetst. Hij bedoelde dit niet zo maar ja ik zit in de menopauze en pak alles nogal letterlijk op. Na een verduidelijking van zijn kant, excuses en een dikke knuffel, is alles vergeten en vergeven en genieten we van een heerlijk ontbijt. Daarna wandelen we nog even door de tuin en nemen we een kijkje op het terras. Jammer dat het redelijk bewolkt is buiten. Door de mist zien we niet zo ver als we hadden gehoopt. 

We wandelen via de Londen Bridge naar de overkant van de Theems. Gelukkig is de koude wind van gisteren verdwenen. Voor ons zien we een glazen torenspits die meteen onze aandacht trekt. Londenaars zien het gebouw als een glasscherf die de wijk waarin het staat, als het ware doorkerft. 

Ingo wil graag naar de Media Art Exhibition dus hebben we kaartjes gekocht. We worden verwacht om 11 uur in het hart van Seoul, een meeslepende mediakunsttentoonstelling die de bruisende Koreaanse stad tot leven brengt. 12 unieke zones met meer dan 25 verbluffende digitale kunstinstallaties nemen ons mee naar de levendige straten van de trendy stad en nodigen ons uit om te kijken hoe de cultuur, dromen en mythes van Seoul voor onze ogen tot leven komen. Dit is echter niet alleen kunst die we van een afstandje kunnen bewonderen. Nee, we worden er zelf een deel van. De grenzen tussen werkelijkheid en verbeelding vervagen. 

In Londen geraak je nooit uitgekeken en als je er nog niet vaak geweest bent, dan moet je gewoon starten met typisch toeristische dingen. Ik heb een leuke wandeling uitgestippeld langs de Theems. De wolken hebben plaats gemaakt voor blauwe lucht en er is zelfs een waterzonnetje.

We passeren Borough Market met de meest uiteenlopende stalletjes. De geur die in onze neus dringt wanneer we voorbij het notenkraam komen, doet ons watertanden. We krijgen allerlei proevertjes en dat resulteert in een aankoop van enkele soorten.  Een onmiskenbaar icoon in de skyline van Londen is natuurlijk de Tower Bridge. De indrukwekkende Victoriaanse brug is een van de belangrijkste en oudste verbindingen tussen de twee delen van Londen. Een wandeling over de Tower Bridge is gratis. Vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht op de gigantische wolkenkrabbers zoals The Shard, The Sky Garden en de Gherkin. Ze gaan hand in hand met de bouwwerken uit de tijd van koningin Victoria. Wanneer we aan de andere kant komen, staan we oog in oog met de Tower of London, meestal kortweg de Tower genoemd. Het is een historisch gebouwencomplex uit 1078. Rani en Ingo hebben nog een klein hongertje en storten zich op de fish and chips. 

Rani heeft heel erg veel pijn aan haar enkel dus besluiten we de volledige wandeling niet te doen en opteren we voor de metro zodat we een stukje kunnen afsnijden. Wanneer we terug bovengronds komen, zien we St Pauls Cathedral, de kerk waar Prins Charles huwde met Prinses Diana. De locatie van de kathedraal is niet zomaar gekozen, het is de hoogste plek van de stad. Hij moest gezien worden en hij mag nog steeds gezien worden.

Eenmaal daar gaan we terug in de richting van de Theems, die we oversteken via de Millenium Bridge. Deze spectaculaire hangbrug ‘Blade of Light’ was de eerste brug die na meer dan een eeuw over de Theems gebouwd werd. Ze is ruim 300 meter lang en bestaat voornamelijk uit aluminium, beton en staal. De draagkabels zijn onder oogniveau geplaatst, waardoor we van een ongehinderd uitzicht op de Theems en hartje Londen kunnen genieten. Aan de overkant van het water zien we het Tate Modern, een beroemde kunstgalerij die zich in de oude elektriciteitscentrale van Bankside bevindt. Daar splitsen we ons op. Rani en Ingo hebben gisteren sneakers gekocht en moeten deze nog ophalen. Wij vervolgen onze wandeling in het centrum van Londen. We hebben deze namiddag nog niets gedronken dus maken we een tussenstop in Gabriels Wharf. In een kleine chocoladebar drinken we iets lekkers.

Wanneer we bij the London Eye komen, wandelen we even weg van de Theems naar Leake Street. We zijn weg van streetart en onder het station Waterloo bevindt zich een Graffiti Tunnel, die tot aan de nok toe gevuld is met kleurrijke kunstwerken.

In 2008 besloot straatkunstenaar Banksy een ambitieus en grappig genoemd nieuw evenement te organiseren: The Cans Festival. Zijn missie: 'een donkere, vergeten vuilnisbelt transformeren in een oase van prachtige kunst'. Wow hoe mooi is dit! Er zijn ook enkele kunstenaars bezig en het is leuk om hen even te observeren. Waarom weet ik niet maar ik word altijd vrolijk van graffiti. Net zoals in de fotografie zijn het vooral de portretten die me aanspreken. Ogen die doordringend naar ons kijken, ik krijg er kippenvel van. 

In Londen voor de eerste keer en Buckingham Palace overslaan, is not done. Dee Dee wil dus kost wat kost de thuisbasis van de Britse koninklijke familie bewonderen. Omdat het toch nog best ver is, nemen we opnieuw de metro. Bij het naar buiten gaan, blokkeren de poortjes. Mijn oysterkaart doet het niet meer. Gelukkig staat er iemand van de security en zij laat me buiten. Ook aan de automaat blijkt de kaart niet meer in gang te krijgen. Er staat nog £5 op dus stelt de security man voor om contact op te nemen met het hoofdkantoor. Het is echter al laat dus dat zal voor een andere keer zijn. 

We wandelen door een park en komen bij Buckingham Palace. Het weerspiegelt de rijkdom en macht van de monarchie als geen ander. Missie volbracht: Dee Dee heeft toch een glimp opgevangen van de meest iconische bezienswaardigheid van Londen. Onze voetjes beginnen echter pijn te doen en we zijn dringend toe aan wat rust. We wandelen nog even verder tot bij Fortnum and Mason en ploffen daar neer voor een lekker theetje. Het is wetenschappelijk bewezen dat door de aderen van een Engelsman meer thee stroomt dan bloed. Maar afternoon tea met name ‘high tea’ is meer dan aan een theetje sippen. Ja het nuttigen van thee en scones in de namiddag is hier werkelijk uitgegroeid tot een sociaal ritueel. Dee Dee wil die lekkernij wel eens proeven. Ik ben niet zo’n fan van scones maar na het proeven van die van Fortnum and Mason, moet ik mijn mening herzien. Ze zijn simpelweg heerlijk, lekker krokant aan de buitenkant en zacht aan de binnenkant. De Clotted Cream lijkt wel boter maar is  perfect op smaak en vormt een smakelijk geheel met de bessenconfituur. 

Via Piccadilly Circus wandelen we terug naar het hotel. We zijn net op tijd om ons om te kleden voor een speciaal diner. We gaan naar een restaurant dat maar liefst 20 jaar een Michelin ster heeft gehad. Dit jaar kreeg ze deze niet meer maar we gaan ervan uit dat de standaard toch nog hoog zal zijn. Hakkasan Mayfair ligt op amper 10 minuutjes stappen van ons hotel in de buurt van Bond Street. De voordeur vertelt het ons al, we betreden een onbekende wereld.  Via een lange steile trap dalen we af naar een prachtig ingericht restaurant. Binnen is het super trendy, iedereen is ‘dressed up’ en er hangt een underground sfeertje. Ik hou wel van dat lounge-gevoel. Met een heerlijke mocktail klinken we op nog vele jaren samen en maken dan een keuze uit de uitgebreide kaart vol Kantonese gerechten. De bediening is super attent en een lieve ober helpt ons met de keuze. Onze serviette wordt door de ober mooi op onze schoot gedrapeerd en wanneer het eten op tafel komt, zijn we verbijsterd. We hadden er veel van verwacht en die verwachtingen worden meer dan ingelost want elk bordje is een juweeltje! Al bij de eerste hap weten we het zeker: dit wordt culinair genieten!

We hadden verwacht dat de porties klein zouden zijn maar dat is hoegenaamd niet het geval. Integendeel zelfs. We krijgen het niet allemaal op. Bij de reservatie had ik opgegeven dat we een huwelijksverjaardag komen vieren, en attent dat ze zijn krijgen Ingo en Rani een bordje met heerlijk ijs. Aan de zijkant van het bord staat met chocolade geschreven ‘Happy Anniversary’ en wij krijgen eenzelfde bordje met de tekst ‘Welcome to London’. Attent toch? Daarna komt het echte dessert en dat wordt op een spectaculaire manier opgebracht. Net zoals al de rest, smaakt het heel bijzonder. Toegegeven, Hakkasan is niet goedkoop, maar het eten en de beleving zijn het echt wel waard, wat ons betreft de absolute top en zeker die Michelin ster waard.

Notting Hill

De wekker staat op 9 uur maar Dee Dee is al wakker om 6 uur. Ik word met kleine oogjes en een pijnlijke rug wakker rond half acht. Ouder worden … geen pretje! De stad roept! We hebben geen ontbijt geboekt in het hotel want zo een English Breakfast dat is niet aan ons besteed. Onderweg halen we iets lekkers bij de bakker voor Rani en Ingo. Het is nog geen 11 uur dus ik pas nog even. We nemen vervolgens de metro naar Ladbroke Grove, wellicht niet het mooiste stukje om deze wandelroute te beginnen, maar wel het meest praktische. Notting Hill is trendy, maar ook chique en je vindt hier veel prachtige pasteltinten huizen in Victoriaanse bouwstijl. Vandaag de dag is de wijk ontzettend hot om in te wonen als Londoner. Wat bovendien zo leuk is aan Notting Hill, is dat je hier even het gevoel hebt in een heel andere stad te zijn. Je ziet hier een compleet andere kant van Londen. Een kant die minder chaotisch en hectisch is. Als je dus even gek wordt van de drukte is dit zeker een goeie plek om naartoe te gaan.

De Graffik Gallery is een kleine galerie die ik graag wil zien. De buitenkant is al geweldig. De muur wordt namelijk als canvas gebruikt en er staat een mooi kunstwerk op de gevel. Hier wordt gevestigde en opkomende urban street art tentoongesteld. Enkele van mijn favoriete kunstenaars zijn CLET, beroemd om zijn hilarische 'gepimpte' verkeersborden en de illustere Londense straatkunstenaar Stik met zijn simplistisch geschilderde mannetjes. Als het gaat om plaatsen waar je straatkunst in Londen kunt kopen, heeft Graffik Gallery een geweldige selectie van urban art te koop. Naast exclusieve edities, originelen en prints in beperkte oplage kun je er zelfs kleding kopen. Maar we hebben pech … ze zijn de galerij net aan het ombouwen en kunnen dus niet naar binnen.

Jammer maar het is sowieso leuk om in deze wijk rond te lopen, want er is veel streetart en er zijn leuke winkeltjes. In het begin van Portobello Road zien we een soort donut kraampje en het is net 11 uur voorbij. Tijd dus om hier iets te proeven. We kiezen  appel-kaneel en pistache-witte chocolade en vragen de man om elke donut in vier te snijden zodat we allemaal kunnen proeven. Ze smaken heerlijk en zijn lekker krokant vanbuiten en smeuïg vanbinnen. 

Portobello Road is een straat die iedereen ongetwijfeld kent want deze kwam al voorbij in talloze films. Het is een van de meest kleurrijke straten in Londen. De huizen zijn hier geschilderd in zachte pastelkleuren en je vindt er allerlei leuke winkeltjes, een antiekmarkt, vintage kleding en leuke plekjes om wat te eten of drinken. In deze straat woonde George Orwell. Maar ook de vele zijstraatjes zijn heerlijk om doorheen te slenteren. Op de markt verkopen ze allerlei leuke hebbedingetjes, van gebreide poppetjes tot mooie theedozen. Ik dacht dat het hier mega druk zou zijn, maar dat is het helemaal niet. Heel relaxed dus.

Al wandelend door de kleine straatjes komen we bij de iconische blauwe deur uit de film Notting Hill waar het hoofdpersonage William Thacker, gespeeld door Hugh Grant, woont. De originele deur is geveild, maar er is opnieuw een blauwe deur geplaatst. Veel stelt deze niet voor maar we lassen toch even een foto momentje in. Ingo en Rani hebben de film nooit gezien en vinden het maar gek dat wij zo enthousiast zijn om al die iconische plekjes te ontdekken. Dee Dee en ik krijgen de slappe lach wanneer we aan de filmscène terugdenken van Hugh Grants roommate die plots oog in oog staat met de paparazzi wanneer hij de voordeur opent. Hilarisch!

In deze wijk, en ook op andere plekken in Londen, vind je mews. Deze straten zijn gebouwd in de 18e en 19e eeuw. Mews zijn oorspronkelijk bedoeld om paarden te stallen. Boven de stallen is een appartement voor de bedienden. Tegenwoordig zijn het zeer gewilde plekken om in te wonen. En dat begrijpen we heel goed. Deze plek wordt zoveel gefotografeerd dat ze zelfs een bordje aan de poort gehangen hebben met de oproep om bij elke foto geld te doneren voor het goede doel. Ze vragen hier torenhoge bedragen voor een huis. Voor 2.075.000 Pond kan je voor je eigen huisje een foto nemen in St Lukes Mews. Wat is het hier heerlijk rustig.

Halverwege de 19e-eeuw bouwde dominee Dr. Samuel Walker All Saint’s Church als gedenkteken voor zijn ouders. Hij liet architect William White een bijzondere toren ontwerpen, deze moest net zo hoog worden als de toren van de kathedraal van Salisbury. Toen de toren klaar was bleek de drassige grond deze echter niet te kunnen dragen. Toen is het dus de kleinere toren geworden die je vandaag de dag nog kan zien. We passeren de bekende bookshop uit de film Notting Hill. Oorspronkelijk werden de scenes van de film opgenomen in een filmstudio maar was wel geïnspireerd op het interieur van deze boekenwinkel. Het reclamebord van de film hebben ze nog laten hangen. Het is een drukte van jewelste want het is er heel erg klein binnen. 

De Electric Cinema is op 24 februari 1910 geopend en is daarmee één van de eerste gebouwen in Engeland die speciaal is ontworpen voor het vertonen van films. Ook is het een van de eerste gebouwen in de omgeving die van elektriciteit is voorzien. De eerste film draaide op 23 februari 1911 en dat was Henry VIII. Er is momenteel geen vertoning bezig dus mogen we even binnen kijken. De ouderwetse zetels lenen zich voor een indut momentje dus mij lijkt het niets om hier een film te komen kijken, na 10 minuten zou ik al liggen knorren. Mooi is het wel die oude vergane glorie. Bij het buitenkomen, worden we verrast door twee agenten te paard. Op een drafje rijden ze door de drukke Portobello Road maar de paarden lijken het wel gewend. De marktkramers komen hen zelfs wat wortels brengen die ze met plezier oppeuzelen.

Op een van de hoeken van Portobello Road zit Alice’s, een prachtige winkel bomvol hebbedingetjes. Als je op zoek bent naar een origineel cadeautje of souvenir moet je hier zijn maar jammer genoeg is het gesloten. Naast Alice’s is er nog een gezellig steegje en aan de overkant van de straat zijn er veel kleurrijke winkels. Een stukje voorbij Alice’s bevindt zich de Hummingbird Bakery. Deze bakkerij is een begrip in Londen en ver daarbuiten. Dankzij de Hummingbird bakboeken kent elke bakliefhebber deze bakkerij wel.  Ik wist op voorhand: ‘Van zodra ik één stap in deze winkel zet ben ik verkocht’.  Hier wil ik alles proeven! Maar wat een desillusie, de taartjes zien er eigenlijk helemaal niet lekker uit en bovendien hangt er een vreemd geurtje. We zijn er dan ook sneller buiten dan verwacht. 

We hebben ondertussen honger gekregen en gaan dus op zoek naar een leuk restaurantje. In een zijstraat van Portobello Road stappen we binnen bij Oka, een Aziatisch restaurantje waar we bediend worden door een vriendelijke Italiaanse ober uit Turijn. Hij helpt ons met de keuze van de gerechtjes en we zijn het er alle vier over eens, die zijn stuk voor stuk om duimen en vingers af te likken.

Terug buiten is het weer helemaal omgeslagen, het is nog steeds droog maar bewolkt en er staat een stevige wind. Met uitzondering van Dee Dee, zijn we er helemaal niet op gekleed en iedereen heeft het koud. We besluiten een echte Londense pub op te zoeken, niet om een pint te drinken maar voor een lekker theetje. Wanneer we The Churchill Arms Pub binnenwandelen, komen we in een andere wereld. Ik merk meteen op dat er een geur hangt van gestoomde witte rijst. Dat wordt met vertwijfelende blikken van mijn reisgenoten onthaald maar wat blijkt, in de pub zit ook een Aziatisch restaurant achteraan. Ik ben dus niet gek! De pub bestaat al van voor de tweede wereldoorlog en is vooral bekend vanwege de vele bloemen (hanging baskets) aan de buitenkant. 

In de late namiddag nemen we de metro naar het hotel. Ingo en Rani gaan op zoek naar een schaar in een van de vele kapperszaken terwijl Dee Dee en ikzelf opnieuw de metro instappen op zoek naar Leaderhall Market. Dit is een prachtige gaanderij met een unieke selectie boetieks. Het is een verborgen juweeltje te midden van het financial district. De architectuur gaat terug tot de 14de eeuw. 

Rond 5 uur nemen we de metro terug naar het hotel. Geen goed idee, zo blijkt, want het is een werkdag en ook spitsuur. Nu weten we hoe een overvolle, warme metro voelt. We zijn dan ook blij bij ons 'thuistation' uit te kunnen stappen. 

Vanavond hebben we gereserveerd in The Seafood Bar, de eerste Britse vestiging van een Nederlandse restaurantgroep, met vier vestigingen in Nederland. Ingo en Rani bezochten het restaurant in Amsterdam en waren zo enthousiast dat ze het in Londen nog eens wilden overdoen. De inrichting is niet echt mijn ding, redelijk koud als je het mij vraagt. Er zijn witte tegels en witte lamellen aan de voorkant van de bar en er werd ook een vleugje beige gebruikt bij het meubilair en de vloer. Verder een kale baksteen die wat verlicht wordt door neonreclame. Het voelt heel Scandinavisch aan. Maar de ontvangst is top, we voelen ons onmiddellijk welkom. Onze ober Florian zorgt voor ons met een juiste hoeveelheid humor, professionaliteit, kennis en service.

Ik ga voor de ‘mixed grill van de plancha’. Dit gerecht kost £37 en bevat wat mosselen, een enorme reuzengarnaal, grote vette scampi’s, een inktvisje, een dik stuk zalm, een  sliptongfilet en een flinke zeebaarsfilet. Dit alles komt in een super lekkere tomatensaus op de bodem, en wordt hier en daar besprenkeld met kruidenknoflookboter. Tot slot wordt het versierd met zeekraalblaadjes. De andere drie gaan voor een combinatie van mixed grill en fruit de mer. We nemen er uiteraard zoals het goede Belgen betaamt, wat frietjes bij. Lang geleden dat ik nog zo’n lekkere maaltijd heb genuttigd. Werkelijk heerlijk! We besluiten dan toch nog voor een dessertje te gaan en ook dat smaakt heerlijk. Ingo en Rani krijgen hun chocomousse in de vorm van een hartje omdat we terloops gezegd hebben dat het morgen hun huwelijksverjaardag is. Van onze ober Florian krijgen we nog een lekkere frisse limoncello. Zelfs Ingo en Rani die normaal niet drinken laten het smaken.Wat een leuke afsluiter van alweer een prachtige dag. 

Covent Garden

We zijn al vroeg uit de veren want we moeten al om 7 uur in het station van Antwerpen zijn. Daar nemen we de trein naar Brussel-Zuid om vervolgens, samen met Rani en Ingo, door te rijden naar onze eindbestemming Londen. Heckel en Jeckel laten echter op zich wachten dus wij gaan alvast door de controle. Ook in de wachtruimte verschijnen ze niet dus wanneer de effectieve incheck start, gaan wij ervan uit dat ze al op de trein zitten. Wat blijkt … ze zijn er niet. Plots krijgen we een berichtje dat ze te laat waren en ze hun ticket hebben moeten omboeken. De reis start dus al in mineur.  Vlak voor de Eurotunnel is er nog een station, maar daar gebeurt niet veel. Dan rijden we de tunnel in en 21 minuten lang is het buiten pikkedonker. Wanneer we terug daglicht zien, vinden wij het alvast een wereld van verschil: Het Engelse landschap is toch heel anders dan het onze.

 

We komen rond 10 uur aan in Londen en ik blijf me erover verbazen hoe snel je eigenlijk aan de andere kant van het Kanaal staat! Dat uurverschil zal er misschien ook wel iets mee te maken hebben. Londen ontwaakt uit zijn winterslaap en de lente is in aantocht. We hadden regen en smog verwacht maar het tegendeel is waar, we hebben prachtig weer en dat begin maart! In de trein hebben we al een Oyster Card aangeschaft die reeds opgeladen is met 15£. Hiermee kunnen we de komende 4 dagen alle metro’s en bussen nemen. Bij het buitenkomen van de terminal twijfelen we even of we wel in Londen zitten. We zien heel wat Franse namen zoals La Durée en boulangerie Paul. 

We brengen onze bagage alvast naar het Hotel St Giles op Bedford Avenue maar het duurt wel even voor we daar zijn. Een half uur in Londen en we rijden al compleet de verkeerde richting uit. Tottenham Court is duidelijk niet hetzelfde als Tottenham Hale. Hierdoor doen we meer trappen dan goed voor ons is en binnen de kortste keren hangt onze tong op de tenen. Wanneer we eindelijk bovengronds komen, schijnt de zon nog een beetje meer. Na het inchecken, vertrekken we voor een eerste verkenning van de stad. We logeren in de West End en dat is maar 15 min stappen naar Covent Garden dus besluiten we die kant op te gaan. De vele winkels trekken talloze ‘shopaholics’ naar Covent Graden en iedere wereldkeuken komt voorbij in de vele restaurants. Ook het kleurrijke Chinatown ligt in Covent Garden maar dat is voor straks.

Londen kent heel wat iconische bezienswaardigheden die over de hele wereld bekend zijn, maar de stad kent ook heel wat verborgen plekjes die het ontdekken waard zijn. We gaan vandaag op zoek naar wat ‘hidden gems’. Nou hidden gems zijn het misschien niet meer want op instagram slaan ze ons ermee om de oren. Midden in het drukke winkelgebied van hartje Londen, lopen we door een smalle ingang en ontdekken we een fotogeniek pleintje dat omringd wordt door vrolijk gekleurde pakhuizen, cafeetjes en boetiekwinkels. Het ademt een en al sfeer. Londenaren noemen deze plek ‘Neals Yard’.  Eigenlijk bestaat het uit niet meer dan een aantal oude steegjes. Dit is een van die prachtige verborgen juweeltjes in Londen die je gezien moet hebben. Zelfs op deze saaie, grijze dag kunnen we niet anders dan vrolijk worden van de neongroene, gele, oranje en blauw bekladde gebouwen. Er zijn zelfs een paar muurschilderingen. Londen is een grote stad maar toch ook op een of andere manier erg cosy, zeker hier!

Seven Dial werd gebouwd eind zeventiende eeuw. De wijk bestaat uit zeven smalle straatjes die uitkomen op een rond pleintje met in het midden een pilaar met daarop een zonnewijzer met zes schijven, the dials. Zes want de pilaar zelf telde als zevende. De sfeer van Seven Dials doet veel denken aan de 9 straatjes in Amsterdam.

Bij het oversteken van de straat word ik bijna overreden door een auto. Ja, het is toch weer even wennen dat het verkeer hier links rijdt, dus eerst naar rechts kijken en dan naar links! Toeristen worden hierbij wel geholpen want de tekst ‘look right’ staat aan bijna elk zebrapad op de grond geschreven. 

Het zou een vergissing zijn om aan te nemen dat het Royal Opera House in Londen alleen een exclusieve enclave is voor mensen met dure kaartjes voor een voorstelling. Sinds de grote renovaties in 1999 zijn afgerond, heeft het Royal Opera House, de thuisbasis van de Royal Opera en het Royal Ballet en door de Londenaren liefkozend "Covent Garden" genoemd, zijn deuren de hele dag geopend voor het publiek. Iedereen is welkom om binnen te wandelen en van het gebouw te genieten. Boven op het dakterras hebben we al een mooi uitzicht over Covent Garden.

Het is hier echt wel het terrein van de prima ballerina’s. In Floral Street achter het Royal Opera House nemen we een kijkje bij de geweldige luchtbrug 'Dancing Bridge' op de vierde verdieping. Het verbindt het Royal Opera House direct met de Royal Ballet School erachter. Dit is de veiligste manier voor balletdansers om de straat over te steken!

Covent Garden, een van de beroemdste markten van Londen, was vooral een plek om fruit en groenten te kopen. Dit 40 hectare grote terrein behoorde ooit toe aan het klooster van St Peter's in Westminster, dat hier een moestuin onderhield. Deze 'kloostertuin' werd later bekend als Covent Garden. De straatartiesten die in Covent Garden optreden mogen hier niet zomaar staan, deze moeten namelijk auditie doen bij de gemeente voordat ze hier mogen optreden. Ze zijn dan ook allemaal heel erg goed. Onder het genot van een zwoel jazz muziekje genieten we voor de eerste keer dit jaar van een terrasje. 

Hier wachten we op Rani en Ingo die ondertussen ook gearriveerd zijn in Londen. Ze brengen een verzoeningsoffer mee, namelijk pasteis de nata. Heerlijk! Omdat zij nog niet gegeten hebben, gaan we op zoek naar buns and buns waar Rani enthousiast over is. En gelijk heeft ze! De buns zijn heerlijk. Met een goed gevulde maag, wandelen we richting Soho, één van de gezelligste wijken van Londen.  Ze situeert zich ongeveer tussen Oxford Street, Regent Street, Picadilly Circus en Leicester Square. In deze wijk woonden vroeger veel Franse en Italiaanse immigranten.  Men probeerde ooit om van Soho, net zoals in andere wijken, een sjieke woonwijk te maken.  Dat is echter nooit gelukt.  In eerste instantie raakte de buurt in het slop, maar tegenwoordig is het weer helemaal hip om in Soho te wonen.  Er hangt een bijzondere sfeer want het is de plaats waar veel kunstenaars en artiesten wonen en er is ook een grote ‘rosse buurt’. 

Leicester square is het meest bruisende plein van Londen. Qua architectuur heeft het plein niet veel bijzonders te bieden, maar qua entertainment des te meer. Het is het epicentrum van ‘theatreland’, oftewel Londen’s West End. Het plein en haar omgeving zitten vol met theaters en bioscopen en ook de belangrijkste radiostations van Engeland zijn hier gevestigd. Er staan ook  enkele standbeelden van beroemde filmpersonages. Op een drempel zit een jonge vrouw te wenen. Dee Dee en Ingo gaan haar troosten en geven haar ons laatste gebakje. Zo moeder zo zoon, hartje op de juiste plaats.

  

Een bezoekje aan Chinatown doet ons de Europese metropool Londen even vergeten. Plotsklaps ruiken we de geur van brandende wierook en bepalen rode ballonnen en Chinese uithangborden het straatbeeld. Chinatown is een exotisch stukje Engeland.

Midden in het toeristische hart van Londen vind je één van de bekendste pleinen van de stad: Piccadilly Circus. Hoewel het plein tegenwoordig deels verkeersvrij is, is het er nog altijd enorm druk met auto’s, dubbeldekkers en toeristen. De bewegende reclamebeelden van Coca-Cola zijn erg leuk. Je blijft er naar kijken.

Ik hou wel van overdekte winkelstraten dus gaan we op zoek naar de Londense arcades. Nabij Bond street – daar moeten we zijn. Hier valt meteen de stijl van de gebouwen op: heel veel pracht en praal met prachtige details. Het blijkt dan ook een van de geliefde wijken te zijn voor de high society van Londen. 

Eindigen doen we in de bekendste winkelstraat van London, Oxford Street. Twee kilometer aan winkels maakt dit gewoon tot hét shoppingparadijs van Londen. Noem een winkel en die is aanwezig! Oxford Street is wel enorm druk.  Londen is zo zinderend, bruisend en sprankelend maar het lawaai hier is oorverdovend. Straatmuzikanten draaien de volume knop op maximum en al naargelang het soort muziek genieten we of gaan we er van lopen. Zelfs de opzichtige tuktuks met roze namaakpels hebben muziek in hun karretje. 

Onze eerste middag zit er bijna op want we moeten snel naar het hotel om ons om te kleden voor ‘a night out on the town’. We hebben kaartjes voor ‘Mama Mia - The party’ en dat start al om 18u30. Ik kijk er eigenlijk al maanden naar uit want Abba is mijn lievelingsgroep uit mijn jeugd. Ik voel me zo een beetje als een kind dat op sinterklaas wacht. Twintig jaar staat ‘Mamma Mia, the musical’ ondertussen onafgebroken op de West End maar sinds een tijdje is daar dus ook ‘Mamma Mia - The Party’ bijgekomen. Voor alle duidelijkheid: dit is niet de musical die gebracht wordt in de vorm van een dinner show. Neen, het is een totaal ander verhaal waar de hits van ABBA in verweven worden.  We nemen de Jubilee line metro naar North Greenwich, de dichtstbijzijnde halte voor de O2 Arena.

Bij het binnenkomen, zien we foto’s van de filmsterren en de castleden, waaronder Meryl Streep, langs de muren hangen. We krijgen een plaatsje in de perfect nagebootste Nikos taverna, op het eiland Skopelos waar de Mamma Mia film ingeblikt werd in 2007. Een klaterende fontein staat in het midden van het oude stadsplein, blauwe stoelen en tafels met geruite tafelkleden vullen de terrassen en balkons, en fonkelende sprookjeslampjes hangen langs takken van namaakbomen naast clusters van felroze plastic bougainville. Zelfs de temperatuur is ingesteld op een zwoele 24 graden, net als in het Middellandse Zeegebied. 

Sommige mensen zijn helemaal gekleed in de typische Abba stijl met veel spandex en plateauzolen, anderen hebben hun mooiste pailletten tevoorschijn gehaald en weer anderen zijn gekleed zoals ze op café zouden gaan. We hebben wel het idee dat onze outfit nog wat meer pit nodig heeft, dus kopen we een LED-bloemslinger. Om 19u30 start de show.

Al bij de openingssongs ‘Thank you for the music’ is de sfeer erg uitgelaten. De ‘die hard Abba fans’ en wij dus ook, zingen luid mee. Het verhaal is flinterdun en soms wat onsamenhangend maar wie maakt zich druk om de verhaallijn met zo een geweldige cast die de pannen van het dak zingt. We krijgen verspreid over drie acts een heleboel Abba songs te horen waarvan sommige in waanzinnig straffe versies: ‘The winner takes it all’ met indrukwekkende drums, ‘I have a dream’ waar duidelijk de sirtaki in geïntegreerd is.  Met ‘I’ve been waiting for you’ krijgen we een heuse Romeo en Julia balkonscène te zien. De vibes zitten fantastisch goed en werkelijk ie-de-reen geniet. Aan effecten is er ook geen gebrek. Zo komt er zelfs wat vuurwerk aan te pas.

Tussen de bedrijven door krijgen we een 3-gangen Grieks diner en het eten is erg goed (ik zal eerlijk zijn, ik had er niet zo veel van verwacht). Tafels zijn gedekt met houten planken met olijven, tzatziki, taramasalata en mandjes brood. Vrolijk bedienend personeel serveert drankjes. Werkelijk met alle allergieën of mogelijke restricties wordt rekening gehouden. Ik liet weten geen kaas te lusten en dat krijg ik dan ook niet. Zelfs de lamsfilet wordt vervangen door beef.

De obers dansen ook mee. Over dansen gesproken, na de voorstelling is de dansvloer geopend en zetten we het ABBA-feestje nog even verder. De avond was top – een paar uur muzikaal genot van de eerste noot tot de laatste. We zijn wel heel erg moe want het was een lange dag, alleen Ingo zit nog vol leven. Hij hangt dan ook even de grapjas uit in de lift van het hotel. Alle verdiepingen worden aangeklikt waardoor het lang duurt alvorens we op de achtste verdieping staan. Het is dat ik hem zo graag zie want anders ….