Wiesbaden

Vannacht heeft het wat geregend dus is alles weer wat opgefrist. Dee Dee heeft de ganse nacht wakker gelegen maar ik heb weer zalig geslapen. Onze laatste dag spenderen we in Wiesbaden. Deze prachtige Duitse kuurstad staat bol van belle époque, prestigieuze gebouwen en grootse gebedshuizen: alles verwijst naar de oude glorie van weleer. De binnenstad bleef tijdens de Tweede Oorlog grotendeels gespaard van bombardementen.

Gisteren werden we al overdonderd door de prachtige Orthodoxe kerk van St Elisabeth en vandaag doen we dat nog eens over bij het zien van de volgende bouwkundige parel: het neoclassicistische Kurhaus. Keizer Wilhelm II gaf de opdracht het oude kuurhuis van het vorstenhuis Nassau te verfraaien met een unieke belle-époque façade en Korinthische zuilen. Het gebouw is verdeeld in twee gelijke vleugels. Centraal in het Kurhaus trekt de magnifieke koepel alle aandacht. De vloer lijkt wel een schilderij van Escher. In één van de twaalf prachtige zalen bevindt zich het casino waar de gokverslaafde Russische schrijver Fjodor Dostojevksi, zijn eerste fortuin verbraste.

Aan het theaterpark met haar prachtige fonteinen, ligt ook het Hessisches Staatstheater. Dat werd gebouwd in de late 19de eeuw en gemodelleerd naar gebouwen in Praag en Zürich. Vandaag doet het dienst als cultuur- en kunsttempel met een uitgebreid programma opera’s, toneelstukken, concerten en musicals op niet minder dan vier podia.

Zesentwintig warmwaterbronnen maken van Wiesbaden één van Duitslands chicste kuursteden. De meest bekendste thermale bron is de Kochbrunnen, voor het eerst vermeld in geschriften vanaf de 14de eeuw. Het is de oerbron van de stad. Wanneer we dichterbij komen, voelen we de warmte en zien we de dampen opstijgen uit het water. De heilzame werking van het warme water uit die bronnen was al  bij de Romeinen bekend.

In de waterkiosk wagen we ons aan een slokje. Het water is warm, de smaak is noch vies noch lekker maar volgens de infoborden zéér helend. Ondanks dat ik een rotte eieren geur verwachtte, is dat niet het geval. Het ruikt wel een beetje naar zwavel maar niet extreem. Sowieso hangt er in heel de stad een lichte zwavelgeur, heel bijzonder.

Wandelend door het oude centrum worden we echt aangenaam verrast door de ontspannen sfeer en de oude grandeur. Beiden vinden we deze stad aan de oever van de Rijn echt leuk. Het is een verborgen parel en doet ons een beetje aan Aken denken. 

Een bijzondere bezienswaardig is de Romeinse poort die de Coulinstraße kruist. Deze poort werd pas in 1903 gebouwd als aanvulling op de Heidenmauer en was een voetgangersbrug. Vandaag de dag is deze oversteek niet meer mogelijk.

In het centrum van Wiesbaden staat er een enorme koekoeksklok bij een souvenirwinkel. Hij werd in 1946 gebouwd en vandaag de dag verschijnt de koekoek altijd op het halve uur van 8 uur 's ochtends tot 8 uur 's avonds. In de jaren 1950 werd de naam ‘grootste koekoeksklok ter wereld’ als handelsmerk gebruikt voor de klok in Wiesbaden. Er is tegenwoordig echter een koekoeksklok in het Zwarte Woud die nog groter is. Desalniettemin is de koekoeksklok in Wiesbaden een kleine omweg waard.

Als centrum van de historische vijfhoek wordt de Schlossplatz omringd door het voormalige stadspaleis van de Nassause hertogen, het oude en nieuwe stadhuis en de marktkerk. Het plein was al een versterkte locatie in de Middeleeuwen: een nederzetting omringd door muren en poorttorens ontwikkelde zich rond een toren en kreeg stadsrechten vóór 1241. Het paleis werd tussen 1835 en 1841 gebouwd. Bijzonder is dat het eenvoudige gebouw aan de bestaande huizen in de straat werd vast gebouwd. Hierdoor past het paleis vrij onopvallend in een rij huizen in het stadscentrum. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog is de zetel van het Hessische staatsparlement in het stadspaleis gevestigd.

Direct tegenover het paleis staan het Nieuwe Stadhuis dat in 1887 werd gebouwd in neorenaissancestijl. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het gedeeltelijk verwoest en in zijn huidige vorm herbouwd. In het midden van het paleisplein is het wapeneiland een echte blikvanger - het grote mozaïek werd in 1905 gemaakt en toont de Nassause leeuw, de Pruisische adelaar in het midden en het lelie-wapen van Wiesbaden.

Aan gebedshuizen geen gebrek in Wiesbaden. Door de internationale ‘kuurfaam’ liet de adel niet alleen het Kurhaus, maar ook kerken in verschillende stijlen bouwen die prominent aanwezig zijn in het stadsbeeld. De neogotische Marktkirche uit rode zandsteen torent met een hoogte van 98 meter boven de andere gebouwen uit. Voor deze evangelische kerk prijkt een standbeeld van Willem Van Nassau, beter bekend als Willem van Oranje. Met zijn vijf kerktorens is de Evangelische Marktkirche een imposant gebouw op het marktplein in Wiesbaden. Het werd tussen 1853 en 1862 gebouwd in de spitsboogstijl en is volledig beklinkerd met bakstenen.

De Mauergasse is een ontspannen plek om te wandelen en te winkelen. Talrijke kleinere, individuele en ook al lang gevestigde winkels ontmoeten een gevarieerd gastronomisch aanbod dat wordt gevormd door wijnbars uit de wijngaarden van de Rheingau, moderne cafés en bars en gezellige restaurants. Hier strijken we neer bij Nam Nam, een Vietnamees restaurantje dat gezellig ingericht is met kleurrijke lampionnetjes. Het eten is voortreffelijk, het humeur van de eigenaresse iets minder. Na de lunch rijden we terug naar huis.

Toen ik dinsdagavond voor TV zat en naar een aflevering keek van met 4 in bed kwam er wel een leuke B&B voorbij: Logies Mario in Tongerlo. Waarom ik dat hier nu vermeld? Wel ik stuurde een berichtje naar Dee Dee dat ze in die B&B een heerlijk ijssalon hebben en prompt kreeg ik als antwoord ‘dat ligt op de weg naar huis dus we kunnen daar stoppen’. Zo gezegd, zo gedaan, wij dus naar Tongerlo.

Ijssalon Mario bevindt zich net over de basiliek en het is één van de enige ijssalons in België met een Pozzetti-ijstoog. In Italië bestaan deze ijstogen al heel lang, in België is het nog niet ingeburgerd. In een dergelijke ijstoog kan het ijs beter op de juiste temperatuur gehouden worden. Dat wil wel zeggen dat je het ijs niet ziet liggen en dat is misschien een nadeel maar Mario heeft dat goed opgelost. Er hangen unieke en originele plaatjes tegen de muur waarop alle smaken staan die te verkrijgen zijn. Het ijs is super vers en dat proef je! Het is een geweldige afsluiter van een geweldig weekend.

Cheb - Wiesbaden

We hebben zalig geslapen en we worden wakker in een met mist overtrokken landschap. Het belooft alweer een mooie dag te worden. Om 8 uur wanneer we gaan ontbijten is de mist al opgetrokken en schijnt de zon volop.

Het buffet is redelijk uitgebreid en lekker, zeker voor de 7€ die we maar betalen. We moeten de grote TV die in de ontbijtruimte staat te spelen er wel bijnemen. Op antenne een soort humoristisch ‘Nonkel Jef achtig programma’. Dat is het enige minpuntje van dit anders zeker 4-sterren waardig hotel. Jammer wel dat we niet kunnen communiceren met de eigenares. Na het ontbijt trekken we de stad in. Ik hou wel van de charme van Oost-Europa. De steden hebben hier allemaal mooie, statige panden, zo ook Cheb. Van zodra we op het centrale plein aankomen, ben ik al betoverd. De gekleurde huisjes trekken onmiddellijk onze aandacht. Het zou ook een Duits plein kunnen zijn, ware het niet voor de Tsjechische teksten op de ramen.

Cheb is werkelijk een charmant, klein stadje met een dorpscentrum vol historische architectuur. Het voelt minder toeristisch aan maar is wel authentieker dan bij voorbeeld Praag. We zien een mix van Duitse en Tsjechische cultuur. Er zijn ook veel vakwerkhuizen. Westerse invloeden zijn duidelijk zichtbaar want er zijn best wel wat moderne winkels. Het is echter zondag dus alles is gesloten en het is er lekker rustig. 

De griezelige voormalige Joodse wijk herbergt nu de Spalicek. Het is een complex van 11 unieke middeleeuwse herenhuizen uit de laatgotische periode. De drie of vier verdiepingen tellende koopmanshuizen liggen aan het George van Podebrady plein. Oorspronkelijk stonden er sinds 1273 houten krotten die in 1320 werden verbouwd tot stenen huizen. De vorm die we nu zien is uit 1470 en werd in 1975 vernieuwd.

Wanneer we om de huizen heenlopen, komen we aan een 1,6 m smalle straat. Dit superleuke straatje verdeelt de spalicekhuizen in twee blokken. Wanneer we onze armen spreiden, kunnen we beide kanten aanraken. Het licht valt hier mooi doorheen.

Samen met bijna alle inwoners van de stad, wandelen we kort voor tien uur naar de Sint Nicolas Kerk, in het Tsjechisch de Kostel Sv.Mikuláše. De oorspronkelijke Romaanse basiliek stamt uit de 13e eeuw en is de oudste kerk van de stad. Binnen speelt prachtige muziek dus zetten we ons even op de laatste rij en genieten we wat van de bedrijvigheid. Cheb is duidelijk nog heel katholiek. Op zondag is dit de plek dat inwoners elkaar treffen. Voor de dienst begint, verlaten we deze religieuze plek om verder de stad te verkennen.

We wandelen rond en verwonderen ons over de mooie plekjes die we tegenkomen. In elke straat staan wel gekleurde huisjes die de stad een romantische uitstraling geven. Er zijn in totaal minimaal 51 huizen van groot belang in Cheb. Veel huizen hebben een bordje met een beschrijving van de geschiedenis van het huis, in welke stijl het is gebouwd, het nummer van het huis en waarom het huis belangrijk was.

Er is ook een prachtig kasteel, het Romaanse Chebsky Hrad. We hebben het gevoel terug in de tijd te gaan. Het werd in de 12^de eeuw gebouwd maar heeft nog steeds één van de best bewaarde stadsmuren van het land. De prachtige kapel heeft een sombere eerste verdieping waar vroeger het proletariaat samen kwam. Hier kunnen we ons echt goed inleven hoe het geweest moet zijn voor de armen van de stad. De keizer en zijn familie woonden vanaf de veel vrolijkere en helderde tweede verdieping de diensten bij. Dit deel is versierd met vroeg-Gotische ramen. De oude omwallingen zijn nog goed bewaard gebleven. In de tuin veel wilde bloemen en ook enkele roofvogels en een uil. Ze kijken ons van in hun nest verveeld aan. Triest eigenlijk want de beestjes kunnen niet vliegen vanwege een ketting rond de poten. Het zijn wel prachtige dieren.

De zwarte toren staat aan de andere kant van de binnenplaats en torent 18 meter de lucht in. De zwarte kleur van de toren komt van de lava stenen die uit de nabijgelegen vulkaan gehaald werden om dit indrukwekkende bouwwerk te realiseren. Boven hebben we een prachtig zicht op Cheb en de omliggende omgeving. Van hieruit zijn de gekleurde huisjes heel erg goed te zien. 

In de tuinen van het klooster zetten we ons even op een bankje in de schaduw want we moeten even bekomen van de vele trappen die we gedaan hebben. Morgen gaan we dat weer voelen in onze knietjes. In de enige winkelstraat van de stad, bevindt zich een soort geschiedenis as. Het is een stuk metalen as dat in het trottoir is gestoken en door het voetgangersgebied loopt. Het begint bij de 9 meter hoge poort van het Gate of Time Artifact en gaat richting het busstation. De as toont de belangrijkste gebeurtenissen uit de geschiedenis van Cheb van 1061 tot 2011. De kalender op de grond valt onmiddellijk op als je richting centrum wandelt. 

Wat verderop komen we voorbij een winkeltje waar ze de typische Tsjechisch specialiteit de Lázenské Oplatsky verkopen, een ronde dunne wafel die een beetje lijkt op een grote hostie. De vulling bestaat uit een soort hazelnootcrème. Uiteraard moeten we dit even proeven. De eerste hap smaakt naar meer. De geschiedenis van de wafel gaat terug naar de 19de eeuw waar de wafels werden gemaakt voor de eerste spabezoekers. 

Ondertussen is het tijd om te lunchen dus zetten we ons op een terrasje en bestellen elk een typisch Tsjechisch gerecht. Dee Dee gaat voor de sauerbraten in rahmsauce met knödel en ik ga voor de goulash. We hebben nog maar net besteld of het staat al op tafel. De smaak is heerlijk en we betalen slechts 26 euro in totaal. 

Na de middag rijden we verder naar Wiesbaden. Net buiten de stad ligt de Russisch-Orthodoxe kerk van St Elisabeth, genoemd naar de Russische prinses Elisabeth. Zij was getrouwd met hertog Adolf von Nassau, maar stierf op 18-jarige leeftijd tijdens de geboorte van haar kind. De hertog liet de kerk daarom in 1849 bouwen voor zijn overleden vrouw. Sindsdien is het het meest waardevolle sacrale gebouw in heel Wiesbaden. De kerk ligt op de Neroberg dus rijden we de berg op en zien de prachtige kerk gebouwd in zandsteen steeds dichterbij komen. De vijf uivormige vergulde koepels schitteren in het zonlicht. 

We hebben geluk want ze is nog open. We gaan binnen via de westelijke ingang. De zuidelijke ingang was gereserveerd voor de hertogelijke familie en werd voorgoed gesloten na de troonsafstand van tsaar Nicolaas II. Vanbuiten ziet de kerk er Russisch uit maar het marmeren interieur doet denken aan de Italiaanse Renaissance. De binnenkant van de koepel is versierd met fresco’s. De iconen zijn van elkaar gescheiden door kleine marmeren zuilen. We mogen jammergenoeg geen foto’s nemen dus jullie moeten het doen met een foto van de buitenkant.

We rijden terug naar beneden en nemen daar de kabelbaan naar de top van de Neroberg. Deze bergbaan bestaat al sinds 1888. De trein heeft geen brandstof nodig want het gebruikt het gewicht van water om een andere trein omhoog te trekken terwijl het zelf naar beneden gaat. Beneden stroomt het water weg en dan wordt het treintje vanzelf weer omhooggetrokken. Boven is er een klein paviljoentje waar net een salsa les bezig is dus er klinkt vrolijke salsa muziek. Leuke plek om te dansen! We wandelen door het groen terug helemaal naar beneden. Prachtige belle-époquehuizen omzomen statige straten en lanen.

We logeren in het mooie Tiny Twice Hotel. Het is goed gelegen vlak bij de snelweg maar toch heel rustig. Er is echter niets in de buurt om te eten met uitzondering van een Mc Donalds. Nuggets en hamburger dus als avondmaal.

Dresden

Ondanks ons avontuur van gisteren, hebben we toch nog redelijk goed geslapen. Bij het uitchecken wordt er geen woord gerept over het nachtelijke brandalarm, zelfs geen ‘sorry voor het ongemak’. Tja, verwachtingen worden niet altijd ingelost. We laten de auto staan en gaan te voet de stad in. Er is een enorm contrast tussen het oude en het nieuwe deel. We willen starten in de Neustadt maar eerst wandelen we even naar de Yenidze, die praktisch naast ons hotel gelegen is. Het merkwaardige gebouw ligt net achter het spoor en lijkt een beetje op een enorme moskee. Het blijkt echter een oude sigarettenfabriek te zijn die momenteel omgetoverd is in kantoorunits. De fabriek werd in de jaren 1908–1909 gebouwd in oriëntaalse stijl en werd daarom ook wel de tabaksmoskee genoemd. De minaretten dienden als schoorsteen en onder de glazen koepel werd de tabak gedroogd. Het is nog vroeg in de ochtend dus het licht dat ‘s nachts de koepel verlicht is nog steeds aan.

We steken vervolgens de Marienbrücke over. In 2002 hebben hier enorme overstromingen plaatsgevonden waardoor nu het gebied ten westen van de brug in een soort hoogwatergeul is omgevormd. Hiervoor zijn gebouwen gesloopt. Aan de brug uiteraard weer leuke graffiti. Respect yourself, een waarheid als een koe. Wanneer we even achteromkijken hebben we een prachtig uitzicht op de historische stad. We dalen af aan de andere kant en volgen de Elbe oever naar de nieuwe stad. Wat is het hier nog rustig en wat ook onmiddellijk opvalt: er zijn geen daklozen te bespeuren. Een verademing na Leipzig. 

We passeren het Japans Paleis waar het Museum voor Volkenkunde is gevestigd. Het is omgeven door een groene oase en er staat een prachtige, holle boom. Verder is er een  haag gevormd van bomen, waaronder de zon niet kan komen. Hier is het heerlijk fris. De eigenlijke tuinen zijn afgesloten dus lang blijven we hier niet hangen. Tijd om echt de stad in te duiken! 

De Königstrasse is een barokke prachtstraat die aangelegd werd na de grote stadsbrand in 1685. De bouw duurde maar liefst tien jaar, van 1722 tot 1732. We wandelen aan de schaduwkant want de zon brandt enorm. De temperatuur is alweer opgelopen tot ver boven de 30 graden. De Louisenstrasse, waar we gisteren al een stuk van gezien hebben, is het ‘hart’ van de hippe Neustadt van Dresden. Je vindt er niet alleen leuke winkeltjes en bijzondere horeca-adresjes, maar ook tal van muurschilderingen op (nu nog) oude en verwaarloosde huizen. 

Een leuke plek om een eerste stop in te lassen, is Café Eckstein. We zetten ons op het terras en denken even niet aan de calorieën. Een heerlijke tas witte chocolademelk met frambozen en slagroom, de drinkbare versie van  ‘Heisse Liebe’, smaakt heerlijk. Ook Dee Dee’s ijskoffie is een goede start van de dag. We hebben een prima uitzicht op wie er langst komt en wat er zoal gebeurt op straat. 

We komen bij de Kunsthofpassage en lopen het eerste gangetje onderdoor op zoek naar verborgen plekjes. Het blijkt een aaneenschakeling van hofjes met leuke winkeltjes. Bij het eerste winkeltje hebben ze heel leuke kaartjes dus daar blijven we even hangen. Een giraffe en enkele aapjes sieren de gevel van dit eerste binnenpleintje. Grappig detail: de terrassen zijn omwikkeld door dikke twijgen en lijken op een hutje. In een klein vijvertje ligt een waterbuffel. We lijken ons wel even in een groot prentenboek te bevinden midden in Aftika. 

We wandelen dieper de passage in en zijn plots niet meer alleen. Tegen  één van de muren is een regenwaterspel aangelegd. Het water loopt van bovenaf naar beneden door tal van goten en ‘muziekinstrumenten’. De prachtige blauwe kleur van de gevel geeft het pleintje een speelse uitstraling. Iedereen wil een foto maken dus wacht ik mijn beurt af. Het doet een beetje denken aan de stijl van Hundertwasser.

Tegenover de grote blauwe vlakken ligt een huizenblok dat het element vuur symboliseert. De heldere gele tinten worden onderbroken door oranje ‘vlammen’, een interessante ruimtelijke toevoeging. Op foto komt het oranje niet echt naar voor maar toch … Het element aarde ligt aan je voeten, het element lucht boven je hoofd. Zo leuk! Een stad zou meer moeten investeren in dergelijke projecten. Een beetje kleur maakt elke dag een beetje mooier. Zelf fantaseren we even hoe de nu verwaarloosde buurten in Antwerpen er zouden kunnen uitzien mocht De Wever enkele kunstenaars een canvas aanbieden. 

Ik denk dat ik nog nooit in een stadsdeel geweest ben waar zo veel ‘foute’ graffiti te vinden is. Ondanks de lelijkheid, is dit echt een heerlijke buurt om rond te wandelen. Street art is een dynamische vorm van kunst. Werken verdwijnen en nieuwe werken ontstaan. Soms is dat een vooruitgang, soms ook niet. Op sommige plekken heeft het meer weg van vandalisme. Gelukkig zijn er ook mooie en leuke dingen die voorbij komen.

Stencil art heeft zo zijn voordelen boven spray can art: je kunt thuis rustig het kunstwerk voorbereiden, gebruik makend van meerdere lagen verf en meerdere kleuren. De artiesten kunnen meer detail in hun creatie brengen. Daarnaast kan de artiest het kunstwerk sneller aanbrengen op een muur: een dikke laag lijm volstaat. De pakkans is daardoor kleiner. Hoe je het wendt of keert: street art is veelal illegaal. Extra voordeel: de boetes voor stencil art zijn lager dan voor spray can art.

De Martin‐Luther‐kerk, gebouwd in 1883‐1887 is een van de weinige kerken in Dresden die vrijwel geheel gespaard is gebleven van de luchtaanvallen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Gelegen te midden van vele huizen in Wilhelminische stijl in het hart van de Neustadt, speelt zij een belangrijke rol in het kerkelijke en culturele leven van de stad. Maarten Luther was een theoloog die geschokt was over een aantal zaken die zich in de katholieke kerk voordeden. In het bijzonder de aflatenhandel. Met zo'n aflaat werden namelijk in één keer al je zonden kwijtgescholden, wat je ook had gedaan. Klinkt bekend in de oren, niet? Uiteindelijk kwam Luther tot 95 stellingen om de katholieke kerk te verbeteren. Volgens de legende spijkerde hij die op de deur van de slotkapel in Wittenberg. 

We maken een kleine omweg naar de Molkerei Gebrüder Pfund, de mooiste zuivelwinkel ter wereld, die in 1892 werd geopend door de gebroeders Pfund. Met 247,9 m² handbeschilderde tegels van Villeroy & Boch vertelt de winkel een verhaal. De Molkerei is uniek in de wereld en is opgenomen in het Guinness Book of Records. Binnen wacht ons een mooi barok interieur, een sprookjeswereld vol motieven. Ok ik lust geen kaas maar voor 1 keer wil ik de geur wel doorstaan.

Via de oevers van de Elbe wandelen we naar de Albertbrug en steken deze over naar de Altstadt. Wie aan Dresden denkt, denkt vaak aan het oorlogsverleden van de stad. Tot de jaren 30 kende de stad een ongekende bloei maar daarna brak de oorlog uit. De stad verloor in de strijd veel inwoners en de genadeklap kwam in februari 1945 met een verschrikkelijk bombardement met duizenden slachtoffers. De binnenstad werd voor 90% verwoest. Het was één van de steden die het zwaarst gebombardeerd werden.  Na het vallen van de Berlijnse muur in 1989 werd gekozen om de stad haar vooroorlogse uiterlijk terug te geven. 

Dresden is de hoofdstad van de Duitse deelstaat Saksen en wordt dus liefkozend het Florence aan de Elbe genoemd en dat snappen we wel. Dresden mist het rauwe randje dat andere steden in Oost-Duitsland hebben. De stad laat zich eerder omschrijven als een sierlijke dame met een rijke geschiedenis. Het is een waar ‘juwelenkistje’ vol met barokke pracht en praal. Het is eigenlijk één groot openluchtmuseum.  

We hebben honger gekregen en kiezen een leuk restaurantje uit met een mooi interieur, een prachtig uitzicht maar vooral eentje met airco net over de Frauenkirche. Eten op een terras is leuker maar niet te doen op een zomerse dag als vandaag. De bijtgrage wespen vallen ons constant lastig, dat hebben we deze ochtend al ervaren. Na de lunch gaan we op ontdekking in de oude stad. We nemen eerst een kijkje in de Frauenkirche die tijdens de tweede wereldoorlog volledig verwoest werd. In de DDR-tijd vormde de ruïne van de kerk een verschrikkelijke herinnering aan de oorlog. Pas na de eenwording van Duitsland is de stad Dresden in 1994 met de wederopbouw van de kerk gestart.  Het barokke gebouw wordt gekenmerkt door zijn meer dan 100 meter hoge koepel.

De optocht der vorsten (de Fürstenzug) is een 102 meter lange muurdecoratie in mozaïek op de voormalige koninklijke gebouwen. Ze is gemaakt van Meissen porselein en op het kunstwerk zijn 35 verschillende vorsten afgebeeld. Er zaten diverse schuinsmarcheerders bij. Ene had 369 kinderen, kon niet van de vrouwen afblijven. De ander was continue bezopen. Als de muren konden praten …

Aan het eind van de muur komen we bij het mooiste gedeelte van de stad. Wat een prachtige gebouwen staan hier. Ze zijn stuk voor stuk ongelikt, zwartgeblakend van de branden die de stad verwoest hebben tijdens de oorlog maar wij vinden dit echt mooi. Hopelijk worden ze nooit gezandstraald. De Semperoper bij voorbeeld behoort tot de mooiste operagebouwen ter wereld. 

In het hart van de Altstadt ligt de Zwinger, een paleiscomplex gebouwd tussen 1710 en 1728 in laat-barokke stijl. De naam ‘Zwinger’ betekent letterlijk ‘tussen de muren’: het complex is opgetrokken rondom een grote binnenplaats die oorspronkelijk werd gebruikt voor toernooien en parades. Momenteel is het één bouwput want ze zijn bezig met de renovatie van de tuinen, de vijvers en de fonteinen. Jammer wel, maar wanneer we over de oude muren wandelen, kunnen we zeker zien waarom dit complex één van de 100 wereldwonderen genoemd wordt. Het is dan ook een top locatie om ons dagje Dresden te eindigen. De stad heeft ons zeker en vast heel erg kunnen bekoren, meer dan Leipzig. Hier komen we zeker nog eens terug!  

Vandaag nemen we voor even afscheid van Duitsland en steken we de grens van Tsjechië over.  We rijden namelijk naar Cheb, een stadje weggestopt in een hoekje van het land en verscholen in het stroomgebied van de Ohre, een zijrivier van de Elbe. Hier begint een streek met geneeskrachtige bronnen. Oude handelsdorpjes en kuuroorden getuigen van de historische rijkdom van het land.

We slapen vannacht in Penzion Cafe Na Svahu. Het pension heeft maar liefst 4 sterren dus we zijn benieuwd of de norm hier in Tsjechië even hoog ligt als bij ons. De weg ernaar toe is niet zo eenvoudig. We denken dat Waze tilt slaat maar nee hoor we moeten effectief enkele kleine weggetjes in. Eenmaal aangekomen, worden we hartelijk ontvangen door gastvrouw Adamová. Ze spreekt enkel een klein beetje Duits maar we verstaan elkaar. Ze brengt ons naar een mooi kamertje op de eerste verdieping met een terras dat een weids uitzicht heeft over de stad. 

We zijn moe en er breekt een onweer los dus besluiten we de stad niet meer in te trekken. We gaan morgen wel op ontdekking. We zetten ons op het terras met een lekker glaasje Rotkäppchen, een traditionele mousserende Oost-Duitse wijn. Een klein beetje een ‘ode’ aan Ingo, Dee Dee’s mama die net vandaag  2 jaar geleden overleed. 

Leipzig

Vandaag is Dee Dee jarig dus van zodra we onze oogjes openen om 6 uur, wordt er gezongen en is het tijd voor cadeautjes …. Ondanks de drukke baan, hebben we zalig geslapen. Rond 7 uur trekken we naar de ontbijtzaal. Ook hier ademt alles jugendstil. Het is een simpel ontbijt maar meer dan voldoende. Om 8 uur checken we uit.

Leipzig wordt op dit moment het nieuwe Berlijn genoemd, dus we verwachten een hippe, creatieve en alternatieve stad met veel barretjes, een underground sfeertje en veel gave streetart. Wanneer we in het centrum van de stad aankomen, zien we dat niet onmiddellijk. De stad blijkt vooral een interessante geschiedenis te hebben. Leipzig is namelijk gebombardeerd tijdens de tweede wereldoorlog waardoor een groot deel van de historische gebouwen verdwenen is. Na de oorlog zijn hier nieuwe gebouwen voor in de plaats gekomen en die hadden veelal communistische invloeden omdat het onder het regime van de toenmalige DDR viel. Na de val van de Berlijnse muur wilden de inwoners van Leipzig zo min mogelijk herinnerd worden aan deze periode en dus werden de communistische gebouwen weer aangepast. Dit heeft ervoor gezorgd dat er een bijzonder mix van stijlen te zien is in de architectuur.

Het oude stadscentrum uit de 16de eeuw is klein en compact en het heeft echt wel een zekere charme. Bovendien liggen de bezienswaardigheden in Leipzig centrum op loopafstand van elkaar. Dat is handig!  Zowel de strakheid van de monumentale gebouwen als de frivole details bekoren ons hier. Ondanks dat er dus meer dan 70% van het centrum tijdens de oorlog verwoest werd, heeft het gelukkig zijn oude allure weer terug.  De oude ornamenten, veelal in jugendstil, soms ook barok, zien we hier en daar toch nog opduiken. De architectonische schoonheid is immens. 

Niet Parijs of Londen, maar Leipzig heeft het grootste treinstation van Europa en dat is werkelijk indrukwekkend. Het heeft grote winkelpassages verspreid over 2 verdiepingen. De centrale hal doet me wat denken aan het New Yorkse Grand Central voor wat betreft vormgeving en ruimtelijkheid. De doorsnee van de stationsklok is wel enkele meters. Het is nog vroeg in de ochtend en het leven is nog niet echt op gang gekomen. Zalig om zo goed als alleen door het immense gebouw te wandelen. We verlaten het station langs het hoofdportaal. Een groep landlopers zit strategisch naast de ingang omringd door lege bierflesjes. Niemand trekt zich wat van hen aan. Het voelt wel meteen ruw, ongelikt en bovenal stedelijk aan. We komen een bijzonder kunstwerk tegen uit de DDR tijd, de Unzeitgemäße Zeitgenossen. Het beeld een aantal geleerden uit en is gemaakt door Dhr. Göbel, Professor in de beeldhouwkunst. Het zijn vooral de prachtige teksten op het beeld die ons ontroeren.

De Augustplatz is het grote centrale plein van Leipzig met een aantal markante gebouwen, zoals het operagebouw, het Concertgebouw en de universiteit. De Mendelbrunnen zorgt voor wat verkoeling. Het is nog maar 10 uur maar de temperatuur is al opgelopen tot boven de 30 graden. 

In de Nikolaistrasse kan iedereen met interesse voor architectuur zijn hart ophalen. Vele mooie bijzondere bouwstijlen zijn te bewonderen waaronder de Jugendstil. In het midden van de straat staat de Nikolaikerk. Het is meer dan een religieus gebouw. In de tachtiger jaren kwam een groeiend aantal sympathisanten van de Oost-Duitse vredesbeweging hier samen. In 1989 leidden vreedzame demonstraties uiteindelijk tot de val van de Berlijnse muur en het DDR-regime. 

Buiten is ze niet spectaculair maar binnen is ze prachtig. We zien classicistische zuilen met palmbladeren en een plafond in roze, appeltjesgroen en wit, daterend van de verbouwing van 1784. Zelf heb ik nog nooit eerder deze kleuren in een kerk gezien. De binnenkant doet me toch een beetje denken aan de Sagrada Familia.

Leipzig staat ook bekend voor de klassieke muziek. Door de jaren heen hebben hier enkele grote Duitse componisten gewoond en gewerkt zoals Bach, Mendelssohn en Wagner. Componist Bach werkte jarenlang als dirigent in de beroemde Thomaskirche.  We vinden de protestantse kerk die gebouwd werd aan het begin van de 13de eeuw niet echt bijzonder. We besluiten dan maar aan de overkant plaats te nemen op het terras van Konditorei Kandler. Iedereen die ons kent, weet dat we wel zoetebekken zijn en dat treft want er wordt hier een felbegeerd gebakje gemaakt. De Leipziger Lerche was al in de jaren 1870 erg populair. Het gebakje bestaat uit een krokant korstje met een mengsel van gemalen amandelen, noten en een kersje. Klinkt lekker niet? En dat is het ook! Daar bovenop neemt Dee Dee nog een Leibziger Bachtaler. Ik ga voor de Leipziger Räbchen, een lekkernij die eruit ziet als smoutebollen waarin marsepein en pruimen verwerkt zijn. Dit komt met nog een portie vanillesaus. Heerlijk! 

Leipzig ademt één en al kunst en cultuur. Simpelweg door de straten en passages dwalen is al een lust voor het oog. Wat een mooie stad. Op deze gemoedelijke zomerdag is de sfeer ontspannen. Hoog aan de strakblauwe hemel staat de zon. Winkelend publiek slentert door de in de schaduw gelegen straten van het centrum, waarvan de winkels veelal zijn gevestigd in oude statige herenhuizen met veel ornamenten. Geen brede boulevard maar een netwerk van overdekte passages bevindt zich kriskras door het centrum. Ieder zijstraatje kent weer een eigen verrassing.

Als er iets is dat ik altijd doe op reis is het wel markten bezoeken. Lokale markten, groente-en fruitmarkten, vismarkten of antiekmarkten. Ik ben dan als een kind in een snoepwinkel. Je ziet, hoort, ruikt en voelt dan echt de sfeer van een bestemming. Er staat een klein artisanaal marktje op het plein voor het oude gemeentehuis. Heerlijk zo rondkuieren tussen de kraampjes. Bij mooi weer is het nergens zo leuk als op het water. We schepen dus in voor een gezellige rondvaart door Leipzig. We verkennen de schoonheid van de stad van op het water. Onderweg komen we langs de topbezienswaardigheden van de stad en varen we onder de romantische bruggen door.

Enig nadeel, voor mij althans, is het constante getater van de schipper. Zijn Duits is voor mij onverstaanbaar en hij irriteert me mateloos. Halverwege ramt hij een kano met 4 jonge mensen. Ze zinken instant. Oké hij was niet in fout want hij kon echt niet meer uitwijken maar ik heb toch met hen te doen. 

We eindigen ons bezoek aan Leipzig opnieuw in Plagwitz maar dit keer in De Spinnerei. Kunstateliers, grauwe betonblokken met ramen en industriële panden markeren hier het straatbeeld. In een ver verleden opende de Baumwollspinnerei, een grote katoenfabriek die een groot internationaal succes bleek. Destijds stelde ze meer dan 4000 mensen tewerk en groeide het gebied rond de Baumwollspinnerei uit tot een groot dorp. Uiteindelijk ging de fabriek failliet na het vallen van de muur. De lege hallen van de Spinnerei bleken erg aantrekkelijk voor alternatieve projecten en creatieve kunstenaars en de verlaten fabriek van de Spinnerei werd omgetoverd tot kunstgalerij. We ontdekken dat er meer dan 100 kunstenaars en 14 internationaal bekende galerieën gevestigd zijn in de oude katoenfabriek.

De enorme fabrieksschoorsteen torent boven alles uit en we zien de treinrails voor de kolenwagons nog lopen. Ik ben fan van dit soort initiatieven en de sfeer die er hangt is er één waar ik dol op ben. Vergane glorie in een hip jasje. Een absolute must voor iedereen die van oude gebouwen en creativiteit houdt. We drinken iets fris in de tuin van het café maar wanneer enkele wespen ons beginnen lastigvallen, stappen we op.

Van het Nieuwe Berlijn naar het Florence van het Noorden. We rijden namelijk verder naar Dresden. De Duitsers zelf gebruiken de prachtige bijnaam ‘Elbflorenz’ wanneer ze het over de stad hebben. Hoe Dresden ook wordt genoemd, beide namen passen perfect bij de hoofdstad van de deelstaat Saksen. Met de meanderende rivier de Elbe, haar schitterende barokke gebouwen, vele kunstschatten en de omliggende, met wijnranken begroeide, heuvels vertoont Dresden inderdaad veel overeenkomsten met de oude Italiaanse stad.

We logeren vanavond in het Holiday Inn Am Zwinger, compleet het tegenovergestelde van gisteren. De ouderwetse charme wordt vervangen door modern comfort. We droppen de bagage op de kamer en trekken de stad in. We nemen de tram naar het Indische restaurant Little India. Zoals steeds genieten we van de Indische gerechten en hebben we weer meer dan voldoende gegeten. 

Om 1 uur ‘s nachts worden we opgeschrikt door een stem die ons dringend verzoekt het hotel te verlaten. ‘This is a fire alarm, please leave the building immediately’. Versuft springen we ons bed uit en trekken we snel wat kledij aan. We nemen wat van waarde is mee en stormen, tezamen met honderden anderen de trappen af. Niet simpel als je 2 uur daarvoor een slaappil genomen hebt. Al blij dat ik niet van de trappen ben gevallen.  We ruiken rook maar zien gelukkig geen vlammen. Eenmaal buiten zakt de adrenaline een beetje maar ons hart gaat toch hevig te keer. Dee Dee verstaat mijn gemompel niet, gelukkig brengt de frisse lucht mijn hoofd wat uit de wolken. Drie brandweerwagens komen aangereden en er is chaos. We gaan aan de overkant van de straat op de stoep zitten en dan is het wachten …. Na drie kwartier worden de kamers vrijgegeven en kunnen we terug naar bed. De lift is nog niet vrijgegeven dus omhoog naar de vierde verdieping en terug ons bed in …