Museum Voorlinden - Scheveningen

Rond 8 uur gaan we naar de ontbijtruimte en zijn blij verrast. Wat een geweldig ontbijt! Het meer dan uitgebreide buffet lonkt en we nemen onze tijd. Na het ontbijt checken we uit. Den Haag is een toffe stad en we hebben lekker geslapen. Ondanks het feit dat het hotel pal in het centrum ligt, hebben we geen lawaai gehoord vannacht. 

Eenmaal in de auto, rijden we naar Wassenaar. Hier woont het Nederlandse vorstenpaar en het is de op twee na rijkste gemeente van Nederland. In dit kleine dorpje bevindt zich een particulier museum voor moderne en hedendaagse kunst op een landgoed in de duinen, op een kleine 20 minuten rijden van Den Haag. Museum Voorlinden is opgetrokken uit witte natuursteen- en glaswanden en is bijzonder fraai gelegen. Het museum wordt door bos, waterpartijen en weide omringd en ook de weg er naartoe is erg aangenaam. 

Ik hou wel van musea maar vaak erger ik me aan de joelende kinderen of de grote mensenmassa waardoor je de kunstwerken niet écht in je kan opnemen. Daar hebben ze bij Voorlinden iets op gevonden! We hebben vooraf kaartjes geboekt voor het ‘Stilte op sokken-uur’. Het leek ons wel leuk om eens een museum in alle stilte te bezoeken. Bij aankomst steken we jas en tas in een kastje, alsook onze schoenen. Op sokken starten we onze ontdekkingstocht. Wij en nog enkele anderen hebben een tijdslot van een uurtje om in alle stilte het museum te bekijken. Dit zorgt voor een optimale zintuiglijke ervaring. Het is leuk om de kunstwerken écht in ons op te nemen, zonder afleiding van andere bezoekers. Het klinkt misschien gek maar ik voel toch een andere energie. We kijken aandachtiger, ervaren de kunstwerken heel anders, veel intenser. 

Bij Voorlinden staat de totaalbeleving van kunst, natuur en architectuur centraal. Mijn eigen artistieke talenten zijn eerder beperkt te noemen maar wat kan ik genieten van het talent van sommige kunstenaars. Kunst kan me vaak verwonderen, ontroeren of zelfs een spiegel voorhouden. 

De vaste collectie van Voorlinden bestaat uit een aantal highlights die meer dan de moeite waard zijn.  Sommige werken zijn zelfs op maat gemaakt voor Voorlinden. Zo ontwierp James Turrell een Skyspace, die ons de lucht laat beleven als nooit tevoren. De ruimte heeft namelijk een vierkant gat in het dak, waardoor je naar buiten kan kijken. Omdat het regent buiten, is dat gat gesloten en zijn we getuige van een lichtprogramma dat Turrell speciaal voor deze ruimte componeerde. Daarin speelt de kunstenaar met je waarneming en probeert hij iets ongrijpbaars als licht tastbaar te maken. Het zachte, natuurlijke daglicht contrasteert dan met de felle, bijna tastbare kleuren van de lampen en het resultaat is werkelijk adembenemend. 

Open Ended van de Amerikaanse kunstenaar Richard Serra is een indrukwekkend stalen bouwwerk van zo’n 216 ton met aan de buitenkant hoge, stalen wanden die imposant boven ons uittorenen. In de beschrijving staat dat dit kunstwerk het beste al wandelend te ontdekken is.  We begeven ons dus aarzelend in de smalle opening aan de voorzijde. We wanen ons in een spelonk en ik worstel toch even met mijn claustrofobie. Het voelt ietwat benauwend en beklemmend. We dwalen verder door het doolhof want hoewel we eerst denken dat we snel zullen moeten terugkeren, volgen er verrassend genoeg enkele bochten. De uitgang bevindt zich aan de achterkant van het bouwwerk. Hoe moet ik dit fascinerende bouwwerk beschrijven? Tegenstrijdig is misschien het juiste woord. Het is tegelijk elegant én loodzwaar, industrieel én organisch, statig én speels, hol én bol.

Bij het buitenkomen, botsen we op de Empty Chairs, 5 schijnbaar wankele stoelen met metershoge rugleuningen. We verbazen ons ook over de miniliftjes van Maurizio Cattelan, die naar een onbekende bestemming gaan in een gebouw dat geen verdiepingen telt. De liftdeurtjes komen niet hoger dan onze enkels. Herkenning en vervreemding gaan hand in hand – precies waar het de kunstenaar om te doen is.

De twee mensfiguren onder de parasol op een schaal van 1:2 ontworpen door Ron Mueck, zien er levensecht uit. Ze lijken van vlees en bloed, maar zijn gemaakt van polyesterhars en silicone. Wanneer we rond het kunstwerk wandelen, ontdekken we steeds meer details, zoals de haartjes op de benen, een moedervlek op een schouder … Ik moet bekennen dat ik de eerste aanblik van de hyperrealistische figuren creepy vindt, maar al snel krijg ik sympathie voor het koppel. Ondanks het huiveringwekkende realisme, zien de beelden er kwetsbaar en introvert uit. Mueck maakt eerst een mal die van binnen met pigment wordt bestreken en daarna gevuld met siliconen en fiberglas. Daarna volgen maandenlange werkzaamheden waarin de huid op kleur gebracht wordt en de haren één voor één worden ingeplant. 

Leandro Erlich speelt dan weer met optische illusies en tovert graag alledaagse ruimtes om tot absurde situaties. Hij toont de bezoeker een zwembad in de typerende blauwe zwembadkleur, de lampen en zelfs een echt trapje waarlangs je lijkt te kunnen afdalen of het zwembad uit kunt komen. Zonder publiek is het werk niet compleet, stelt de kunstenaar. Om die reden kunnen we “onder water lopen” zonder nat te worden en komt dit kunstwerk pas echt tot leven. We leggen ons even op de bodem van het zwembad en onmiddellijk daalt er een zekere rust over ons heen.

Song Dong ontwierp een ruimte vol glas, raam- en deurkozijnen, lampen, staal en vooral spiegels. Het is een geheime doorgang naar een oneindig en grenzeloos universum. Through the walls is tegelijkertijd eenvoudig en indrukwekkend. We zien een schijnbaar oneindige herhaling van onszelf in de spiegels. 

Om 11:00 komen de ‘schoenenmensen’ binnen en wordt het drukker. We besluiten dan de rest van het museum te ontdekken maar blijven dit gewoon op sokken doen. We maken ons de bedenking dat ieder museum dat zou moeten doen, want het is best aangenaam. Het museum van schone kunsten zou er in ieder geval een mooie wittere vloer aan overhouden.  Rogier Roeters vulde een kamer vol schaamte, twijfel, angst, verlangen en eenzaamheid. Alvorens we de kamer betreden, lezen we de waarschuwing op de muur ernaast: “This Exposition bevat shocking images, sexial themes and soms ook foul or vulgair language - Soort van sorry maar ook weer niet – Enter at own risk LUV you (ook als je doorloopt)” en inderdaad zo kan je zijn oeuvre dat bestaat uit duizenden tekeningen vol hersenspinsels in een naïef cartooneske stijl best omschrijven. Sommige teksten zijn best ontroerend of grappig, andere dan weer schaamteloos en grof. 

In de namiddag rijden we naar Scheveningen. Het is alweer een tijdje geleden dat ik er geweest ben en er is echt wel gewerkt aan de boulevard. We starten aan het beeldenpark van de Amerikaanse beeldhouwer Tom Otterness. Zijn sprookjesbeelden zijn bedoeld voor de allerkleinste om hun interesse in musea op te wekken. Wij kunnen er echter ook wel van genieten. 

Ondertussen is het al laat en besluiten we naar een strandtentje af te zakken, want wat is er leuker aan zee dan in een hippe bar iets lekkers te nuttigen. De fish and chips, alsook de kipsaté met pindasaus bij Oceans Beach House kunnen we zeker aanbevelen want het is heerlijk. De ober is ietwat onbeholpen en gooit bij het afruimen mijn drankje omver. Mijn schoenen zijn gedoopt en hij verontschuldigt zich wel 100 keer … niet erg hoor want hij brengt mij opnieuw een vol drankje alhoewel mijn glas zo goed als leeg was.

Na de lunch maken we een wandeling over het strand, langs de graffiti en de kleurrijke pilaren onder de grote pier. Het is droog maar de wind waait hard dus nemen we de trap naar boven en komen zo op de pier van waar we een prachtig zicht hebben over het water en de Cuba bar.

Deze is echter gesloten dus besluiten we nog een laatste afzakkertje te nemen bij de strandtent Zanzibar, waar we ons in Zuid-Afrikaanse sferen wanen.  De carrotcake is hier hemels en Tanni die niet echt een zoetebek is, gaat voor het meest gevaarlijke drankje op de kaart: de Long Island Ice Tea. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, zit er maar liefst 5 soorten alcohol in. Ze moet dan ook schoorvoetend toegeven dat het zelfs voor haar, een hele uitdaging is. We blijven er dan ook veel langer zitten dan gedacht maar dat is echt geen straf want het zicht is leuk, het interieur kleurrijk en de bediening top. We zijn het er beiden over eens dat dit de perfecte afsluiter was voor onze mini break. 

Den Haag

Tanni en ik gaan een weekendje naar onze noorderburen. We rijden eerst naar den Haag waar we voor vanavond ook een hotelletje geboekt hebben. Wanneer we in de stad aankomen, is het uiteraard nog te vroeg om in te checken maar we rijden toch al naar het Babylon Hotel zodat we de auto op de parking kunnen zetten. We worden welkom geheten door een super vriendelijke receptioniste en laten alvast onze bagage achter. Ook de jassen blijven in het hotel want ondanks de voorspelde regen, is het droog en schijnt de zon volop. 

We wandelen daarna in de richting van het centrum. We passeren het nieuwe stadhuis en wat meteen opvalt is de witte kleur. In dit gedeelte van de stad, worden we omringd door prachtige hoogbouw. De architectuur is geweldig en best indrukwekkend. Aan de horizon zien we een spel van lijnen en vormen waar we geen genoeg van kunnen krijgen. 

Via de tuinen van de nieuwe kerk betreden we de Chinese buurt. Hier zijn er dus veel Chinese restaurants en winkels. Na de Tweede Wereldoorlog stond deze wijk te verkommeren maar vanaf de jaren zeventig begon men aan een opknapbeurt toen Chinezen zich hier begonnen te vestigen. Bij de foodhallen besluiten we eerst een kijkje te nemen want we hebben nog niets gegeten. De ingang bevindt zich aan een prachtig art deco huis maar eenmaal binnen, denken we beiden hetzelfde: niet ons ding, groot en ongezellig. 

Al wandelend naar het Buitenhof, passeren we de Passage, een oude winkelgalerij en tevens een architecturaal pareltje. De gaanderij is helemaal met glas overdekt en behoort tot de mooiste van Europa. Er zijn vooral eetgelegenheden gevestigd.Eenmaal bij het Buitenhof, passeren we de gevangenenpoort en lopen daarna rond de  prachtige vijver die omringd wordt door fleurige bloemen. Die Nederlanders weten hoe ze hun stad moeten aanprijzen. Op de hoek van de vijver proeven we een Haags Hopjes dat ons wordt aangeboden door een vriendelijke man. We krijgen er nog een stadsplan en een uitgebreide uitleg bovenop. Ja ze zijn hier trots op hun stad.

Aan de Lange Voorhout wordt er dit weekend een antiekmarkt gehouden. Onder de bomen staan tal van kraampjes met leuke spullen. Aan het einde van de markt, komen we aan bij het Escher museum. Hier is het volledige werk van de Nederlandse graficus Maurits Cornelius Escher (1898- 1972) tentoongesteld. Het zijn voornamelijk litho’s en houtgravures. Werken die getuigen van pure fantasie. Voorstellingen van dieren en mensen worden geprojecteerd in onmogelijke landschappen.

Het museum is ondergebracht in een 18de-eeuws paleis dat verbouwd werd voor koningin Emma die er tot haar dood in 1934 woonde. Nadien zouden koninginnen Wilhelmina, Juliana en Beatrix het gebruiken als werkpaleis. Het is vooral de tweede verdieping die ons in vervoering brengt. We treden er binnen in de virtuele wereld van Escher. Zijn werk draait om eeuwigheid en oneindigheid. Hiervoor gebruikt hij de metamorfose. Vlinders worden vogels, insecten veranderen in vissen, jaargetijden vloeien in elkaar over … In veel van zijn prenten zet hij orde en chaos tegenover elkaar. Hij is ook een meester in de wis- en meetkunde. Behalve prenten maakt hij ook objecten die de bezoekers van het museum verwonderen. De glazen bol bij voorbeeld, waarin je je spiegelbeeld op een foto kan zien. Kijk je zelf in de bol zie je niets.

Tussen al het rondwandelen moet je af en toe even pauze nemen. We hebben nog steeds niets gegeten dus duiken we de leuke straatjes in en komen zo bij een restaurantje, gelegen aan een drijvend ponton aan één van de vele grachten die Den Haag rijk is. De ober is super vriendelijk en complimenteert ons omdat we Vlamingen zijn en volgens hem dus ook levensgenieters. We bestellen iets lekkers om te eten en te drinken en genieten. Na de late lunch trekken we verder de stad in. 

Rond 5 uur gaan we inchecken. Een andere, maar al even vriendelijke receptionist staat ons te woord. We krijgen een deluxe suite op de negende verdieping zegt hij. Eenmaal boven zien we op onze incheckkaart dat er 309 op staat dus moeten we terug naar beneden. Kamer 309 is mooi maar als ze dit een suite noemen, wil ik de gewone kamers wel eens zien. We zijn wel tevreden hoor want de kamer is best gezellig, daar niet van. 

We besluiten nog een aperitiefje te gaan drinken op de Plein alvorens naar het restaurant van ons hotel te trekken. Hier heerst er een gezellige drukte op de vele terrassen rond het standbeeld van Willem van Oranje. Het contrast tussen de vele mooie oude panden en de moderne architectuur, is van hieruit goed te zien.

Omdat het in ons pakket zit, hebben we gereserveerd in het Restaurant van het hotel zelf The LivingRoom genoemd, maar wanneer we uit de lift stappen, zijn we helemaal alleen. Het duurt best een tijdje alvorens er iemand komt. We mogen een plekje kiezen, keuzestress want alle tafeltjes zijn nog vrij. We nemen plaats aan het raam van waaruit we een mooi uitzicht hebben op het Haagse bos. We krijgen een verrassings-3-gangen menu volgens onze boeking maar de dame geeft ons toch de à la carte kaart. Na enkele minuten beseft ze dat we de verkeerde kaart gekregen hebben en geeft ze ons een beperkte kaart met slechts 3 voor en 3 hoofdgerechten. Mijn oorspronkelijke keuze staat er nog op, maar Tanni moet iets anders kiezen. Het eten is lekker maar niet spectaculair.

Ons eerste dagje zit er al op en we kijken al uit naar morgen. 

Dordrecht

Vandaag een dagje Dordrecht anders … gewoon rondkuieren in één van mijn Nederlandse lievelingssteden, zonder plan, zonder vooraf uitgestippelde wandeling. We rijden rond 10 uur naar de gratis parking aan Weeskinderendijk. Hier is het al meteen genieten want de prachtige graffiti onder de brug kan ons wel bekoren. Het zonnetje schijnt en de kleurrijke tekeningen brengen ons instant in vakantie modus.

Via de smalle straatjes die er nog wat verlaten bijliggen, wandelen we naar onze lunchplek in een prachtig monumentaal pand, Bluebirds in the backyard. We betreden het pand via een tweedehands winkel waar allerlei leuke spulletjes te koop zijn. In tegenstelling tot de meeste tweedehandswinkels, ruikt het hier niet muf maar dringt er een heerlijke ambergeur onze neusgaten binnen. Via de trap gaan we naar de bovenverdieping waar zich het restaurant bevindt. De ongedwongen sfeer, het retro meubilair verscholen in het groen, geven ons een huiselijk gevoel. We gaan voor de zoete aardappel frietjes en het Libanees flatbread met mangohummus en sluiten af met een heerlijke worteltaart. De vriendelijke bediening hier is een plus. 

Na de lunch is er al wat meer bedrijvigheid in de Dordrechtse straten en zijn er toch al enkele winkeltjes open. Straatje in, straatje uit … even verpozen aan het water… wat kan het leven toch mooi zijn. Niets moet, alles kan. Wat deze plek zo bijzonder maakt, zijn de mooie huisjes met hun trapgevels, de bankjes voor bijna elke deur en de vele kleurrijke bloemen die de gevels sieren. Mensen kennen hun buren en zitten hier nog gezellig buiten voor de deur.

Bij de kunstkerk bezoeken we de tentoonstelling van Gerhard Lentink. Deze kunstenaar maakt prachtige beelden in hout. Via de achterdeur verlaten we het mooie gebouw en komen zo in de kleine niet zo bekende straatjes. 

Om onze voetjes wat rust te gunnen, besluiten we een rondvaart te maken op de Dordrechtse grachten. We moeten nog even wachten op de boot dus besluiten we aan het water eerst nog iets te drinken. Er staat wel een heel bijzonder drankje op de kaart, een zelfgemaakte limonade met saffraan, citroen en munt. Tanja en ik willen dat wel eens proberen. Cynthia heeft er plezier in wanneer ze onze grimas ziet bij de eerste slok. De saffraan smaak is allesoverheersend en het is niet te drinken. We hebben echter geen tijd om de slechte smaak weg te spoelen want onze boot is al in aantocht.

Het eerste stuk valt wat tegen want de achterkant van de huizen ziet er in tegenstelling tot de voorkant, grauw en kleurloos uit. Gelukkig vertelt onze enthousiaste schipper leuke anekdotes over de stad en komen we nadien via het drierivierenpunt in de Vlijhaven. Kleine kinderen zwemmen hier rustig rond, anderen doen aan pootjebaden. De rijkere klasse zit te aperitieven aan dek van hun prachtige jachten. We dromen weg bij het zien van de monumentale panden die stuk voor stuk achteraan gezellige terrasjes of zelfs een tuintje hebben. Heerlijk wonen denken wij. 

Terug aan wal, wandelen we naar het drierivierenpunt waar er een kunstmarkt gehouden wordt. Plaatselijke kunstenaars stellen er hun werk tentoon, het ene al leuker dan het andere. Enkele kleurrijke figuren trekken onze aandacht. Hun kunst is bizar maar wel leuk. 

s’Avonds heeft Tanja gereserveerd bij Otto e Mezze, een Italiaans restaurantje bij het water, waar zij kind aan huis is. Deze middag op de boot zijn we er al gepasseerd en hoorde ik enkele mensen luidop verkondigen dat dit het beste Italiaanse restaurant van Dordrecht zou zijn. Ik heb dus hoge verwachtingen. We worden vriendelijk verwelkomd en krijgen een tafeltje toegewezen op het terras. Het eten lost al de verwachtingen in. De pasta all’Arrabbiata ziet er simpel uit maar de smaak is overheerlijk. Een leuke afsluiter van ons dagje uit met de lyceumgirls.