Siem Reap - Amsterdam

Onze laatste ochtend in Cambodja. We dachten eens lekker uit te slapen maar onze ingebouwde klok zorgt ervoor dat we om 8 uur alweer uit de veren zijn. We ontbijten voor een laatste keer dit jaar op een zonovergoten terras bij meer dan 30 graden. Daan vertelt me dat Singapore airlines 30 kg bagage toestaat dus besluit ik toch te wachten tot de bus arriveert en ga ik proberen om mijn beeld in de koffer te krijgen. Marc heeft ervoor gezorgd dat we een half uurtje langer op de kamer mogen blijven. 

Dat blijkt echter niet nodig want rond 11u30 stuurt Kristof een bericht dat mijn beeld in de lobby staat. Het minutieus inpakken kan beginnen. Ik draai het beeld in wat handdoeken en positioneer het in het midden van de koffer. Op hoop van zegen! Tegen 12 uur zijn we in de lobby en wanneer Marc mijn koffer opheft, is hij er niet gerust in. Er is geen weegschaal in het hotel maar Tania heeft weer een lumineus idee. Er is een apotheek naast het hotel, misschien hebben die een weegschaal. Marc gaat prompt op onderzoek en ja hoor …. Ik met mijn koffer naar daar. De koffer blijkt 24 kg te wegen dus ruim binnen het gewicht.

Om 1 uur stappen we de bus op en nemen we afscheid van Ruud en Jeannette, die nog een weekje blijven. We moeten ongeveer 50 minuten rijden naar de nieuwe luchthaven. Marc neemt alvast afscheid in de bus. Het was een ‘specialleke’ maar zeker een goede reisleider en we hebben wel heel erg gelachen met hem. Bij het inchecken moet ik naar een andere balie om mijn bagage te checken. Ik ga ervan uit dat ze het beeld willen inspecteren maar dat blijkt het probleem niet te zijn. Ik heb mijn powerbank in de koffer laten zitten. Gelukkig mag ik deze er wel gewoon uithalen. 

Onze eerste vlucht heeft weer vertraging maar gelukkig is de tweede op tijd. We komen aan in Amsterdam om 7 uur ‘s morgens. Het afscheid is emotioneel, bij mij dan toch maar ja dat weet ik van mezelf. Ik ben uiteraard weer de enige die haar tranen niet kan bedwingen. Vreemd toch dat je zo een reis aanvangt met onbekende mensen en dat ze na 3 weken gewoon in je hart zitten. Misschien is het dat besef dat je ze waarschijnlijk nooit meer zal zien, misschien is het een plotse reminder van hoe tof het wel niet was.

Even acclimatiseren. Met een temperatuurverschil van meer dan 20 °C kan ik jullie zeggen dat we het koud hebben, ondanks onze voorzorgen van een hele dikke trui, sokken en sjaal. We hebben ontzettend genoten, prachtige dingen gezien en mooie avonturen meegemaakt. En zoals meerdere mensen mij al op het hart hebben gedrukt: dat neemt niemand ons meer af. Wat ben ik dankbaar voor alles wat we hebben mogen meemaken en reken maar dat er een grote glimlach op mijn gezicht verschijnt als ik terugdenk aan onze tijd in Azië. We zijn opgeladen en zitten vol nieuwe ervaringen. Laat de winter nu maar komen!

Ankor Wat - Siem Reap

Gisteren als een blok in slaap gevallen. We ontwaken opnieuw vroeg want het vervolg van de Ankor tempels staat op het programma. Een klein ontbijt deze keer want ik zit nog vol van gisteren. Twee keer warm eten per dag is hier niet erg voor ons budget maar wel echt moordend voor onze lijn. Ah ja nog maar 1 dagje en dan spannen we de riem weer wat strakker aan. Eens terug in België komen we wel snel weer in het normale ritme. We vertrekken om half 8. Er staat een klein busje voor de deur ipv onze eigen bus. Mijn beeld staat nog in de grote bus maar Marc laat me weten dat de bus vandaag uitgeleend werd en we die pas morgenvroeg terug zien. Even paniek want dat betekent dat ik het beeld niet in de ruimbagage kan steken en het sowieso mee moet met de handbagage. Hopelijk wegen ze die op de luchthaven niet … fingers crossed. Ik zet het van me af en ga nog gewoon een laatste dag genieten. 

Angkor is veel meer dan een groep tempels of gebouwen, want er wordt tussen al dit moois gewoon geleefd. Op weg naar de Banteay Srei tempel komen we langs mooie dorpjes waar het leven lijkt stil te hebben gestaan. Kinderen spelen er op straat, locals doen een dutje, huizen staan op palen en waterbuffels grazen in de bruine stoffige rijstvelden.

Na een uurtje rijden komen we bij de Banteay Srei, één van de oudste en kleinste tempels van het oude Khmer rijk. De tempel zelf is niet groot, maar maakt dat helemaal goed met de prachtige uitgesneden tekeningen en versieringen. Deze mooi gedecoreerde tempel heeft niet zomaar de naam Banteay Srei. Dit betekent namelijk ‘vrouwentempel’, omdat gedacht wordt dat zulke minutieuze details enkel door vrouwenhanden gemaakt kunnen zijn. Dit is voor mij het hoogtepunt van alle tempels die ik gezien heb. Ze zeggen niet voor niets, ‘save the best for last’. De tempel is opgedragen aan Shiva en de zandstenen tempelgebouwen zijn echt prachtig. 

Nara begint weer een hele uitleg van zodra we aan de tempel komen maar iedereen haakt mondjesmaat af. Enkel Kristof en Henri blijven geboeid staan luisteren. Nou geboeid is misschien veel gezegd. Wij zijn ondertussen al allemaal verder gestapt om foto’s te nemen. Ik heb wel een beetje met hem te doen want hij doet echt wel zijn best maar toch kan ik het niet opbrengen om bij hem te blijven. Het is gewoon zo leuk om zelf rond te dwalen door de tempel en alles op eigen tempo te ontdekken.

De volgende tempel op het programma is de Bantey Sacre uit de 12de eeuw. Ook deze is een plaatje. Ik hou wel van de afgelegen tempels die we helemaal voor onszelf hebben. Hij is heel erg goed bewaard gebleven. De voortreffelijke versieringen die het grootste deel van de tempel bedekken, getuigen van grote vaardigheid en precisie.

De roze zandstenen structuur is klein vergeleken met andere Angkor monumenten. Dit komt waarschijnlijk omdat de tempel niet door een koning is gebouwd en het als respectloos zou worden beschouwd om een monument te bouwen dat groter en grootser is dan een door de Koninklijke familie gesponsorde tempel. 

We rijden naar de Old Market van waar we te voet op zoek gaan naar het restaurantje Street Three Eatery, dat Kristof ons aanbeveelt. Hij ging in hetzelfde restaurant in Kratie eten en de dame had hem gezegd dat ze ook een filiaal in Siem Reap hebben. Volgens hem heeft hij tijdens de gehele reis nergens beter gegeten. Het eten is inderdaad heel erg lekker maar de mango smoothie smaakt naar water ipv mango. We betalen $6 per persoon. Kijk dat zijn nog eens prijzen en lekker eten waar je vrolijk van wordt. 

Marc heeft bijna 7 jaar vrijwilligerswerk gedaan in de sloppenwijk. Iedere keer dat hij hier in de buurt is gaat hij bij hen op bezoek en brengt hij voor hen levensnoodzakelijke zaken mee zoals rijst en melk. Ook vandaag gaat hij er naartoe en vraagt wie er zin heeft om mee te gaan. Ja dat willen we wel. Daan neemt het initiatief om te vragen wie er bijlegt. Uiteindelijk gaan we met 11 maar 13 leggen er bij. We besluiten ieder $5 te geven zodat we veel families gelukkig kunnen maken. Met enkele tuktuks rijden we naar een winkeltje waar we 1,5 zakken rijst en melkdrankjes kopen. Om alles eerlijk te kunnen verdelen wordt de rijst van de grote zak in kleine zakjes van 2 kg verpakt. Dat doen we zelf.

Wanneer we aan het begin van de sloppenwijk aankomen, stappen we allemaal uit en laden we alle rijst en melk in één tuktuk. Hij zal achter ons aan mee de sloppenwijk inrijden zodat we alles kunnen uitdelen. Wat we daar zien tart alle verbeelding. Mensen leven echt tussen het vuil in krakkemikkige huisjes. We beginnen de zakjes en de melk uit te delen. Het is een druppel op een hete plaat natuurlijk en we hebben er ook een dubbel gevoel bij om hier rond te lopen als rijke toerist maar aan de andere kant, als we niet komen hebben ze niets. Marc vertelt ons dat de sloppenwijk al serieus verkleind is. De regering wil namelijk dat de toeristen de armoede niet te zien krijgen. Ze gooien dus hele wijken plat en verdrijven de arme bevolking naar de rand van de stad.

De kindjes zien er in ieder geval gelukkig uit wanneer ze hun drankje in ontvangst nemen. Ze dansen en springen om ons heen. Andere trekken zich snel terug in een hoekje om gewoon lekker te genieten van iets wat voor ons vanzelfsprekend, maar voor hen zeldzaam is.

De armste families geven we een zakje rijst. Een uitgemergelde man is er duidelijk van aangedaan maar niet meer dan wij. Hoe kan een mens zo leven? Geen nutsvoorzieningen, geen vuilophaaldienst en bijna niets te eten. Het is echt mensonterend. Toch is er bij de meesten nog steeds die brede glimlach.  Wanneer we bijna aan het einde van de wijk komen, is onze voorraad zo goed als op. Mijn hart breekt wanneer er door het slijkwater een kindje komt aangelopen en we hem niets meer kunnen geven. De teleurstelling in zijn grote donkere ogen komt bij ons heel erg binnen. Jeannette maakt de bedenking dat ze misschien wel zullen delen maar Marc zegt dat het hier ieder voor zich is.

Wanneer we de sloppenwijk verlaten, zijn we er allemaal stil van en hebben we dringend nood aan een verfrissing. Marc zoekt een terras uit waar we iets kunnen gaan drinken. Hier, ver weg van het toeristisch centrum, spreekt niemand Engels en zijn de menukaarten ook in het Cambodjaans. Onze tuktuk chauffeur moet dus vertalen want enkel Coca Cola en Sprite verstaan ze. Mariska en Daan zitten bij ons aan tafel en willen graag een kokosnoot. Daar loopt het mis, ze krijgen een soort kokos smoothie maar gelukkig is die ook lekker.  Terug in het hotel moeten we even bekomen. Zowel Tania als ikzelf voelen vanalles kruipen en we denken dat we vlooien meehebben. Even een douche nemen!

Rond 6 uur nemen we een tuktuk naar Pub Street om de sfeer nog wat op te snuiven en langs de winkeltjes te lopen alvorens we naar The Red Piano gaan. Marc heeft voor ons afscheidsdiner een tafel besteld voor de hele groep. Iedereen is er om 7 uur behalve Kristof. Blijkt dat hij in het hotel op ons zat te wachten. Wanneer we voltallig zijn, neemt grote Henri plots het woord. Hij heeft een tekst gemaakt op het lied ‘Malle Babbe’ van Rob de Nijs. Uit volle borst begint hij het te zingen en wanneer het refrein komt, zingen we met z’n allen mee:

Met de Marc op reis, met de Marc op reis

Per boot, bus of trein voor een aards paradijs

Met de Marc op reis, met de Marc op reis

Met een spleet tussen je tanden, gelijk je precies op De Nijs

Heerlijk! Henri heeft echt zijn best gedaan, heel wat leuke anekdotes passeren de revue, zoals daar zijn: ondanks zijn jaren in Thailand eet Marc nog steeds graag friet met mayonaise, hij kon zich mega druk maken over scheurtjes in de dollarbiljetten, moest altijd en overal een sigaretje gaan roken en dan nog iets over zijn dure telefoon waarmee hij prachtige foto’s kon maken …. Marc krijgt nog een enveloppe met wat centjes en bedankt ons in een korte speech. Daarna is het weer tijd voor de lekkere Belgische gerechtjes, al zijn er toch groepsleden die het bij de Cambodjaanse keuken houden.

Rond 9 uur stappen Tania en ik op en Marc gaat mee. Nog even langs de supermarkt voor sigaretten. Daar willen ze zijn $1 biljet niet aanvaarden. Tja hij is er zelf heel streng op en heeft nu zelf van Jan! Hij is ziedend en stapt met grote passen terug naar the red piano want daar hebben ze hem het dollar biljet gegeven. Daar wordt het probleem snel verholpen. We lopen terug naar buiten en een tuktuk chauffeur loopt ons achterna. Hij wil ons naar het hotel brengen maar zijn tuktuk staat aan een hoek van een straat waar Marc niet heen wil. De tuktuk chauffeur houdt hem in het oog en roept dat hij naar de andere hoek komt waar Marc wel een tuktuk wil nemen. Wij begrijpen er niets van. Wat maakt het nu uit waar we in de tuktuk stappen? In ieder geval, de chauffeur zet het op een lopen en tegen dat wij aan het eind van de straat komen, komt hij al aangereden. Wat die mannen allemaal niet doen voor amper $2. Nog even stoppen aan een andere superette en Marc heeft zijn geliefde sigaretten. We kunnen naar het hotel. Nog een laatste nachtje slapen en dan gaan we weer naar huis.

Ankor Wat

Vandaag is het dan ein-de-lijk tijd om een bezoek aan Angkor te brengen, letterlijk vertaald ‘hemel op aarde’. Het Cambodjaanse Angkor is zo’n plek waar ik al jaren over droom, maar nog steeds niet met eigen ogen heb mogen aanschouwen. 

Angkor betekent ‘Heilige Stad’ in het Khmer en dat is ook precies wat Angkor is. Tussen de negende en de veertiende eeuw diende Angkor als hoofdstad van het Khmer-rijk. Zij domineerde van het jaar 800 tot 1432 een groot deel van Zuidoost-Azië. Op het hoogtepunt woonden er zo’n 1 miljoen mensen. Koningen lieten enorme tempels bouwen om zo hun goden te eren. In de 15e eeuw werd de stad verlaten, waardoor de natuur zijn vrije loop had en de tempels overwoekerd werden met jungle. Pas in de 20e eeuw is Angkor weer ontdekt door Henri Mouhot, een Franse ontdekkingsreiziger. Deze ontdekking zorgde ervoor dat een groot deel van de bebossing verwijderd werd en tempels gerestaureerd konden worden.

We hebben heel lang nagedacht over ons vertrekuur want rond zonsopkomst naar Angkor Wat gaan heeft wel wat voordelen: het is nog lekker koel én het is prachtig om te zien als de eerste zonnestralen de tempel raken maar de keerzijde is dan wel dat we heel vroeg ons warm nest uit moeten om rond 05:30 te kunnen vertrekken. We besluiten om het niet te doen want we hebben geen zin om met duizenden daar samen te prakken voor enkele minuten mooie lucht en een foto. We besluiten om 7 uur te vertrekken zodat we toch nog eerst kunnen ontbijten. We gaan er alle tijd voor nemen want het is een enorm complex. Eerst dacht ik het met de fiets te doen maar Tania fietst niet en ik heb met mijn pijnlijke lies ook wel schrik dat ik na enkele kilometers forfait moet geven. Daarom maken we handig gebruik van Marc’s voorstel om een tuktuk chauffeur te nemen voor $25, die ons van tempel naar tempel kan brengen. Voor ons de ideale manier, want zo hebben we alle vrijheid en kunnen we tussen het tempels kijken door echt even uitrusten. Bovendien is het gewoon handig om een gids bij te hebben die ons in korte tijd door het vrij grote complex kan navigeren. Kristof gaat met ons mee. Luan, onze tuktuk driver, staat ons al op te wachten in de lobby.

We gaan eerst naar de ticket booth waar we onze gepersonaliseerde tweedaagse tempelpas kopen om de ruïnes te bezoeken. Het maken van foto's gaat snel en binnen enkele minuten hebben we onze pasjes. We betalen $62 en eenmaal we ons kaartje hebben, rijden we tegen de stroom van de massa’s toeristen in om Angkor Wat via de achterzijde binnen te rijden. De zuidelijke poort van Angkor Thom is een waanzinnig mooie poort van drieëntwintig meter hoog met op de toren vier gezichten die richting oost, west, noord en zuid kijken.

Voor de poort rijden we over de slotgracht waar vierenvijftig beelden staan die de heilige ‘naga’ ondersteunen. Deze beelden zie je bij bijna alle ingangen van de tempels. Er heerst een haast serene rust en we lijken wel een onbekend gebouw te betreden. Wat een verschil met de hoofdingang! Het gebouw bij de ingang ligt er vervallen bij en zorgt voor die typisch mysterieuze indruk. Wat een rust en wat een fraaie laan die er naartoe voert. Tussen de bomen door loeren de hoge torens van de wat naar ons en vanuit het dichte struikgewas worden we begroet door een familie nieuwsgierige aapjes. Tegen de stroom brengt de magie van Angkor nog meer naar boven!

We rijden onmiddellijk door naar de Bayon-tempel, onderdeel van Angkor Thom, gebouwd door een boeddhistische koning. Bayon (tempel met vele gezichten) valt nog het best te beschrijven als een stenen woud van reuzenhoofden die in alle richtingen kijken. De tempelberg heeft 54 torens met elk vier gezichten. Bayon telt dus maar liefst 216 gezichten! Ze verwijzen naar de vier deugden van Boeddha: gelijkmoedigheid, gelijkheid, vriendelijkheid en mededogen. Machtig mooi om te zien en onvergelijkbaar met elke andere tempel die je in andere landen tegenkomt.

Wanneer we midden in de tempel staan, hebben we het gevoel van alle kanten bekeken te worden, mysterieus en angstaanjagend tegelijkertijd. De tempel vormt het middelpunt van een ommuurd complex van maar liefst 9km². Luan heeft ons een vage uitleg gegeven van waar we hem kunnen terugvinden na ons bezoek. Op goed geluk wandelen we naar een tweede tempel, de Baphuon. Deze ligt naast een grote vijver en is bereikbaar met een soort loopbrug. Om tot bij de eigenlijke tempel te komen, moeten we even wat moeite doen. Deze tempel heeft best wel wat hoge en smalle trappen en veel mensen laten zich hierdoor afschrikken. We zijn er dan ook zo goed als alleen. Eenmaal boven, worden we wel beloond met een prachtig uitzicht.

We passeren het ‘Olifantenterras’ maar hier zijn ze volop aan de restauratiewerken bezig dus kunnen we enkel helemaal op het einde wat olifanten spotten. Ik ben een beetje verscheurd over de kwestie restauratie. Er moet een zeker evenwicht zijn, dat zeker, maar een over-restauratie kan de geschiedenis van een plek vernietigen en de sfeer en heiligheid van een plek voorgoed veranderen. Waar trek je de grens? 

We passeren nog even bij ‘Het terras van de Leprakoning’. De muur met honderden boeddhabeelden vinden we heel erg mooi maar we zijn dringend toe aan wat vocht en gaan dus op zoek naar Luan. Er staan meerdere tuktuk chauffeurs onder de bomen en eerlijk, die lijken allemaal op elkaar. Geen van ons drie weet nog hoe de man eruit ziet en welke outfit hij draagt. Ook over de kleur van tuktuk moeten we het antwoord schuldig blijven. We weten alleen dat het rode zeteltjes zijn. Niet slim van ons! Maar Luan heeft duidelijk een beter geheugen en hij begint wild te zwaaien wanneer hij ons ziet. Gelukkig heeft onze vriend water bij voor ons. 

Van hier rijden we naar de Victory Gate, opnieuw een poort met 4 gezichten. Opzij van de poort is er een trap naar boven van waar we deze veel beter kunnen bekijken. We zien pas hoe immens alles hier is wanneer we een foto nemen met onszelf.  Tania en Kristof lijken wel kabouters in vergelijking met de hoge bomen. 

We bezoeken voor de lunch nog drie kleinere tempels, achtereenvolgens Thommanon, Chau Say Tevoda en Ta Keo. Angkor Wat is zeker een masterclass in bouwen. De omvang, schaal en symmetrie is verbazingwekkend, om nog maar te zwijgen van de ongelooflijke schoonheid en spirituele betekenis. Ik ben overdonderd door de omvang en de genialiteit van de gebouwen. Ik loop een beetje verdwaasd rond, probeer alles in me op te nemen en me voor te stellen hoe het eruit zag toen deze machtige beschaving op haar hoogtepunt was.

De Thommanon werd in de jaren 60 volledig gerestaureerd maar gelukkig zie je daar niets van. Het is zo mooi gedaan, dat je zou denken dat het allemaal nog origineel is. Het is een tempel met één toren en een centraal heiligdom op het oosten. Het beeldhouwwerk is zeer goed bewaard gebleven en de oude zandsteen vormt een duidelijk contrast met de omringende jungle. De architectonische stijl van de toren is verwant aan de Chau Say Tevoda die aan de overkant ligt maar is beter bewaard gebleven. 

De Chau Say Tevoda werd opgedragen aan Shiva en Vishnu en heeft unieke soorten vrouwelijke sculpturen. Hij werd gebouwd in het midden van de 12 de eeuw volgens een kruisvormig plan en is vergelijkbaar met de Hindu tempels die je in Indië vindt. 

Ta Keo (klim naar grote hoogte) vinden wij ook heel erg mooi en indrukwekkend, vooral door haar hoogte. Het is één van de hoogste bouwwerken in het tempelcomplex en daardoor heb je mooie uitzichten over de omgeving. We moeten er alleen wel eerst ongelooflijk steile trappen voor beklimmen met treden waar onze voeten eigenlijk niet op passen. Die Aziaten hebben echt veel kleinere voetjes. Geen enkele trap is gelijk en dat maakt het best inspannend. Naar boven gaat nog maar naar beneden is het soms echt wel angstaanjagend hoe steil die trappen zijn. Hoogtevrees mag je hier niet hebben. Gelukkig hebben we dat geen van beide en  onze inspanning wordt echt wel beloond. Ta Keo is bijzonder, omdat het de eerste tempel was die volledig van zandsteen is gemaakt. De tempel is nooit afgemaakt en de reden hiervoor blijft onduidelijk. 

Luan zet ons af bij een restaurantje van zijn keuze maar we zijn er blij mee want het eten is super lekker en de bediening geweldig. Binnen de 45 minuten hebben we gegeten en afgerekend. Belangrijk als je maar 2 dagen Ankor Wat kan bezoeken. Bij het buitenkomen, staan enkele kindjes met fluitjes. Toeval wil dat Kristof een muzikant is en van elk land wel een muziekinstrument wil meenemen. Hij is dan ook snel verkocht, zowel hij als de kindjes zijn blij.

Net na de lunch rijden we naar Ta Phrom, een tempel die in een wurggreep wordt gehouden door een gigantische boom. In tegenstelling tot veel andere tempels is Ta Prohm nog grotendeels in de staat waarin hij gevonden is. De boomwortels verslinden de eeuwenoude stenen als wurgslangen. De met mos begroeide beelden en de steenkleurige wortels zorgen ervoor dat de tempel een bepaalde magie en romantiek uitstraalt. Dikke wortels kronkelen als reusachtige slangen tussen de stenen en takken steken uit ramen en deuren. Wij vinden dit de mooiste tempel van vandaag (tot nu toe want we hebben er nog eentje te gaan voor de zon ondergaat). Het voelt alsof we midden in het decor van de film ‘Jungle Book’ staan.

De grote kapokbomen steken boven de tempel uit, echt waanzinnig! Hier versmelten cultuur en natuur echt compleet met elkaar. De ooit vierkante deuropeningen zijn nu enigszins gebogen, muurschilderingen en standbeelden zien er zwart uit van de ouderdom, vensterbanken  zijn bedekt met lichtgroen mos en sommige gangen zijn geblokkeerd door losgeraakte stenen blokken. Het is vooral een wereldberoemde plek, vanwege de film Tomb Raider waarin Angelina Jolie speelde. Een deel van deze film is namelijk hier opgenomen en de plek waar er van Angelina een foto werd genomen, is dan ook mega populair. Het is aanschuiven voor een foto en dat is dan weer jammer. We hadden deze tempel graag als eerste gedaan maar Luan had andere plannen. 

We blijven hier iets langer genieten want achter elk hoekje is er wel iets leuks. Het lijkt wel een doolhof met al die verborgen gangen en tempeltjes. Het is al bijna half vier wanneer we naar de hoofdtempel Ankor Wat rijden. Angkor Wat, de tempel van de Koning, is een enorme ‘piramide’ van drie-verdiepingen met vijf lotus-achtige torens. Het is het grootste religieuze bouwwerk ter wereld, de ziel van Cambodja, en de grote trots van het Khmer volk.  Er omheen ligt een slotgracht en de details op de tempel zelf zijn ook fantastisch om te zien. Luan zet ons af en vraagt ons om hem aan de andere kant van de tempel terug te vervoegen. We gaan dus dwars door het immense bouwwerk.

We betreden Ankor eigenlijk langs de achterzijde en wandelen door de verschillende ruimtes. De torens van het complex vormen het symbool van Cambodja: alle opeenvolgende regimes hebben de gebouwen in hun vlag opgenomen. En terecht, je wordt hier zowel gegrepen door de grandeur van het monument als door zijn gedetailleerde en perfect bewaard gebleven inkervingen. In het midden van de ommuurde tempel staat het hoofdgebouw en daar kan je naartoe via een houten aangelegde steile trap. Het is een grappig gezicht al die mensen die naar boven klimmen, de een al met wat meer aarzeling als de andere. De echte stenen trap is niet meer in goede staat.

Ankor werd ooit gebouwd als Hindu tempel maar werd later omgedoopt tot Boeddhistische tempel. We zien hier dan ook verwijzingen naar beide religies. De wat is niet alleen overweldigend qua omvang, maar ook tot in het kleinste detail oogverblindend mooi. Het was een goede keuze om de meest toeristische tempel voor deze namiddag te houden want het is er toch redelijk rustig. In de tempel is het ook weer leuk mensjes kijken want er lopen niet enkel toeristen rond. Dit meisje met haar gucci outfit volgde ons met haar grote donkere ogen. In de meeste Aziatische landen is het soms moeilijk om iemand op de foto te krijgen maar hier is iedereen vereerd en poseren ze met veel plezier. Eenmaal aangekomen aan de hoofdingang begint het volk wel toe te stromen, waarschijnlijk om de zonsondergang mee te maken. 

Het is al zes uur wanneer we compleet bezweet en loom – maar voldaan –terug naar Siem Reap rijden. Angkor Wat is fantastisch, maar toekomen in Siem Reap, neerploffen bij the red piano en heerlijke spareribs bestellen is toch ook één van de hoogtepunten van de dag! We zijn wel ontzettend moe, deels door de hitte en deels door het klauteren op en rond de tempels.

Tongle Sap Lake - Siem Reap

Opnieuw vroeg opstaan - wekker loopt af om 6 uur want vandaag rijden we naar de laatste etappe van onze reis. We krijgen, net zoals gisteren, een gratis ontbijt in het hotel. Zowel Europees als Aziatisch eten op het buffet. Met onze buikjes weer goed gevuld, stappen we de bus op. Gisteren zijn sommige groepsleden wel heel erg laat naar bed gegaan, vanwege de drukte in de stad. Hun eten liet nog langer op zich wachten dan bij ons. Zij hebben wel het vuurwerk gezien. Het is nog steeds heel erg druk in de stad dus het duurt even voor we de stad uit zijn. We hebben een rit van 320 km voor de boeg en we schatten daar zo’n 6 à 7 uur over te doen.

Nara geeft weer een hele uitleg over … geen idee! Hij praat aan één stuk door maar werkelijk niemand weet waarover hij het heeft. De eerste dagen, deed iedereen nog alsof ze luisterden maar ondertussen heeft bijna iedereen dit opgegeven, behalve Tania. Zijn stem heeft iets monotoons waardoor onze ogen instant dichtvallen van zodra hij zijn mond opendoet. We missen onze gids Kong die ten minste duidelijk Engels praatte. Ok, ook met een zwaar accent maar het ging ergens over. Gelukkig heb ik dus Tania die mij nadien een beknopte versie geeft van wat hij heeft gezegd. 

Eens we de stad uit zijn, rijden we op een tweebaans weg die in goede staat is. Er is niet zo veel verkeer maar we zien toch al wat tourbussen vol Chinezen, dat belooft. Af en toe wordt er uiteraard gestopt bij Amazon, de tegenhanger van Starbucks maar wel met lekkerdere koffie zo wordt gezegd. Ik hou het altijd bij water. Onderweg zien we een hele rij Boeddha’s in zandsteen dus stoppen we even om ze wat van dichterbij te bekijken. 

Geen goed idee! De beelden worden allemaal uit 1 steen gekapt en zijn allemaal mooi maar ik word instant verliefd op een lotusbloem die ik wel in mijn tuin wil. Ik denk er niet echt over na wanneer ik begin af te dingen. Ik verwacht niet dat ze zal toehappen en ik zit al in de bus wanneer ze teken doet dat ik het voor de geboden €12 mag hebben. Tja nu kan ik niet meer terug maar het weegt lood. Ik heb nog geen idee hoe ik dit in Antwerpen krijg. Zorgen voor later! Ondertussen moet ik alweer naar het toilet dus ik besluit het te vragen aan een vriendelijk vrouwtje en ik mag wel gaan. Laat me zeggen dat het geen luxe toilet is maar ik ben wel blij dat ik er van af ben. 

Rond de middag stoppen we bij een restaurant met een mooi terras achteraan. Hier gaan we lunchen met zicht op een prachtige vijver vol lotusbloemen. We eten à la carte maar het gaat hier verbazend snel. Een oude man zit er op een lokaal snaarinstrumentje te spelen. Hij heeft een vriendelijk gezicht, een mooi gebrande huid en spierwit haar. Een mooie man wel maar hij kent maar 1 deuntje en dat begint op de duur wel wat te vervelen.

Op 50 km van Siem Reap rijden we naar het meer Tongle Sap. Wanneer we uit de bus stappen, komen er al gelijk 2 kleine kinderen naar ons toegerend. Ze zijn redelijk brutaal en vragen geld voor zelfgemaakte vogeltjes. $1 voor 2 vogeltjes. Volgens mij is het eerste wat ze hier leren ‘One dollar’. Hier nemen we een felgekleurde boot voor een tochtje van 1,5 uur. De rivier die in het meer uitkomt, is in het droge seizoen slechts een paar meter breed maar nu, net na het regenseizoen, staat het water heel erg hoog.

De huizen en bomen aan de oevers zijn nu helemaal overspoeld. De huizen staan dan ook allemaal op palen. Enkel de kruinen van de hoge bomen zijn zichtbaar. 

Wat verderop komen we in een drijvend dorp. Hier zijn geen palen maar drijven de huizen letterlijk op het water en leven de mensen op het ritme van de rivier. Er is een school en een winkel en mensen verplaatsen zich dus met de boot. 

Na ongeveer drie kwartier varen komen we uit op het meer. Het is het grootste meer in Azië en rond het meer en de rivier wonen zo’n 2000 families. Hier draait onze schipper terug. Ik zit vooraan op de boeg in de zon en geniet van alles wat er op het water gebeurt. Af en toe moet de schipper best wat manoeuvreren tussen de vele lotusbloemen en waterkers in het water.

Na 1,5 uur meren we terug aan waar de kinderen ons alweer staan op te wachten. Ze hebben hun prijs verlaagd. Voor hun One dollar krijgen we nu 3 vogeltjes. Jammer maar helaas, niemand gaat overstag. We stappen terug de bus op voor de laatste 50 km naar Siem Reap.  

We logeren vandaag in de Marvel Holidays Boutique Villa. Dit ligt in Chun Lung Village, in een van de oude wijken met een mix van cultuur en religie, waardoor het een fascinerende plek is. Bij aankomst krijgen we een prachtige kamer op het gelijkvloers met 2 king size bedden. Ook de badkamer is een paleisje. Het bed is opgemaakt met bloemen. Heerlijk om in deze luxe de laatste drie nachten door te brengen. We installeren ons op de kamer en gaan om half 7 naar de lobby waar Marc op ons wacht. Het hotel ligt niet zo dicht bij het centrum dus nemen we een tuktuk en rijden naar Pub street waar alle actie is. Siem Reap is een mooie, rustige provinciehoofdstad maar in de hoofdstraat is het een drukte van jewelste. Het contrast tussen de bedelaars en de vele toeristen kan niet groter zijn.  

We gaan eten bij een kennis van Marc, een zekere Geert uit België die The Red Piano uitbaat. Hij opende het restaurant in 1998 maar het is pas in 2000 dat hij een enorme bekendheid verwierf. Toen werd de film Tomb Raider met Angelina Jolie opgenomen en de crew ging daar elke avond eten. Op een avond brachten ze Angelina mee en zijn er foto’s genomen. Sindsdien wil elke Aziaat daar eten want Angelina Jolie is zowat een godin voor hen. Geen rijst op het menu vanavond want Geert heeft lekkere frietjes met stoofvlees volgens Marc. We zijn dus benieuwd want tot op heden is het rundvlees hier in Cambodja altijd redelijk taai. 

The Red Piano zit beneden helemaal vol maar we krijgen een tafeltje boven. Jaren 70-80 muziek klinkt door de luidsprekers. We nemen alvast een cocktail, Tania een mojito en ik een Mai Tai. Ze zijn hier niet gierig met alcohol want al na 1 slok sta ik op mijn kop. Gelukkig moeten we niet lang wachten op ons eten. Het stoofvlees is heerlijk mals en klaargemaakt zoals in België met Leffe. Helemaal gelukkig nemen we een tuktuk terug naar het hotel waar we nog wat nagenieten in onze prachtige kamer.