Vandaag gaan we vroeg op pad
want we hebben een lange wandeling voor de boeg. We trekken nogmaals naar de overkant
van de Guadalquiver. Triana ligt aan de andere oever en is de arme volkswijk
van de zigeuners, waar
de stierenvechters en de flamenco-artiesten vandaan komen. Ze trekt ook steeds meer bohemiens
en kunstenaars aan. Onder de bruggen bij de rivier zien we prachtige graffiti pareltjes. Kunst in
de stad –graffiti hoeft per definitie niet lelijk te zijn. Dit is genieten! Na
een stevige wandeling is het tijd om de paviljoenen van de
wereldtentoonstelling van 1992 te bezoeken. Het thema van de tentoonstelling was destijds “het
tijdperk van de ontdekkingen”. Twintig jaar geleden was het expo terrein ongetwijfeld
adembenemend qua architectuur, afmetingen en grootsheid. Nu is het een beetje
vergane glorie omdat het te kostbaar is om alles te onderhouden. Door de kapotte
Moorse tegeltjes met gras ertussen, het verval en de leegstand maakt het geheel
een desolate indruk. We zijn de enige toeristen die hier een kijkje komen nemen
en we wanen ons in een spookstad maar zonder dat we er een onveilig gevoel krijgen.
Het is echt zonde te zien hoe de geïnvesteerde miljarden aan die Expo na amper
13 jaar nutteloos zijn. Het is echter wel apart om er rond te dwalen. We passeren
het indrukwekkende klooster
'Santa Maria de las Cuevas’. Het
is goed te herkennen aan de typische schoorstenen van keramiek die boven
alles uitsteken en symbool staan voor het monument. De Moren bouwden hier een
moskee waarvan de grondvesten later gebruikt werden voor het klooster. De abdij
werd voor de Expo´92 gerestaureerd en deed destijds dienst als het
hoofdkwartier van de wereld-tentoonstelling. Binnen ontdekken we een
indrukwekkende binnenplaats, ontworpen door architect José Ramon Sierra, met zuilen
die een mooie pergola ondersteunen. Deze is helemaal overdekt met blauwe regen
die in slierten afhangt. Zelfs papa is onder de indruk en gaat door de knieën voor de witte madonna, die
een stille weemoed oproept. Vanwege de zon en warmte zijn de meeste patio’s
overspannen met zachte linnen doeken die af en toe opbollen in een lichte
bries, die als een adem over het gebouw waait. De tuinen aan het klooster grenzen,
zijn fabelachtig mooi. De witte pluimen aan de rand van de vijver waaien
sierlijk heen en weer wanneer er een briesje opsteekt. In de verte zien we een
rond bouwwerk opduiken. Dit wekt onze nieuwsgierigheid en we besluiten een kijkje te
gaan nemen. Even later arriveren we aan de Esfera Bioclimatica. We komen ook
voorbij het paviljoen van de CZZ. Heel indrukwekkend al deze hoge
driehoekvormige torens. Rond de middag bereiken we opnieuw de rivier en hier
bezoeken we de Mercado de Triana, de levendige overdekte markt. Zo zijn er veel
in Spanje maar deze is wel zeer uniek omdat ze gigantisch is en alle kramen hier
met mooie keramische tegels versierd zijn. Daarna eten we goedkope tapas aan de
zijkant van de rivier. Nu we weten we waar we moeten zijn, is het echt wel
jammer dat we bijna naar huis gaan. Tot in het midden van de 19de-eeuw
bracht de rivier niet alleen kostbare goederen uit het binnenland maar ook dood
en gevaar. Omstreeks 844 maakten de Vikings met 80 boten de benedenloop van de
rivier onveilig. In 1649 brachten de schepen ook de pest mee. Nu ligt de rivier
er echter zeer vredig bij. We sluiten onze voorlaatste dag af met een mooie avondwandeling.
De Giraldo is het decor voor een romantische foto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten