Iedereen die reizen te duur vindt, heeft geen verbeelding! Reizen hoeft helemaal niet duur te zijn. Neem nu ons jaarlijkse uitje naar Gransdorf in de Kyllburger Eifel, een zalige plek om even helemaal tot rust te komen en je moet er geen boterhammetje minder om eten. De winter is nu echt in aantocht, bomen verliezen hun blad, het wordt vroeg donker want de dagen worden korter en de thermometer daalt zienderogen. Ook al hou ik van heerlijke zwoele zomeravonden, ook van deze periode kan ik écht genieten. De winterjas, dikke sokken en warme sjaal worden bovengehaald, de botinnes staan al klaar en last but not least gaat ook mijn nieuwe muts de koffer in!
Vrijdag: We vertrekken rond 9 uur en rijden naar de plaats van afspraak: het wegrestaurant in Barchon. Iedereen druppelt langzaam binnen en we drinken alvast iets warm om op temperatuur te komen. Ons weekendje Duitsland is gestart! Op weg naar onze eigenlijke bestemming stoppen we in Bittburg. Hier lunchen we in de Bit-Stüben, een restaurantje waar ook de mensen van het dorp graag komen. Er hangt een gemoedelijke sfeer, ze zijn er vriendelijk en het eten is simpel maar lekker.
De kerstmarkt staat hier al en de sfeervol ingerichte kraampjes met kerstversiering, houten speelgoed en lekkere Duitse specialiteiten brengen ons gelijk in de juiste stemming. We verwarmen onze handen aan een geurig glas Eierlikör en daarna trekken we het stadje in om wat te shoppen. Het noodlot slaat toe, mijn camera valt bij mijn eerste aankoop pardoes de grond op waardoor de lens plots 5 mm korter is. Dan maar op zoek naar een fotowinkel voor een nieuwe lens ... ik weet weer waarvoor ik moet werken!
We logeren, na een jaartje vreemdgaan, opnieuw bij Hotel Holzwurm en worden weer hartelijk ontvangen door Birgit, de vrouw des huizes. Na het betrekken van de kamers gaan we alvast eentje drinken om onze mini vakantie goed van start te laten gaan. Ons groepje is aanzienlijk kleiner dan gewoonlijk dus kunnen we gemakkelijker allemaal samen aan één tafel. Dat maakt het extra cosy en gezellig. Het avondmaal is genieten in een huiselijke sfeer. Hier moet je niet zijn voor een culinair hoogstandje maar de gewone Duitse boerenkost met de nadruk op vlees en véél. We zitten midden in het wildseizoen dus krijgen we twee soorten wild op tafel. Niet mijn ding maar er zijn ook spätzeln dus ik ben content. Na het eten zetten we ons thuis meestal allemaal voor de TV maar hier genieten we nog echt van het samenzijn. We maken ons klaar voor wat ouderwetse gezelligheid maar de vermoeidheid slaat al snel toe dus één voor één verdwijnen we naar boven.
Zaterdag: Van zodra we het heerlijke ontbijt achter de kiezen hebben, starten we onze ochtendwandeling in het rustige en vredige Gransdorf. Het blijft een godvergeten dorpje waar de tijd is blijven stilstaan. Het gras is nog vochtig, de vogeltjes ontwaken en we voelen de frisse wind op ons gezicht. We geven ons lichaam de kans om zachtjes op te starten. Wandelen doet een beroep op al onze zintuigen. We staan stil bij de schoonheid van de natuur en laten deze op ons inwerken. De geur van mos en dennenbomen – heerlijk! We dwalen rond en zoeken de paden op die we zo goed kennen maar toch lijkt het voor mij vaak of ik hier nog nooit geweest ben – het voordeel van Alzheimer light!
Het lijkt wel alsof we in een tijdloze ansichtkaart zijn beland. We snuiven de gezonde buitenlucht op, genieten van de vallende bladeren, de krakende bospaadjes en een heel scala aan geuren en kleuren. De weergoden zijn ons goed gezind want de zon schijnt en de hemel is prachtig blauw. Dit jaar ben ik niet de bakker van dienst. Pascale zorgde voor de versnapering voor onderweg, heerlijke koekjes en Jan uiteraard voor den drank! Af en toe wordt er dan ook een rustpauze ingelast. Na twee glaasjes lekkere schnapps ben ik al wat tipsy en gaat het wandelen me nog beter af. Rond de middag lopen we met rode wangen terug naar het hotel. Zal het maar steken op mijn Weens bloed zeker? Ik ben werkelijk verkleumd van de kou en besluit na de lunch even een power napje te doen. Langzaam krijg ik het terug warm onder het donsdeken waarna ik er opnieuw tegenaan kan.
Traditiegetrouw wordt er in de namiddag een kerstmarktje ingelast. We moeten eerst naar het eind van het dorp om daar door de velden naar het naburige dorp te wandelen. Liliane en ons ma besluiten de gewone weg te volgen maar worden al snel opgepikt door een dame die ook die richting uit gaat. Een meevaller voor hen. Ze staan ons al op te wachten met een big smile wanneer wij het dorp Oberkail bereiken. Waar is de tijd dat ons ma me meermaals zei nooit te liften. De sfeer in Duitsland is voor mij altijd zo nostalgisch in december. De dorpjes zien er feeëriek uit, er hangt romantiek in de lucht en de lokale bevolking lacht je toe. Kerstmis komt er aan, daar kunnen we niet omheen. De jaarlijkse kerstmarkt stelt hier echter niet veel voor. Wat kraampjes van de plaatselijke bevolking met zelfgemaakte spullen, van houtsnijwerk tot mosterd, olijfolie en kerstspullen. Jan en Pascale zijn al jaren verlekkerd op een mistletoe en zelfs die kan je hier kopen. We eten een lekker stuk taart en drinken nog iets warm maar buiten wordt het steeds kouder en de wind snijdt dus gaan we maar snel terug naar ons hotel waar de verwarming lekker aan staat. Na het diner wordt er nog wat nagepraat maar opnieuw gaan de meesten onder ons vroeg naar bed,
Zondag: Ons laatste ontbijtje is weer heel erg verzorgd. Daarna trekken we toch nog even onze bottines aan voor een laatste wandeling in de frisse lucht. Wat kan de natuur toch mooi en rustgevend zijn. De laatste koekjes worden verorberd en de laatste schnapps wordt bovengehaald. Nog even flink doorstappen en gewoon genieten! Het is doodstil, op het geritsel van onze bottines in het kleurentapijt onder onze voeten na.
Zondagmiddag na de lunch is het tijd om afscheid te nemen. We hebben wederom genoten van de ouderwetse Duitse Gemütlichkeit! Het landschap verandert langzaam en eens de grens gepasseerd wordt de vering van de auto meteen weer op de proef gesteld door het slechte wegdek - back in Belgium!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten