Kortrijk

De boog mag niet altijd gespannen staan dus af en toe ga ik op zoek naar dingen om mijn batterijen terug op te laden. Vlaanderen kent prachtige, gevarieerde natuurgebieden, waar de diversiteit aan flora en fauna troef is. Vandaag vertrekken we met KeyMundo op ontdekking in het West-Vlaamse Heuvelland, een gemeente die bestaat uit 8 kleine dorpjes en zijn naam dankt aan de verschillende heuvels die binnen de gemeente liggen waarvan de Kemmelberg (156m) de hoogste is.  Maar vooraleer het zover is, gaan we een dagje citytrippen. Maria en ik pikken Ria, Eddy en Gerd op aan de park & ride in Zwijndrecht en we trekken naar Kortrijk, de middeleeuwse guldensporenstad. Deze stad aan de Leie  telt 75.000 inwoners maar het gevoel is dorps en vertrouwd en dat merken we meteen al bij aankomst. We parkeren de auto aan de Broeltorens en starten daar onze wandeling door Kortrijk. Eerst gaan we in de richting van het water waar we moeder aarde verzonken in het gras zien liggen. Dit krachtige maar tevens kwetsbare beeld van een naakte vrouw in een wat rare pose, werd gemaakt door kunstenares Ann Deman. Ria wil wel even opnieuw geboren worden en vleit zich neer tussen de benen van de immense vrouw. Hier aan het water zijn er maar liefst zes immense bruggen, de een al indrukwekkender dan de andere. 

Aan de Broeltorens gekomen hebben we een geweldig zicht over de nieuw aangelegde kaaien. Hier zijn oud en nieuw prachtig met elkaar verweven. De torens dateren uit de 14^de en 15^de eeuw en dienden om de brug tussenin te beschermen. 

Bij de Onze-Lieve-Vrouwekerk aangekomen krijgen we een inkijk in het leven van Guido Gezelle die hier in de tweede helft van de 19^de eeuw kapelaan was. Naast de kerk staat er nog een buste van hem. Binnen in de kerk kijken we gefascineerd naar de met leeuwtjes beschilderde zoldering. Het interieur is sober en vroeg-gotisch. Het voelt warm aan, wat je niet zou verwachten van een kerk. Paradepaardje is de gravenkapel met de portretten van de opeenvolgende graven van Vlaanderen. Je hoeft echt niet gelovig te zijn om hier even te mediteren en de stress te vergeten. Ook de buitenkant vind ik prachtig met de vele waterspuwers aan de gevel. 

Vanaf de kerk is het een kleine stap naar het prachtige begijnhof van Kortrijk. In totaal zijn er 40 huisjes van rond 1650. De rust is hier onbeschrijflijk en dat op slechts 100 meter van de Grote Markt. In het Huis van de Grootjuffrouw eten we lekkere taart, die de juffrouw zelf heeft gebakken. De appeltjes verwerkt op een krokant bladerdeegje smelten in de mond. Dat is een zoete zonde meer dan waard! Ook de service is geweldig want ze vertelt ons alles over de kruiden in haar tuintje. Een zalig plekje om even tot rust te komen.

Bij het verlaten van het Begijnhof komen we op een stemmig plein dat vroeger een kerkhof was. Hier passeren we aan de grootste en belangrijkste kerk van Kortrijk, de Sint Maartenskerk. Omdat het zo’n mooi weer is besluiten we nu niet binnen te gaan. Vooral omdat even verderop een prachtig park ligt aan de gerestaureerde gebouwen van de Groeningenabdij. Hier is het museum Kortrijk 1302 gevestigd. Het verbaast ons dat Kortrijk zo veel groen heeft in de stad. Het is er ook lekker rustig, op enkele studerende jongeren na wandelen we hier helemaal alleen.

Bij de vrijmetselaarstempel blijven we even staan want dit is toch wel uniek. Het gebouw heeft bijna geen vensters aan de straatkant en het lijkt alsof het zijn geheimen niet wil prijsgeven. De logebroeders zijn de enigen die hier naar binnen mogen.  Amicitia Fortior is Latijn voor ‘sterker dan vriendschap’. Via de Groeningenpoort zetten we onze tocht verder in het groen. Ria weet ons te vertellen dat ze hier bij de Guldensporenslag zeshonderd jaar geleden hevig gevochten hebben. De Vlamingen gooiden toen de Franse overheersers buiten. Ja geschiedenis is zo nooit mijn ding geweest maar nu ga ik dat niet meer vergeten! We zien het immense standbeeld dat er werd opgericht alsook de gulden sporen die we her en der ook in het mini op de stoep vinden. Het ziet er iets anders uit als het embleem voor de route naar Compostela maar het is hetzelfde principe. Aan het openluchttheater geeft Ria nog snel even en showke weg.

In het centrum van Kortrijk ligt het Schouwburgplein. Behalve het statige gebouw van de schouwburg, wordt onze blik meteen getrokken naar de kunstige fontein waar we uren zouden naar kunnen kijken. Water geeft mij altijd rust en dat is ook hier niet anders. We zetten ons even neer aan het standbeeld van Jan Palfijn, een arts uit de 17de en 18de eeuw die door lijken open te snijden medisch onderzoek verrichtte. Ook het Belfort ligt aan dit prachtige plein en is een mooi overblijfsel uit de middeleeuwen. In de nok van het gebouw staat een beiaard met 48 klokken. 

We zijn al even aan het zoeken naar de grot van Broeder Isidoor maar ik ben er zeker van, het is daar in die inham. Vol goede moed stappen Maria en ik verder maar helaas het blijkt een urinoir te zijn en hoe dichter we komen hoe indringender de geur. Even verder komen we dan toch aan bij de Lourdesgrot. We zetten zowel Ria als Maria aan de voet van het kruis, we branden een kaarsje en gaan dan nog even binnen in de kerk van Broeder Isidoor waar hij begraven ligt. De kerk is heel uniek en doet ons denken aan Afrika vanwege de bruine, gevlekte muurschilderingen. 

Het is twee uur wanneer we eindelijk gaan zitten om een hapje te eten. De zon schijnt volop en we genieten van een lekker broodje. 

Kortrijk is ook een perfecte stad om een dagje te gaan shoppen en dat is ook wat ze promoten. Onlangs is het splinternieuwe winkelcentrum K geopend, wat de kers zou moeten zijn op de shoppingtaart. Het ziet er mooi uit, maar het is niet groot en niet bijzonder. Als het droog is buiten, is het veel aangenamer om in de historische straten rond te struinen. Bij de nieuwe kaaien zijn we aangenaam verrast. Cultuur en design gaan hier hand in hand.

We besluiten nog even verder te wandelen naar Texture. Dit museum vertelt het verhaal over de teelt en de verwerking van vlas en linnen in de Leiestreek. 

Via de Leieboorden waar menig toeristen in de zomer hun voeten in het water zullen steken, komen we opnieuw bij de Broeltorens. Hier is er een tentoonstelling van Ann Deman, de Kortrijkse kunstenares van Moeder Aarde. In dit prachtige kader stelt ze foetussen tentoon in fragiel puur porselein. Elk beeldje heeft een eigen identiteit en voert ons mee naar ons eigen innerlijke kind. De sfeervolle muziek op de achtergrond maakt het geheel compleet. 

Na een zalig dagje Kortrijk, rijden we verder richting Heuvelland. Wanneer we bijna op onze bestemming zijn, zien we echt een prachtig landschap voorbijglijden. Deze streek straalt rust en vrede uit. Toch zijn de herinneringen aan de Grote Oorlog steeds dichtbij. Oorspronkelijk was dit een bosrijk gebied. Vele eeuwen akkerbouw maar ook zware gevechten in de Eerste wereldoorlog  hebben het uitzicht totaal veranderd waardoor nu alleen nog de heuveltoppen met bomen zijn bedekt, vooral met eik, beuk en tamme kastanje.

We worden vriendelijk ontvangen in Hotel De Hollemeersch in Dranouter. Het hotel is gelegen in de bosrijke omgeving van het heuvelland op enkele kilometers van Ieper, Poperinge en de Franse grens. Daar het hotel op een hoogte gelegen is kan je heel ver kijken. De spreuken op iedere kamerdeur in het dialect en ernaast in het Nederlands vertaald zijn een leuke meerwaarde. Bij ons staat er ‘Ol de troanen da je lacht é moe je  nie krieschgen’ wat  betekent ‘Alle tranen die je lacht moet je niet wenen’. De kamers zijn groot en gezellig ingericht. 

We dineren allemaal samen en sluiten het lekkere eten af met een hemels dessertje. Dan kruipen we onder de wol want morgen wordt een vermoeiende dag.