Amman

Wederom worden we rond 5 uur wakker door de oproep van het gebed. We geraken er langzaamaan al wel aan gewend. Respect voor al die moslims die daadwerkelijk zo vroeg opstaan om te gaan bidden. Gelukkig kunnen we ons nog even omdraaiden en nog even vrolijk verder slapen. Een kleine drie uur later word ik wakker. We douchen en trekken naar het ontbijt. Daar treffen we Kim die vandaag met ons meegaat want we hebben een vrije dag in Amman, ook wel ‘The White City’ genoemd. Alhoewel, wit kan ik ze niet echt noemen, eerder grauw en vuil.  Overal ligt er rommel op straat en dan zeggen ze dat Antwerpen vuil is ... jullie moeten hier eens komen kijken. 

Gekleed in een lange luchtige broek, uiteraard verhullend wat in deze contreien eventueel als aanstootgevend zou kunnen worden beschouwd, trekken we de stad in.  Zoals gezegd is de stad gebouwd op zeven heuvels en is ze niet echt heel sfeervol. Vooral veel wit en grijs, vierkant en ongezellig. De rijken en de armen leven hier zij aan zij. De stad is immens groot en enigszins overweldigend. Met veel getoeter op straat, schreeuwende kooplui en luide oproepen uit de moskeeën voelen we hier echter in elke vezel van ons lichaam dat we leven. Zoveel indrukken, zoveel chaos. Toch geniet ik van de mysterieuze sfeer van het Arabische leven.

Om aan de citadel van Amman of de Jabal Al Qal’ah te geraken, moeten we eerst een steile trap afdalen die bezaaid ligt met glasscherven, papier en ander vuiligheid. Eenmaal beneden, steken we de straat over en staat ons een stevige klim te wachten naar de historische site waar de restanten van de Hercules tempel liggen. We worden meegevoerd naar het verleden van de stad. Zelden zag ik zoveel stad aan de horizon. We zijn hier ver van het lawaai en de uitlaatgassen en het is er verrassend rustig, alsof we boven de drukte van de stad zijn uitgestegen. De zon zit achter de wolken en het waait flink hierboven. Ik maak me de bedenking dat ik misschien toch beter iets warmers had aangetrokken. Al dwalend door de citadel stuiten we regelmatig op prachtige overblijfselen uit de oudheid. We wandelen door een kleine Byzantijnse kerk en komen zo op een pad waarachter een complete Omajjadische stad ligt. 

Beneden ons zien we het Romeins theater dat tussen 169 en 177 na Christus werd gebouwd in de uitgehakte helling van een heuvel. We dalen af langs opnieuw een steile trap en komen beneden op het plein de rest van onze groep tegen. Zij kochten dadels op de markt en laten ze ons proeven. Zulke grote heb ik eigenlijk nog nooit gezien. Ze zijn vers en lekker!

Ondertussen is het bijna middag en we besluiten naar Hashem te gaan, een begrip in Jordanië. Iedere Jordaniër kent dit restaurant in Amman.  Ze verkopen alleen falafel (gefrituurde kikkererwtenballetjes), humus (kikkererwtenpuree met sesampasta, knoflook en citroen) en foel (gekookte tuinbonen met knoflook, citroen en heel veel olijfolie). Samen delen, samen proeven, Jordaniërs zijn er dol op.  Het restaurant zit dan ook afgeladen vol maar we bemachtigen toch een plaatsje en hebben veel bekijks. Wanneer het eten op tafel komt, ziet het er erg uitnodigend uit. We krijgen er plat brood bij, sambal en tomatenpartjes. De falafelballetjes hebben een flinterdun crispy laagje en zijn heerlijk. Het schijnt zelfs dat de Jordaanse koning hier wel eens falafel komt eten. Voor het interieur moet je hier niet zijn maar voor een degelijke maaltijd tussen de Jordaniërs zit je hier goed. Onze maaltijd inclusief drank kost ons voor 5 personen 12 JD (16 €) maar we krijgen het niet op. 

Na de lunch besluiten we naar de King Abdullah Moskee te gaan. Omdat we niet echt weten hoe ver het is, houden we een taxi aan. Ik zit vooraan en dus heel comfortabel maar de vier andere dames vullen de achterbank, Ria op de schoot van Tania. Gelukkig is het niet ver. We worden afgezet op enkele meters van de grote moskee met zijn prachtige reusachtige koepel, belegd met blauwe en witte steentjes en twee slanke minaretten. Volgens de reisgids is dit de enige moskee in Amman waar ook niet-moslims naar binnen mogen gaan, mits betaling van een kleine fooi maar het is vrijdag en de moskee zit vol met gelovigen. In het bezoekers centrum informeren we even wanneer we eventueel binnen zouden mogen. We krijgen een negatief antwoord, vandaag niet. Eenmaal buiten spreekt een jonge moslima ons aan in gebrekkig Engels. Volgens haar mogen we wel naar binnen dus bedekken we ons hoofd met een meegebrachte sjaal en lopen in haar kielzog de trappen op naar het binnenplein. Onderweg passeren we haar vader die er blijkbaar ook geen probleem mee heeft. Eenmaal boven gekomen, start er een discussie in het Arabisch  tussen de jonge moslima en een wat oudere man. We moeten naar het bezoekers centrum om een djellaba te halen want zonder zo een lange zwarte synthetische jurk mogen we de moskee niet binnen volgens hem. De moslima vindt dat we er netjes genoeg uitzien. Uiteindelijk wint ze de discussie en mogen we verder. De eigenlijke binnenkant van de moskee die plaats biedt aan 3000 gelovigen en ook volledig in het blauw is, krijgen we niet te zien maar ze brengt ons via het binnenplein met marmeren gevelstenen naar een kleinere gebedsruimte voor vrouwen. We moeten onze schoenen uittrekken en zijn aangenaam verrast wanneer we over de prachtige rode vloerbekleding lopen. Onze voetjes zakken zalig in de dikke wol en het lijkt wel of we lopen op wolkjes. De moslima’s zitten hier gezellig samen te keuvelen of lezen een boek. Iedereen is super vriendelijk en ze kijken niet vreemd op omdat wij er rondlopen. 

Sinds de invoering van de grondwet in 1952 is de islam de staatsgodsdienst. Ruim 90% van de bevolking is islamitisch. In het dagelijkse leven is de islam hier niet zo streng als in sommige buurlanden. De moskeeën zitten lang niet overal vol en sommige voorschriften worden nauwelijks gerespecteerd. Wanneer we terug op het binnenplein komen, staan we plots weer oog in oog met de vervelende oude man van daarstraks. Ondertussen is de jonge moslima verdwenen en begint hij opnieuw te zagen over het feit dat we nog steeds geen djellaba dragen. We maken ons snel uit de voeten maar zijn tevreden dat we het toch gezien hebben. 

Eenmaal buiten besluiten we opnieuw een taxi aan te houden want Amman is een stad waar je gemakkelijk verloren kan lopen, zeker wanneer je niet zo handig bent in kaartlezen. Bovendien willen we onze voetjes wat sparen en zijn de taxi prijzen hier zo belachelijk goedkoop. Voor nog geen 3€ rijden we naar Rainbow Street. In deze straat zijn er verschillende theehuisjes en restaurants maar veel meer is er niet te beleven. Een van de meest schattige straten in Amman is ongetwijfeld de straat met de parapluutjes. De straat heeft geen naam en is dus moeilijk te vinden maar we doen een poging.  Af en toe vragen we de weg maar niemand lijkt ervan gehoord te hebben. Zelf heb ik gelezen dat het zich tegenover de Jordan Post Office bevindt dus vragen we de weg daarnaartoe, ook zonder resultaat.  Uiteindelijk komen we enkele Spaanse toeristen tegen die de paraplu’s van bovenaf gezien hebben en min of meer de richting weten. Plots zien we ze en wat blijkt, het zijn dezelfde parapluutjes die we de avond voordien al gezien hebben. Kim was er toen niet bij en ze zijn wel schattig dus we vinden het niet echt erg. 

Wat verderop in Al Sa'adeh Street proeven we het lekkerste ijs van heel Jordanië bij Bekdash, althans wat mij betreft. De anderen zijn er niet echt wild van met als gevolg dat ik twee potjes moet verorberen, niet dat ik dat erg vind hoor. Het ijs is afkomstig uit Syrië en wordt niet gemaakt op de manier zoals wij het kennen. Het wordt ‘gestampt’ met een soort houten stok en heeft dankzij de melk en de mastiek een bijna elastische textuur. Het ijs groeide uit tot een toeristische attractie en raakte beroemd over heel de Arabische wereld. Voor Syriërs die de oorlog in hun land ontvlucht zijn, is het proeven van een Bekdash ijsje een zoete herinnering aan vroegere tijden. Hopelijk krijg ik geen last in mijn buik want Ria heeft al prijs. Waarschijnlijk at ze gisteren iets verkeerds, waardoor ze nu met de spetterpoep zit!

De zon verdwijnt meer en meer achter de wolken en het koelt flink af dus besluiten we terug richting hotel te gaan om op het terras aan de overkant nog een lekker theetje te gaan drinken alvorens naar de shopping mall te trekken waar ik misschien een kabeltje kan vinden voor het overzetten van mijn foto’s. Terwijl we erover bezig zijn, zegt Maurina dat ze haar foto’s via WiFi en een speciale app naar haar telefoon kan overzetten. We proberen het met mijn fotokaartje en iPad. Het lukt! Het gaat zelfs verrassend snel in tegenstelling tot het zetten van een kopje thee want die staat nog steeds niet op tafel. Het is moeilijk converseren met de Jordaniërs want ze verstaan niet echt goed Engels en hebben het niet echt begrepen. Twee van de vijf zitten al aan de thee maar de andere drie kopjes laten op zich wachten. 

Rond een uur of vijf bestellen we een taxi in de lobby van ons hotel om naar Jaj Mall te gaan. Het zou ons 3,3 JD kosten, ongelooflijk toch! Opnieuw kruipen we met z’n vijven de auto in. We rijden de stad uit in de richting van de buitenwijken van Amman waar de rijkere inwoners wonen aan brede avenues omzoomd met bomen en bloemen. De statige huizen zijn allemaal wit. Alle gebouwen moeten volgens de wet gemaakt worden van lokale stenen. Het is best even rijden maar we worden netjes aan de vip ingang afgezet. Tania zit vooraan en rekent af terwijl wij al allemaal uitgestapt zijn. Wanneer de taxi wegrijdt, telt ze haar geld na en ze is ervan overtuigd dat ze in’t zak gezet werd. Ze heeft 20 JD gegeven zegt ze en kreeg slechts 7 JD terug. We maken er geen punt van want uiteindelijk is dat ook maar 9 €. De shopping mall telt zes verdiepingen en is dus enorm. We moeten eerst door een scanner en Ria piept dus gaat de handtas afzonderlijk via een andere scanner. We mogen verder. Geloven jullie in toeval? Ik nu wel! Er zijn tal van ingangen maar wij botsen pardoes op een standje van bakkerij Paul. Daaraan kan ik niet weerstaan, dus even een macaronske kopen voor straks. Daarna gaan we op zoek naar het iPad kabeltje maar ze hebben het niet in stock. Jordaniërs lijken op het eerste gezicht vrij stug, maar één glimlach is vaak voldoende om de mensen voor je te winnen. De man zegt dan ook dat hij het zal bestellen en vraagt mijn nummer. Wij gaan ondertussen iets eten in een Italiaans restaurant op de bovenste verdieping. Het is lang geleden dat ik nog zo’n heerlijke pasta heb gegeten. 

Rond 7uur gaan we terug naar beneden op zoek naar vervoer. Zeven taxi chauffeurs staan rond ons en discussiëren over de locatie. Het Signature hotel is blijkbaar niet bekend. Er wordt druk getelefoneerd en dan zegt één van hen dat het ok is voor 10 JD. Wij protesteren maar zijn ons er ook wel van bewust dat we weinig keuze hebben. Maar het spreekwoord ‘als twee honden vechten voor een been dan loopt de derde er mee heen’, wordt in de praktijk gebracht. Één taxi chauffeur is bereid ons te brengen voor 5 JD. Het wordt echter een helse rit: handen van het stuur, luidkeels roepend door zijn telefoon, tegen hoge snelheid, nipt andere auto’s ontwijkend, ja we zijn blij wanneer we eindelijk aan ons hotel toekomen en het er levend vanaf hebben gebracht. 

Omstreeks 9 uur krijg ik een WhatsApp van de man uit de Apple store, mijn kabeltje is binnen en kan geleverd worden. Ik stuur hem de gegeven van ons hotel door en vraag hem wat het kost. Ja ik weet het, een normaal mens vraagt dat in de winkel maar ik was er zo goed als zeker van dat er niets van zou komen. Hij zegt me dat het 85 JD zal zijn, dat is zo maar even 110 euro. Ik laat hem weten dat dat meer dan het dubbele is van de Belgische prijs en hij is verbijsterd. Ik ook! Ik bedank hem dus voor zijn inspanningen maar zeg hem dat hij niemand moet sturen. Ik krijg een emoji terug, een mooie roos