Wadi Al Seer - Dode zee - Madaba

Geweldig geslapen en voor de eerste keer geen gebed gehoord. De wekker loopt af om kwart voor 7 want vandaag verlaten we de hoofdstad. Het is bewolkt en slechts 12 graden. Dat belooft voor straks. Zwemmen in de dode zee? Ik dacht het niet! Ook ons ontgaat het niet, het nijpende watertekort in Jordanië. Het staat in de top 10 van water armste landen ter wereld. De douche produceert slechts een dun, koud waterstraaltje dus zet ik lang douchen maar uit mijn hoofd. 

Na het ontbijt rijden we naar Wadi Al Seer in de Jordaanvallei waar een Perzische prins in de 3e eeuw v. Chr. een kasteel liet bouwen, het Qasr Iraq El-Amir. De bus maneuvreert de stad uit door smalle straten waar auto’s vaak verkeerd geparkeerd staan. Er wordt geroepen en getoeterd. In België zou je het kunnen zien als verkeersagressie maar hier niet. De chauffeurs zijn nooit ver weg en verzetten hun auto met de glimlach. Onze gids en chauffeur babbelen constant. Ria merkt op dat het hier minder scherp klinkt dan bij ons wanneer de Marokkanen onderling Arabisch praten. Het is hier zachter en ritmischer en zelfs mooi. 

In wadi Al Seer aangekomen zijn we onder de indruk. Het immense stenen gebouw heeft twee verdiepingen en is het beste voorbeeld van Griekse architectuur in Jordanië. De ruïnes zijn gedeeltelijk hersteld. De buitenkant is versierd met beelden van enkele leeuwen. De benedenverdieping van het Qasr Iraq El-Amir is opgedeeld in kleine binnenkamers. We halen er wat halsbrekende toeren uit. In tegenstelling tot Maurina gaat het Kim met haar lange benen heel wat beter af. Ria hoort ons lachen en komt op het geluid af. 

Een beetje verder zijn er een 15 tal oude grotten die dateren uit de tweede helft van de 2de eeuw VC, net als het Qasr Iraq El-Amir. De grotten werden eerst gebruikt als begraafplaats of schuilplaats in periodes van crisis. Later zijn er ook gewoon mensen in gaan wonen. Wat luguber als je het mij vraagt. De omgeving is hier erg bergachtig en groen. Af en toe passeert er een herder met geiten en ook schaapjes staan te grazen op de groene flanken van de bergen. Eenmaal weg van de smalle, kronkelige weggetjes komen we op een brede driebaansweg. Overal politie en hier mag je de bemande camera letterlijk nemen. Een politieman zit gehurkt door het gaatje te kijken. We stoppen even op zeeniveau voor een foto van de vijf Jordan girls. Zo is Jezus ook begonnen met zijn apostelen maar wij houden het bij vijf! 

Vervolgens rijden we naar de dode zee, het laagste punt op aarde en de bus moet dus van +810 meter afdalen naar -390 meter. Dat merken we aan onze oren. Het is eigenlijk een meer van 75 kilometer lang en zes tot zestien kilometer breed. Het water is helder blauw. Er zit zoveel zout in dat zelfs de slechtste zwemmers blijven drijven. Het hoge zoutgehalte is ontstaan doordat er eeuwenlang wel water met mineralen de zee in kon stromen, maar er door de lage ligging niet meer uit kon. Het water kon alleen verdampen en alle zouten bleven achter in de zee. Omdat de akkers op de Jordaanoevers intensief worden bevloeid, blijft er nauwelijks water over voor de Dode Zee en zakt het peil voortdurend, zo’n tachtig centimeter per jaar. Dat is veel, als je bedenkt dat de Dode Zee op zijn diepst ongeveer 390 meter is. Aan de randen is dit goed te zien. Waar eerst water was, zie je nu wit uitgeslagen en grillig gevormde steenmassa’s. Wie dus nog graag in het zilte nat van de dode zee wil drijven, kan er maar beter snel bij zijn. De Dode Zee heeft zijn naam niet gestolen want het geeft een doodse indruk. Geen boot waagt zich op het water want de motor zou direct kapot draaien. Er is ook geen enkele vorm van leven mogelijk en de vissen maken dan ook allemaal rechtsomkeer.

Ook al ben ik geen waterrat, deze toeristische attractie wil ik niet missen want ik weet wat drijven op zout water met je lichaam doet. Bovendien is het hier wel prachtig weer, 25 graden en zonnig! Het eerste bad in de Dode Zee is een regelrechte sensatie. Ik wandel zachtjes het lauwe water in en voel onmiddellijk de sterke opwaartse druk van het zoute water die me in horizontale positie dwingt. Om spetters in mijn gezicht te voorkomen en bijgevolg het zout niet in mijn ogen te krijgen, laat ik me langzaam achterover op mijn rug vallen. Ik blijf moeiteloos drijven en die gewichtloosheid heeft na enige minuten een ontspannend effect. De huid droogt niet uit, wat je wel zou verwachten van zout water. Maar door de hoge zoutconcentratie is ook de pH-waarde zo hoog dat het lijkt alsof er olie in het water zit. 

Naast het water vol mineralen, heeft ook de modder uit de Dode Zee een bijna magische werking op de huid. Voor 3 JD nemen we wat dode zee modder uit een grote bak om ons mee in te smeren, daarna laten we de modder opdrogen in de zon. Maurina ziet eruit als een omgekeerde panda: haar ogen en mond zijn wit, de rest is zwart. Ria, Tania en ik besluiten om enkel ons lichaam in te smeren. Kim houdt het moddervrij en neemt foto’s. Zodra de modder hard is geworden, nemen we opnieuw uitgebreid de tijd om wat rond te dobberen in het water en de modder af te spoelen. Eenmaal uit het water, spoelen we ook al dat zout netjes weer af. Mijn huid heeft letterlijk nog nooit zo zacht aangevoeld. Dode Zee modder is niet voor niets een populair ingrediënt in verschillende verzorgingsproducten. Ook mijn longen zijn blij met deze plek. Door de extreme hoge luchtdruk en de afwezigheid van allerlei pollen adem je nergens ter wereld schonere en zuurstofrijkere lucht in. En maak je geen zorgen over de zon hier. Het verdampende zeewater werkt heel handig als een natuurlijk UV-filter waardoor verbranden bijna onmogelijk is.  Eczeem, psoriasis, een vette óf droge huid, luchtwegaandoeningen, de Dode Zee heelt het allemaal. Drijven in de Dode Zee is echt heerlijk en een unieke ervaring die nog lang zal nazinderen. Iedereen springt nadien nog even in het zwembad en Ria waarschuwt ons dat we daar niet kunnen drijven. We hebben honger gekregen en schuiven de voetjes onder tafel voor alweer een lekker Jordaans buffet. Gelukkig heb ik nog een plaatsje overgehouden voor het dessert. Het ziet eruit als dikke brokkenpap maar het smaakt naar het binnenste van een apfelstrudel. Ook Kim laat zich verleiden, zij smult van een heerlijke chocolade cake.

Na de lunch rijden we verder via een kronkelweg doorheen een landschap van zandbergen naar Madaba. Het land, de geitenhoeders met hun kudde in de verte, de schattige kindjes, ja echt alles is fotogeniek in deze reusachtige rotsige zandbank. Rond iets na drie arriveren we in de stad. Het is één van de oude Bijbelse steden en heeft het grootste aantal Christelijken van het land met enkele mooie kerken als eerbetoon. In de Grieks-orthodoxe Kerk van Sint George bezoeken we het kleurrijke mozaïek waarvoor de stad bekend is. Deze archeologische vondst ligt op de vloer van de kerk die hier omheen is gebouwd om het mozaïek te beschermen. Het bestaat uit maar liefst 2 miljoen gekleurde steentjes en is zo gedetailleerd, dat we er eindeloos naar kunnen blijven kijken. De kaart omvat het oude Palestina en de Nijldelta, inclusief het huidige Israël, Syrië, Libanon en Jordanië. Het is zo groot dat we het niet in zijn geheel kunnen fotograferen. In het kerkje heerst wel een rustige sfeer. Al zittend op een bankje laten we de kalmte en rust over ons neerdalen. Daarna steken we een kaarsje aan voor degenen die niet meer onder ons zijn.

Direct om de hoek van deze kerk is er een lange straat vol winkeltjes. Allemaal lokale ondernemers met een passie voor hun product. Wat ons vooral opvalt is dat ondanks dat de vrouwen hier allemaal met een hoofddoek lopen en vaak ook volledig bedekt zijn, er best pittige lingerie in de vitrines hangt. Heel grappig zijn ook de ‘boerka barbies’.

We gaan op zoek naar een restaurantje maar dat is toch even een opgave. Adel gaf ons daarstraks een adresje maar wanneer we er aankomen blijkt het een buffet te zijn en we willen maar een kleinigheidje eten. We besluiten daar dan maar iets te drinken maar aangenaam is dat niet want hier kan je de lucht snijden. Jonge moslima’s zitten er aan de waterpijp te lurken.  We gaan terug naar het restaurantje dat we vanmiddag zelf hadden gezien. Daar zijn de ramen proper en dat is een goed teken volgens Maurina. Haar statement: Propere ramen betekent een propere keuken. Buiten hangt er en bord met enkele voorbeelden van de gerechten. Iedereen maakt zijn keuze en we gaan naar binnen. Wanneer we de kaart krijgen, blijken de gerechten van buiten niet op de kaart te staan. We denken er niet te lang over na, trekken onze jassen terug aan en stappen op. Het is wederom Kim die een pareltje uitkiest. We belanden in Jaw Zaman in de Alsyaha Street. De dame die ons ontvangt, spreekt perfect Engels en ze is trots op de award die ze van Tripadvisor hebben gekregen voor beste restaurant. De bediening is uitstekend en het eten nog beter dus we genieten. 

Vanavond slapen we in het Rumman Hotel, een redelijk basic hotel zonder al te veel luxe. Het ziet er wat verouderd uit en de kamer is bescheiden maar heel erg groot. De dagen zijn hier mooi, lang, maar ook erg zwaar en ik ben blij dat ik weer onder de wol kan kruipen. Wij nemen vrede met een korte nachtrust. Hopelijk slapen we vannacht opnieuw als twee Jordaanse rozen