Amman

Het was alweer een luidruchtige nacht met een formule 1 race om middernacht. Ria en ik zitten rechtop in bed. Maar ondanks de korte adrenaline stoot, slaap ik toch behoorlijk. Lang leve de oorstoppen! We ontbijten voor een laatste keer in dit ondermaatse hotel. Daarna rijden we met de bus van Aqaba terug naar Amman, een rit van zo’n 4,5 uur. Iedereen kan dus wat slaap inhalen. Bij het binnenrijden van Amman zijn we opnieuw verbaasd over de tegenstrijdigheden van de stad. De eeuwenoude monumenten die hand in hand gaan met de moderne gebouwen, de grote armoede en de extreme rijkdom. Terug in de hoofdstad checken we opnieuw in bij het Signature Hotel. We moeten afscheid nemen van onze gids Adel. Hij was zeker een pluspunt voor onze Djoser reis. Ik zal me vooral zijn enthousiasme, oog voor individuele wensen en zijn aanstekelijke humor herinneren. 

We hebben nog een namiddag om de laatste bezienswaardigheden te bezoeken en besluiten naar het Jordan Museum te gaan. Maurina gaat niet mee want zij wil wat me-time. Adel heeft ons min of meer uitgelegd hoe er te geraken dus trekken we onze stapschoenen aan en gaan op pad. We moeten door de soeks en dat is toch nog steeds een belevenis. Om de paar meter horen we ‘Welcome to Jordan’ maar wanneer we de weg vragen kijken ze naar ons zoals een koe naar een sneltrein. Ze verstaan helemaal geen Engels, laat staan dat ze ons de weg kunnen wijzen. Hoe verder we de soeks ingaan, hoe minder toeristen. We passeren een pluimvee verkoper en we moeten onmiddellijk denken aan ‘the good old days’ van de Vogeltjesmarkt. Kim is op slag verliefd op de gekleurde kuikentjes en dan vooral de roze. Wat een contrast met de lelijke kalkoen. 

In de verte doemt eindelijk the Jordan museum op maar het blijkt geen sinecure te zijn om er te geraken. We lopen er helemaal rond maar kunnen de ingang niet vinden. Dan heeft Kim het lumineuze idee om via de parking te gaan en wat blijkt, dat is ook effectief de ingang. Van zodra we het museum betreden, is al duidelijk dat dit een waar pareltje is. Het indrukwekkende pand telt twee verdiepingen en elke afdeling geeft een indruk van de geschiedenis van Jordanië. Van de prehistorie tot de islamitische en moderne tijd. De meest bijzondere items van het museum zijn de Dode-Zee rollen en daar zijn we voor gekomen. Deze rollen omvatten een collectie handschriften van meer dan 900 documenten. Inclusief ruim 200 handschriften van de Hebreeuwse Bijbel, het Oude Testament. In 1947 stuitte een bedoeïen op een aantal rollen terwijl hij zijn schaap aan het zoeken was. Zonder ook maar enig idee van de onschatbare waarde heeft hij de rollen doorverkocht aan een antiekhandelaar. Inmiddels zijn deze Dode-Zee rollen uiteraard een van de belangrijkste ontdekkingen ooit in Jordanië. Deze handschriften zijn erg belangrijk omdat het teksten bevat uit de ontstaansperiode van het Jodendom. Het zijn bovendien de oudste Bijbelse teksten die ooit gevonden zijn.

Altijd al benieuwd geweest hoe je naam eruit ziet in het Arabisch, Grieks en Nabatees? Deze kun je hier gratis printen. Vermits Maurina er niet bij is, besluit ik er ook voor haar en Nicko eentje te printen. Altijd een fijne herinnering. 

We wandelen terug via de soeks en passeren de oude moskee van de stad waar het gebed net begint. Het is een drukte van jewelste en iedereen spurt naar binnen. Toch is het in de smalle straatjes achter de moskee nog koppen lopen. Aan winkels is er hier geen gebrek. In de traditionele kledingzaken komen vooral Jordaniërs voor Palestijnse jurken en hoofddoeken. Er is ook een overdekte markt. Hier komen de meest heerlijke geuren van kruiden, versgebakken brood en shoarma ons tegemoet. Hier lijkt het wel of de wereld stilstaat terwijl achter ons auto’s zich al toeterend een weg banen door de drukke Hashemi Street. 

Tijd voor een ijsje! Nu we hier toch zijn en opnieuw voorbij het heerlijke Iranese ijssalon komen, kan ik toch niet weerstaan. De andere Jordan girls passen ervoor maar ik vind het nog steeds heerlijk.  Ijsje in de hand, wandelen we terug naar het hotel. We besluiten in het restaurantje aan de overkant iets te eten. We laten de drukte van de benedenstad achter ons en starten aan de klim naar ons hotel. Boven gekomen, komt Maurina net het restaurantje uit. Ze draait terug en besluit samen met ons iets te eten. Specialiteit is hier een clay pot. Ik neem die met kip en Tania neemt die met lams. De andere drie gaan voor Italiaans. Onze Palestijnse garçon klopt een paar keer in het midden van de kleien pot en haalt dan het deksel eraf. De geur die wordt verspreid is heerlijk en zo smaakt het ook. 

Onze laatste nacht in Amman brengen we in stijl door want de kamer is groot en luxueus. De airco werkt en er is hier niet zo veel lawaai. Geweldig toch!