Wadi Rum - Klein Petra

Het is 06:30 in de ochtend, ik wrijf het zand uit mijn ogen en realiseer mij waar ik ook alweer ben. Ik lig op een matras in een nomadentent. Zand in mijn bed, de geur van kameelhaar in mijn neus, het gesnurk in de tent naast mij en een spleet van bijna 1 meter in de achterwand van de tent waardoor de wind vrij spel heeft, zorgen ervoor dat ik geen oog dicht doe. En dat is nog maar het begin van de ongemakken. Tijdens de nacht ga ik meermaals een gevecht aan met de klamboe, verlies ik op een of andere manier mijn zaklamp en het zware deken is statisch geladen, zodat het lijkt of tientallen vuurvliegjes rond mijn oren vliegen telkens ik beweeg. Hoe verder de nacht vordert, hoe kouder ik het krijg. Tegen de ochtend ben ik helemaal verkleumd. Ja de vergelijking die Daniël gisteren maakte met een vluchtelingenkamp is deze keer, wat mij betreft, wel een beetje waar. Het is nog maar eens bewezen, ik ben echt geen kampeerder.

We kleden ons snel om en gaan ontbijten want we krijgen geen genoeg van de woestijn. Kim had het vannacht ook moeilijk, niet met de koude wel met de korte bedjes en het gesnurk van haar buren. Maar na een kattenwasje is iedereen die ongemakken snel vergeten. Terwijl iedereen in het kamp blijft, besluiten Ria, Karin, Kim en ikzelf een ochtendwandeling te maken met het schip van de woestijn.

De begeleider staat ons al op te wachten met zijn beestjes die ons suf aan staan te staren. Ze hangen alle vier aan een lang touw vast. De kameel knielt neer om ons gemakkelijk te laten opstappen. Vervolgens komt het spannendste deel wanneer de kameel opstaat. Eerst doet hij zijn voorkant omhoog en daarna zijn achterkant. We worden dus eerst naar achteren geschud en dan terug naar voor. Goed vasthouden is de boodschap, want anders donderen we er al af voordat de tocht begonnen is. Het zadel is niet meer dan een door de Bedoeïenen helemaal met dekens en kussens omwikkeld houten zitje. Er zijn geen stijgbeugels, dus onze benen hangen aan weerskanten te bengelen. Aan de vóór- en achterkant van het zadel zit een grote knop waar we ons aan vast kunnen houden. We hebben een geweldig zicht boven op het schip van de woestijn. De plooitjes in het zand worden zachtjes door de wind beroerd. Het dier doet zijn naam eer aan: Al wiegend verkennen we de zee van zand. In eerste instantie is het zachtjes heen en weer schudden een beetje ongemakkelijk maar daarna verandert dit in een gevoel gewiegd te worden. De gedachten van alledag, veranderen hier in Wadi Rum van chaotisch naar rustig. Alle zorgen, al het gepieker, de gespannen spieren, de rusteloosheid van thuis verdwijnen als sneeuw voor de zon want hier zijn ze niet meer belangrijk. Hier zijn mijn gedachten leeg. Iedereen geeft zich over aan het ritme van het moment. Het is een absurd prachtige wereld. Het zand van Wadi Rum verbaast opnieuw met een ongekende kleurenrijkdom. De woestijn is zo mooi en overweldigend dat ik het niet uit kan leggen in woorden. Het is simpelweg iets wat je meegemaakt moet hebben in je leven. De chocoladekleurige rotsformaties en het geel en oranjekleurige zand steken mooi af tegen de blauwe lucht. 

Ik spreek nu al heel de tijd over een kameel en ik zie de muggenzifters al de wenkbrauwen fronsen want er is slechts 1 bult en dan is het geen kameel maar een dromedaris. In de Arabische taal heet een kameel of een dromedaris een Jamel, vertaalt kameel. In andere talen is er onderscheid tussen één- en twee-bultigen, in het Arabisch niet, het is maar dat je het weet. Het zand wordt in de zomer heel heet maar onze kameel heeft daar geen last van, de eeltkussentjes onder zijn poten beschermen hem hiertegen. Hij heeft mooie lange wimpers die zijn ogen bedekken waardoor hij ook geen last heeft van het opstuivende zand. Ook zijn neusgaten en oren zijn bedekt met lange haren om de zandkorrels tegen te houden. 

We horen niets behalve hier en daar een vogel en de zachte stappen van de kameel. Zalig wakker worden is dit! De kameel van Kim verstoort soms even de stilte wanneer hij een windje laat. Het arme beest heeft wat last van gasophoping in zijn darmpjes. Na een tijdje lost hij de balast en kan hij terug gerust ademhalen. Het is bloedheet op de rug van mijn kameel want de zon brandt. Gezien de situatie van vannacht ben ik wel wat overdressed, maar beter dat dan kou lijden. Rond half 9 zijn we terug bij het kamp en ondanks dat ik er heel erg van genoten heb, ben ik blij dat ik er af kan, dit tochtje gaan we ons nog beklagen. De binnenkant van mijn dijen ziet morgen ongetwijfeld mooi blauw.

Het vervelende van mooie dingen is, dat ze altijd eindig zijn. Ons verblijf in de woestijn was een “once in a lifetime experience”. De schoonheid en vooral weidsheid van de Wadi Rum woestijn in Jordanië is eigenlijk niet te beschrijven. De uitgestrekte Wadi Rum heeft geen hoogtepunten of topattracties, het is namelijk simpelweg één gigantisch hoogtepunt. Jammer dat we niet echt de tijd hadden om er op een langzamer tempo door te wandelen. Foto’s nemen vanuit een jeep of van op een rug van een kameel is niet ideaal. Desondanks heeft de Wadi Rum wel een onuitwisbare indruk nagelaten.

Om half 10 vertrekken we naar Little Petra, oftewel Al-Siq al-Barid. Zoals de naam al doet vermoeden, is dit Petra in het klein. Deze kleinere, maar niet minder indrukwekkende site doet ons al verlangen naar het echte Petra, dat morgen op de planning staat. Hier zijn niet zo veel toeristen. Vanuit de parkeerplaats lopen we vrijwel direct de 350 meter lange kloof in, waarna we op een groot plein uitkomen. Hier zijn verschillende graftombes, tempels, huizen, kanaaltjes, nissen en trappen in de rotsen uitgehouwen met een bijtel. Indrukwekkend! In één van deze gebouwen klimmen we met de trap naar boven om een eeuwenoud fresco plafond uit de eerste eeuw te bekijken. Hierop zijn bloemmotieven, vogels en enkele mythologische figuren te zien. 

Er zijn in Little Petra verschillende woningen die werden gedeeld door meerdere mensen, wellicht zelfs meerdere gezinnen. Langs alle wanden waren bedden uit de rotsen gehouwen, men sliep met de voeten naar de muur en de hoofden naar het midden van de ruimte gericht. De grootte van de bedden impliceert dat de bevolking stukken kleiner was dan nu. Ria en Maurina zouden hier niet uit de toon vallen, Kim daarentegen. Als Petra nog mooier is dan Klein Petra dan wordt dat morgen genieten. Wow, Wow, Wow wat is dit prachtig! 

Voor we naar het hotel rijden, gaan we gezamenlijk lunchen en dat is niets te vroeg want we hebben honger, het is ondertussen dan ook al half 2. Het rijk gedecoreerde restaurant met de naam ‘My mothers Recipe’ oogt heel gezellig. Rondom is alles aangekleed met Berberse doeken. We zetten ons aan een ronde tafel en genieten eerst van de mezze waar vandaag ook iets bijzit wat lijkt op scordalia. Dat in combinatie met het heerlijke brood, dat deze keer nog warm is, dat smaakt! Ook de andere voorgerechten vallen in de smaak bij de Jordan Girls! Iedereen is redelijk moe en dat is duidelijk merkbaar. Tania schept onder grote hilariteit van de anderen wat humus op haar bord maar dat bord staat wel omgekeerd op tafel. Gelukkig zijn er ook tissues zodat ze haar fout onmiddellijk kan rechtzetten.

We hebben onze buikjes al goed gevuld wanneer het typische Jordaanse gerecht Maghluba op tafel komt. Het is eigenlijk een ondersteboven gerecht in laagjes met kip, rijst gestoofd in kippenbouillon, tomaat, aubergine en bloemkool. Een flinke schep frisse “komkommer-yoghurt” maakt dit gerecht helemaal af! Ria helpt de ober om de pot om te draaien op een schaal. Volledig opeten zegt de vriendelijke ober maar we vrezen ervoor ook al smaakt het heerlijk! 

Alcohol wordt hier in Jordanië uiteraard niet tot nauwelijks geschonken, maar dit wordt goed gecompenseerd door allerlei fruitmixen, waaronder ‘lemon mint’. Vanaf vandaag wordt dit verheven tot mijn lievelingsdrankje. Het bestaat, zoals de naam reeds doet vermoeden, uit citroen en muntblaadjes gemixt in de blender en aangelengd met water en een vleugje suikersiroop. De gezondere versie van een mojito dus! 

Vanavond slapen we in het Edom Hotel en dat heeft een ideale ligging, namelijk vlak bij de ingang van Petra zodat we morgenvroeg voor dag en dauw op stap kunnen.  De entree van dit hotel ziet er veelbelovend uit, maar de kamers zijn matig, alles is er maar de afwerking laat zwaar te wensen over. De ramen zijn zo vuil dat je er nauwelijks door kan kijken maar het is er redelijk warm en dat is het enige wat ik vraag vanavond. 

De meisjes gaan nog wat wandelen maar ik ga lekker douchen, wat relaxen en vroeg naar bed om wat slaap in te halen.