Petra - Aqaba

Om 10 over 5 loopt de wekker af en na de vermoeiende dag van gisteren pikt dat even. Ria twijfelt of ze uit haar bed zou komen want ze heeft heel de nacht niet geslapen. Mij houdt niemand tegen want Petra wacht. Uiteindelijk sleept ze zich uit bed en om 5u45 staan we beneden in de lobby. Hoe vroeger op de ochtend, hoe korter de broek. Maurina en Ria  hebben een short aan maar ik heb maar weer de broek van gisteren aangetrokken want die zat toch al onder het stof. Er zijn er die nog niet goed wakker zijn. Ria vraagt Patricia of het gebruikelijk is dat ze haar label aan de buitenkant draagt, een subtiele manier om haar te laten weten dat ze haar jurk binnenstebuiten aan heeft. Slechts enkele van de groep hebben een 2 dagen pas geboekt dus lang hoeven we niet te wachten. We trekken terug naar de ingang van Petra want om 6 uur gaan de poorten open. We willen de  hordes toeristen voor zijn. De Jordan Girls hebben gisteren een plan gesmeed: We nemen een koets en rijden snel door de Siq om als eersten bij Al Khazna te zijn maar vaak wordt een plan gedwarsboomd door onverwachte factoren. Bij de ingang staan helemaal geen koetsen want alles is nog stil en verlaten. Dan maar te voet en dat beklagen we ons niet want de verwondering is nog 1000 keer groter zonder een massa toeristen. Bij Al Khazna aangekomen, is dit wonder eventjes volkomen verlaten en we genieten van dit moment. Dan komen er kamelen, ezeltjes, mensen. Een nieuwe dag begint, ook voor de locals die in Petra hun geld verdienen.

Vooraf hadden we gezegd dat we helemaal naar boven zouden klimmen om van bovenaf de schatkamer te zien maar eenmaal aangekomen wil niemand van de Jordan Girls de klim wagen. Aan de trap die beneden start, hangt een groot bord dat niemand voorbij dit punt mag komen. Enkel met een gids is de klim mogelijk. Ik ben een beetje teleurgesteld want dat was nu echt iets wat ik wou doen. Karin comes to the rescue, zij wil wel samen met mij naar boven. We spreken een gids aan en die vraagt 5 JD om ons naar boven te brengen. Uiteindelijk gaan ook Gabriel, Tinne en Sophie mee. Onze gids noemen we voor het gemak Spiderman want hij springt de rotsen op alsof het niets is. Beneden is er dus nog een trap maar 100 meter verder begint het - we moeten ons wringen tussen spelonken, optrekken aan rotsblokken langs smalle richels. De tocht naar boven is vermoeiend en gevaarlijk en meer dan eens maak ik me de bedenking ‘Nadine waar ben je aan begonnen en is dit het risico wel waard’ maar het uitzicht wanneer we eindelijk boven komen is het zeker meer dan waard. We zijn moe maar voldaan en zo gelukkig dat we hierboven staan, starend in de diepte. Hoogtevrees mag je hier wel niet hebben want dan geraak je er niet. Daar heb ik gelukkig geen last van. Spiderman zet ons op een strategische plaats helemaal op het puntje van de rots zodat we mooi in beeld zijn met Al Khazna. Hij neemt de foto van nog een plekje hoger en ik hou mijn hart vast wanneer hij terug naar beneden springt met mijn camera in de hand. Iedereen is het erover eens dat die man een death wish heeft! Om wat show te verkopen gaat Spiderman ook nog eens op zijn handen staan vlak bij de richel. 

Na een half uurtje moeten we terug naar beneden en daar zien we wel een beetje tegenop. Spiderman zingt ‘What goes up must come down’ en zo is het. Hij neemt mijn hand en zegt tegen de anderen ‘bye bye I’ve got my wife’. Gelukkig was dit maar een grapje en gaat hij terug om ook de anderen te helpen. Beetje bij beetje dalen we af, bij momenten echt op ons zitvlak omdat het echt te gevaarlijk is. Af en toe sleurt Spiderman aan mijn arm en dat voel ik in mijn schouder. De foto’s geven een beetje weer hoe ons avontuur eruit zag. Van mezelf heb ik jammer genoeg geen foto’s want geen van de anderen is zo zot als ik om hun fototoestel boven te halen. Op het laatste stukje aan de trap neemt Spiderman mijn hand terug vast en de anderen roepen in koor, het lijkt wel blind date, omdraaien en zwaaien die handjes.

Iedereen is blij wanneer we terug helemaal beneden zijn maar wel allemaal trots en gelukkig dat we het wereldwonder van op de top hebben mogen aanschouwen. Maurina en Kim zitten op een bankje beneden en wachten me op. Ze gaan terug naar het hotel en zeggen me waar ik Tania en Ria kan vinden. Ik besluit nog een laatste keer door de stad te wandelen want ik krijg er echt geen genoeg van. Ik heb al heel wat plaatsen bezocht maar dit overtreft echt alles, ja zelfs Machu Pichu en de zoutvlakten van Bolivië! Petra staat vanaf vandaag met stip op nummer 1 van mooiste dingen die ik in de wereld al gezien heb. Het verbaast me dat er op dit vroege uur echt bijna niemand is daar waar gisteren duizenden toeristen rondliepen. Die leegte en die rust maakt de stad nog indrukwekkender. Het is dan ook met pijn in het hart dat we terug naar Al Khazna wandelen. Nog trager dan gisteren verlaten we de stad via de Siq en nemen we afscheid van dit verdiende wereldwonder. 

Eenmaal terug in het hotel gaan we nog snel ontbijten en proppen we al onze spullen terug in de koffer. We rijden naar onze laatste bestemming Aqaba, het Saint Tropez van Jordanië. In de bus is het heel stil, iets wat niet vaak voorkomt als je met 20 mensen samen zit. Degenen die niet bezig zijn met het inhalen van hun slaap, mijmeren nog na over Petra of genieten van het prachtige uitzicht. Af en toe passeren we een bord dat het weinige verkeer waarschuwt voor overstekende kamelen en schapen. Na 2 uurtjes rijden, arriveren we in Aqaba, een moderne havenstad waar we twee dagen de tijd krijgen om het zand van Wadi Rum en Petra van ons af te spoelen.

Bij aankomst in Aqaba merken we meteen dat het een grote en in tegenstelling tot Amman, een zeer propere stad is. We rijden tot aan de haven waar we inschepen voor een boottochtje op de rode zee. Kim ziet het helemaal zitten en voelt zich Kate Winslet van de Titanic en is in haar nopjes. Met de wind in de haren verlaten we de haven en wordt de lunch geserveerd: heerlijke BBQ, groenten en aardappelen met het typische Jordaanse brood. Daarna vlei ik me neer in de zon en zet ik mijn gedachten even uit, lekker wegdoezelen op het ritme van de golven. We zien een schildpad met een plastic zak over zijn hoofd en onze schipper aarzelt geen moment. Hij springt overboord maar het beestje is jammergenoeg al overleden. Het plastic probleem is ook hier in Jordanië heel erg aanwezig.  Plots zie ik een roze flamingo op het water. Onze schipper leunt over de reling met een lange stok en haalt de zwemband binnen. Jammer dat het geen echte was! 

Eenmaal op een veilige afstand wordt het anker uitgegooid en kunnen de liefhebbers gaan snorkelen. Alle materiaal wordt uitgestald en geprobeerd en één voor één springen mijn medereizigers in het water. De stroming is zo hevig dat na twintig minuten enkel Patricia nog in het water zit. Maar het koude water heeft iedereen alvast wat verfrist want de temperatuur hier bedraagt 34 graden. Op de boot merken we daar niet zo veel van want de wind is heerlijk. Ook al ben ik geen zon, zee, strand type zo een namiddag op het water vind ik wel altijd leuk. Na de snorkel poging, wordt de motor terug gestart en scheuren we over het water. Ondertussen heeft onze kapitein zijn twee vislijnen uitgegooid. Even later hangt er een dikke vette vis aan te bengelen. Hij wordt met veel bravoure boven gehaald. Het is een mooie blauwvintonijn. Of dit wel legaal is, betwijfel ik want de boot begint plots vaart te minderen, de lijnen worden binnengehaald en de vis verdwijnt in de keuken. Daarna is het volle kracht naar de haven. Even denken we nog dat de vis straks door ons verorberd zal worden maar jammer genoeg is het niet voor ons.

Rond vier uur gaan we van boord en rijden we naar ons hotel. We logeren in het My Hotel. De uitdrukking ‘save the best for last’ is hier absoluut niet van toepassing. Om een reis te eindigen is het altijd fijn wanneer je toch een beetje luxe hebt maar dit is zelfs geen goede Jordaanse standaard! We hebben maar liefst twee airco’s in de kamer maar geen van beide werkt en het is bloedheet in de kamer. Ik wil graag nog even douchen voor we gaan eten maar nadat ik alles heb uitgetrokken merk ik dat we geen handdoeken hebben. Dat levert wat gegrom  op want ik moet me terug aankleden. Aan de receptie krijg ik te horen dat alle handdoeken in de was zijn. De man ziet mijn ongenoegen en belooft ze zo snel mogelijk te brengen. Dat is alvast niet gelogen want nog geen 5 min later staat er al een mannetje aan de deur. De douche is wel goed, lekker warm water en een stevige straal maar je mag niet rondkijken. 

We hebben afgesproken om 7 uur in de lobby. Iedereen is het erover eens dat dit hotel echt te wensen overlaat. Bij Kim stinkt de kamer naar sigaretten, bij Maurina zit er schimmel in de douche. Bovendien hadden sommigen gehoopt op het zwembad maar daar zit geen water in. Een beetje misnoegt vertrekken we naar het restaurant, volgens Adel ongeveer 20 min wandelen. Marc vindt dit maar niks en begint wat te mopperen maar wij vinden een wandeling niet erg. Het is lekker warm buiten en we hebben al heel de dag geluierd. We wandelen het hotel uit en 100 meter verder stopt Adel aan een vis restaurantje waar een lange tafel voor ons is gedekt. We zien Marc zijn gezicht opklaren. Ja Adel heeft ons goed liggen. We krijgen de traditionele voorgerechten en daarna roodbaars met frietjes en groentjes. Nu is het Kim die een mistroostig gezichtje trekt want zij kreeg geen groentjes. Goed dat ze mij bij heeft, we wisselen van bord. Het eten is lekker en wordt weggespoeld met ons godendrankje, de lemon met munt - heerlijk! Tot groot genoegen van Kim en mezelf is er nu ook een dessertje, lekker zoet! Adel vertelt ons dat onze chauffeur Atalla vandaag vertrekt dus moeten we onverwachts afscheid van hem nemen. We halen dus snel wat geld op om aan hem te geven. Hij heeft ons zo goed verzorgd de voorbije dagen dat hij dat zeker verdient. Na het diner kruipen we ons bedje in.