zondag 20 oktober 2013

Madrid dag 2

Onze eerste nacht is achter de rug en die is niet echt geweldig geweest want het lijkt hier wel Chicago. Om de zoveel minuten horen we een loeiende sirene om nog maar eens te zeggen dat Madrid leeft in de donkere uurtjes van de nacht. Het nadeel van een hotel pal in het centrum, al moeten we toegeven dat we voor de rest echt helemaal niets horen. Je kan het vergelijken met de stilte hoog in een luchtballon waar je toch het geluid van de blaffende honden hoort. We hebben wel de luxe van twee badkamers dus we kunnen ons snel klaarmaken voor ons tweede dagje. Bij het buitenkomen zien we her en der daklozen ontwaken in de portieken van enkele grote winkels, beschut onder grote kartonnen dozen of gewoon onder een dunne wollen deken. Eerst gaan we op zoek naar ontbijt. Dat treft, over de deur is er een gezellige kleine taverne waar ook de Spanjaarden komen voor hun zondagse ontbijt. We nemen een warm broodje met jamón iberico, vers fruitsap en een thee. Super lekker maar prijzig zo ondervinden we later op de dag. We beginnen onze sightseeing op de Plaza Mayor, één van de meest bezochte plekjes van de stad. Het is nog vroeg in de ochtend en de straatvegers doen hun werk waardoor het hele plein er wat nat bij ligt. We moeten ons uiterste best doen om niet uit te schuiven op het natte wegdek. Een artiest zonder hoofd komt ons tegemoet en wil met ons op de foto. Normaal gezien zou ik hier van weglopen maar de man is zo innemend dat we het toch maar doen ... uiteraard wil hij wel een centje nadien. Het plein is omringd door mooie arcades en ook de gebouwen zijn stuk voor stuk juweeltjes. De gevel van het Casa de la Panadería uit 1590 (het huis van het toenmalige bakkersgilde) is versierd met fresco's van Carlos Franco, die de klassieke symbolen van de stad voorstellen. Portrettekenaars wachten op hun eerste klanten en kijken ons verlangend aan maar daar hebben we geen tijd voor. We gaan op zoek naar de Mercado San Miguel. Me gusta mucho! Deze overdekte markt is gevestigd in een groot, modern, glazen gebouw waar de oorspronkelijke ranke gietijzeren structuur nog behouden is gebleven. Hier kan je eigenlijk alles wat de Spanjaarden te bieden hebben onmiddellijk proeven: wijn, tapa's allerhande, zoetigheden, zelfs oesters. Het is echt een tempel voor lekkerbekken. Er heerst een gezellige en ongedwongen sfeer en het is duidelijk dat ook de Spanjaarden hier komen ontbijten. We nemen nog wat churros maar die vallen een beetje tegen, geen suiker en koud. We nemen ons voor dat de volgende keer dat we churros gaan eten, we zeker naar 'the place to be' gaan bij San Gilles.
Op onze weg naar Parque del Oeste komen we voorbij de Catedral de Nuestra Señora de la Almudena. De statige kathedraal is genoemd naar de vrouwelijke beschermheilige van de stad en heeft prachtige glasramen en toch wel vreemde gewelven, heel kleurrijk en helemaal anders dan wat je in een kathedraal zou verwachten. Het interieur is namelijk modern met zelfs pop art invloeden. Het koninklijk paleis of het Palacio Real, gelegen naast de kathedraal, is één van de meest majestueuze gebouwen van Madrid. In een lichte ochtendnevel en beschenen door een flauw zonnetje steekt het kolossale paleis fraai af tegen het groen van de Jardines Sabatini. We wandelen door de tuinen en komen zo bij Parque de Oeste waar we de Templo de Debod bezoeken, een Egyptisch heiligdom uit 200 v. Chr. dat oorspronkelijk aan de Nijl stond. Het werd door Egypte aan Spanje geschonken en is hier in Madrid weer opgebouwd. Binnenin zien we de eeuwenoude hiërogliefen.
Ondertussen is de nevel verdwenen en schijnt er een mooi najaarszonnetje. De bomen laten hun fraaiste herfstkleuren zien: bruin, rood, geel, oker en alles wat aan kleurschakering daartussen mogelijk is. De Madrileense herfst lijkt op een Belgische zomer. We vinden een gezellig terrasje aan de rand van het park en bestellen iets om te drinken. We krijgen er een schaaltje paella bij. Om onze voetjes wat te sparen besluiten we de metro te nemen naar Estadio Vicentes Calderon. Ik ben niet voor niets op stap met de mama van twee voetbalfanaten. Ze kreeg de opdracht een outfit mee te brengen van Atletico Madrid dus misschien vinden we dat wel in een winkeltje bij het stadium. Wij dachten dat er hier verder niet veel te zien zou zijn maar wanneer we de metro buitenkomen, zijn we aangenaam verrast. De Spaanse hoofdstad associeer je niet automatisch met water, toch vind je het hier aan de rand van de oude stad. De rivier Manzanares loopt dwars door een prachtig aangelegd park dat de naam Arganzuela kreeg. Er zijn verschillende bruggen aangelegd en wanneer we de Puente de Toledo overwandelen hebben we al een prachtig zicht op het stadium. Blikvanger is echter de 274 meter lange constructie van de Fransman Dominique Perrault en tevens het uithangbord van Madrid Rio. De voetgangers- en fietsbrug lijkt op een uitgewerkte springveer en ik krijg er geen genoeg van. Een prachtig staaltje architectuur.
Uiteindelijk komen we bij het stadium maar het is er angstaanjagend stil. De straten zijn uitgestorven en alles is gesloten, ook het winkeltje. We wandelen er helemaal rond en kunnen slechts door kleine gaatjes een glimps opvangen van het interieur. We nemen de metro terug en sporen naar de andere kant van de stad. Het treinstation van Atocha is de laatste bezienswaardigheid voor vandaag. Op 11 maart 2004 was het daar een waar inferno. In alle media over de hele wereld werd Atocha in één klap bekend. Negen jaar later, de 191 doden begraven, de in allerijl opgezette veldhospitalen ontmanteld, het gekrijs verstomd. Dit is het grootste en oudste station van Madrid. Binnen in het station werd een indrukwekkend monument voor de slachtoffers van de aanslagen aangelegd. Je loopt een ruimte in en ziet dan een grote koker die aan de bovenkant uitkomt op de straat. Binnen in de koker staan allemaal teksten die door mensen zijn geschreven vlak na de aanslagen. Op een verlicht paneel bij de ingang staan alle namen van de slachtoffers, heel erg mooi gedaan!
We lopen verder naar het oude gedeelte van het station. Het interieur is op z'n zachts gezegd verrassend. Onder het glazen dak is een prachtige wintertuin aangelegd, reizigers lopen voorbij bananen- en palmbomen en kijken naar de waterpartijen waarin waterschildpadden uitrusten. We wandelen terug via de Calle de Atocha en gaan op zoek naar restaurant Azahar. Een authentieke paella aan een degelijke prijs is moeilijk te vinden in Madrid maar volgens locals moeten we hier zijn! De familie die het restaurant uitbaat, is van Valencia. We worden vriendelijk ontvangen door de kokkin zelf en kunnen kiezen uit 4 verschillende paella's. Deze is inderdaad overheerlijk en spotgoedkoop. Voor slechts 12,7 euro hebben we ons buikje vol gegeten. We besluiten nog een slaapmutsje te drinken op het terrasje van gisteren terwijl de zon langzaam onder gaat

1 opmerking:

  1. Weer geweldig genoten van je beschrijving.
    Moet toch geweldig zijn om nog in zomeroutfit te kunnen
    rondlopen.
    Groetjes

    BeantwoordenVerwijderen