Zeilen op het Grevelingenmeer

Rudi en Diane hebben hun prachtige zeilboot Solveig opnieuw in de jachthaven van hun vertrouwde  Bruinisse aan het Grevelingenmeer gestald en dit weekend mag ik nog eens meevaren. Ze pikken me op voor een drie daagse tocht, al zou je dat niet zeggen als je de hoeveelheid proviand ziet dat we mee hebben. Het is wat bewolkt maar droog dus dat is al een meevaller.

Mijn vakantiegevoel begint van zodra we Nederland binnenrijden. Het vlakke, Hollandse landschap maakt langzaam plaats voor water, bruggen en dijken. In de verte steken masten van grote en kleine zeilschepen uit boven de horizon. Bijna op onze bestemming vraagt Rudi aan Diane om alvast te kijken hoe de wind staat de komende dagen - vol overtuiging zegt Diane: ‘vandaag 4 tot 8 morgen 5 tot 8 en zondag 6 tot 8’. Aan Rudi’s gezicht te zien is hij niet overtuigd. Plots volgt er een lachsalvo van Diane - ze beseft dat ze zich heeft vergist. Vandaag is het 4 aug morgen 5 aug en zondag 6 aug. Ze heeft haar brilletje niet op en leest gewoon de dagen af! Er wordt nog eens dubbel gecheckt en de waarden liggen toch een beetje anders maar een ding is zeker, de wind gaat toch nog redelijk hard waaien vandaag.

Bij aankomst in de jachthaven, ligt de Solveig ons al op te wachten aan het einde van een steiger vol met polyester boten. De elegante tweemaster van Rudi en Diane kan me iedere keer toch weer imponeren dankzij zijn gracieuze voorkomen. De zeilen, het onberispelijke houten dek, het nostalgische plaatje klopt helemaal. Het roept de sfeer van vroeger op maar met de luxe van vandaag. Elkaar ontlopen kan je hier niet maar vermits we goede vrienden zijn, hoeft dat ook niet. Het schept toch een speciale band net omdat je in zo’n kleine ruimte enkele dagen samenleeft. Het feit dat Rudi en Diane me af en toe meevragen, geeft me een fijn “vriendschapsgevoel”. Vriendschap is niet afhankelijk van de hoeveelheid tijd die je samen doorbrengt maar wel van de kwaliteit van dat samenzijn. Er zijn veel spreekwoorden die de “fun” van zeilen onderuithalen zoals: een boot is een gat in het water waar je geld in gooit - Het is een bron van rust en vermaak, maar ook van ergernissen en frustraties. Daar heb ik als “meevaarder’ natuurlijk geen last van. 

Rond de middag vertrekken we op de motor om het kleine haventje uit te varen. De grijze wolken zijn ondertussen veranderd in witte schapenwolkjes tegen een helder blauwe lucht en de zon zet haar beste beentje voor. Er is inderdaad wel heel veel wind, bij momenten 8 Beaufort en dat zorgt voor witte kopjes op de golven. Maar voor dit scenario willen we de komende dagen gerust tekenen. We kijken om ons heen: één grote leegte en een zee aan ruimte want er zijn bijna geen boten op het water. De meeste zijn bang van de hevige wind maar daar draait Rudi zijn hand niet voor om.

Zeeland, de naam zegt het al, bestaat voor ruim 40% uit water. Rivieren, kanalen, de Westerschelde, de Oosterschelde, het Grevelingenmeer en het Veerse Meer. Deze laatste twee meren zijn ontstaan door de beroemde Deltawerken die tussen 1961 en 1997 zijn gebouwd ter bescherming tegen de zee. Sinds de meren niet meer in verbinding staan met open zee zijn ze aantrekkelijk geworden als watersportplaats voor zeilers, vissers, surfers, kajakkers en duikers. 

We lunchen tijdens het varen gewoon aan boort met zicht op de weidse omgeving. Het is prachtig op het water en dat is toch één van de zaken waar je naar verlangt wanneer je gaat zeilen. De natuur zien, proeven en ruiken in al zijn facetten, één zijn met de wind en de golven. Op het water ben je helemaal weg van de wereld. Hier heb je gewoon geen tijdsbesef. Heerlijk vind ik dat!

We gaan voor anker liggen aan de steiger van een aangelegd eilandje en we zijn hier niet alleen. Het is druk op den Ossenhoek. Tijd om even aan wal te gaan en onze zeebenen wat los te schudden. Nino is in zijn element en loopt als een gek zijn balletje achterna. De wind blaast ongenadig om onze oren op dit godvergeten stukje natuur, maar die is wel heerlijk warm! Bijgevolg ben ik een beetje overdressed en heb het eigenlijk veel te warm in mijn sweater. Diane begint al te zweten enkel en alleen door naar mij te kijken. Terug aan boord verruil ik dus maar snel mijn sweater voor een luchtig T-shirt. Wie had dat vanmorgen gedacht! Een mens mag al eens chance hebben hé?

Meevaren met Rudi en Diane is elke keer weer op en top verwennerij. Wanneer we terugkomen van de wandeling staat er al een verkoelend drankje klaar met een heerlijk hapje.  We zetten ons nog even op het dek in het zonnetje om ervan te genieten. Daarna beginnen Diane en ik aan het avondeten. Ik pel de scampi’s (duurt exact 10 minuutjes) en Diane doet de rest waardoor de beestjes een half uurtje later liggen te pruttelen in een heerlijk sausje. Jullie horen het al, ik word verwend!