Ieper

De schaapjes blaten ons wakker en volledig uitgeslapen trekken we naar de veranda voor het ontbijt. We zijn de enige gasten dus Paula en Achiel komen er gezellig bijzitten. Het zicht op de tuin is geweldig - de bloemen staan allemaal in bloei. De schattige poezen liggen languit op het terras te genieten van de zon. 

Na een heerlijk ontbijt rijden we naar Ieper voor een indrukwekkende tentoonstelling, ‘Comingworldrememberme’ of kortweg CWXRM van Koen Vanmechelen in het provinciedomein De Palingbeek. De locatie van The Bluff is op zich al indrukwekkend want dit was een van de zwaarst bevochten plekken van de eerste Wereldoorlog.

De 600000 kleien beeldjes brengen een eerbetoon aan de 600000 slachtoffers die ten gevolge van WOI vielen op Belgische bodem. Over een periode van 4 jaar werden de beeldjes gemaakt door verschillende mensen en nationaliteiten. Het beeldje stelt een gebogen figuur voor die zich lijkt de bezinnen. Hun ruggengraat toont de kracht van het leven en de vastberadenheid om verder te gaan. Alle beeldjes samen vormen het Pangea het supercontinent. De toekomst wordt er verbeeld door een groot ei dat op barsten staat en de geboorte voorspelt van de nieuwe mens. Onze wandeling eindigt op de uitkijkbrug met een bijzonder uitzicht over de land art installatie. Wanneer we de beeldjes aanschouwen, die symbool staan voor de talrijke levens die definitief tot stilstand zijn gekomen in WOI, krijgen we een krop in de keel. Het is warm maar de rillingen lopen toch even over mijn rug wanneer ik me de gruwel probeer in te beelden. Het is werkelijk indrukwekkend hoe dit monument een plaatst geeft aan een moment in het leven dat nooit vergeten mag worden. 

We maken ook een wandeling door het poëzieparcours ‘Ode aan de War Poets’ van de Vlaamse dichter Willie Verhegge. Langsheen het vlonderpad van The Bluff horen en lezen we tien gedichten. Hier krijgen rust en natuur voorrang. Een gedicht over de merel is heel erg toepasselijk want we horen hier niets anders dan vogelgeluiden. 

Lunchen doen we in de B&B en daarna besluiten we nog even naar Oostende te rijden. Maar, we zijn eraan voor de moeite want daar aangekomen blijken alle parkings vol te staan. Plots besef ik dat de treinen staken dit weekend dus letterlijk iedereen is met de auto naar zee gekomen. Dan maar terug richting Aartrijke maar dan wel langs de kleine gewestelijke wegen ipv de autostrade. We komen door godverlaten dorpjes waarvan we het bestaan niet eens kenden: Zandervoort, Zedelgem enz. Hier heeft de tijd stilgestaan. Op een rustig dorpsplein van een van die dorpjes besluiten we alvast onze dorst te lessen. Ook de plaatselijke wielerploeg is hier neergestreken en wanneer Annelies een fiets wil verzetten, krijgt ze prompt commentaar. Hij zal zijn fiets zelf wel verzetten. Vertrouwen is hier ver te zoeken. We hebben ook zin in een ijsje maar dat hebben ze niet dus rijden we verder. We parkeren de auto op de parking van het kasteel van Aertrijcke. Het prachtige terras van de bistro is echter gesloten. Onbegrijpelijk met dit mooie weer. Alle dorstige fietsers die passeren, moeten ook elders naartoe. We eindigen tenslotte opnieuw in het Fornuisje waar we een heerlijk ijsje met warme rode vruchten bestellen. Ook hier hebben we tegenslag. De coupe wordt geserveerd maar is ondertussen milkshake geworden. Het warme fruit heeft het ijs volledig doen smelten. Tja geluk is voor aardige mensen zeker? Gelukkig hebben we prachtig weer waarvan we in een airco auto geweldig hebben genoten deze namiddag. Bij terugkeer in de B&B hebben we gelukkig nog wat tijd om te genieten van de prachtige tuin. Ook nu weer blaten de schaapjes er op los. Het lijkt wel of er eentje een verkoudheid heeft want zijn geblaat komt van diep, heel diep. 

s’Avonds dineren we in ‘De wereld is klein’ een all you can eat restaurant met wereldkeuken. We sluiten het lekkere diner af met een ijsje - eentje waarvan de consistentie wel nog intact is!