Gransdorf

Vrijdag: We staan aan het begin van een lange, saaie en koude winter maar toch heb ik weer kriebels in de buik van contentement. Om 9 uur vertrekken we met z’n allen namelijk opnieuw naar Gransdorf voor ons jaarlijkse weekendje onder vrienden. We gaan er dus weer lekker tussenuit om ons hoofd helemaal leeg te maken.  Het weer is zoals het voorbije jaar opnieuw guur en regenachtig. We weten onze weekends wel uit te kiezen maar we laten het niet aan ons hartje komen en gaan er het beste van maken.  Van zodra we de autosnelweg oprijden, staan we al in de file. Jan en Pascale hebben het lumineuze idee om via de stad te rijden en daar is het nog erger. Zij besluiten dan maar niet te stoppen aan het wegrestaurant. De rest arriveert daar samen met ons omstreeks 11u. Na een lekkere tas hete chocolademelk, rijden we op de tonen van Willy Sommers ‘Laat de zon in je hart’ verder naar Bitburg waar we traditiegetrouw stoppen voor de lunch bij de Bitstube. Ook al is het buiten koud, binnen is het gezellig en is iedereen al in kerststemming. Lekker ingeduffeld onder moeders paraplu lopen we na de lunch nog wat in het stadje rond en doen we onze jaarlijkse inkoopjes.

Omstreeks 17 uur komen we aan in Gransdorf, het dorpje waar de tijd al lange tijd stil staat. Birgit ontvangt ons weer hartelijk en we kunnen gelijk inchecken in onze kamers. Daarna drink ik een himbeer schnaps om me lekker te verwarmen vanbinnen. Het enige wat ontbreekt in Gasthaus zum Holzwurm is een haardvuur.  

’s Avonds krijgen we voor de verandering eens andere kost en iedereen is het erover eens dat het lekker is. Jan geeft ze zelfs een 9,5 op 10! Buiten wakkert de wind flink aan, de grote kerstboom op het terras waait bijna weg. Dat belooft voor morgen! Om half 10 krijg ik het moeilijk om mijn ogen open te houden en kruip ik onder de wol. 

Zaterdag: De nacht was te warm en veel te kort. Meermaals ben ik opgestaan om iets te gaan drinken. Ook Liliane had dorst vannacht maar durft naar eigen zeggen niet van de kraan te drinken. Waarschijnlijk waant ze zich in Azië of zo ... Wat mij betreft komt hier het zuiverste water uit de kraan. We gaan rond half 9 ontbijten en spreken met Birgit af hoe we de lunch gaan regelen. Daarna is het tijd om te gaan wandelen. Normaal beperkt mijn natuurbeleving zich tot een rustmomentje in mijn tuin maar dat doe ik alleen als het zonnetje schijnt.

Het weer is niet echt denderend maar het regent niet meer dus gaan we met al onze zintuigen focussen op de natuur. Het is nodig om af en toe te vluchten van de werkdruk, de files en het lawaai. Wat ben ik fier op mijn roomie! Liliane besluit namelijk toch nog maar eens mee te gaan wandelen. Het is best indrukwekkend hoe ze zonder morren de bospaadjes mee beklimt. En dat terwijl een bos haar normaal ‘depressief’ maakt. Deze had ik nog niet gehoord maar ja ze bestaan, mensen die niet genieten van het groen. Pascale heeft een snoeischaar bij om wat dennentakken te knippen voor haar kerststukjes. Liliane maakt de opmerking ‘Ah jij hebt je tang bij’, of ze het nu op haarzelf had of op die snoeischaar laten we in het midden.  Ik baseer me hier zuiver op de Vaningelgem humor uiteraard.

De stilte in het bos doet alle stress, de oververmoeidheid en andere gezondheidskwaaltjes verdwijnen als sneeuw voor de zon. De bospaden zijn erg rustig en nog nauwelijks belopen. Hier is er genoeg plek om stil te zijn en al onze zintuigen te gebruiken. Ik adem goed in en vervolgens weer uit. De geur van het mos, de paddenstoelen en de bomen vind ik heerlijk. Na een uurtje wandelen ben ik helemaal in de ban van het buitenleven.

Ik hoor iets ritselen en plots zie ik vanuit mijn ooghoek iets bewegen. Even hou ik de adem in, het duurt slechts 1 seconde en dan draait het hert zich om en verdwijnt terug in het bos. Ik hou van een glooiend landschap, al moet ik wel bekennen dat eens een heuvel opgeklommen, ik snak naar een rustmomentje. Mijn fysiek is niet meer wat het ooit is geweest dus een stop met bijhorend koekje en een lekker borreltje jenever is welgekomen. Het is wel niet gemakkelijk om te kiezen want iedereen heeft wat lekkers bij. Er is keuze uit straf, straffer en strafst ... Als we heel stil zijn, zouden we zelfs de vogeltjes kunnen horen  maar met zo een uitgelaten bende geef ik het geen kans. De gebruikte borreltjes worden vakkundig door Jan en Inge uitgewassen in de rivier. Ja iemand moet zich opofferen hé en zij hebben alvast de juiste kledij aan om het koude water te trotseren.

Op een prachtige locatie aan de rand van het bos ligt de Gransdorfer grillhut, een houten chalet die we afgehuurd hebben om onze lunch te nuttigen. Nadat we de heerlijke geur van de bossen hebben opgesnoven, stappen we binnen in de aangename warmte van de hut. Want zeg nu zelf, wat is er leuker dan jezelf lekker te verwarmen aan een groot vuur na een verfrissende wandeling.

Ons vlees wordt door de mannen boven het vuur op een draaibaar in hoogte verstelbaar rooster mooi gegrild. ‘Voor herhaalbaar vatbaar’ zegt Jan - zal waarschijnlijk op z’n Zandvliets zijn maar we verstaan het hoor Jan.  Bij het knisperend vuur ontbreken enkel nog wat kampvuurliedjes dus zingen we uit volle borst ‘vrolijke vrienden’. Toen hadden we de plopdans al gehad. Jan en ik hebben onze beentjes flink losgegooid maar gelukkig zijn daar geen beelden van, althans niet op deze blog! Zot zijn doet geen zeer en het is best fijn om af en toe het kind in jezelf even los te laten, ook al levert dit een vreemde blik van Pascale op. 

Rond een uur of twee verlaten we de hut om opnieuw wat te wandelen. We keren op onze stappen terug en hebben nu gelukkig meer berg af dan berg op. Papa en Jef lopen voorop en ik vraag me af ‘is dat wel een goed idee’? Nee dus, bij de eerste splitsing lopen ze al bijna verkeerd. Gelukkig stappen we net achter hen. In een bos verdwalen wanneer de avond bijna valt is niet iets wat op mijn Bucket list staat. We drinken nog een laatste borrel en keren dan terug naar ons hotel. 

‘s Avonds donder ik de trappen af - ja als je het licht niet aansteekt om naar beneden te gaan kan dat gebeuren natuurlijk. Ik sla mijn voet om en kom met een smak op de stenen trap terecht. Quasi onmiddellijk verschijnt er onder mijn knie een heuse bult en de tranen springen me letterlijk in de ogen. Er wordt ijs gehaald en dat moet het euvel een beetje verhelpen. Na het avondeten wordt er in de kamer waar we zitten heel erg veel lawaai gemaakt door een groot gezelschap dus verhuizen we naar de rustige zaal. Daar wordt er nog heerlijk gekeuveld. Dankzij een collegaatje heb ik black stories bij, macabere maar waargebeurde verhalen waarin het doel is om, na een korte situatiebeschrijving, te raden waarom dit is gebeurd. Om hier achter te komen mag iedereen vragen stellen die met ja of nee te beantwoorden zijn. De verhalen zijn soms raar, ondoorgrondelijk, pervers of absoluut absurd. De andere helft van de tafel haal de kaarten boven. 

Wanneer ik naar bed ga val ik als een blok in slaap. Mijn opgebouwde slaapschuld wordt terug afgebouwd en dat heb ik waarschijnlijk te danken aan de frisse lucht van vandaag en de vermoeidheid in mijn lijf van het vele stappen. Of zou het toch komen door de straffe pijnstiller die ik genomen heb?

Zondag: Vandaag hebben we minder geluk want wanneer ik het raam open, zie ik dat het opnieuw regent. Maar wij zijn ‘die hard fans’ van de Gransdorfse wandelwegen dus trekken we onze wandelplunje weer aan en gaan we na het ontbijt opnieuw op pad. Via de schnappsbrug de trappen omhoog. Ja ik word niet gespaard ... wandelen gaat wonderwel met mijn knie maar die trappen .... Ik kom dus als laatste boven maar niet getreurd het uitzicht over de mistige velden en het dorp is prachtig.

Aan de kerk wil Coiske al borrelen maar dat ziet Jan niet zitten tussen al die doden. Dus trekken we verder tot aan de kalkoven. Kalk werd 2000 jaar geleden verbrand door de Romeinen. Kalkverbranding in de 19e en vroege 20e eeuw was een belangrijk en noodzakelijk extra inkomen voor de Eifel-boeren. De verbrande kalk werd gebruikt als meststof en pleister voor de huizen. Zelfs medicijnen werden ervan gemaakt. Nu staat die kalkoven leeg maar het is de ideale plek voor een borrel want hier staan we droog.

Jan haalt een flesje boven waaraan ik niet kan weerstaan. Het blijkt een soort tinto verano te zijn maar het smaakt naar amaretto. Na een borrel of drie heb ik gratis vertier, het lijkt wel of ik zit op de draaimolen. Greta en Sylvia draaien terug want de wind is nog wat aangewakkerd maar wij stappen moedig verder. Nieuwkomer in de groep, Jef voelt zich al helemaal thuis in deze zotte bende en laat het kind in hem weer even boven komen. Vroeger sprong hij met gemak van de hoogste brug in de vaart dus klimt hij ook  hier op de brug en wij vragen ons af, ‘gaat hij springen of niet’? Toch maar niet ... het water is veranderd in een modderpoeltje dus dat komt nooit goed. Terug in het hotel wacht ons nog een laatste maaltijd en dan rijden we terug naar huis. Onze trip voor volgend jaar is reeds vastgelegd. Hopelijk dan opnieuw met ons mateke erbij want Nadine, we hebben je gemist hoor 😪