Roadtrip Zeeland

Eindelijk laat de Zeeuwse Rivière zich van haar beste kant zien want we worden wakker met een stralend zonnetje en een blauwe lucht. Marleen heeft een parkingplekje gevonden net buiten de stadskern van Zoutelande waar ik de auto even ga zetten want nu het parkeerbeleid van Zoutelande helemaal gewijzigd is en overal 2€ per uur wordt gerekend, loopt dat wel op. Daarna wandel ik, met de zilte zeelucht in mijn neus, even tot aan de molen. Het is nog heel erg rustig in de straten en ik geniet van die stilte. Wanneer ik bij de kerk kom, wordt het mistig en eens op de zeedijk trekt de hemel helemaal dicht. Het verlaten strand heeft plots iets spookachtig. De schaapjes voor ons appartementje kijken me, hoe kan het anders, schaapachtig aan en vinden alles best. 

Onder het motto ‘it is not the destination, it is the journey’ doen we vandaag een roadtrip naar het Noorden van Zeeland. Het enige voordeel van de vele regen gisteren, is het effect op de natuur. Het lijkt wel of alles veel groener is dan anders. Ook de kleuren van de bloemen lijken veel heviger dan anders.  De uitgestrekte velden vol papaver in verschillende tinten, zijn indrukwekkend. We genieten van het weidse landschap. Heel grappig zijn de bomen die over de weg naar één kant gebogen zijn vanwege de wind die hier bij momenten heel erg waait. 

Stadswallen, grachten, bastions en ravelijnen waren ooit bedoeld om de vijand buiten de stad te houden. Tegenwoordig zijn stadswallen mooie plekken om te wandelen. Tussen het groen, met uitzicht op de stad én het water. We starten in Westkapelle een typisch dijkdorp. De huizen met rode daken zijn allemaal verzamelt rond een kerktoren. Kerktoren, is misschien geen goed woord want de toren heeft namelijk geen puntdak maar het bovenste gedeelte van een vuurtoren. Het is een merkwaardig en markant gebouw die ‘kerkvuurtoren’. De kerk zelf werd verwoest door een brand in 1831. 

Het dorp Aagtekerke ligt op het voormalige eiland Walcheren in de provincie Zeeland. Het dorp is vernoemd naar de Heilige Agatha. Het stadje zelf ligt niet aan zee dus hier is het erg rustig. Met uitzondering van enkele mannen in zwart pak, is er niemand op straat. Iedereen zit in de kerk. Aan de rand van het dorp staat een grote oude molen zij aan zij met een mini molentje. Oostkapelle is een typisch Zeeuws ringdorp met in het midden een kerk en daarrond wat huizen. Ook hier zijn de mooie huisjes met voortuin vol bloemen een lust voor het oog. We besluiten alvast een koffietje te drinken. De stuurse ober kan maar twee tafeltjes tegelijkertijd aan dus wanneer ik hem roep, krijg ik te horen dat ik geduld moet hebben. Hij heeft geluk want vandaag heb ik dat maar ook al is het best een gezellig terrasje, we besluiten toch maar ergens anders te gaan lunchen. Vrouwenpolder is het volgende dorp op onze route en laten ze daar nu ook een tof terrasje hebben. Bij restaurant de Boekanier ploffen we neer en bestellen we onze lunch. 

Na de middag, bezoeken we in Ouwerkerk het waternoodmuseum, gevestigd in de vier caissons die zijn gebruikt voor het sluiten van het laatste dijkgat. De watersnoodramp gebeurde in de nacht van 1 februari 1953 en zal altijd een litteken blijven in de Zeeuwse samenleving. Wat het water deed die nacht en de verschrikkelijke gevolgen voor de bevolking en de omgeving wordt in het museum op een pakkende manier voorgesteld. Wanneer de dijken braken, zorgden de overstromingen voor dood en ellende. Ik probeer het me voor te stellen: het is nacht, het is koud en aardedonker en er heerst een doodse stilte. Het water dringt je huis binnen en stijgt in een razend tempo, de machteloosheid is enorm. Hier krijgen de slachtoffers een gezicht, we horen hun persoonlijke verhaal. De getuigenissen grijpen me naar de keel. Zelfs na 8 maanden stonden er nog delen onder water en het was een hele klus om alle modder weg te werken. Nederland ligt voor meer dan de helft onder de zeespiegel en voor ieders veiligheid zijn de Deltawerken gebouwd om herhaling van de ramp te voorkomen. Een bezoek, van begin tot eind indrukwekkend, waar we vaak stil van werden. 

Wanneer we buiten komen, moeten we even bekomen. Het landschap is heel uitgestrekt en we staan echt op de plek waar in 1953 het drama zich afspeelde. Moeilijk te geloven dat deze enorme stenen caissons daadwerkelijk versleept werden naar deze plek. Ze werden met zand verzwaard zodat ze niet gingen drijven. 

We eindigen onze roadtrip in Zierikzee, één van de gezelligste stadjes van Zeeland. Al van ver zien we de Dikke Toren opduiken. Het is zondag en alle winkeltjes zijn dicht waardoor het ook hier lekker rustig is. Het is een verademing om langst de oude haven te struinen. Dit is de rijkere buurt van Zierikzee en dat zie je aan de prachtige huizen met veel sierlijke details op de gevels. Ja hier wonen geen arme stakkers. Overal is er ook kunst in het dorp zoals de blauwe handen gemaakt van visnetten, op zich niet spectaculair maar de blauwe kleur trekt wel onze aandacht. 

Aan de Zuidhavenpoort staat het standbeeld dat we daarnet in het waternoodmuseum hebben gezien. Op de sokkel lezen we ‘beproefd maar niet gebroken’. We hebben nu een heel andere kijk op het sierlijke bronzen vrouwenbeeld met een klein kindje dat zich vastklampt aan haar rok. Het haventje waar ze naar kijkt, straalt ongelooflijk veel rust uit en het is moeilijk te geloven dat ook hier ooit alles onder water stond. 

Via de Zeelandbrug, die maar liefst 5022 meter lang is en gebouwd werd net voor ik geboren ben, rijden we terug naar Zoutelande.