Franschhoek

Vannacht even moeten wennen aan de bedden van Droom dus het heeft wel wat geduurd alvorens ik in slaap ben gevallen. Dee Dee heeft zoals steeds prima geslapen. Iets later dan we gewend zijn, trekken we naar het ontbijt. Het buffet is heel erg uitgebreid dus wanneer ze komen vragen of we nog een eitje willen, passen we want we willen eerst al dat ander lekkers proeven. Hoe zalig is het om buiten in het zonnetje te ontbijten, omgeven door prachtige bergen. Het wordt vandaag 28 graden dus het belooft een mooie dag te worden. Het ontbijt verloopt rustig want er zijn niet veel andere gasten en diegene die er wel zijn, gaan binnen zitten. Onbegrijpelijk voor ons!

We vertrekken rond 9 uur naar Franschhoek, een van de leukste steden van het land. Niet alleen omdat je hier ontzettend veel mooie wijngaarden vindt, maar ook omdat het kleine centrum ook heel erg mooi is. De vele koloniale gebouwen hebben een klokgevel, de datum op de gevel verwijst naar de leeftijd van het pand. Hiervoor geldt: ’The curlier the earlier, the later the straighter’. Elke zaterdag vindt in Franschhoek de Village Market plaats van 9:00 uur tot 15:00 uur. In de schaduw van de bomen trachten inwoners van de stad hun zelfgemaakte spullen aan de man te brengen. Schilderijen, aardewerk, juwelen, kledij …. alles is er. Heel gezellig!

Er zijn ook kraampjes met lokaal eten en er is muziek. Kortom, de ideale plek om even deel uit te maken van de gemeenschap. Uiteraard worden er souvenirtjes gekocht voor thuis. Dee Dee is al een tijdje op zoek naar een kolibrie in rode kraaltjes maar tot op vandaag hebben we dit nog niet kunnen vinden. Een goedlachse vrouw verkoopt ook vogels en omdat ze die ook wel mooi vindt, besluit ze haar een pleziertje te gunnen. Voor de prijs moet je het hier zeker niet laten want ook dat is super goedkoop. De dame heeft het zelf gemaakt en er een hele dag aan gewerkt. Het is nog heerlijk rustig op de markt en we horen de krekels vrolijk tjirpen. 

De stad heeft tal van galerijen met prachtige kunst. We kuieren wat door de hoofdstraat en gaan hier en daar even binnen. In de kledingwinkels zien we andere dingen dan thuis, veel Ibiza stijl met loshangende jurken in vrolijke kleurtjes. Hoe anders is het in vergelijking met België waar bijna iedereen donkere kledij draagt. Geen wonder dat de mensen hier stuk voor stuk een happy face hebben. In het centrum van de stad staat opnieuw een prachtig wit kerkje en deze is open dus gaan we een kijkje nemen. Binnen zit een oud mannetje op de piano halleluja van Lenard Cohen te spelen. We luisteren aandachtig en dromen even weg. 

In 1688 kwamen hier de Franse, protestantse Hugenoten wonen, nadat ze gevlucht waren uit het katholieke Frankrijk. En gelukkig maar, want zij introduceerden op die manier de wijncultuur in Zuid-Afrika. De buurt werd snel ‘Fransche Hoek’ genoemd en vanaf de 18e eeuw werd het officieel Franschhoek. Dankzij de wijnkennis van de Fransen werd een start met wijnbouw gemaakt. Langzaam, maar zeker groeide het stadje uit tot gourmet stad van Zuid-Afrika. De prijzen in deze restaurants zijn uiteraard iets duurder dan elders maar toch nog steeds betaalbaar voor ons Europeanen. Hoewel geen van de lokale bewoners Frans spreekt, hebben veel straatnamen, restaurantnamen en wijnboerderijen in het dorp Franse namen. We nemen nog even een kijkje bij het Hugenoten monument, dat bestaat uit drie hoge luchtbogen die staan voor de drie eenheden van God: de vader, zoon en heilige geest. Daarboven staat een kruis dat het christelijke geloof symboliseert. De centrale vrouwelijke figuur verpersoonlijkt de vrijheid van geloof met een bijbel in haar ene hand en een gebroken ketting in de andere. Zij gooit de mantel van onderdrukking af en haar positie boven op de aardbol verwijst naar haar spirituele vrijheid. Er is ook een museum maar het is zo’n mooi weer dat we besluiten om hier niet binnen te gaan.

We nemen opnieuw de auto om de beroemde Franschhoek Pass te rijden. Deze route van 13 kilometer is redelijk bochtig en heeft enkele indrukwekkende passen. 150 jaar geleden stond hij bekend als Olifantshoek, naar de mythische kuddes olifanten die ooit door deze valleien en bergen zwierven. Deze lange, steile en dramatische pas met zijn verscheidenheid aan landschappen was de eerste goed aangelegde weg van Zuid-Afrika. Het groene met naaldbomen begroeide landschap doet sterk aan dat van Canada denken. De ronduit schitterende weg slingert zich steeds verder omhoog de bergen in. Boven stoppen we even om te genieten van het uitzicht over de gehele, lieflijke Franschhoek Valley. 

Ondertussen is het bijna 3 uur en we hebben nog niet gegeten dus rijden we terug naar het centrum voor een late lunch. We zetten ons op het terras van een Italiaans restaurantje en eten een heerlijke sla en pasta. Met ons buikje vol kunnen we er opnieuw tegen en vinden we het hoog tijd voor wijn, allé ik toch! In Franschhoek rijdt de zogenaamde Wine Tram, één van de bekendste attracties van de stad en de naam doet al een beetje vermoeden waar het om gaat. Het is een tram die in Franschhoek start en je langs verschillende wijnhuizen brengt. Initieel wou ik dit trammetje wel nemen maar Dee Dee heeft een punt dat wij niet zo’n grote wijndrinkers zijn en dat we na 2 glazen al op onze kop staan. Daarom beslissen we een wijndomein uit te kiezen dat we echt willen bezoeken en er gewoon zelf naartoe te rijden. 

Aan de rand van het mondaine Franschhoek in het hart van de Drakensteinvallei ligt de Babylonstoren. Deze landgoedboerderij in Kaap- Hollandse stijl is prachtig. Het indrukwekkende landgoed van zo’n 250 hectare bestaat voornamelijk uit prachtig aangelegde tuinen, en wijngaarden. Babylonstoren is de liefdesbaby van voormalige Elle Wonen redacteur Karen Roos. Met behulp van tuinarchitect Patrice Taravella toverde zij dit verwaarloosde, achttiende eeuwse landgoed om tot een droomtuin.

Inmiddels is dit overigens geen ‘secret garden’ meer. Deze serene oase prijkt in allerhande magazines en is te zien in verschillende tv-programma’s. Toch is een wandeling door de tuin een feestje voor alle zintuigen want ondanks de vele auto’s op de parking,  is het hier lekker rustig. We struinen door de tuin en ontdekken allerlei leuke hoekjes. Delfts blauwe porseleinscherven zijn verwerkt in mozaïeken van fonteinen en andere elementen. De giganten in de cactustuin zijn bewoners van het eerste uur en zijn destijds door Engelse soldaten uit Mexico meegebracht om uniformen mee te kleuren. Dat wil zeggen: luizen op de cactussen werden tot rode textielverf verwerkt. Tegenwoordig worden de statige reuzen gekweekt en bestudeerd door plantkundigen. Kortom: verleden en heden zijn hier onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Dit paradijs is altijd in ontwikkeling en verandert dus per seizoen, iedere plant speelt hierbij zijn eigen rol. Zo groeit er bijvoorbeeld wilde knoflook om slangen buiten de deur te houden. De pitten van steenvruchten vormen een tuinpad: duurzaam en decoratief. En dan is het eindelijk tijd om de wijn van de Babylonstoren te proeven. We zetten ons op het terras van het Greenhouse in de schaduw en ik bestel een glas Chenin Blanc. Wisten jullie trouwens dat vlotjes 50% van alle wijnen uit Zuid-Afrika door Belgische kelen vloeit? Maar liefst de helft van hun productie is dus bestemd voor onze markt! Ik ben na het proeven van zowel rood als wit alleszins fan. Het is gene kattepis! De fruitige witte wijn smaakt ook heerlijk en ik voel me lekker loom worden. Gelukkig brengt Dee Dee ons veilig thuis. ‘Wine flies when you're having fun.’

In Droom zet ik me nog even in de zon op het terras van ons huisje. Hier, met uitzicht op dit prachtige landschap krijg ik plots een geluksmomentje. De zon voelt zalig op mijn huid, op de achtergrond niets dan fluitende vogeltjes. Wat kan het leven mooi zijn.

Stellenbosch

Tijdens het ontbijt is Albert er weer dus dan kunnen we opnieuw Engels praten. Ik vind het zo’n schatje. We kennen hem nog maar een paar dagen maar ik heb hem al helemaal in mijn hart gesloten. Vandaag begint de tweede etappe van onze reis en moeten we de auto ophalen. Deze hebben we (zoals altijd) gehuurd bij Sunny Cars, mijns inziens de fijnste organisatie om een auto te huren. Alles is namelijk inclusief, dus je hoeft je nooit zorgen te maken over extra kosten, dure ter plekke aangesmeerde verzekeringen of pech langs de weg. Ze zijn altijd bereikbaar en het werkt gewoon heel snel, nooit gedoe. Yoann wuift ons uit en belooft ons dat we een grote kamer krijgen wanneer we terugkomen binnen 3 weken. 

Op de luchthaven zoeken we de Europcar balie en binnen de 20 minuten zitten we in onze Toyota Corolla Quest en kunnen we vertrekken. Ze rijden hier links dus dat is weer even wennen. ‘U moet versigtig ry en U spoed beperk’.  In het Nederlands: rij voorzichtig en niet te snel.  Een stoplicht is een robot. En mocht je toch nie versigtig ry, dan is er hopelijk een padreling – dat is een vangrail. Best handig om te weten wanneer je hier de auto instapt.

We verlaten Kaapstad en starten met de wijnroute. Cabernet Sauvignon, Chardonnay en Merlot … deze Franse namen zijn ook onder Zuid-Afrikaans etiket in de slijterij te vinden. Het succes van de Zuid-Afrikaanse wijn heeft onder andere te maken met de lage prijs en de goede smaak. Pour yourself a glass of wine, sit back and join us for the ride!

We arriveren rond half 11 in Stellenbosch, een levendige universiteitsstad. Er zijn heel wat parkings waar een parkeerwachter de auto bewaakt, geen overbodige luxe wanneer je voltallige bagage in de auto achterblijft. Misschien ben ik er toch niet echt gerust op maar we moeten het erop wagen. We onthouden de locatie van de auto omdat er op de hoek een leuk beeld staat. 

Stellenbosch voelt onmiddellijk goed. Het is de op een na oudste stad van Zuid-Afrika en dat zien we terug in de originele gebouwen. Wandelend door het centrum passeren we veel huizen in een Kaap-Hollandse stijl, heel herkenbaar voor ons. Het centrum is erg sfeervol met heel veel mooie interieur- en kledingwinkels en doet ons een beetje denken aan Le Touquet. Al die houten huizen met hun mooie veranda’s – ik word er gelukkig van. We merken wel dat dit een zeer ‘witte’ stad is waarmee we bedoelen dat er vooral blanken wonen en heel weinig kleurlingen. Daarom misschien dat ze voor ons ook ‘goed’ aanvoelt. We hebben hier helemaal geen onveiligheidsgevoel.

We houden halt bij de Nederduits Gereformeerde Kerk die ook wel de Moederkerk wordt genoemd. De buitenkant van de uit 1851 gebouwde kerk is prachtig.  Ook al is ze eeuwenoud, ze ziet er nog steeds fantastisch uit. Het witte kerkje heeft iets lieflijks. Er is best wel wat volk dus ze is duidelijk nog steeds in gebruik. Wanneer we naar binnen wandelen, worden we tegengehouden door een man.  Blijkbaar gaat er binnen 10 minuten een uitvaart beginnen dus kunnen we maar snel een blik werpen op het interieur. Dat kan ons niet echt bekoren dus maken we rechtsomkeer. We zetten ons even tussen de heerlijk geurende bloemen op een bankje en kijken mensjes. Iedereen praat hier Afrikaans en wij genieten, wat een sappig taaltje!

In de Dorpstraat bezoeken we de beroemde en toeristische ‘Oom Samie Se Winkel’. Dit winkeltje uit grootmoederstijd is al 200 jaar hetzelfde. We bellen aan en dan gaat het poortje open. Er zijn verschillende kamertjes met allerlei leuke spulletjes. 

Stellenbosch wordt ook wel de City of Oak genoemd naar de ruim 200 jaar oude eiken die de straten met hun victoriaanse huizen flankeren. De straten zijn allemaal opvallend breed omdat vroeger ossenkarren hun draai moesten kunnen nemen. We moeten wel wat oppassen want de greppels van de oude riolering aan beide kanten van de straat zijn best diep. Hier mag je echt geen glas wijn te veel gedronken hebben. We gaan lunchen bij ‘The meeting place’, een gezellig restaurantje met een klein terrasje. Dee Dee gaat voor de tosti en ik voor de lasagne van zoete aardappel en bolognaise. Vooral dat laatste is heerlijk en zonder kaas! Na de lunch houden we even halt bij het standbeeld ‘Old Mac’, een bronzen beeld van 2,1 meter. Daarna passeren we Aan de Braak (het marktplein) waar het Burgerhuis en het VOC-Kruithuis staat. We bezoeken beide. Het Burgerhuis is een voorbeeld van de Kaaps-Hollandse bouwstijl. Het huis is in 1797 door Antonie Fick gebouwd. Leuk om die oude huizen ook eens vanbinnen te bekijken. In het VOC-Kruithuis is een klein museum over de oorlog gevestigd maar echt spectaculair is dit niet. 

In de late namiddag rijden we verder door naar Franschhoek. De omgeving is hier prachtig. We hebben een kamer geboekt bij Droom, de B&B van voormalige K3 zangeres Kathleen. Het is een idyllisch guesthouse gelegen op een 2,5 ha domein van prachtige wijnranken en olijfbomen. Wanneer we aan de poort komen, is deze gesloten dus bellen we aan. De droom opent zich … en van zodra we onze auto geparkeerd hebben, komt er al iemand aangereden met de bolderkar. Koffers worden overgeladen en al hobbelend rijden we tussen de olijfbomen naar de receptie. Luke ontvangt ons heel hartelijk en vraagt ons of we graag een upgrade krijgen. Hangt er wel van af hoeveel die upgrade ons gaat kosten natuurlijk. Geen meerkost zegt hij … eh … ja ok dan! Hij brengt ons vervolgens naar de Cottage, een luxueus verblijf met maar liefst 2 grote slaapkamers met king size bed en privé tuin met hottub. Wow, waar hebben we dat aan verdiend? 

We pakken uit, doen ons badpak aan en trekken naar het zwembad om even te relaxen. Na het hectische Kaapstad ervaren we hier een oase van rust.  We hebben een waanzinnig uitzicht. Ver weg van de hectiek van het dagelijks leven, verscholen in het schilderachtige landschap van Zuid-Afrika. ‘s Avonds eten we op het terras nog een soepje maar dat is niet echt lekker. Veel te flauw! De wijn daarentegen die is wel super … na 1 glas staan we al op onze kop. Tja, niks gewoon hé maar we kunnen zo ons bed induiken dus geen probleem.

Kaapstad: Cape Point - Boulder Beach

Gisteren gemerkt dat ik flink verbrand ben in mijn smoeleke en ook vanmorgen ziet het nog rood. Het lijkt wel of ik heel de dag mijn zonnebril heb opgezet want rond de ogen ben ik nog wit. Ik heb desondanks heerlijk geslapen vannacht en ook Dee Dee heeft er een goede nachtrust opzitten. We gaan dus goedgemutst naar het ontbijt waar de voertaal vandaag weer Frans is omdat er een koppel uit Genève mee aan tafel zit.

Na het ontbijt gaan we gepakt en gezakt klaarstaan aan de voordeur want we hebben vandaag een leuke dagexcursie naar Kaap de Goede Hoop geboekt. Onze persoonlijke gids Ferdinand pikt ons om 9 uur op. Het is een goedlachse Ruandees die al 7 jaar in Zuid-Afrika woont met vrouw en kind, die ons onmiddellijk op ons gemak stelt. Hij is mooi gekleed en heeft een grote spleet tussen zijn twee voortanden. Bij de eerste stop krijgen we elk een flesje water want ‘het wordt warm vandaag’, zo zegt hij. We hebben deze ochtend trui en jas in de rugzak gestopt want volgens Yoann gaat het regenen. Tja, het weer in Zuid-Afrika valt niet te voorspellen. Aan de kant van de weg hebben we een prachtig uitzicht over de baai van Camp Bay.

We maken vervolgens een schilderachtige rit van zo’n 9 kms over de Chapman’s Peak Drive richting het zuiden. Met maar liefst 114 haarspeldbochten en hoge kliffen langs de oceaan is dit een van de mooiste autoroutes ter wereld. De prachtig kustweg slingert richting Cape Point. Langs de ene kant rode, ruwe rotsen waar de weg echt werd uitgehouwen en aan de andere kant de krachtige oceaan. Op de weg naar boven, komen we heel wat fietsers tegen die vechten om hun wielen rondgedraaid te krijgen. Dat is niet alleen afzien op het moment zelf maar zeker ook vanavond. Hopelijk wacht hen een lekker massageke van de benen. 

Rond 11 uur komen we aan in Kaap de Goede Hoop Nationaal Park, waar ook het beroemde Cape Point ligt. Aan de inkom blijkt dat er enkel met kaart kan betaald worden en laat Ferdinand nu geen creditkaart hebben. Met 1000 rand in zijn handen vraagt hij wat beteuterd aan de beambte ‘what do I do now?’. Ja hier zit hij dan met een koppel toeristen in de auto die voor deze dure excursie al betaald hebben en nu mag hij niet binnen. Het maakt geen indruk op de dame dus vraagt hij met een klein hartje aan ons of wij een kaart hebben. Gelukkig wel!  Dee Dee betaalt en krijgt 1000 rand in haar handen gedrukt. We blijven nog drie weken dus dat geld geraken we wel kwijt. Het laatste stuk naar Cape Point is er een door een prachtig stuk ongerepte natuur. Heel anders dat we gewend zijn. Het lijkt wel de far west.

We parkeren de auto op de parking en zien boven op de berg de vuurtoren al staan. Cape Point is één van de meest historische plaatsen ter wereld. Het is een stevige en pittige klim naar boven richting onze beloning: de vuurtoren met een fascinerend mooi uitzicht! Als je niet in goede conditie bent of je gewoon wat lui voelt die dag, kan je ook de Flying Dutchman nemen. Met dit kabeltreintje ben je op drie minuten boven. We besluiten toch maar te wandelen want het weer is prachtig. Halverwege houden we even halt want het is toch behoorlijk steil en we moeten wat op adem komen. We zien en horen de golven hier op elkaar inbeuken. Wat een oerkracht. Vaak hebben zware stormen het hier voor het zeggen en menig schip ging hier ten onder. Ze zeggen trouwens dat je hier de meest frisse lucht ter wereld kan vinden en ik kan me er iets bij voorstellen.

Eens we boven aan de vuurtoren staan, hebben we een goed zicht op Cape Point. De punt van het Kaapse Schiereiland ligt immers achter de vuurtoren, ettelijke meters lager. Vroeger was de vuurtoren voor scheepslieden het baken van de Stormkaap. Navigeren met een schip, vooral bij slecht zicht, was een helse klus. Cape of Good Hope is nog altijd één van de gevaarlijkste kustlijnen ter wereld. Hier boven op de top bellen we even naar huis want dit is toch een memorabel moment. 

We dalen rustig terug af en rijden verder naar Kaap de Goede Hoop. Het is het meest Zuid-Westelijke punt van het continent. Gelukkig zijn we een bus Chinezen voor zodat we toch nog even een foto kunnen nemen achter het legendarische houten bord. We hebben het al zo vaak op foto gezien maar hier effectief staan dat doet toch wel iets. We knijpen elkaar eens in de wang … ja we dromen niet, we zijn hier echt!

We hebben honger maar Ferdinand lijkt geen zin te hebben in lunch want hij wil nu eerst naar Boulder Beach. Ik kan niet genieten van mijn lievelingsbeestjes op een lege maag dus stel ik hem voor om eerst naar Simon’s Town af te zakken om een kleinigheidje te eten en dan terug te keren naar het pinguïnstrand. Of het met tegenzin is, weten we niet maar hij doet wat gevraagd wordt. Hij kiest het restaurant uit maar wil eerst zelf niets eten want het is geen Afrikaanse keuken zegt hij. Wanneer de serveuse komt, bestelt hij toch maar kip, net zoals ik. Dee Dee gaat voor een sandwich met pulled pork. Het eten smaakt heerlijk en Ferdinand vertelt ons ondertussen zijn levensverhaal. We besluiten voor hem te trakteren en terwijl hij naar het toilet is, gaat Dee Dee betalen. We hebben een app waarin we al onze uitgaven zetten dus wanneer ze terug komt, zegt ze me dat het 1400 rand is. We stappen op maar ondertussen zit ik in mijn hoofd de berekening te maken. Ik ben nu nooit goed geweest in algebra maar hier klopt iets niet: 140 rand voor de kip x 2 en dan nog 95 rand voor de sandwich is samen 375 rand … dat zou betekenen dat het meer dan 1000 rand was voor de frieten en de fles water. Wij dus terug naar binnen en ja hoor de dame heeft zich van tafel vergist. We betalen uiteindelijk slechts 450 rand en ze verontschuldigt zich uitvoerig. Ongelooflijk hoe goedkoop hier alles is: voor onze lunch met 3 personen betalen we slechts 23 euro. 

Wanneer we bij Boulders Beach toekomen, zijn we duidelijk niet alleen. Het beschutte zandstrand dat tussen granieten rotsblokken ligt van wel 540 miljoen jaar oud, is alleen bereikbaar via een mooi houten pad en we moeten hiervoor inkom betalen. Van bovenaf kunnen we de Afrikaanse pinguïns die op het hagelwitte strand leven, bewonderen. We hadden er veel meer van verwacht. Waarschijnlijk is het hier ik de ochtend veel rustiger maar nu is het over de koppen lopen. Geen quality time met mijn lievelingsdiertjes dus. 

Yoann had ons gezegd dat er een pad loopt rechts van de parking en als je daar naar beneden gaat, kan je de beestjes bijna aanraken. Dat pad hebben we echter niet gevonden dus dat gaan we hem vragen morgen aan het ontbijt. Misschien kan hij ons aan de hand van het plan zeggen, waar we moeten zoeken. Eind januari zijn we ook nog twee dagen ik Kaapstad. Op weg naar huis stoppen we nog even in Muizenberg. Dat kustplaatsje staat bekend voor  haar gekleurde strandhuisjes. Dee Dee wil uiteraard nog even met de voetjes in het water. Ik zet me even en observeer de graffiti en de badgasten. Wat hier heel erg opvalt, is dat de meeste zwarte vrouwen hier ongelooflijk zwaarlijvig zijn. Ze hebben hier bovendien echt wel veel bekijks met hun zwaar uitgesneden decolletés. 

Terug in Kaapstad nemen we in de avond een uber naar het Indische restaurant Maharajah waar we al enkele keren voorbij zijn gereden. We bestellen eerst een cocktail en een glas wijn, gevolgd door ons favoriete gerecht. De porties zijn immens, het dubbele van wat er in Europa geserveerd wordt. Bovendien is het geweldig van smaak, echt één van de beste chicken tikka masala die ik ooit gegeten heb en dan hebben we het nog niet over de prijs gehad: slechts 800 rand (40 euro). Er is nog heel wat eten over en de vriendelijke ober vraagt of hij het moet inpakken. Heel graag, maar onmogelijk want we vertrekken morgen richting de wijnstreek. ‘Ohhh mag ik het dan aan een dakloze geven’, vraagt hij. Wat bijzonder, wat bij ons niet kan of mag, kan en mag hier dus wel. We zien hem met onze restjes mooi ingepakt in een plastic potje naar buiten gaan. Het geeft ons wel een goed gevoel te weten dat er nu toch ook nog iemand anders geniet van al dat lekkers.

Kaapstad: Kirstenbosch Gardens - World of Birds en Hout Bay

De Zuid-Afrikaanse slaappillen kan ik iedereen in ieder geval aanbevelen. Dee Dee waarschijnlijk iets minder want ik heb heel de nacht duchtig liggen ronken. Ik voel me weer tip top en ga dus al met iets meer enthousiasme mee naar de ontbijtruimte. Wanneer we toekomen, zit deze nokvol met een groep Belgen. Gelukkig moeten ze net vertrekken dus wordt er snel afgeruimd en nieuw bestek gelegd. Dat maakt dat we alleen zitten bij onze gastheer Yoann, die zoals steeds steevast aan de kop van de tafel zit en met graagte tips geeft over zijn geliefde Kaapstad. Zevenentwintig jaar geleden is hij naar hier gekomen, initieel voor zijn werk maar nadat hij zijn vrouw leerde kennen, is hij gebleven. Hij drinkt een soort thee die bestaat uit verschillende kruiden. In het potje wordt er constant water bij gegoten. Hij is een charmante man. Dee Dee start het gesprek in het Frans dus schakelt hij moeiteloos over, tot licht ongenoegen van mezelf want mijn Engels is toch aanzienlijk beter.   

Vandaag nemen we opnieuw de hop on, hop off bus maar kiezen nu voor de blauwe lijn om de andere kant van Kaapstad te verkennen. We stoppen bij de Kirstenbosch Gardens, een botanische tuin waar we heerlijk kunnen wandelen tussen de mooiste planten en bomen die Zuid-Afrika rijk is. Hij bestaat al van 1913. Wat is het hier heerlijk rustig. We worden echt één met de natuur en het uitzicht is adembenemend. ‘In the still air music lies unheard, in the rough mountains beauty’s height unseen’ is een uitspraak van Nelson Mandela toen hij de tuinen bezocht in 1996. Uiteraard staat er een foto van Mandela aan de ingang waarop hij breed glimlachend met zijn familie tussen de bloemen staat.

Het hoogtepunt van de wandeling door de tuinen is toch wel de Boomslang Canopy Trail, een 130m lange loopbrug door de toppen van de bomen. De loopbrug werd gebouwd ter herdenking van het 100-jarig jubileum van Kirstenbosch in 2013, maar werd vanwege vertragingen in de bouw pas in mei 2014 voor het publiek geopend. Het is een constructie van staal en hout, beginnend op grondniveau en oplopend tot ongeveer 12 m boven de grond. Omdat het sikkelvormig is, eindigt de loopbrug op korte afstand van het begin. Het ingenieuze ontwerp maakt het een kronkelige structuur die zich een weg baant door de bomen, zoals de inheemse boomslang waarnaar hij is vernoemd en die zelden op de grond wordt gezien. Gelukkig hebben we geen van beiden hoogtevrees en laten we ons ook niet afschrikken door het lichte zwaaien van de gebogen stalen brug. 

We besluiten in het tea house iets te gaan drinken. Onze lunch bestaat uit scones met confituur en clotted cream. We hadden het moeten weten, ze zijn nergens zo lekker als bij Macy’s in Londen. Deze zijn droog en we moeten er best wat opsmeren, alvorens ze toch iets van smaak hebben. Na dit kort intermezzo, wandelen we verder. We zien planten waarvan we het bestaan niet kenden. Wel jammer dat er al zo veel is uitgebloeid. In de lente is het hier vast nog veel mooier.

Er staan ook prachtige beelden verspreid over de verschillende tuinen. De vele planten trekken prachtige vogels aan maar ook al kunnen we ze horen, zien doen we ze niet. Nochtans is het niet erg druk in de botanische tuin. Het is hier zo groot dat we de mensenmassa met gemak kunnen omzeilen.

Op onze volgende stop, world of Birds hopen we wel vogels te kunnen zien. Volgens de uitleg die we krijgen, zijn veel van de vogels die daar verblijven gered van vreselijke eigenaren. Er zitten ook weesuilen die in het wild niet voor zichzelf konden zorgen en duiven en ibissen die gewond werden aangetroffen in de tuinen van mensen. Het park is ontworpen rond een reeks cirkelvormige looppaden bestaande uit volières, die ik eigenlijk een beetje teleurstellend vind. De kooien zijn klein, donker, vies en stinken heel erg. Bovendien zien de beesten er hier niet echt verzorgd uit. Dee Dee relativeert … de eigenaar heeft dit project eigenhandig en helemaal alleen uit de grond gestampt met weinig middelen. Ja, zij is milder dan mij. We stappen terug op de bus en rijden verder naar onze volgende bestemming: Houtbay

Bij Houtbay is het een drukte van jewelste. Aan de ene kant wordt er gezwommen en aan de andere kant liggen de bootjes in het water. Een eenzame zeeleeuw zwemt in de baai en blijkt niet echt bang te zijn van mensen. Uiteraard stormt er al een local op me af wanneer ik er een foto van wil nemen. Hij wil gerust een foto van mij en het beestje maken. ‘No thank you’! 

Coca Cola is in Zuid-Afrika heel erg ingeburgerd en her en der staat er wel reclame van dit merk op de muren. Hier is het de coca cola caravan die de aandacht trekt. Op de boulevard zijn enkele winkeltjes maar ook visrestaurants en dat ruik je! Er loopt echter vreemd volk rond en we vinden het eigenlijk geen aangename plek om langer te blijven. 

We besluiten dus opnieuw af te zakken naar Waterfront om iets te eten in de grote foodhal die we gisteren niet bezocht hebben. Toen kon ik zelfs geen eten ruiken maar vandaag gaat het beter en heb ik wel zin in iets lekkers. Wanneer we een mega pizza zien passeren, denken we beide hetzelfde … mmm die ziet er lekker uit. Het is een pizza waar de Italianen hun tenen van gaan krullen want hij bestaat uit kip, tomaten, pepers, lente-ui en heeft een Aziatische topping van satésaus. We bestellen en krijgen een soort buzzer mee die afgaat, wanneer de pizza klaar is. Daarna zetten we ons buiten op het terras. Het zag er eigenlijk beter uit dan het smaakte. Het was niet slecht maar niet om opnieuw te doen.

Wat daarna volgt is hilarisch … we worden namelijk ontvoerd door de rode hop on, hop off bus. Van Waterfront naar Bond Street is slechts twee haltes richting centrum maar op de bus ruikt Dee Dee plots de zee, waarna ze opmerkt dat we verkeerd rijden. Volgens ons rijden de bussen steeds dezelfde route en dus niet andersom dus we zijn een beetje verbaasd. Geen probleem, zo denken we, dan stappen we bij de volgende halte gewoon af en nemen de bus terug naar de stad. Maar wat blijkt, de bus stopt nergens. We begrijpen er niets van. Op ons plan zien we nog een derde route, namelijk de groene maar die zou maar tot in Camp Bay rijden en daar rijden we ook voorbij. Op zich is het een leuke rit want we zien van hier de prachtige Lions Head met een sluier van mist rond de top. 

De bus rijdt steeds hoger en hoger en we zien Kaapstad in de diepte liggen … waar in hemelsnaam rijden we naartoe? De eindbestemming blijkt Signal Hill en wanneer we van de bus stappen zien we vooraan ‘sunset bus’, m.a.w. deze bus is een extra excursie voor mensen die van boven op de berg de zonsondergang willen aanschouwen. Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat de buschauffeur ons niet heeft tegengehouden want deze excursie zit niet in ons ticket. We hebben dit ticket wel getoond bij het opstappen en hij heeft dit zelfs gescand. We hebben met andere woorden zwart gereden vandaag …. maar wel onbewust. Dat verklaart ook waarom iedereen dikke truien en vesten bij heeft. Wij staan er in ons T-shirt en zijn al bijna verkleumd door de koude wind van boven op het open dek te zitten. Het is 6u en de zon gaat pas onder om 8u dus we besluiten hier niet op te wachten en bellen een uber die ons voor het donker wordt terug veilig thuis brengt. 

Kaapstad: Camp Bay en Waterfront

Na een redelijk rustige nacht, opgestaan met nog steeds veel gerommel in de buik. Gelukkig is de misselijkheid en het overgeven voorbij. Waarschijnlijk toch iets opgelopen op het vliegtuig want enkel daar hebben we iets anders genomen. De rodekool en de meatballs zijn volgens ons de boosdoeners. Twee immodiums en twee tasjes thee later vertrekken we naar de ontbijtruimte. Enkel toast en thee voor mij maar zelfs dat krijg ik niet binnen. Daarna trekken we nog even naar het dak van onze B&B want dit heeft een geweldig dakterras met een prachtig uitzicht op de Tafelberg. Alleen jammer dat ze er geen fluffy kussens hebben gelegd, dan zou het echt genieten zijn. Kaapstad is misschien wel een van de meest veelzijdigste steden ter wereld. De prachtige stad is omgeven door groen en door de verschillende culturen die samenkomen, hangt er een fijne vibe. The Mother City, is voor velen de mooiste maar in elk geval de meest bezochte stad van Zuid-Afrika. Er hangt een sfeertje van ‘alles kan, niets moet’. De gemakkelijkste manier om op verkenning te gaan is op stap te gaan met één van de drie toeristenbussen. We trekken dus terug naar het toeristenbureau op slechts 200 meter van ons guesthouse in Long Street en kopen een ticketje voor de Hop on, Hop off voor 2 dagen zodat we elke dag een andere tour kunnen doen. Vandaag starten we met de rode. We zetten ons bovenaan in de openlucht zodat we een mooi uitzicht hebben en tegelijkertijd kunnen genieten van het zonnetje. 

We rijden eerst naar Camp Bay, een luxe wijk met uitzicht op de bergketen ‘de Twaalf Apostelen’, die de achterkant van de Tafelberg vormen. Gezien de naam ‘de 12 apostelen’ zou je denken dat als je gaat tellen, je er ook 12 telt. Het ligt er echter aan hoe je telt. Als je alleen de uitsteeksels telt, kom je wel aan 12. Er zijn echter 18 pieken te tellen en elke piek heeft zijn eigen naam!

Het is ‘the place to be’ van de rocksterren en modellen van deze wereld en wordt ook wel het Miami van Kaapstad genoemd. Een plek om te zien en gezien te worden. Het prachtige met palmbomen omzoomde grote witte zandstrand en de Atlantische Oceaan lonken. Na 2 dagen stad is dit de ideale plek om even uit te waaien. Ik ga zitten op het warme zand terwijl Dee Dee gaat pootje baden. Dat is echter schrikken want het water is ijskoud. Geen weer dus om ons driehoekiedoekie (bikini) aan te doen.  We maken een korte strandwandeling en vergapen ons aan de prachtige huizen met terras die van op de bergflanken uitkijken over de oceaan. Wanneer we de prijzen van de immobiliën bekijken, valt dat eigenlijk heel erg goed mee. Achttien miljoen rand (900.000 euro) voor een loft met 3 slaapkamers en 3 badkamers, met zicht op de baai. Aan deze kuststrook zou er ook het minste wind zijn want dat kan al wel eens een dingetje zijn hier in Kaapstad, die wind! Het klopt inderdaad dat het momenteel windstil is, maar we durven te betwijfelen of dit altijd zo is. Dat wordt in ieder geval geadverteerd bij de immokantoren.

We vinden het hier wel een leuke plek om even te vertoeven, maar om hier nu te wonen, dat hoeft voor ons niet. Het doet ons zo een beetje aan onze kust denken. Vooral de brede boulevard met veel winkeltjes, restaurantjes en bars en de grote appartementsblokken, al is het strand hier iets exotischer. 

Rond de middag nemen we opnieuw de bus en rijden we verder richting de haven van het Victoria en Alfred Waterfront, een erg leuk maar toeristisch gedeelte in Kaapstad. Het is al een functionerende haven sinds ongeveer 1860, toen handelsroutes naar het oosten de kust in een lucratieve handelspost veranderden. Momenteel is er nog een grote actieve scheepswerf en is het ook de plek waar grote cruiseschepen aanmeren. De historische haven heeft nog een ouderwetse charme met haar Victoriaanse architectuur. We vinden een vriendelijk Nederlands echtpaar bereid om even een foto nemen op de obligatoire kader met coördinaten van Kaapstad.

Een echt herkenningspunt van de Oude Haven is de Victoriaanse gotische klokkentoren. Oorspronkelijk was dit het kantoor van de havenmeester en hij werd gebouwd in 1882. Op de tweede verdieping is een decoratieve spiegelruimte, waardoor de havenmeester zicht had op alle activiteiten in de haven. Op de begane grond bevindt zich een getij mechanisme dat gebruikt werd om het niveau van het getij te controleren. De restauratie van de klokkentoren is eind 1997 voltooid.

Aan het Waterfront zijn meer dan 400 winkels met producten van zowel lokale als internationale merken. Wanneer we langs de winkels kuieren, merken we dat eigenlijk alles hier redelijk betaalbaar is. We hadden verwacht dat er hier monsterbedragen gevraagd zouden worden maar dat is dus niet het geval. De Afrikaanse energie is hier voelbaar wanneer we ons op het terras van de Capetown Fish Market zetten voor de lunch waar op de hoek een bandje heerlijke Afrikaanse muziek speelt. Althans voor even vinden we dat heerlijk maar na het vierde liedje, begint het ons wel een beetje te enerveren. Gelukkig kan ik dat nogal gemakkelijk van me afzetten. Omdat ik nog niet 100% ben, besluit ik maar gewoon een visje te nemen met rijst, dat kan het minste kwaad. Dee Dee gaat voor de gamba’s. Het smaakt heerlijk en de bediening gebeurt hier met een brede glimlach. Wat ons sowieso opvalt hier in Zuid-Afrika is dat veel gekleurde mensen enkele voortanden missen maar ondanks dat gemis trots en breed glimlachend over straat wandelen. Iedereen is zo ontzettend vriendelijk. Wij vinden het helemaal ‘eksie-perfeksie‘. De prijs is helemaal om te glimlachen. We betalen 600 rand (30 euro) voor onze lunch en de porties zijn toch behoorlijk. 

Na de lunch wandelen we naar het MOCAA, het Museum of Contemporary African Art. Qua architectuur is dit een indrukwekkend industrieel gebouw met rijen torenhoge silo’s die destijds gebruikt werden voor het graan. Die silo’s zijn er nog steeds, maar aan de binnenkant zijn ze opengemaakt en uitgesneden, waarna er verschillende verdiepingen in gebouwd werden. Het resultaat is verrassend. Het ruige van de betonnen silo’s wordt gepareerd door de elegante uitsnijdingen. Er is wellicht geen betere omgeving om moderne Afrikaanse kunst te tonen.

Er zijn maar liefst 6 verdiepingen en we starten dus helemaal bovenaan waar een prachtig glazen terras werd gebouwd. De Zuid-Afrikaanse zon weerspiegeld in de glazen panelen en schijnt in onze ogen. Wanneer we over de stad uitkijken, zien we in de verte de Tafelberg. 

Binnen in het museum zijn er tentoonstellingen die ons kunnen boeien en andere waar we snel doorheen lopen. Na elke tentoonstelling komen we weer naar het middelpunt van het gebouw, waar we dan een verdieping dalen. We laten de kunstwerken en hun soms verscholen boodschappen op ons inwerken. Vooral de foto’s van Berni Searle grijpen ons naar de keel. 

In de late namiddag rijden we terug naar Long Street en gaan we op zoek naar Saint George Cathedral. Op de ramen staan tal van mooie spreuken zoals ‘If you want peace, you don’t talk to your friends, you talk to your enemies’ en ‘Do your little bit of good where you are; it’s those little bits of good put together that overwhelm the world’. Mochten de grote wereldleiders deze uitspraken eens ter harte nemen, de wereld zou er veel beter uitzien.

De kathedraal is gesloten dus wandelen we via de achterkant door een mooi park waar we geen enkele toerist meer tegenkomen. Ondanks dat we ons nog negens onveilig gevoeld hebben, zijn we toch op onze hoede. Reden van het bezoek aan het park is dat er hier ergens een kunstwerk zou staan, namelijk de apartheidsbanken. Met apartheid wordt het systeem van rassenscheiding bedoeld, dat van 1948 tot 1990 in Zuid-Afrika in werking was. Tijdens de apartheid hadden de blanken de macht, terwijl de zwarte bevolking als minderwaardig werd gezien en werd onderdrukt. In 1990 werd de apartheid afgeschaft in Zuid-Afrika, maar volgens ons is de economische ongelijkheid in Zuid-Afrika alleen maar nóg verder toegenomen. In de horeca en in de schoonmaak zien we toch voornamelijk de zwarte bevolking. Ook de daklozen zijn voor het merendeel gekleurd. 

Dee Dee vraagt de weg aan de eigenaar van een café want we zijn in rondjes aan het lopen. Hij krijgt een dikke fooi van haar omdat hij ons persoonlijk naar de banken brengt. Het is schrijnend, voor het High Court gebouw staat aan weerszijde van de ingang een bank. Op de ene staat geschreven ‘Non white only’, op de andere ‘White only’.  Ze zien er niet meer op hun best uit en dat is maar goed ook. 

Eenmaal terug in het hotel voel ik me weer belabberd. Ik denk zelfs dat ik koorts heb. Dan maar alweer een pilletje. Nog nooit heb ik zoveel pillen geslikt als de twee voorbije dagen. 

Kaapstad: Bo-Kaap

Onze eerste nacht was niet echt top want er zaten best wat muggen. Het was niet echt slim van ons om de raam op kip te zetten terwijl er nog volle licht brandde. Daar moeten we vanavond op letten. Zoals gisteren al gezegd, logeren we in het stadsdeel Bo-Kaap, vlak bij synagogen en kerken, de islamitische gemeenschap van Kaapstad en dat betekent ook dat ik om 4 uur gewekt wordt door een gebed. Gelukkig dommel ik snel weer in.

Rond 8 uur trekken we naar de ontbijtzaal waar de Franse eigenaar Yoann en zijn Afrikaanse gebuur Albert ons verwelkomen. Er is zelfgebakken brood maar dat is zuurdesem en daar hou ik niet zo van. Dee Dee vindt het geweldig lekker.  Gelukkig maakt de kokkin wel een lekker roereitje en dat compenseert de smaak van het brood. Ondertussen geeft Yoann ons nog wat advies en aanbevelingen alvorens we de stad intrekken. We worden instant happy wanneer we buitenkomen. De zon schijnt, de hemel is mooi blauw en de huizen zijn hier in vrolijke kleurtjes geschilderd. Ook het guesthouse is in een heldergeel kleurtje gestoken. We hebben het gevoel dat we in een buitenwijk van de stad zijn, zo rustig en stil is het er. Maar we zitten toch vlak bij het bruisende hart van Kaapstad. In de straat over ons hotel staan en zitten wat mannen op de stoep en we denken dat het misschien beter is om die toch even te ontwijken. We nemen dus de straat verder.

We stappen even binnen bij de aftrekplek. Horen we daar een beetje gegiechel? Het is niet wat jullie denken. We stappen gewoon even het toeristenbureau binnen. Persoonlijk heb ik gemerkt dat het een geweldige strategie is om bij het verkennen van een nieuwe stad zo vroeg mogelijk een wandeltocht te maken onder leiding van een plaatselijke gids. Het maakt het je gemakkelijk om door bepaalde gebieden te navigeren tijdens de rest van je verblijf in de stad en je krijgt vanaf het begin kleine beetjes nuttige en interessante informatie. We gaan mee met een free tour door Bo-Kaap, de oudste wijk van de stad. 

De wijk met gekleurde huisjes en beklinkerde straatjes bleef tijdens de apartheid gespaard. De inwoners stammen nog af van de voormalige slaven, die in de 18de eeuw uit Azië naar Kaapstad zijn gehaald. Ze kwamen voornamelijk uit Maleisië en Indonesië. In de tijd van de slavernij was het voor de slaven verboden om kleurrijke kleding te dragen. Na de afschaffing van de slavernij gaven de mensen uit de Bo-Kaap hun huizen dan ook meteen een vrolijke kleur en zo ontstond een wijk met huizen die alle kleuren van de regenboog hebben. Na elke ramadan krijgen de huizen weer een nieuwe lik verf waardoor de wijk er altijd goed blijft uitzien.

De bewoners van deze kleurrijke wijk zijn stuk voor stuk vriendelijk en behulpzaam. Het zijn ook gewoon mooie mensen. Dit meisje was heel geflatteerd toen ik haar vroeg of ze voor me op de foto wou gaan. Wat wel frappant is, is dat de winkels hier allemaal hun deur op slot doen. Wil je graag binnen, dan moet je even bellen en doen ze wel met de glimlach de deur open. Ze hebben beveiligings-camera’s en kunnen ook zien wie er voor de deur staat. Misschien begrijpelijk want er lopen best wel rare figuren rond hier. Af en toe kruisen we een dakloze met een verdwaasde blik in de ogen. Gedrogeerd of beschonken, wie zal het zeggen?

Wel zien dus we duidelijk het grote contrast tussen rijk en arm, al is Kaapstad een stuk veiliger dan de meeste mensen denken. Overal zien we muurschilderingen die meestal de vrijheid van Palestina verbeelden. Onze gids leidt ons langs de vele galerijen die deze wijk rijk is. De kunst is werkelijk prachtig maar alles is te groot om mee te nemen naar huis. We passeren de eerste moskee van Zuid-Afrika, de Auwal Moskee. Aan de buitenkant stelt deze niet veel voor, maar om hem binnenin te zien, krijgen we de kans niet want hij is gesloten. We hebben alvast genoten van de rondleiding en nemen afscheid van onze gids.

Overal zien we muurschilderingen die meestal de vrijheid van Palestina verbeelden. Onze gids leidt ons langs de vele galerijen die deze wijk rijk is. De kunst is werkelijk prachtig maar alles is te groot om mee te nemen naar huis. We passeren de eerste moskee van Zuid-Afrika, de Auwal Moskee. Aan de buitenkant stelt deze niet veel voor maar om hem binnenin te zien, krijgen we de kans niet want hij is gesloten. Kaapstad is een stuk veiliger dan de meeste mensen denken. Wel zien we duidelijk het grote contrast tussen rijk en arm en er zijn dan ook redelijk veel bedelaars op straat. We willen dit niet stimuleren en maken hen op een vriendelijke manier duidelijk dat we hier niet op ingaan. 

Wie Kaapstad zegt, zegt natuurlijk ook Tafelberg. De manier waarop de Tafelberg oprijst als een torenhoge reus in het midden van de stad - alsof het leven zich hier omheen verzameld heeft - is uniek. De Tafelberg lijkt van boven helemaal plat. Zo plat als een tafel en daar dankt deze berg haar naam aan. Als het bewolkt is, dan heeft de Tafelberg een zogenaamd tafelkleedje. Een mooi gezicht vanaf de grond, maar als je boven op de berg bent dan zie je helemaal niets. Om de Tafelberg te beklimmen of bezoeken moet het dus helder weer zijn. Daarom besluiten we ons bezoek aan de Tafelberg niet uit te stellen maar direct de berg op te gaan. 

We nemen een über naar de kabelbaan en besluiten een ijsje te eten terwijl we wachten, geen goed idee zo zal later op de dag blijken. Volgens het bordje zou het een uurtje duren maar eigenlijk gaat het veel sneller voorbij.  Voor we het weten kunnen we in de grote cabine met roterende vloer naar boven. Zo hebben we een 360° uitzicht op de berg en over Kaapstad. Indrukwekkend dat de kabelbaan al in 1929 in werking trad. Sindsdien werd die wel regelmatig vernieuwd en aangepast, natuurlijk. Net voor ik instapte zag ik dat de kabelbaan van Zwitserse makelij is en dat stelde me op een of andere manier gerust.

Het park boven is heel mooi en natuurlijk aangelegd met rotspartijen en bloemen. In de lente is het hier vast nog mooier maar ook vandaag is het adembenemend. Van hierboven  kunnen we heel Kaapstad zien, alsook Lion Head. Er staat wel een stevig windje dus foto’s nemen lukt niet zo goed. We zijn wat blij met onze vesten want na een uurtje wandelen, wakkert de wind aan en wordt het best koud. We keren met de kabelbaan terug naar beneden. Daar aangekomen, voel ik me niet lekker met zowel overgeven als diarree tot gevolg. We nemen dus de über terug naar het hotel en terwijl ik me even op bed leg, gaat Dee Dee op zoek naar een apotheek voor medicatie. Hopelijk is het morgen allemaal voorbij.

Amsterdam - Kaapstad

2024 is alweer voorbijgevlogen. Het zou iets te maken hebben met ouder worden, dat de tijd steeds sneller lijkt te gaan. Ik maak me dan ook de bedenking dat ik het in 2025 helemaal anders wil doen. Meer stilstaan bij de dingen en een poging doen om in het nu te leven. Na onze Lapland reis begonnen we te sparen en te dromen over Afrika. Wat en hoe daar hadden we nog geen concreet beeld van maar Dee Dee wist wel dat ze de grote Afrikaanse vlaktes en de big 5 wilde zien. Ik daarentegen droomde al stiekem weg van de lekkere wijn en de pinguïns. Na 3 jaar sparen, kunnen we vertrekken naar het land dat sinds de apartheid symbool staat voor hoop. Gerenommeerd voor zijn puurheid en natuurpracht zit Zuid-Afrika vol verborgen parels. We are exited! Dat is het minste wat je kan zeggen. Een volledige maand genieten in een heerlijk land met een fijn klimaat, ik zou het met niemand anders willen doen dan met mijn BFF!

We hebben vannacht een overnachting gehad in het Ibis Schiphol Airport Hotel want onze rechtstreekse vlucht vanuit Schiphol naar Kaapstad gaat al om 09u45 m.a.w. rond 7u00 moeten we al in de vertrekhal staan. In een besneeuwd landschap rijden we om 6 uur naar Schiphol. Ja wij zijn vroege vogels …. Some things never change. We zetten ons aan de juiste gate waar we al onmiddellijk worden aangesproken in het sappige Afrikaans door een echtpaar dat ons vraagt op hun bagage te letten. We gaan er van uit dat ze samen naar het toilet gaan maar komen na bijna een half uur terug met wat inkopen uit de tax free shop. Je zou denken dat het onveiligheidsgevoel van de Zuid Afrikanen ingebakken zit maar ze hebben blijkbaar hun vertrouwen in de mensheid niet verloren.

Eenmaal in het vliegtuig zoeken we onze plaatsen op. Er is voldoende beenruimte en de zetels zijn redelijk comfortabel. Twee films en wat podcasts later naderen we Kaapstad. De 11,5 uur zijn voorbij gevlogen. Vanuit de lucht zien we hoe het vliegtuig draait boven Kaap De Goede Hoop en dan zakt tot de wielen de tarmac raken. Het is 10u10 plaatselijke tijd, een uurtje later dan bij ons. We zijn in Kaapstad en helemaal enthousiast om deze wereldstad te gaan ontdekken. 

We knijpen ons even in de wang, zijn we echt in Zuid-Afrika geland? Aan de grappige Zuid-Afrikaanse taal te horen, die trouwens heel erg op onze taal lijkt, wel! Van een echte taalbarrière kunnen we dus niet spreken en of je het nu wilt of niet, deze geweldige taal doet ons af en toe giechelen. Het Afrikaans klinkt voor ons dan ook als een soort hilarisch Nederlands in de oren.

Begrijpen? Geen probleem nie!

Spreken? Dit is 'n bietjie moeiliker…

Het is slechts een klein verschil met ons “alsjeblieft” en “dank u”, maar het moet gezegd worden: wie “asseblief” en “dankie” zegt, klinkt veel schattiger en wordt meteen gepromoveerd tot cutie. De érg dankbare cuties kunnen gaan voor “baie dankie”.

We hebben vooraf al een über gereserveerd maar eerst even de eSIM van Airalo activeren zodat we met hem kunnen communiceren. Het duurt even voor we de juiste uitgang gevonden hebben maar daarna vinden we Maud snel. Althans de auto want van de chauffeur geen spoor. Tot ik besef dat ik aan de andere kant van de auto moet kijken. Het is hier redelijk donker en zo ook de Maud. Hij stapt de auto en doet terwijl zijn broek dicht. Waarom hij met open broek in de auto zit, daar zullen we ons maar geen vragen bij stellen zeker. Koffers in de auto en off we go richting Bokaap. We zien grote contrasten tussen de verschillende wijken van de stad. Kaapstad is een havenstad, en de oude en de nieuwe industrie versterken dat contrast alleen maar. Toch heeft het geheel ook een zekere schoonheid. Iets rauw, dat moeilijk in woorden te vatten is. We worden verwelkomd door een heerlijk temperatuurtje. Geen grauw Belgisch weertje dus. Gelukkig lieten we dat achter ons.

La Rose Bed & Breakfast is een guesthouse gelegen in een zeer centrale wijk. Dit wordt onze Home from Home voor de komende vijf dagen. We worden heel hartelijk ontvangen door Peacemore die ons naar het allerkleinste kamertje brengt waar we ooit gelogeerd hebben. Koffers uitpakken wordt een opgave maar dat zijn zorgen voor morgen. We steken onze ‘Slimfoon’ in de ‘muurprop’, ja zo wordt een stopcontact hier genoemd, en kruipen ons bed in. Zonder slaappil deze vakantie want die ben ik in Amsterdam vergeten. Morgen start ons Zuid Afrikaans avontuur!