Mykonos - Ano Mera en de vuurtoren

Vandaag hebben we een auto besteld. Ook al had ik een fiat panda gevraagd en was dat zeker geen probleem voor de verhuurder, toch komt ze af met een subaru. Op zich geen probleem want het is ook een klein autootje, geen overbodige luxe op deze smalle wegen. Na het ontbijt vertrekken we in de richting van Ano Mera, het enige echte dorp op Mykonos, met uitzondering van Mykonos stad, waarvoor het eilandje zo populair is. Ten opzichte van de meeste Griekse eilanden heeft Mykonos minder typische toeristische trekpleisters en dat ontdekken we al snel.

Overal op het eiland zien we de spierwitte huisjes tegen een felblauwe lucht. Grappig is dat al deze huisjes dezelfde vorm hebben, namelijk die van een kubus. Het lijken wel prefab woningen die neergezet en vervolgens geschilderd worden. Behalve de vele witte huisjes zien we hier ook verschillende molens die het eiland typeren. Mykonos afficheert zich als een kosmopolitisch eiland, maar de jaren waarin het door Jacky Onassis en de rest van de internationale jetset werd bezocht liggen alweer ver achter ons. Ook de trendy homoscene heeft al lang elders een onderkomen gezocht.

Waar Mykonos-Stad omschreven kan worden als een moderne badplaats, is Ano Mera eerder traditioneel te noemen. Cultuurliefhebbers zijn aan het goede adres bij het 16e-eeuwse klooster Panagia Tourlianis met zijn indrukwekkende klokkentoren en marmeren fontein. Het werd in 1542 gesticht door twee monniken en in 1767 gerestaureerd. Het bezit een collectie hele mooie Byzantijnse iconen. Het klooster had eerst een andere naam maar nadat in de omgeving van Tourlos op mysterieuze wijze een icoon van de Heilige Maagd Maria werd gevonden, veranderde men de naam in Panagia Tourliani (de heilige Tourlos). Bij het binnenkomen van het dorp ligt het klooster aan de linker kant. We moeten 1 euro inkom betalen aan een oude Griekse vrouw met een grappige keukenshort aan. Ze valt er een beetje uit de toon maar is onmisbaar voor de inkomsten van het klooster. Men zou denken dat ze daar niet rijk van wordt maar als je ziet hoeveel volk er door de deur komt en samentroept op het binnenplein, zou je versteld staan. 

 

Er is geen zuchtje wind en al snel zijn we oververhit want nergens is er een schaduwrijk plekje. We wandelen naar het grote dorpsplein, het kloppende hart van Ano Mera. Hier zijn er allerlei traditionele tavernes en gaan we op een typisch terrasje zitten met blauwe tafeltjes en dito rieten stoeltjes. Water smaakt nergens zo goed als hier! Het is verfrissend en gezond. Daarna slenteren we wat door de weinige straatjes die het dorp rijk is en krijgen het gevoel dat de tijd hier heeft stilgestaan. Het is een van de weinige onbedorven stukjes van het eiland, maar op veel plekken hoor je de hele tijd het gezoem van de nabijgelegen hoofdweg van Mykonos stad naar de zuidoostelijke stranden.

We stappen terug in de auto en rijden vervolgens naar Agios Sostis in het noorden van Mykonos. Hier bevindt zich een strandje, vernoemd naar een nabijgelegen kerkje. Jullie vragen jullie waarschijnlijk af, wat gaat de familie Stiphout daar doen? Wel, op internet heb ik gelezen dat ook al ben je geen zon zee strand liefhebber, je er zeker naartoe moet om te lunchen bij Kikis Tavern, het kleinste maar mooiste restaurant ter wereld. Agios Sostis Beach is vrij ongecultiveerd en vroeger heel erg rustig maar nu dus niet meer, waarschijnlijk omdat iedereen op internet gelezen heeft dat het er zo goed is bij Kiki's. Wanneer we er aankomen staat er een rij van wel 20 mensen te wachten. De eigenaar vertelt ons dat we de eerste shift al mogen vergeten. Hier twee uur wachten zien we niet echt zitten dus besluiten we terug te rijden naar Ano Mera. 

 

Wanneer we de splitsing tegenkomen waar de weg zich rechts naar Mykonos stad en links naar Ano Mera afbuigt, maak ik de verkeerde beslissing. Een uurtje geleden stond ik hier bijna 4 min alvorens ik naar links kon vanwege het vele verkeer en de steile helling waarop je moet wachten. Deze keer denk ik slimmer te zijn en draai naar rechts want dat is met het verkeer mee en dat gaat sneller. Wat verderop ga ik dan omkeren. Het noodlot slaat toe, ik zie niet dat er een diepe put is naast de weg en met een smak komt de voor- en onderkant van de wagen tegen de grond terecht. De knal is enorm maar de auto rijdt nog. Aangekomen in Ano Mera zien we niet echt iets aan de auto en er lekt ook geen olie uit. 

Helemaal van mijn melk, parkeer ik de auto en wandelen we terug naar het dorpsplein om iets te gaan eten. Onze keuze gaat naar To Steki tou Proedrou op het centrale pleintje waar we een mooi uitzicht hebben op de kerktoren. We worden ontvangen door 2 oude Griekse mannen waar menig ober in een hippe tent wat kan van leren. De kaart bevat alle Griekse specialiteiten, homemade door moeder de vrouw die de ganse dag in de keuken staat. Een aanrader voor ieder die lekker Grieks wil eten.

 

Vanaf verschillende plekken op het eiland heb je bijzondere uitzichten. Neem bijvoorbeeld de Armenistis vuurtoren aan de noordwestkant van Mykonos. Vanaf dit punt kijk je niet alleen uit over de prachtige blauwe Egeïsche zee, maar zie je ook het buureiland Tinos liggen. Het landschap is woest, ongerept en heel erg mooi. Een eenzame bloem, als je een distel zo kan noemen, bloeit tussen de rotsen. De vuurtoren zelf is volledig verlaten en vervallen maar heeft toch iets machtig. Wanneer we terug naar de auto wandelen die wat op een helling staat, zie ik er aan de onderkant een serieus stuk plastiek uithangen. Al snel is duidelijk dat de beschermplastiek aan de onderkant van de auto volledig gescheurd is en loshangt. Mijn maag draait om - dat ziet er niet goed uit! Papa relativeert en zegt dat hij dat wel kan vastmaken zodat ze dat niet zien maar wie weet wat er nog geraakt is. Onze franchise is 300 euro maar of dat ook geldt voor de onderkant van de wagen, dat betwijfel ik. We besluiten terug naar ons hotel te rijden en te zien of we er iets aan kunnen doen als de zon wat is gaan liggen want nu is dat onbegonnen werk.

 

We passeren nog even langs het grote waterbekken, niet ver van Panormos waar het water gedurende de winterperiode wordt opgevangen om de hete zomer op Mykonos te overbruggen. Het is enorm en er is er verder op het eiland nog één. Volgens de taxichauffeur die ons de eerste dag naar het hotel bracht, is dit bekken tegen het einde van de zomer zo goed als leeg. We kunnen het ons nu niet echt voorstellen. 

Terug in het hotel worden de emoties me wat te veel en komen de tranen. Nu is het mama die relativeert, we zijn niet in een ravijn gereden, we leven nog … maar toch. Ik besluit mijn zinnen wat te verzetten en neem een duik in het zwembad. De verfrissing doet deugd maar het voorval blijft in mijn hoofd hangen. Na overleg, besluiten we toch het verhuurbedrijf te bellen en ons van den domme te houden. De eigenaar Nikos komt persoonlijk kijken en ik heb een knoop in mijn maag wanneer hij zich bukt voor de auto. Hij zegt droog ‘oh dat is gewoon de bescherming, geen probleem jullie kunnen daar gewoon mee rijden zene’. Ik sta perplex - typisch Grieks zeker? Hij stelt zelfs voor om zijn wagen te nemen en dan rijdt hij met de onze terug. Deze is echter splinternieuw en een groter model dus besluiten we dat maar niet te doen. We vragen wat er gebeurt als we het plastiek helemaal verliezen, ‘tja dan is het weg hé’, zegt hij. Onbegrijpelijk! Wanneer hij weg is, probeert papa met een touwtje de plastieken beschermplaat vast te maken en wat omhoog te trekken. Dat lukt! Toch al iets geruster, gaan we ‘s avonds opnieuw eten in het restaurant van het hotel. Ik ben toch blij dat we met de verhuurder gesproken hebben zodat ik niet heel de nacht hoef te piekeren.