Naxos - Kalantos, het mooie Westen

Geen geur van versgebakken brood vanmorgen want ons bakkertje is dicht. Hij geniet van een welverdiende rustdag volgens Marileta maar wij vinden dit niet zo leuk. We wandelen iets buiten het dorp naar een andere warme bakker. Deze is me te slim af wanneer ik een boter croissant vraag want hij steekt deze in de microgolf - gevolg een taaie lap in plaats van lekkere vettige boter. Gelukkig hebben we ook nog vers brood dus honger ga ik niet hebben. 

Na het ontbijt halen we ons autootje op bij Avis, een splinternieuwe witte fiat panda met slechts 22 km op de teller. Wij zijn de eersten die hem mogen gebruiken. We rijden naar het benzinestation want onze tank is volledig leeg. Dat heb je met nieuwe auto's zeker? Daarna zetten we koers naar de Bazeos Tower. Deze toren te midden van een weids landschap dateert al van de 17de eeuw. Op het binnenplein staat een oude boom met daaronder drie stoeltjes in de schaduw. Ze lijken er wel voor ons gezet. De inkom is 5 euro want er is momenteel een kunsttentoonstelling. Kunstenaars van over de hele wereld stellen hun werk tentoon, de een al bizarder dan de andere maar dat is KUNST zeker? We klimmen helemaal tot boven in de toren van waaruit we een prachtig zicht hebben over het omliggende landschap. Verschillende koeienbellen hangen hierboven aan een wasdraad te bengelen in de wind en het lijkt wel of er een hele kudde geiten in de buurt is. Wanneer we naar beneden kijken, over de velden zien we effectief een geitenhoedster die ervoor zorgt dat haar kudde mooi samenblijft. De echte geiten hebben echter geen belletjes aan. 

 

Hier in de buurt zou er een prachtig klooster zijn, het Monastery of Christ the Lightgiver, dus rijden we even tot daar. Wanneer we de wegwijzers zien, merken we dat de weg ernaartoe over een mulle zandweg met stenen gaat dus besluiten we de auto onder een boom te zetten en te voet verder te gaan. Halverwege ziet mama het niet meer zitten. De zon brandt op haar huid en ze besluit terug te gaan. Papa en ik gaan verder maar wanneer er een auto naar beneden komt met twee Griekse dames, vragen we hen of het nog ver is. Ze vertellen ons dat het klooster vandaag gesloten is. Zondag rustdag, tja bij ons is dat natuurlijk ook zo. Bovendien is het nog een flinke klim in de brandende zon. Ik trek mijn stoute schoenen aan en vraag hen of ze ons een lift terug kunnen geven. Er ligt zoveel rommel op hun achterbank dat ze even bezig zijn om alles opzij te schuiven maar toch maken ze er geen probleem van. Ondertussen is het 12 uur voorbij en besluiten we opnieuw bij Duetto in Filoti te gaan lunchen, want de dochter des huizes was zo super vriendelijk gisteren. Deze keer laten we ons niet verleiden door promoties op de kaart en nemen we een Griekse sla en een pita. Voor 15 euro zijn we gesteld. Honger moet je hier echt niet lijden, zelfs als je krap bij kas zit.

Na de lunch rijden we naar Kalantos, het kleine vissershaventje waar we gisteren eigenlijk naar op weg waren. Opnieuw verwonderen we ons over de prachtige natuur hier in het Zuiden van Naxos. Kleine struikjes hangen halvelings over de weg, het lijkt wel of ze het asfalt opeten. De kleuren die overheersen zijn bruin en geel. Hoe dichter we op onze bestemming komen, hoe kleurrijker de omgeving wordt. Langs de weg wisselen witte, roze en rode oleanderstruiken elkaar af wat opnieuw voor een prachtig kleurenpalet zorgt dat mooi afsteekt tegen de kale rotsen en de eeuwenoude olijfbomen. Slechts af en toe komen we een wagen tegen maar dat zijn dan vooral Grieken, geen toeristen hier in ‘the middle of nowhere’. Dit is een gebied waar de weinige inwoners vooral schaapherders zijn. Schapen zien we echter niet wel veel geiten die langs de weg tussen de bosjes zitten te grazen of liggen te slapen. Het is dan ook op het heetst van de dag dat wij er passeren.

 

Het laatste stukje van de weg is niet meer geasfalteerd, we moeten over een grindweg om tot in de vissershaven te geraken. Het uitzicht compenseert het ongemak ruimschoots. Hier komen enkel de inwoners zelf genieten van het mooie strand en er zijn dan ook geen toeristische voorzieningen. Een café wordt uitgebaat vanuit een oude caravan en de dame spreekt geen letter Engels. Nero kennen we dus drinken we alle drie een fris glas water. 

Op de weg tussen Kinidaros en Kourounochori worden we getrakteerd op een prachtige marmerberg. Hier worden de stukken marmer stuk voor stuk uitgesneden en de witte berg steekt mooi af tegen de groene omgeving. Het landschap verandert voortdurend, dan weer rode, dan weer witte en soms bijna zwarte rotspartijen. Adembenemend! 

 

We eindigen onze dag in Kouros waar we de site gaan bezoeken. Deze is zo goed als verlaten maar achteraan in de ‘Garden of paradise’ zoals ze het aanduiden op een houten bord, bevindt zich een cafeetje. Dat is een belevenis op zich! De vrouw die er woont (althans dat denken we toch) doet ons een beetje denken aan ma flodder en haar man ja daar hebben we eigenlijk geen woorden voor. Van hun kledij kan je soep koken en hun tafeltjes en stoelen zijn nog nooit afgekuist. Ze verkopen allerlei zelfgemaakte dingen, zoals honing, olijfolie, raki etc maar eerlijk gezegd zou ik hier niet gerust in zijn qua hygiëne. Papa bestelt een zelfgestookte likeur van de bladeren van de citrusboom. Dit likeurtje wordt geserveerd in een klein glaasje en hij krijgt er een glas water bij. Dat eerste zal alle bacteriën wel doden maar dat laatste besluiten we wijselijk niet op te drinken. Het likeurtje op zich is wel superlekker. Jammer dat ik er niet van kan drinken maar ga dat niet riskeren met al die haarspeldbochten.  De kouros die er ligt stelt niet veel voor, een naakte jonge man wiens voeten ontbreken.

Rond zes uur arriveren we terug in Naxos stad en dat komt goed uit want vanavond hebben we om 7 uur gereserveerd bij Vassilis Garden, één van de betere taberna’s van de stad, gelegen in Old Market Street. Hier staat sinds 1951 dezelfde familie in de keuken. We installeren ons op hun kleine binnenkoertje waar kleurrijke bloempotten gevuld met geraniums het geheel opvrolijken. De bediening is super vriendelijk en we krijgen vooraf eerst nog wat lookbrood. Verder op het menu heerlijke vis en mijn langverwachte stoofpotje van konijn met tomaten, ui en heerlijk geurende kaneel. Wat is het toch zalig om buiten te kunnen eten! Een aanrader wanneer jullie in Naxos weg van de drukte van de benedenstad lekker willen eten. 

 

Wanneer we daarna terug naar de wandelboulevard gaan, kijken we nog eenmaal naar de verlichte poort van de Apollotempel. In de verte branden de lichtjes van de andere eilanden. Aan ieder restaurantje spreekt er wel iemand ons aan maar eentje zegt, of beter zingt altijd hetzelfde ‘See you later alligator’. We lachen hem opnieuw vriendelijk toe maar weten zeker, hier zullen we nooit eten want vanavond is de laatste avond in Naxos. We passeren nog even onze favoriete ijsbar als afsluiter van deze prachtige dag.