Naxos - Naxos Stad

Zalig geslapen in ons nieuw appartementje. Wanneer het zonnetje ‘s morgens door het raam schijnt, breekt er alweer een nieuwe dag aan. Papa en ik gaan alvast naar de plaatselijke bakker voor lekker vers brood. Op ons kleine terrasje ontbijten we nog in de schaduw maar er is weer geen zuchtje wind. Dat wordt vandaag bakken en braden. Eindelijk eens iets anders dan omelet! De yoghurt in Griekenland is romiger dan bij ons.

 

Na het ontbijt gaan we op ontdekking in de stad. Naxos stad is de hoofdstad en de bewoners van het eiland noemen deze Chora, een naam die overigens op de meeste Cycladen eilanden voor de eigen hoofdstad gebruikt wordt. Naxos stad is een prachtige, traditionele stad, die rondom een lage heuvel is gebouwd. We verdwalen in de kleine straatjes waar wederom de kleuren wit en blauw overheersen. Naxos komt stilaan tot leven. In de wirwar van straatjes moeten we vaak bukken om ons hoofd niet te stoten. Overal zien we kleine winkeltjes met leuke hebbedingen en vooral mooie sandalen. Ik laat me dan ook snel verleiden. Ook hier moeten de eilandbewoners leven van de toeristen maar ze proberen de klanten niet naar binnen te trekken zoals op Santorini en dat is een hele verademing. Het lijkt net of het ze niet uitmaakt of je er bent of niet. Je wordt eerder gezien als een bewoner dan als een toerist. Er hangt een rustige, fijne sfeer. De Griekse eilandbewoners zijn verzot op katten en het krioelt er hier dan ook van. Een plaatselijke dame komt ze zelfs lekkere hapjes brengen, daarom misschien dat ze in tegenstelling tot vroeger, niet echt meer komen bedelen voor een stukje eten wanneer je op een terras zit te eten. Ze zijn er dus nog, maar we hebben er geen last van. 

 

We besluiten om deze dag als echte eilanders te leven. Rustig, niet gehaast en totaal niet op de tijd letten, een zalig gevoel. Papa koopt ook nog snel een hoedje om de brandende zon te trotseren. Na een lekkere verse fruitsap op een met druiven overdekt terrasje beginnen we aan de klim naar het 13de-eeuws Venetiaans kasteel boven op de heuvel. Wederom trappen, en veel trappen! Behalve een deel van de imposante muren staan er ook nog een paar poorten en torens overeind. De huizen in het kastro zijn iets hoger dan in de rest van de stad en veel deurposten zijn uit marmer gemaakt. Boven de deuren zitten vaak nog de in marmer uitgehouwen wapenschilden van de patriciërsfamilies die er woonden. Boven op de toren hebben we een prachtig zicht op de haven. 

 

 

Op het heetst van de dag zoeken we verkoeling in het archeologisch museum. De collectie is zeer de moeite waard. Naast vazen uit de Myceense- en Geometrische periode, de bekende Romeinse olielampjes en delen van kourossen is er op de binnenplaats een mooi mozaïek te zien.

We passeren een leuke taverne waar de Griekse mama nog zelf in de keuken staat om haar specialiteiten te bereiden. Nadat we in alle potten hebben mogen kijken, beslissen we wat we gaan eten. Twee keer de kip uit de oven en de geit in tomatensaus. De heerlijke doch simpele bereidingen smaken voortreffelijk.  Het prachtige uitzicht over de haven krijgen we er gratis bij. Ook hier weer zeer goedkoop. Slechts 24 euro! Bovendien krijgen we opnieuw een stukje fruit als dessert. Geen watermeloen deze keer maar wel nectarines. Taverna Boulamatsis is wat ons betreft zeker een aanrader wanneer je op Naxos vertoeft. Om onze maaltijd te laten verteren, stoppen we nog even bij Aktaion, waar ze heerlijk artisanaal ijs verkopen. 

De zon wordt alsmaar heviger en het is bloedheet. Terwijl de locals verdwijnen, wordt er opnieuw een lading toeristen gedropt met de veerboot. Om ons leven als eilandbewoner kracht bij te zetten, gaan we deze namiddag, net als die locals, siësta houden en keren we terug naar ons appartement waar we in de schaduw wat uitrusten en zelfs een uurtje onze ogen sluiten in de koelte terwijl menig ander toerist ligt te bakken in de zon op een van de mooie strandjes die Naxos rijk is. De boog moet niet altijd gespannen staan!

Tegen vijf uur trotseren we opnieuw de hete zon en gaan we op zoek naar ‘To Steki Tou Valetta’, een echte ouzeria waar naar verluid de oude Grieken nog met hun komboloi zitten te spelen. De vrouw van de superette bij ons in de straat wijst ons de weg maar erg nauwkeurig is ze niet. Na een wandeling van bijna een uur komen we aan bij de taverne die gewoon aan de haven op het einde van de boulevard is gelegen. We maakten een omweg om U tegen te zeggen! We merken meteen dat het een locatie is waar bijna uitsluitend Grieken komen. Het interieur is zo fel verlicht met TL-lampen dat de doorsnee toerist er liever voor bedankt maar op het terras is het iets gezelliger. De mama van Valetta, de eigenaar, zit er een ouzo te drinken, de huiskanarie zingt dat het een lieve lust is en er hangt wat octopus te drogen aan een waslijn. We besluiten om scordalia en taramasalata te bestellen. Deze smaakt zoals het moet en de taramasala heeft hier zelfs geen roze kleur. Het wordt dus puur en zonder kleurstof geserveerd. Op de grill liggen enkele armen van de octopus en die willen we ook wel proeven. Lekker maar onze mezze waren toch beter. 

Tegen achten loopt een stroom mensen het schiereilandje Palatia op. Het is min of meer verplicht om hier de zonsondergang te bekijken dus volgen wij ook naar de top van de heuvel. De lucht kleurt dieprood terwijl een catamaran een zilverspoor achter laat in het diepblauwe water. Meteen wanneer de zon onder is, stroomt het eiland weer leeg. We trekken terug de stad in, door het labyrint van smalle, met grote platte stenen geplaveide straatjes. De warmte van de dag hangt nog tussen de huizen. Van zodra de zon onder is, komt Naxos terug tot leven. De terrasjes zitten vol, café’s bieden cocktails aan tegen happy hour prijzen en de geur van lekker eten dringt in onze neusgaten. Voldaan keren we huiswaarts.