Santorini - Fira

Het gevecht met de airco heeft gezorgd voor een bewogen nacht. Te warm om zonder te slapen, te koud om met te slapen. Het is al ver na middernacht wanneer we eindelijk in slaap vallen. Rond 9 uur schuiven we onze voetjes onder tafel op een prachtige locatie, in een tuin vol oleanders naast het zwembad waar het ontbijtbuffet is opgesteld. Het brood is niet echt vers te noemen maar de omelet is wel heerlijk. Verder is er ook kaas en hesp en wat fruit. Genoeg om onze eerste honger te stillen.

Er bestaat geen enkel eiland dat met Santorini, het prehistorische Pompeï, vergeleken kan worden. Het eiland is wat mij betreft echt een wonder der natuur. Het is ontstaan doordat een gigantische vulkaan op de bodem van de zee uiteenspatte. Slechts de randen van de vulkaan bleven boven water uitsteken. Op één van die kraterranden is Santorini gevestigd. In het westen rijzen steile rotswanden hoog op uit zee. Glinsterend witte huisjes vormen in de zon een oogverblindend contrast met de zwarte lava.

 

Caldera is het deel van Santorini dat zicht heeft op de slapende vulkaan. Hier bevindt zich ook de hoofdstad van het eiland, Fira. De witte huisjes met blauwe daken zijn al een mooie bezienswaardigheid op zich. Hier kan je echt uren rondslenteren en genieten van de prachtige uitzichten over zee. We besluiten vandaag deze hoofdstad te bezoeken en nemen de bus. Deze kost slechts 1,8 euro per persoon, is aangenaam fris en redelijk nieuw. Op minder dan twintig minuten staan we in Fira. Met zijn 1800 inwoners is het de grootste stad van het eiland, maar het heeft wel de allure van een dorpje. We hoeven maar een paar honderd meter te gaan en we staan al aan het begin van De wandelboulevard. Hier hebben we een schitterend zicht op de baai en de drie kratereilandjes Thirassia, Nea Kameni en Palea Kameni. Op zee liggen een paar reusachtige witte cruiseschepen en er tussendoor varen voortdurend kleinere bootjes heen en weer. Een mooi schouwspel, dat in de komende dagen zeker een vertrouwd beeld zal worden.  We beginnen onze wandeling langs de smalle en kronkelende winkelstraatjes.

We dalen vervolgens af naar het oude haventje. Geen gemakkelijke klus want het zijn maar liefst 586 trappen. Ik herinner me nog dat ik 20 jaar geleden met een ezeltje naar beneden ben gegaan. Ik moet het iedereen afraden! Mijn handen zaten toen vol met bleinen omdat ik zo hard in het zadel had geknepen van de schrik. De ezels liepen ook zo dicht langs de rotswand, dat ik er ook nog eens geschaafde knieën en benen aan overhield. Een verwittigd man is er twee waard dus gaan we te voet. Op het gemakske en goed kijkend waar we lopen. Het hele pad ligt namelijk bezaaid met stront en overal stinkt het naar ezel urine. Eén ezel is nogal weerspannig en het is duidelijk dat de begeleiders hun dieren toch niet erg onder controle hebben. De beesten doen wat ze willen. Regelmatig moeten we een rij ezeltjes laten voorbijkomen. Het is aan te raden om uit de weg te gaan want ze wijken geen centimeter. Op een gegeven ogenblik versperren ze ons zelfs volledig de weg.

 

Beneden in het haventje is het vrij druk en het is leuk hier de bedrijvigheid van het voortdurend aan- en afmeren van grote en kleine boten gade te slaan. We blijven er tot de middag en nemen dan de kabelbaan die ons in minder dan 10 minuten terug naar boven brengt. Vanuit de kleine cabine is het een mooi schouwspel om het haventje en de boten steeds kleiner te zien worden en over de hoofden van de ezeltjes stilletjes naar boven te schuiven. 

Het is redelijk druk in het stadje want op dit uur zijn de meeste cruise toeristen al aangekomen. We lunchen in een typische Griekse taverne aan de hoofdweg. Een bewuste keuze want we hebben de indruk dat alle restaurants met uitzicht op de krater enkel en alleen op de toeristen zijn afgestemd. We bestellen scordalia, taramasalata en octopus met lookbrood en zijn er zeker van dat iedereen de komende uren met een boog om ons heen zal lopen want we stinken uren in de wind maar trekken ons er niets van aan. De zachte Griekse muziek op de achtergrond brengt ons volledig in vakantiesfeer. We moeten om 4 uur in taverne Lolo zijn op Kamari Beach dus nemen we de bus terug. We zitten helemaal achteraan en de bus zit nokvol waardoor we vlotjes voorbij onze halte rijden. Wanneer we eindelijk van de bus geraken, moeten we dan ook de weg gaan vragen want we zijn verdwaald. Bovendien moet ik zo dringend naar het toilet dat we even halthouden bij een Ierse pub. Hier drinken we een zalige milkshake, onze eerste zoete zonde. Een vriendelijke dame wijst ons de weg en we zijn blijkbaar niet echt meer veraf. Bij Lolo aangekomen, drinken we alvast iets terwijl we wachten op de Thomas Cook hostess Evelyne. Ze geeft een korte uitleg over het eiland en welke excursies we kunnen boeken. We besluiten een auto te huren en er zelf op uit te trekken de komende twee dagen. Na de briefing wandelen we nog even langs het zwarte zand van Kamari en gaan we dineren bij de Sea Site Restaurant. Ik start met een strawberry mojito en papa kan eindelijk zijn retsina drinken.

 

De sea food platter for two (34 euro) is hemels en mijn zalm met aromatische rijst (16 euro) is ook heerlijk, al is de cuisson een beetje te ver. Wanneer we afrekenen krijgen we nog een lekkere limoncello. Hier komen we zeker nog eens terug.