Naxos - Vissersdorpjes en mooie stranden

Vandaag gaan we na het ontbijt op stap naar de andere kant van het eiland waar vooral de mooie stranden en de kleine vissersdorpjes te vinden zijn. Maar eerst willen we een kleine omweg maken naar Galini omdat zich daar diverse kloosters bevinden. Ons autootje rijdt gezwind door de bochten en onze gps wijst ons de weg. We denken er dan ook niet bij na wanneer deze ons een steile helling doet afrijden. Helemaal beneden stopt de weg in het dorp en zitten we vast. Omkeren is dus de boodschap maar dat is niet simpel op een helling van meer dan 30%. Nadat ik eindelijk gedraaid ben, moet het ergste nog komen. We moeten die steile helling ook weer terug naar boven. Er komt stoom uit ons autootje en de versnellingen stinken geweldig maar het lukt onze Herbie toch om met drie man in de auto terug boven te geraken. Onze gps herpakt zich en stuurt ons vervolgens het dorp in via een andere weg. Hier is het niet steil maar wordt de weg alsmaar smaller en smaller.  Opnieuw rijden we ons vast in het dorp. Op een kleine zandweg probeer ik te draaien en rij daarbij bijna tegen een hangijzer. Gelukkig hebben we het net gezien. We geven het op en besluiten gewoon helemaal naar het zuiden te rijden, naar zee voor wat koelte want de zon is vandaag nog heviger dan gisteren.

Ons autootje brengt ons naar Agia Anna, één van de populairste badplaatsen van het eiland. Deze populariteit heeft het te danken aan het prachtige, goudgele strand dat een kilometer lang is. De meeste toeristen komen zonnen en zwemmen bij de kleine pier, waar allerlei vissersbootjes en jachten aanleggen. Wanneer we er toekomen, parkeren we op de plaatselijke parking, als enigen, want alle anderen parkeren gewoon ergens op straat zelfs onder een verbodsbord! Politie hebben we hier dan ook nog niet gezien maar we willen toch het risico op een boete niet lopen. Het strand van Agia Anna is duinachtig en er groeien veel ceder bomen. Links van het dorp, kijkend naar de zee, bevindt zich een klein schiereiland. Op dat schiereiland staat het kapelletje van Agia Anna en hieraan heeft het strand en het dorpje zijn naam te danken. Jaws komt hier loodrecht uit het water, het strand opgezwommen maar het lijkt de zwemmers niet te deren. Overal zien we bruingebrande toeristen op de bloedhete stenen zonnen en kinderen zwemmen in het mooiste blauwe water dat ik ooit heb gezien. Vijftig tinten blauw en helderder dan helder.

 

We hebben dorst en besluiten in een van de talrijke strandbarretjes iets te gaan drinken. Terwijl het heerlijk zoete verse fruitsap wordt geperst, gaan mama en ik even met onze voeten het water in. Een zalige verfrissing! Het is hier mooi en heel erg typisch. Overal hangen weer inktvissen te drogen. 

Via het mulle zand rijden we daarna nog even verder tot in Plaka maar hier is het veel te toeristisch naar onze zin. Ondertussen is het één uur voorbij en krijgen we honger. We besluiten even terug de bergen in te rijden om in het binnenland, weg van de drukte, een kleinigheidje te gaan eten.

Het eiland Naxos is in vergelijking met de omringende eilanden bergachtig. Toch zien we op de vreemdste plekjes dorpen en kerken. Zelfs als er helemaal niets groeit en er alleen maar rotsen zijn, krijgen ze het voor elkaar om er toch een dorpje te bouwen. Wel mooi al die witte huisjes tegen die kleurrijke achtergrond. In het dorpje Vivlos zien we drie molens waarvan de wieken reeds lang verdwenen zijn. Jammer dat ze dat hier niet meer restaureren, het zou het landschap onmiddellijk nog pittoresker maken. 

 

Wanneer we terug in Filoti arriveren, parkeren we de auto op dezelfde parking als gisteren. Deze keer gaan we lunchen dus kiezen we een schaduwrijke plek uit onder de bomen. Onze ogen zijn weer groter dan onze buik en mama laat zich verleiden door de promotie van de dag. Gyros plat voor slechts 5,5 euro. Wij volgen haar voorbeeld. Daarenboven brengt de gastvrouw ook nog een hapje van het huis, heerlijk lookbrood met tzatziki. Van op ons terrasje slaan we de plaatselijke bevolking gade. De oude generatie op dit eiland heeft zo zijn eigen dagelijkse ritueel. Dat is heel simpel: s ‘ochtends vertrekken naar het café, tussen de middag naar huis om een dutje te doen om later weer terug te komen. Gezien het feit dat ze hun eigen stoel hebben is er altijd plek. En dan babbelen ze erop los. Lekker chillen op het terras; wat een heerlijk leven!!

Na de lunch zetten we koers naar Kalantos, een klein vissershaventje met dito strand helemaal in de Zuidelijkste punt van het eiland. De weg er naartoe is adembenemend mooi. Overal in de berm gele brem terwijl we al slingerend de hoge berg oprijden. Maar dan begint er plots een oranje lichtje te branden en we weten niet wat er mis is want benzine hebben we nog genoeg. De gps zegt dat we nog 45 min moeten rijden dus we durven het risico niet te nemen en keren terug. Dit gebied is zo onherbergzaam en verlaten, stel dat we ergens echt in panne vallen. Het lichtje blijft branden maar we geraken toch heelhuids terug in Naxos. We brengen de wagen binnen en laten hen weten dat er toch iets aan scheelt. Uiteraard vertellen we hen niks van ons onverantwoord gedrag van deze morgen. De dame laat ons weten dat dat normaal is bij deze auto. Het lampje betekent dat er ergens in 1 van de 4 banden niet genoeg lucht meer zit. Ik geloof er niets van maar we zijn er in ieder geval vanaf. We gaan naar een ander verhuurbedrijf om een auto te bestellen voor morgen. 

Rond half 7 trekken we opnieuw naar de haven voor onze dagelijkse portie ijs want vanavond gaan we maar iets kleins eten. Dat is echter buiten restaurant ‘Mapu’ gerekend. Papa wil al geruime tijd kokeretsi gaan eten en dat staat daar tijdens het weekend op de kaart. Het is een Grieks gerecht van de ingewanden van een geit of een lam, waarin men de lever, het hart, de nieren en de longen verwerkt. Deze ingewanden worden eerst in grove stukken gesneden en vervolgens gekruid. Hierna worden de stukken aan een spit geregen en overtrokken met een darm. De kokoretsi wordt vervolgens boven houtskool geroosterd. Papa vindt het lekker maar de geur alleen al maakt me misselijk om nog maar te zwijgen van hoe het er uit ziet. Gelukkig wordt er een bord heerlijk ruikende pasta voor mijn neus gezet en ook mama’s gefrituurde inktvis ruikt lekker. Het zit hier vol met Grieken en dat is niet verwonderlijk want het eten is lekker, de porties zijn enorm en de rekening heel democratisch - 26 euro voor alles, onbegrijpelijk! We krijgen het, net als de eerste dag weer niet allemaal op, zelfs niet als we de plaatselijke kat ook blij maken. Als toetje krijgen we van het huis een soort flan en daar neem ik een raki met honing bij. Al geruime tijd wil ik dat eens proeven maar het verrast me toch. Het drankje wordt warm geserveerd en ook al ruik en proef je een lichte toets van honing, het is toch de raki die de bovenhand heeft. De geur prikkelt in de neus en wanneer ik de eerste slok neem, voel ik het zo tot in mijn tenen. Nu begrijp ik waarom de dienster me vraagt of ik graag zat wil worden. In licht benevelde toestand wandel ik terug naar het appartement om te bloggen. Hopelijk staan er niet al te veel fouten in maar dan nemen jullie het me niet kwalijk, toch?