Mykonos - Mykonos Stad

Nooit meer zoveel alcohol voor mij pfffff. Eerste deel van de nacht was verschrikkelijk. Gelukkig dan toch in slaap gevallen. Vanmorgen zalig doucheke en nu kan ik er weer tegen. We hebben ook geluk wat het ontbijt betreft want dat wordt geserveerd in buffet vorm en er is keuze genoeg! Vandaag nemen we de plaatselijke bus naar de hoofdstad, zonder twijfel het hoogtepunt van Mykonos. Voor ons vroege vogels, rijdt de eerste al veel te laat, namelijk pas om 11 uur maar het is niet anders. De dame van de receptie begrijpt er niets van. ‘Ga toch zwemmen ipv in een warme stad rond te lopen’, zegt ze. ‘Dat is echt niet goed voor je ouders’. Tja als je een jaartje ouder wordt, dan moet je natuurlijk wat oppassen maar wij zijn geen zwemmers en willen iets zien. 

De bus brengt ons binnen de 15 min naar de oude haven. Van hieruit is het slechts 5 min wandelen naar het pittoreske stadje dat gekenmerkt wordt door witte huisjes, felgekleurde balkons, eindeloos veel kerken en koepeltjes. Het centrum is een labyrint van straatjes, nauwelijks een paar meter breed en gelukkig verkeersvrij, al veegt menig Griek daar zijn voeten aan. De bedoeling was dat piraten in dit labyrint zouden verdwalen. De luiken en deuren van de fris witte huisjes staan strak in de blauwe, rode en groene verf. Hier en daar overspannen druivenranken de smalle straatjes. Bougainville licht op onder de zonnestralen.

 

De smalle kronkelige straatjes zijn volgepropt met boetiekjes maar de drukte valt nog mee in vergelijking met de hoofdstad van Santorini. We wandelen tot bij de bekende windmolens van Mykonos die vroeger gebruikt werden voor het malen van graan en die een rol speelden in de film ‘The Bourne Identity’. Deze liggen aan het water op een klein heuveltje en zijn de hoofdattractie van het eiland. Mij vallen ze een beetje tegen, misschien had ik er wat te veel van verwacht. De setting is nogal rommelig en vuil.  De taberna ernaast heet 'Zorbas', hoe kan het ook anders. Van hieruit hebben we wel een mooi zicht op het haventje, dat ook wel Little Venice genoemd wordt. Hier werden de huisjes tot vlak bij de waterrand gebouwd. We drinken er iets op een hip terrasje want van al dat slenteren hebben we dorst gekregen. Het lijkt wel de Champs Elysée, iedereen wil langs hier passeren. Het is dan ook een mooie setting want de huisjes staan hier bijna met de voeten in het klotsende water. 

 

De bijzondere kunstenaarswijk Alefkandra vinden wij supergezellig. Er zijn veel kleine galerijtjes met prachtige kunstwerken. Het is in deze wijk dat we op zoek gaan naar Restaurant Popolo  (Drakopoulou 18). Volgens een blogster die ik volg, is het één van de beste restaurantjes om te lunchen op Mykonos. Het is wel even zoeken want het ligt in een klein straatje. Er staan niet zo heel veel tafeltjes dus de meeste mensen nemen een sandwich mee om ergens op een leuke locatie op te eten. Wij besluiten toch hier te eten aan een tafeltje in het smalle straatje. De broodjes worden vers gemaakt door de super vriendelijke uitbater. Wij dicteren wat er op onze sandwich moet en ook al wijkt dat mijlenver af van wat er op zijn kaart staat, hij maakt er geen probleem van. Bovendien is de prijs-kwaliteit prima.  Ik kan iedereen de sandwich met kip aanraden, krokant stokbroodje, heerlijk malse kip, sla, tomaat en voor de liefhebbers ook nog mayonaise! Als dessert nemen we nog de home made appeltaart en geloof me, die is ’to die for’!!!!

 

Katten, in Griekenland zie je ze overal! In de souvenirwinkeltjes op de kalenders 'cats of greece' maar ook in het echt. Meestal liggen ze te slapen op de witgekalkte muurtjes of stoepen. Ze vormen een mooi decor voor op de foto.

 

We passeren de kerk van Paraportiani, een prachtig voorbeeld van de architectuur van de Cycladen en zeker één van de meest gefotografeerde plekjes van het eiland. Het kerkje is volledig wit en doet pijn aan de ogen. Er is maar één accessoire dat je nooit maar dan ook nooit mag vergeten als je naar Mykonos gaat en dat is je zonnebril. De zon reflecteert op de witte huisjes en het is gewoon onmogelijk om je ogen open te houden zonder. 

Het is weer bloedheet dus zoeken we geregeld verfrissing in één van de talrijke barretjes. Allemaal verkopen ze heerlijke verse fruitsappen. Mama kiest voor verse aardbeien en papa voor verse ananas. Ik hou het maar bij water want mijn maag is nog niet bekomen van die cocktails van gisteren. De prijzen zijn hier aanzienlijk duurder dan op het vorige eiland Naxos. Toen betaalden we 3 euro voor verse fruitsap, nu 11 euro. 

Via de haven wandelen we terug naar de bushalte. Hier zien we het cliché van de vele ansichtkaarten: op het water dobberen bontgekleurde vissersbootjes en op de kade liggen gele netten. Op de pier een mooi wit kerkje waaraan de Griekse vlag vrolijk wappert. De haven wordt uiteraard ook omringd door tavernes met terrassen vol wankele houten tafels en stoelen. De mascotte van het eiland, Petros de pelikaan heeft zich vandaag niet laten zien maar de plaatselijke zwaan neemt met graagte zijn plaats in en paradeert wel sierlijk in het water voor iedere fotograaf die hem opmerkt. 

 

Eenmaal terug boven op onze berg zetten we ons nog even op ons terras met uitzicht over de baai. Wat is het hier toch mooi!  Vanavond eten we gewoon in het restaurant van ons hotel met zicht op het zwembad. De kelner raadt ons de kip in de oven aan met verse kruiden uit hun tuin en aardappeltjes in de schil. Wat een goede keuze! Het lijkt wel of de kippen hier allemaal bio zijn want ze zijn iedere keer zo mals, niet te geloven! 

Hopelijk straks een betere nacht …. aan den drank zal het deze keer niet liggen zene!