Overzet van Santorini naar Naxos

Ons laatste ontbijt in Alia Hotel is geen verrassing, zoals steeds omelet op het menu.  Vandaag begint de tweede etappe van onze reis en nemen we de boot naar het eiland Naxos, het grootste en het meest vruchtbare eiland van de Cycladen. We nemen afscheid van Lief en Xavier en stappen om 9 uur in onze bestelde taxi. Hij ruikt nog naar nieuw en de chauffeur rijdt gezwind de berg over die ons scheidt van de haven. Daar aangekomen, zoeken we de ticket balie, waar we onze online reservatie bezegeld zien met onze effectieve tickets voor de overtocht naar Naxos.

Het zijn de grote veerboten met dito schoorsteen die alle eilanden met elkaar verbinden. Ze zijn de pendelbus voor reizigers, maar ook het logistieke bolwerk voor de Grieken zelf. Auto’s, dieren en vrachtwagens, alles gaat aan boord. We staan op tijd aan de juiste gate maar er is nog geen boot in zicht. Plots wordt er geroepen dat we allemaal moeten volgen. Diegene die laatst arriveerden, zijn nu bij de eersten en wij bengelen achteraan. Typisch Grieks! Gelukkig is er plaats genoeg aan boord. Dat zal in het hoogseizoen wel anders zijn. Even is er verwarring met de koffers want die moeten we achterlaten op het benedendek. Voor elk eiland werd er een rek voorzien. Gelukkig zie ik nog net op tijd dat we onze koffers op het verkeerde rek gezet hebben. We gaan naar Naxos en niet naar Paros! Boven zoeken we ons plaatsje op maar we kunnen deel E niet vinden. ‘Geen probleem’, zegt de steward. ‘De boot zit toch niet vol dus jullie mogen gaan zitten waar jullie willen’.  De Champion Jet trekt een schuimspoor door de Egeïsche Zee. Wanneer er na een uurtje water eindelijk een stukje land in zicht komt, krijgt de nieuwsgierigheid de overhand. Een nieuw avontuur dient zich aan…

Bij het binnenvaren van de haven, klinkt het geluid van de scheepshoorn. Het is dát geluid, wat het eilandhoppen zo leuk maakt.  Naxos is een oorspronkelijke Venetiaanse nederzetting met een imposant kasteel, dat we al van ver zien. Op de kade wachten kamerverhuurders de passagiers op, zoals gebruikelijk op de Griekse eilanden. Wij hebben echter al een appartement geboekt dus banen we ons een weg door de massa op zoek naar onze gastvrouw Anna. De pittige dame heet ons welkom op haar eiland en troont ons mee naar een klein autootje waar we met moeite de koffers in krijgen. Airco heeft ze ook niet maar gelukkig is het niet al te ver rijden. Ze tatert de hele weg dus we zijn blij wanneer we bij Marileta apartments aankomen. Daar krijgen we echter opnieuw een uitleg over het eiland, de stad en waar we alles kunnen vinden. Daarna neemt ze ons mee naar de studio. Hier is het lekker fris ook al staat de airco nog niet aan. Het is niet erg groot maar alles is er en de bedden zien er prima uit. We frissen ons wat op en wandelen dan naar de oude stad op zoek naar een restaurantje. We passeren een kleine gezellige taverna ‘Mapu’ waar ze typische Griekse gerechten serveren. Wanneer we de kaart bekijken, zijn we aangenaam verrast. Hier is het nog echt goedkoop. We betalen slechts 26 euro voor ons gedrieën en we krijgen het niet op! Bovendien wordt er na de maaltijd nog een heerlijke watermeloen op tafel gezet van het huis. Met ons buikje meer dan vol, wandelen we in de richting van de haven om het echte Naxos te gaan ontdekken. Helemaal anders dan Santorini, een eiland waar alles een beetje artificieel is en mega toeristisch. Vanaf de eerste aanblik vinden we Naxos geweldig, het lijkt een eiland naar ons hart. Hier zien en proeven we nog het echte Griekenland. Het is bloedheet en even wanen we ons ook in België, waar het dezer dagen snikheet is. De koele zeewind is verdwenen en de zon brandt. Mama besluit eerst een hoedje te gaan kopen alvorens onze tocht verder te zetten. 

 

De prachtige wandelboulevard is bezaaid met restaurantjes en gezellige bars. Helemaal ten einde zien we het bekendste monument van Naxos stad, de Portara, gelegen op het schiereilandje Palatia. Deze rechthoekige tempel werd gebouwd in de zesde eeuw voor Christus. Een lange trap leidt naar de imposante poort uit de oudheid. Wie zei nu weer dat we het trappen lopen gehad hebben? Gelukkig zijn onze beentjes al getraind. Het schiereilandje was ooit een heuvel bij Naxos stad, maar deze verdween nadat de zeespiegel aanzienlijk steeg. Het eilandje is nu verbonden met Naxos-stad door een smalle dam. Wanneer we de top bereiken, hebben we een prachtig uitzicht over de zee en over Naxos-stad. Met een ijsje in de hand wandelen we terug naar onze studio waar we op het terrasje nog wat nagenieten van de late avondzon.