Santorini - Akrotiri en het Zuiden

Na opnieuw een warme nacht zijn we blij met het ochtendbriesje dat zachtjes de kamer binnen komt. Na het ontbijt stappen we in ons autootje en rijden we naar Akrotiri, de opgravingen van een oude stad. Aan de ingang wijst de man achter de balie ons kordaat en met luide stem erop dat er niet gefilmd mag worden. We betalen respectievelijk 12 euro en 6 euro voor de 60-plussers wat wij niet de moeite waard vinden. De opgravingen zijn volledig overkoepeld maar we herkennen er niet echt een oude stad in. Lang blijven we hier dus niet.

Santorini mag dan een klein eiland zijn, er zijn grote verschillen in de strandjes te ontdekken. We zijn geen zwemmers maar er werd ons gezegd om toch even halt te houden bij de Red Beach. Vanaf het dorpje Akrotiri zien we de rotsen langzaamaan van kleur veranderen van wit naar bruin naar donkerrood. We parkeren de auto bij het kerkje aan zee en wandelen omhoog voor het beste uitzicht op dit natuurfenomeen. Onze kuiten doen nog pijn van gisteren en alles gaat iets trager vandaag. Bovendien is de weg bezaaid met rotsblokken en we moeten goed uitkijken waar we onze voeten zetten, maar eens boven is het uitzicht op de Red Beach prachtig. 

 

We willen lunchen op een rustige plek dus rijden we op aanraden van een local naar het stadje Vlichada. In dit oude vissershaventje vinden we nog de echte Griekse sfeer van weleer. De vissers zijn bezig met het drogen en ontwarren van hun netten op de kade. Enkele meeuwen proberen een stukje vis mee te pikken. Er zijn slechts twee restaurantjes met een prachtig uitzicht over het water. Hier komt de vis recht uit de zee - althans de meeste vis toch. De zwaardvis waar papa al even zin in heeft, komt uit de diepvries (gelukkig is de ober daar heel erg eerlijk over) dus bestelt hij toch maar weer een roodbaars. Verder komen er nog sardines en gamba’s op tafel. Alles is lekker maar wanneer we de rekening krijgen, hebben we toch het gevoel dat deze té gepeperd is. De roodbaars kost zo maar eventjes 58 euro. De zeebries is hevig vandaag en mama heeft het weer koud maar ook al heeft ze haar vestje bij, ze besluit het niet aan te doen. Dat is toch geen zicht zegt ze, iedereen loopt hier in badpak. Tja vrouwenlogica … Liever kou lijden dan uit de toon vallen. Gelukkig staat ons autootje in de zon en kan ze even goed opwarmen alvorens de airco terug koelte brengt.

Het eiland Santorini is bekend voor zijn heerlijke wijnen. Al sinds de oudheid worden hier verschillende wijnen gemaakt, zoals Vinsanto. Vandaag bezoeken we ook de wijnregio waar vele oude wijngaarden te vinden zijn. Hier zien we geen uitgestrekte wijnvelden met mooi uitgelijnde druivenranken. De wijnstruiken hebben een zeer speciale vorm. Ze liggen plat op de grond en de takken zijn in een ronde streng ineengevlochten; de trossen hangen zo laag dat ze bijna de grond raken. De reden hiervoor is tweevoudig: enerzijds genieten de druiven zo optimaal van de zonnewarmte die door de zwarte vulkanische aarde wordt weerkaatst en anderzijds zijn ze op die manier ook beter beschermd tegen de wind. Met deze wijnranken is iets heel speciaal aan de hand, het zijn de oudste ter wereld! Santorini is namelijk de enige plek die de wijnrank ziekte fluxora niet bereikt heeft. Sommige stokken zijn 380 jaar oud.

Er is relatief veel verkeer op de weg en vooral zeer veel scooters en quads. Dat blijkt hier voor de toeristen, gezien de korte afstanden en de smalle wegen, het geliefkoosde vervoermiddel te zijn. Velen blijken dit soort voertuigen duidelijk niet gewoon te zijn: ze rijden aan een slakkengangetje en hebben duidelijk moeite om de hellingen op te geraken. Wij prijzen ons gelukkig met het comfort van ons kleine volkswagentje dat vlot en zonder protest elke beklimming aan kan.

We rijden naar Megalochori, een echt typisch Grieks dorp. Trapjes en smalle steegjes met reusachtige bougainvilles leiden ons van het ene schilderachtige plekje naar het andere: een kerkje met blauw koepeldak, terrasjes, witte huisjes met felblauwe ramen en poortjes. Het is een raadsel dat dit dorp zijn maagdelijkheid heeft kunnen behouden na de jaarlijkse lawine van reizigers. Feit is dat we hier nog heerlijk kunnen dwalen in verlaten straatjes en steegjes die allen lijken uit te komen op het dorpspleintje met een onvermijdelijke maar o zo gezellige ‘taverna’ waar we vervolgens een zoete, verse fruitsap drinken. Hoe eenvoudig en tegelijkertijd hoe heerlijk kan het leven zijn. Yassoe Santorini! Even waan ik me Juliette maar jammer genoeg is er geen Romeo die me van het balkon komt bevrijden. De Grieken zijn anders wel mannen naar mijn hart. Ben hier toch al een paar prachtige exemplaren tegengekomen. 

 

We rijden nog even door naar Pyrgos dat boven op een heuvel ligt en gebouwd is rond een middeleeuws kasteel. De ligging staat garant voor een panoramisch zicht over het eiland. Behalve het kasteel is er ook een klooster en een grote kerk met zesvoudige klokkentoren, alles in het wit maar versierd met twee helblauwe koepels, die liggen te blinken in de zon.  Wit en blauw zijn niet toevallig de kleuren van de Griekse vlag. Deze rustgevende combinatie overheerst hier overal.  Het is een gezellig dorpje met traditionele huisjes in smalle straatjes. 

We parkeren de auto beneden in het stadje en klimmen langs een lange trap en smalle, steile straatjes naar boven. We zijn nagenoeg alleen in de straatjes en vinden tientallen pittoreske plekjes. Fantastisch, daarvoor zijn we gekomen! Boven hebben we een spectaculair zicht over de wijnstreek. Van al dat trappenlopen, hebben we dorst gekregen. Onder de bomen vinden we de ideale plek voor een lekkere café frappé, een schuimig opgeklopte ijskoffie met suiker en melk. Terwijl we op het terras zitten, komt er een open camionette voorbij met daar bovenop een ezel. Hoe dat beest zo blijft zitten, is ons een raadsel.

 

We rijden opnieuw in de richting van ons hotel op zoek naar Old Thira, de oude hoofdstad van het eiland. Vanaf Kamari Beach rijden we de hoge berg Messavouno op. Geen enkele Griek waagt zich naar de top met de auto maar twee roekeloze toeristen, waaronder wij, willen de 360 meter hoge berg wel beklimmen.  In eerste versnelling want de helling van de eindeloze slingerweg is verschrikkelijk steil. In de oude hoofdstad kan je opgravingen van de 9e eeuw voor Christus zien maar wanneer we boven komen, waait het zo hard dat we ons met moeite staande kunnen houden. Onze pa z’n zonnebril vliegt van zijn hoofd en wandelen is dus echt uit den boze. Vanaf hier is het uitzicht op het eiland wel grandioos.

Terug beneden, parkeren we de auto en gaan we dineren bij Taverna Saliveros want papa wil graag rabbit stifado eten en dit is de enige plek waar we dit al op de kaart hebben zien staan. De simpel gedekte tafel met wit en blauwe tafelkleedjes wordt volgestouwd met brood, scordalia, retsina en olijfolie. Na dit heerlijke voorgerechtje, komt de stifado op tafel. De geur doet ons al watertanden en de smaak is subliem. Goede keuze! 

Wanneer we terug in het hotel komen, zijn Lief en Xavier, een koppel uit Schilde net klaar met hun diner en ze vragen ons nog even mee te wandelen naar Kamari Beach voor een lekkere cocktail. Een zalige afsluiter van een prachtige dag.