Monopoli - Alberobello

Wanneer de rolluiken omhoog gaan, schijnt de zon opnieuw de kamer binnen. Vandaag zou de warmste dag worden volgens de weerberichten. Na het ontbijt rijden we naar de Valle d’Itria, het trulli gebied dat prachtige panorama’s biedt. De route kronkelt tussen olijfbomen en wijngaarden. Dat zijn we ondertussen wel gewoon maar toch is het telkens weer genieten. De vallei is het centrum van de schilderachtige kalkstenen huisjes die met hun kegelvormige daken deze streek omvormen tot een sprookjesachtig gebied. Nergens in Europa wordt zo gebouwd, alleen op die ene vierkante kilometer in Apulië. Niemand weet wanneer de trulli voor het eerst verschenen, maar men veronderstelt ergens halfweg 14e eeuw.

 

Ook weet men niet wat de symbolen op het dak betekenen. Een legende vertelt dat omdat er geen fundering was en er geen cement gebruikt werd, men de huisjes  snel kon afbreken wanneer er een belastingcontrole zou zijn. Er moest immers een belasting betaald worden op de huizen. Belastingontduiking is dus van alle tijden. Onze eerste stop is in Monopoli, een eeuwenoud kuststadje met smalle kronkelstraten en maar liefst 19 kerken. Ze variëren van een nis in de stadswal tot een heuse basiliek. Dit imposante 12de-eeuwse bouwwerk is gewijd aan Maria della Maddia, de heldin van Monopoli. Haar lieftallige beeltenis steekt donker af tegen het barokke interieur van wit en roze marmer. Misschien een beetje bombastisch maar dat zijn we hier al gewend. De stad wordt overspoeld door studentes van de school voor toerisme die ons om de haverklap aanspreken met de vraag of ze ons alstublieft een rondleiding mogen geven. In de kerk geven we hen die mogelijkheid maar hun Engels met de Italiaanse tongval is niet echt geweldig.

 

Slenterend door Monopoli komen we bij het kasteel van Karel V, dat aan drie kanten omringd is door de zee. Vroeger in de 15e eeuw, was dit een goede uitvalsbasis voor de Venetianen om handel te drijven. Het is een prachtig en rustig stadje dat ons wel kan bekoren. We rijden daarna verder door het gebergte in de richting van Alberobello. Boven op de top hebben we een uitzicht over de zogenaamde 'Hof van Eden' van Puglia. 

De planning betreffende de lunch is nog maar eens gewijzigd. Initieel zou Gianvito ons in Alberobello afzetten. Deze morgen aan het ontbijt vroeg Denise ons echter of we toch niet mee gaan naar de lunchplek. We hoeven daar dan niet te eten maar kunnen er wel een wandeling maken door de velden vol klaprozen of aan het zwembad gaan zitten. We gaan voor deze optie maar we hadden het kunnen weten, buiten een enkele verdwaalde klaproos is er geen rood te bekennen in het uitgestrekte, dorre landschap.

 

Tja dat wist ik nu niet dat die zouden uitgebloeid zijn, zegt Denise droog. Ik ben een beetje misnoegd maar er is een zwembad dus Ingrid is alvast in haar nopjes. We vragen een fles water maar krijgen dan ook nog eens te horen van de eigenares dat het zwembad enkel voor gasten is. Ze voegt het woord bij de daad en doet prompt het poortje op slot. Gelukkig staan er wel mooie terrasmeubeltjes waar we ons dan maar neervlijen in afwachting van vertrek naar Alberobello. Ondertussen is de temperatuur opgelopen tot meer dan 30 graden en zoek ik een beetje verkoeling onder een olijfboom terwijl Ingrid lekker ligt te bakken in het zonnetje.

Na een uur rijden we eindelijk door naar Alberobello. Het centrum is gebouwd op twee heuvels: op de oostelijke ligt de nieuwe stad, op de westelijke de oude monumentale stad. De bus stopt op de parking en van daaruit is het 10 min wandelen naar Rione Monti, het oude stadsdeel waar zich de meest originele trulli bevinden volgens Denise. We kunnen ze uiteraard niet allemaal bekijken want er zijn er meer dan 3000. Ingrid en ik stappen flink door en laten zo de meute achter ons. We hebben al genoeg tijd verloren en klimmen omhoog door de pittoreske en fotogenieke straatjes.

 

We hebben alleen nog maar oog voor de wonderlijke bouwsels. Vandaag zijn de meeste trulli op Rione Monti opgeknapt en extra verstevigd. De Chiesa di Sant'Antonio, ligt helemaal op de heuvel en heeft ook de vorm van een trullo. Hier heb je een prachtig uitzicht over de vallei. In de Via Monte Nero, een paar straten verder dan het streekmuseum, staat een "tweelingtrulli". Dit is de enige trulli met twee koepels. Er doen heel wat legendes de ronde over de originele bewoners van dit gebouw. Het zouden twee broers geweest zijn die verliefd waren op hetzelfde meisje. De kronkelende straatjes op Rione Monte zijn omzoomd met winkeltjes vol kleurrijke maar kitscherige souvenirs en het is uitermate toeristisch. We steken de hoofdstraat over op zoek naar de meer authentieke trulli waarin de mensen nog effectief wonen. Hier is het rustig maar we worden wel bekeken door enkele locals die niet al te vriendelijk zijn, met uitzondering van één dame. Zij vraagt ons vriendelijk of we haar woning van binnen willen zien. Ze doet een hele uitleg in het Italiaans maar toch begrijpen we elkaar. Haar ogen stralen en ze is trots dat ze ons haar leefwereld kan laten zien. Ze zegt dat leven in Alberobello aan deze kant van de weg het paradijs is. We zijn blij dat we de oversteek gemaakt hebben want voor ons is deze kant veel mooier.

 

Geen uithangborden, geen souvenirwinkeltjes maar het leven zoals het is. Wanneer we Aberobello om 5 uur verlaten, rijden we terug via de hoogvlakte om de stad heen die ook bezaaid is met trulli, wit oplichtend tussen het zilverachtige groen van de olijfbomen. We zijn het er beiden over eens dat dit echt een super leuke locatie is. Tenslotte is dit waarvoor we naar Puglia zijn gekomen! Guanvito heeft voor ons nog verse kersen gaan plukken en die smaken overheerlijk volgens Ingrid. Ikzelf ga het lot niet tarten en blijf er af want steenvruchten ... dat komt niet goed! Bij aankomst in het hotel zijn we blij eindelijk onder de douche te kunnen om af te koelen. Voor we aan ons laatste avondmaal in de Masseria beginnen, pakken we alvast de koffers.