Coromandel Schiereiland - Whitianga

Vanmorgen raken we maar moeilijk uit bed. We lagen er dan ook pas om middernacht in. Vannacht heeft het nog hevig geregend en er was heel veel wind. Maar nu is de rust teruggekeerd, het is gestopt met regenen maar de hemel ziet er nog heel donker uit. In deze lodge krijgen we ontbijt - er is niet heel veel keuze maar het brood is vers en het is gezellig zitten in het kleine eetzaaltje. Mmmm vers fruitsap - dat maakt alles goed maar ... nee het is pompelmoes sap en verschrikkelijk bitter. Dan maar een thee ... Na het ontbijt maken we een wandeling op het strand van Whitianga om mooie schelpen te zoeken voor Marleen. De temperatuur is zeer aangenaam en we genieten van de rust op het strand en het geluid van de golven. Het azuurblauwe water is door de storm van gisteren echter bruin van kleur.

Tegen dat we goed en wel weer in de auto zitten, begint het opnieuw te regenen. Dat is echt jammer want het landschap is hier echt uniek. De heuvels die zich in Noordelijke richting uitstrekken, zijn bedekt met dichte bossen van verschillende boomsoorten, loofbomen, dennenbomen, palmbomen ... Alles groeit hier door elkaar wat een exotische uitstraling geeft. We rijden via de weg door de bergen helemaal naar Coromandel, de grootste stad van het schiereiland. De mensen in deze streek houden er een heel ontspannende levensstijl op na. Velen hebben Auckland voorgoed de rug toegekeerd en lijken de drukte van de grote stad niet te missen. Veel is er echter niet te beleven. We rijden verder naar Driving Creek Railway, een pottenbakkerij. Het leem en het hout waarmee de ovens worden gestookt, haalde de kunstenaar met een zelf aangelegde smalspoorlijn van de hellingen van zijn grond. Inmiddels heeft het traject een lengte van 3 km en kan je meerijden tot het eindstation. Vermits het nog steeds regent, besluiten we deze rit maar niet te maken want de wagons zijn open en het kost 25 NZD. We rijden terug naar Whitianga en wonder oh wonder .... de hemel klaart helemaal op en de zon komt er door. De rest van de namiddag spenderen we op het strand en we maken een wandeling door Whitianga. Daarna terug naar onze lodge want morgen weer ver rijden

Matakana - Coromandell

De Goden hebben mijn gebeden verhoord ... deze morgen worden we gewekt met regen dus Marleen haar verbrand bolleke en mijn verbrand neuzeke hebben rust. Niemand gelooft me zeker? Leuk is inderdaad anders ... Na een prachtige 2 dagen valt de regen dus met bakken uit de hemel. Vandaag staan er 394 km rijden op het programma naar het schiereiland Coromandell. We zien er beiden wat tegenop maar na het ontbijt vertrekken we omstreeks 9 u toch vol goede moed. De eerste 2 uur gaan redelijk vlot maar dan komen we in een file terecht waardoor we heel veel tijd verliezen. We wanen ons even in België - regen en file - een dodelijke combinatie! De prachtige natuur doet ons echter beseffen dat we weldegelijk in Nieuw-Zeeland zitten. Deze is ook in de regen adembenemend en dat is voornamelijk te danken aan de agapanthussen die aan weerskanten van de weg in de berm staan. We hebben al snel door dat dit hier het plaatselijke onkruid is .... daar waar er bij ons pisbloemen, klaprozen of ander onkruid staat, duiken er hier dus prachtige paarse en witte bloemen op, overal waar je kijkt. Dat dit één van mijn lievelingsplanten is, zal er waarschijnlijk ook wel iets mee te maken hebben.

Ook de schaapjes maken het landschap heel pittoresk om naar te kijken. We zien op een gegeven moment enkele schaapjes met rode poepjes en Marleen vertelt me enthousiast dat zij weet wat dat betekent.  In Sint-Lenaerts worden de mannetjes ingesmeerd aan hun buikje met rode kleurstof. Wanneer de poepjes van de vrouwtjes rood zien, dan weet de eigenaar dat zijn schaapje gedekt is. Wanneer we een uurtje verder zijn, krijg ik plots de slappe lach want in een weiland zie ik schaapjes die volledig rood gekleurd zijn - tja die hebben wel heel erg hun best gedaan. Misschien heeft het hier dus een andere betekenis. Wie weet het antwoord? Rond de middag stoppen we in het plaatsje Matakana. Dit zou echt een super leuke stop geweest zijn, mocht het zonnetje geschenen hebben want het dorpje staat bekend om zijn marktje op zaterdagochtend met allerlei lekkernijen van de plaatselijke bioboeren. Nu viel alles dus in het water, letterlijk en figuurlijk. Er zijn leuke winkeltjes, enkele kunstgalerijen maar niet zo veel restaurantjes. We kiezen het meest rustige barretje uit waar we lunchen aan hoge tafeltjes achter plastieken gordijnen, waarlangs we de regen zien stromen. Omstreeks 2 u rijden we verder richting Auckland. Op de autostrade wordt er gewerkt, waardoor we opnieuw in een file terechtkomen. We gaan er op dat ogenblik echter nog vanuit dat we omstreeks 5u ten laatste op onze bestemming zullen aankomen. Wanneer we aan onze afslag komen, merken we echter al dat we die deadline niet zullen halen want de weg wordt smaller en hier beginnen de scherpe haarspeldbochten. Het feit dat we links rijden en we dus heel erg geconcentreerd moeten zijn zodat we niet tegen de rotswanden rijden of in de afgrond terechtkomen, maakt dit laatste stukje van de rit heel erg vermoeiend. Wanneer we in Coromandell aankomen, zijn we beiden zo opgelucht en gaan we op zoek naar ons hotel. Ik besluit het even te vragen in de plaatselijke 'liquor store' maar krijg daar te horen dat we nog lang niet op onze bestemming zijn - ons hotel ligt aan de kust maar wel aan de andere kant van de bergen. Volgens de verkoper is het nog 40 km en met dit weer zouden we er zeker nog 45 min over doen. De moed zakt me in de schoenen en ik moet ook Marleen het slechte nieuws nog vertellen. De haarspeldbochten worden scherper en scherper en zelfs van de mooie natuur kunnen we niet meer genieten. Het enige wat telt is zo snel mogelijk naar ons hotel. Het rijden in de bergen maakt me misselijk en ben dan ook blij wanneer we eindelijk ter plaatse zijn. Na ons luxueus, groot appartement van gisteren, valt de kamer vandaag een beetje tegen alhoewel ze mooi en proper is. Het is ondertussen 7u en we hebben dus bijna 9 u gedaan over 400 km. We droppen alles in de kamer en Marleen kruipt terug achter het stuur om even naar het centrum te rijden voor ons avondmaal. Gelukkig smaakt dat voortreffelijk en kunnen we met een goed gevoel deze dag afsluiten.

Waitangi - Kerikeri

Ons bioritme is nog steeds niet in orde want om 7u zijn we al weer wakker. Bovendien blijkt dat ik door die verkoudheid heel de nacht gesnurkt heb, waardoor Marleen veel wakker heeft gelegen. Gelukkig staat er vandaag een rustig dagje gepland. Na het ontbijt rijden we naar Waitangi, een nationaal park en de plaats waar het verdrag werd getekend dat de basis vormde voor de huidige Europese-Maorigemeenschap en waar de moderne geschiedenis van Nieuw-Zeeland begon. We wandelen door een dichtbegroeid mangrovewoud met metershoge bomen. Er zitten zoveel krekels en vogels, dat het een luidruchtige ervaring is. Maar ... het is hier aangenaam koel en dat doet deugd, want de zon in Nieuw-Zeeland brandt verschrikkelijk. Niet dat we klagen want morgen zou het gaan regenen .... Het pad komt uit bij de bijna 35m lange Maori oorlogskano (Waka Ngatokimatawhaorua) - de grootste ter wereld, waarin plaats is voor 80 krijgers. Deze wordt tegenwoordig enkel bij bijzondere gebeurtenissen te water gelaten. Het fijne houtsnijwerk is werkelijk prachtig en beeldt voorouders uit. Ook het landschap is hier adembenemend mooi. Uitgestrekte, perfect onderhouden grasvelden met indrukwekkende, hoge bomen. Hiervandaan hebben we een prachtig uitzicht over de Bay of Islands. Voorbij het boothuis leidt de weg naar het Treaty Huis. Dit zou de belangrijkste bezienswaardigheid van het park moeten zijn. Het is een mooi wit, houten gerestaureerd huis in Engelse 19de eeuwse bouwstijl en ooit het verblijf van de president James Busby die een belangrijke rol vervulde bij de ondertekening van het verdrag. Wij zijn echter meer gecharmeerd door het Whare Runanga, het meest bezochte Maori-huis van het land. Het woord 'huis' is misschien wat misleidend want deze Maori-huizen zijn eigenlijk échte kunstwerken en dit is een uitstekend voorbeeld. Het werd in 1940 gebouwd en is voorzien van rijk versierde, houten panelen, gedoneerd door grote stammen.

We raken in gesprek met een jongen uit Sri Lanka die al een tijdje in Nieuw-Zeeland woont en hij speelt even model voor mij - ik dus gelukkig, toch een 'mens' gefotografeerd - ook al heeft hij dan niets te maken met de Maori cultuur. We nemen even de tijd om thee met gebak (wortelcake) te nuttigen aan een mooi aangelegd vijvertje alvorens we naar de volgende bezienswaardigheid trekken. Marleen besluit met lood in de schoenen om eindelijk ook eens achter het stuur te kruipen. Het is ook voor haar even wennen en net als ik, wil ze af en toe al eens schakelen, kijkt ze naar de andere kant als ze haar gordel wil aandoen en is het inschatten van de grootte van de wagen wat moeilijk. Maar na een kwartiertje, rijdt ze alsof ze nooit anders gewend is. We rijden naar Kerikeri. Hier maken de glooiende heuvels plaats voor windbrekers die bescherming bieden aan druivenranken, citrus- en kiwipantages waar het gebied om bekend staat. Het is een gezellig dorpje met vele winkeltjes en restaurantjes dus we besluiten hier te gaan lunchen. We kiezen een tafeltje onder de druivenranken en bestellen gamba's met een slaatje en lookbrood - subliem lekker! Met ons buikje vol gaan we wat Maoricultuur opsnuiven. De 'Stone House' is 's lands eerste stenen gebouw dat in 1836 werd voltooid. Nu is er een winkeltje in gevestigd waar we de eerste souvenirs kopen. Een beetje verder staat het oudste, nog intacte houten huis van Nieuw Zeeland, het Kerikeri Mission House of Kemp House, genoemd naar de familie die er meer dan 140 jaar heeft gewoond. Een lieve Maori vrouw waarmee we in gesprek komen, wil wel even poseren voor de foto. De Maori zijn de oorspronkelijke inwoners van Nieuw-Zeeland. Voordat de Europeanen naar Nieuw-Zeeland kwamen, droegen vele, zo niet zelfs alle hoog aangeschreven Maori’s zogenaamde moko’s, een permanente versiering van het lichaam en het gezicht. Deze Maori tattoos bestaan al meer dan duizend jaar en werden oorspronkelijk geplaatst met verschillende soorten beitels, gemaakt van de botten van de albatros. Voor de Maori staat het ontvangen van de moko voor het oversteken van een belangrijke grens, bijvoorbeeld de overgang van kind naar volwassene, en wordt begeleid door vele rituelen. De tattoo diende tevens voor de toegang van de ziel in het dodenrijk. Een niet getatoeëerde overledene vond nimmer rust. In de Maori tattoo, die is opgebouwd uit fraaie, cirkelvormige patronen, zit een code verwerkt waaraan men de afkomst en rang van de drager herkennen kan, maar ook bijvoorbeeld de huwbaarheid, vruchtbaarheid en schoonheid. 

Onze laatste stop voor vandaag zijn de Rainbow Falls. Ze staan in geen enkele reisgids vermeld dus we stellen er ons niet zoveel van voor maar we worden aangenaam verrast. Het water raast meters naar beneden tussen de prachtige begroeiing. Het is er zeer rustig, behalve wat 'locals' die er komen zwemmen, zijn er geen toeristen te bespeuren. We rijden terug naar Pahia en trekken nog even de stad in om wat inkopen te doen voor ons avondmaal. Morgen staat er een drukke dag op het programma.

Bay of Islands - Russell

We zijn weer wakker voordat de wekker gaat en het zonnetje schijnt vrolijk de kamer in, we worden er op slag blij van. Prachtige blauwe hemel ook dus echt weer om te gaan varen. We wandelen na ons ontbijt naar de haven waar we de catamaran nemen voor een dolfijnentocht. We zijn een beetje sceptisch want bij dergelijke excursies beloven ze veel, maar meestal stellen ze niet veel voor. Er stond wel in de brochure dat wanneer er geen dolfijnen zijn, we op een andere dag opnieuw mee mogen. We zijn echter nog maar pas vertrokken in de baai van Paiha en de boot vertraagt al .... We zien tientallen 'bottlenose dolphins' die vrolijk meezwemmen met de boot. Af en toe springen ze de lucht in tot groot jolijt van de toeschouwers. Deze dolfijnsoort wordt in het Nederlands een tuimelaar genoemd. Het is een robuuste maar gestroomlijnde, grijze dolfijn, met een duidelijke snuit en heeft een sigaarvormig lichaam met een slank staartstuk, spitse flippers, grijze bovendelen en een witte buik. Wereldwijd is het een veel voorkomende dolfijnensoort.

Het water is helder en prachtig blauwgroen van kleur. We varen ondertussen rustig verder in de Bay of Islands langsheen prachtige groene eilandjes en steile rotsen. Er zouden maar liefst 144 eilandjes zijn, dus vele jachten gooien hier hun anker uit om rustig te dobberen en wat te genieten van de luxe van een onbewoond eiland. Op zo'n momenten ben ik jaloers op mensen die een zeiljacht hebben (Rudi wacht dus niet te lang om op pensioen te gaan zodat ik eens mee kan varen). Na een tijdje komen we bij Piercy Island waar we een natuurlijk gevormde poort zien in de rotsen - ook wel Hole in the rock genoemd.  Iedereen houdt de adem in wanneer de schipper probeert door het gat varen ... Eerst navigeert hij langzaam tot voor de rots en dan volle gas. Blijkbaar was dit de eerste keer sinds weken want de vorige dagen was de zee te woest om het nog maar te proberen - we hebben dus geluk. Het zonnetje brandt op onze huid maar gelukkig is er veel wind - we hebben ons goed ingesmeerd dus kunnen we genieten op het bovendek. We houden halt in Otehei Bai, een prachtig resort in een pittoreske baai. Diegenen die willen, kunnen wat gaan zwemmen maar wij kuieren wat langs het strand en wandelen in de mooie tuin.

Na en goed uurtje gaan we opnieuw aan boord en zetten we koers naar Russell, geen eiland maar een stadje op het vasteland. Het heeft een dorpse uitstraling maar een rijke geschiedenis. Oorspronkelijk zou dit de hoofdstad van het Noordereiland worden maar uiteindelijk werd toch voor Auckland gekozen. Er heerst een gezellige drukte en we zetten ons op een terrasje aan de met pohutukawabomen omzoomde promenade, om een hapje te eten. Na de lunch wandelen we naar de Anglican Christ Church, welk het oudste kerkje van Nieuw-Zeeland zou moeten zijn. Ze dateert uit 1845 en heeft de plunderingen en de daaropvolgende oorlog met de Maori's overleeft, hoewel de inslagen van musketkogels nog zichtbaar zijn. Het aangrenzende kerkhof is de afgelopen 150 jaar de laatste rustplaats geworden van vele zeelieden. Het lijkt hier wel het aards paradijs, we horen exotisch vogelgezang en er zijn prachtige villa's op de steile, groene heuvels gebouwd. De huizen zijn bijna allemaal van hout en hebben meestal een mooie 'porch'. De typische huizen zijn helemaal mijn smaak - ja ik zou daar wel willen wonen. In de tuinen zien we overal de prachtige agapanthusstruiken, met paarse en witte bloemen. We worden er helemaal stil van. Na een prachtige wandeling eten we nog een ijsje en keren dan terug met de boot naar Paihia. Deze keer gaan we wel binnen zitten want de wind is toch wat te hevig en op de boot wordt het wat frisjes. Vanavond eten we thuis in ons appartementje, kwestie van niet alle dagen 2x op restaurant te gaan en ons budget wat in't oog te houden. Niet dat het hier super duur is want een lunch of diner kost gemiddeld 18 euro. Ik voel een lichte verkoudheid opkomen en we besluiten het vanavond dus iets rustiger te houden. Marleen heeft een flesje wijn gekocht dus we gaan gewoon wat genieten.

Auckland - Paihia

Vanmorgen heb ik wel het gevoel redelijk uitgerust te zijn, ben benieuwd of dat vanmiddag ook nog zo zal zijn of we de gevreesde jetlag zullen beginnen voelen. Marleen heeft ook redelijk geslapen maar staat wel op met rugpijn. Ze merkt ook dat haar gsm niet echt goed functioneert. Ze kan wel sms ontvangen maar jammer genoeg niets sturen - gelukkig is dat bij mij niet het geval dus we zijn niet helemaal afgesneden van de buitenwereld. We ontbijten in een gezellige bar in Auckland (toast met jam) en wandelen wat rond in de stad alvorens naar Budget Rent a Car te gaan om onze wagen op te halen.  Daar krijgen we te horen dat we een extra verzekering kunnen nemen voor alles - gezien het links rijden denken we dat dat misschien toch een goede optie zal zijn. Onze wagen staat al klaar - een rode Toyota Corolla. We krijgen met moeite de bagage in de koffer maar voor de rest ziet het er een tof autoke uit. Daar gaan we... Vermits Marleen nog nooit met automatic gereden heeft, ben ik als eerste aan de beurt. Eerste uitdaging, de stad uit geraken want het is mega druk en we zitten midden in het centrum . Eerlijk gezegd ben ik blij wanneer we over de Harbour Bridge de stad uitrijden en we de autostrade op gaan. Het is zelfs beginnen regenen dus niet de beste condities om links te leren rijden. Al bij al gaat het redelijk vlot, enkel het inschatten van de breedte van de wagen is moeilijk en ik heb de neiging om te ver links te rijden. Marleen geeft dus regelmatig een gil. Na een uurtje of twee gaat het beter, gelukkig want het landschap wordt alsmaar heuvelachtiger en we moeten in totaal 213 km doen. Onze eerste stop is in een gezellig dorpje waar we aan het water iets gaan drinken. Het zonnetje is er door gekomen en het is aangenaam warm. We lunchen in de late namiddag ook aan het water in Ruakaka - de eerste fish and chips van de reis zijn een feit - althans voor mij want Marleen is iets gezonder en kiest voor een slaatje. Met ons buikje goed gevuld rijden we door naar Kawakawa waar de belangrijkste bezienswaardigheid het openbare toilet is. De Hundertwasser public toilets zijn een fantasierijke creatie van de Oostenrijkse kunstenaar Hundertwasser. Het interieur is bekleedt met tegels van allerlei formaten en kleuren en gebrandschilderd glas, waardoor een vrolijk, chaotisch effect ontstaat. Van Kawakawa rijden we onmiddellijk door naar het Averill Court Motel, dat gelegen is in Paihia. We krijgen een ruime kamer waar we 3 nachten zullen slapen. 's Avonds wandelen we op de promenade langs het water naar een Indisch restaurantje. Na het avondeten kruipen we in ons bedje.

Australië - Nieuw Zeeland

We komen aan in Australië om 7u50 plaatselijke tijd. Ons bioritme wordt zwaar op de proef gesteld. Hier moeten we weer 4u wachten. Alles is hier peperduur dus van shoppen is geen sprake. We gaan dan maar iets  drinken. Tien min later dan gepland, mogen we het vliegtuig in maar jammer genoeg staan we nog een tijdje stil ... Nog niet alle koffers zijn aan boord en we vertrekken bijna 40 min later dan het oorspronkelijke vertrekuur. Reistijd naar Auckland is 3u40min. De innerlijke mens wordt weer verwend. We krijgen een curryschotel met rijst dit keer en mango ijs als dessert. De tijd gaat maar langzaam voorbij en we zijn beiden heel erg moe. We vliegen weer verder in de tijd dus wanneer we in Auckland aankomen is het 17u45. We zoeken onmiddellijk ons shuttle busje naar het hotel. De temperatuur valt alvast mee - het is een aangename 20 graden. Ons hotel ligt in het centrum van Auckland, zo'n 20 km van de luchthaven. Bij aankomst, krijgen we de vouchers van onze andere hotels. Die zullen we morgen wel bekijken. We willen graag zo snel mogelijk naar boven om te slapen, slapen, slapen, ...

Australië

Opnieuw krijgen we avondeten. Deze keer keuze uit kip en rijst of goulash met noedels. We gaan beiden voor de eerste optie en het moet gezegd, het was weer heel lekker. Diegenen die beweren dat vliegtuigkost niet lekker is, moeten eens met Qantas vliegen. De vermoeidheid begint te komen, Marleen heeft verschrikkelijke hoofdpijn die maar niet over wil gaan dus na het eten gaat ze om een medicijn vragen. Wanneer ze met haar pillen en glas water naar onze stoel komt, besluit er iemand zonder te kijken op te staan - gevolg, de helft van haar glas komt op haar T-shirt terecht waardoor ze de eerste uren niet echt comfortabel zit. Terwijl Marleen wat probeert te slapen, besluit ik nog maar een filmpje te kijken - zo gaat de tijd toch een beetje vooruit. We komen echter in een onweer terecht en krijgen een prachtig lichtspel ... 

Na 6u vlucht krijgen we opnieuw ontbijt, ook deze keer keuze tussen Aziatisch (rapencake met kip) en Europees (kaas omeletje met bacon, aardappel en tomaat). Ik ga voor keuze 1, Marleen voor keuze 2. Lekker! Er is ook weer yoghurt, vers fruit en een heerlijke bleuberry muffin.