Daskalio

Ondanks dat er geen wake up call gevraagd werd, gaat de telefoon om 7u. Veel te vroeg, dus draai ik me nog eens om. Om kwart voor 8 word ik nogmaals gewekt :-( Ik besluit dan maar om op te staan. Deze morgen is er geen wolkje te bespeuren, straalblauwe hemel! Vandaag varen we naar het eilandje Daskalio om te genieten van de rustige omgeving, de zee en een lekkere BBQ met Griekse wijn. Op dit piepkleine eilandje wonen geen mensen en dagjestoeristen komen er vooral om te zwemmen. Voor de Grieken is het een soort pelgrimsoord waar ze naartoe komen om het kleine kerkje Zoodochou Pigi, dat al van 1688 dateert en hoog boven op de top van de berg staat, te bezoeken. Er zou ooit een geheime school op gevestigd zijn waar priesters de Griekse taal en geschiedenis bijbrachten aan de kinderen. Het bootje meert aan bij een prachtig klein kiezelstrandje, in een indrukwekkende baai - zo eentje uit de boekskes. We kunnen niet wachten om aan land te gaan waardoor we allemaal halsoverkop onze schoenen uitrekken en door het heldere water lopen. Even later legt de kapitein er een soort loopbrugje, bestaande uit twee planken maar iedereen zit al op het strand. Grappig! Met z'n allen wandelen we naar boven en dat is best een serieuze klim. Er zijn werkmannen aan het schilderen en ze hebben net de oude poort verwijderd en een nieuwe gestoken die ze in de gebruikelijke blauwe kleur aan het verven zijn. Opgepast dus voor onze kleren. Frans heeft de sleutel van het kerkje en opent deze voor ons. Binnen is het piepklein en zien we op wanden en plafond verschillende fresco's van heiligen en taferelen uit de bijbel. Er is een kleine nis met bel en van hier kijk je uit over het blauwe water.

Wanneer we beneden komen gaan de meesten onder ons het water in. De fijne kiezeltjes doen pijn aan de voeten maar eens in het water is het zalig genieten. Kleine visjes zwemmen langs je heen en het water is zo helder dat je je eigen voeten kan zien. Af en toe krijgen we iets te drinken en een hapje. "για μας" (Jamas), roept iedereen in koor. T'is zo eens iets anders ... aperitieven in het water.

Ondertussen bereiden de mannen de BBQ aan boord. Lekkere souvlaki, vergezeld van Griekse salade en brood. Na het zwemmen smaakt dit heerlijk. Als dessert krijgen we een lekkere watermeloen. De werkmannen zijn ondertussen ook naar beneden gekomen en hebben het oude kerkdeurtje gewoon in het zand neergezet ... idyllisch plaatje!

Rond half 3 varen we terug naar het hotel. De ouzo en wijn heeft rijkelijk gevloeid dus iedereen is in een uitgelaten stemming, enkelen beginnen zelfs de sirtaki te dansen.

We arriveren rond 3u in Tolo waar we ons even opfrissen en daarna trekken we het stadje in op zoek naar de kerk. We passeren opnieuw het ijssalon van eergisteren en kunnen het niet laten ... het ijs is hier buitengewoon lekker, vol van smaak en zeer romig, de naam roomijs dus meer dan waardig! Na al dat krachtvoer, starten we de klim naar de kerk. Veel Griekse gewoontes en tradities vinden hun wortels in de Christelijke Grieks Orthodoxe religie. De kerk speelt een belangrijke rol in het dagelijkse leven van de Grieken en religie en traditie zijn nauw met elkaar verbonden. Het kerkje staat dan ook midden in het dorp. Jammer genoeg is het gesloten maar we gaan zondag zeker een kijkje nemen wanneer er een dienst bezig is. We slenteren verder via de smalle straatjes en al gauw zijn we de weg kwijt. François ziet het niet meer zitten al dat geklim dus besluiten we af te dalen in de richting van de zee. Jammer genoeg komt de steile afdaling niet daar uit maar wel aan de oprit van een huis. We moeten dus terug ... met heel veel gekreun tot gevolg. Ja hellingen daar kennen ze hier wel iets van. Ook ons hotel is gelegen op een berg en kan je enkel bereiken via een steile klim. Dagelijkse fitness is dat dus! Wanneer we uiteindelijk beneden komen, is het tijd om even te gaan zitten en weer een heerlijk sinaasappelsapje te drinken. Zelfs papa laat het bier en de retsina voor wat het is en gaat voor gezond. De baai ligt vol met kleine zeilbootjes. Op het strand zelf is het redelijk rustig, met uitzondering van enkele beach babes en een Griekse macho die met zijn kinderen speelt. Avondeten is opnieuw buiten vandaag. Wanneer we aan het hotel arriveren, ruiken we al de BBQ. We krijgen er spontaan honger van. Snel opfrissen dus en opnieuw naar beneden. Na het eten wordt er muziek gespeeld en starten twee Grieken met het dansen van de sirtaki. Ik voel de bui al hangen en verdwijn in alle stilte. Als er iets is waar ik een hekel aan heb, zijn het de obligate dansjes van de toeristen. Ik geef dan toch de voorkeur aan lekker ontspannen met een goed boek op de kamer. Word ik oud?

 

Posted with Blogsy

Hydra en Spetses

Vandaag worden we al om half 7 gewekt en om 7u zit iedereen aan het ontbijt. Het is nog niet helemaal licht en er hangt een mooie rode gloed boven het water en de eilandjes. Zo vroeg en al lekker van temperatuur. Buiten eten, daar geniet ik telkens zo van … In België hebben we niet zo vaak de kans om zorgeloos in de buitenlucht te ontbijten – vaak te koud of te veel wind. Hier is het dus echt genieten. De dag kan niet beter beginnen, het zonnetje komt al piepen door de wolken.

Om 8u wandelen we gezamenlijk naar de kleine haven van Tolo om in te schepen voor een zonovergoten dagje naar de eilanden Hydra en Spetses. De boottocht duurt drie uur dus iedereen zoekt een leuk plekje uit. Wanneer we in Hydra arriveren, is het er al gezellig druk. Het is dan ook een echte trekpleister voor toeristen die slechts enkele uren op het eiland verblijven om dan massaal terug de boot te nemen naar het vasteland. Het eiland heeft de vorm van een hoefijzer en de baai bij de hoofdstad lijkt wel een reusachtig theater met de haven als scene en de huizen als tribunes. De vissers- en jachthaven van Hydra is een van de mooiste van Griekenland. Er zijn geen wegen en dus ook geen motorvoertuigen. Het binnenland is alleen te voet of met een ezeltje bereikbaar.

Venetiaanse huizen liggen tegen de heuvel. Het heeft nauwe straten en gedeeltelijk met marmer versierde huizen. We verlaten weer de groep en gaan eerst naar het kleine kerkje dat op z'n Grieks helemaal versierd is met allerlei ornamenten - mooi in z'n kitscherigheid. Daarna trekken we door de smalle straatjes op zoek naar het échte Griekenland en we blijven niet op onze honger zitten. Iedereen begroet ons even vriendelijk. De openheid, de gastvrijheid en warmte van de Griekse bevolking heeft mijn hart gestolen. Ver weg van Frans en onze medereizigers, dwalen we in alle rust door de mooie steegjes. De luiken en deuren van de friswitte huisjes staan strak in de blauwe, rode en groene verf. Hier en daar overspannen druivenranken de smalle straatjes. Bougainville licht op onder de zonnestralen. We passeren een typisch Griekse taverna waar we een plaatsje zoeken in de schaduw onder de bomen. Buiten een enkele Griek zit er niemand maar wanneer de groep toevallig langs het straatje passeert, strijken ze ook neer op deze magische plek. Gelukkig hebben wij net besteld en in no time komt het eten op tafel: sardines, octopus en zwaardvis vergezeld van een lekkere tzaziki en vers brood. Heerlijk die echte zuivere smaken van de zee, de voortreffelijke olijfolie en de oregano. Na de lunch kuieren we nog wat langs het water waar talrijke vissersbootjes voor anker liggen. Rond kwart na 2 schepen we terug in en varen we naar het eiland Spetses. Ook hier geen auto's maar wel veel scootertjes die je rakelings voorbij rijden. Overal kan je een heuse koets nemen om het eiland te verkennen maar wij doen het te voet. Spetses is een groen en klein eiland en dé vakantiebestemming van de Atheense burgerij die hier mooie vakantievilla’s heeft. De 200 jaar oude herenhuizen hebben kleine binnenplaatsen die versierd zijn met kiezelmozaïeken. Verder is het niet echt een eiland waar we verliefd op worden. Net zoals op andere plaatsen in Griekenland zie je overal katten. Wie kent er niet de mooie Griekse plaatjes en foto's van spinnende katten op de visnetten of tegen de witgekalkte geveltjes? Elke toerist neemt er foto’s van - ze zijn dan ook zo schattig!

We belanden in een klein winkelstraatje waar we overal de kleine, blauwe, marmeren glazen oogjes zien. In Griekenland zijn veel mensen erg bijgelovig. Sommige Grieken, vooral de mensen in de dorpen, geloven dat iemand "het boze oog" kan opvangen. Om dit te vermijden, dragen degenen die hierin geloven dit soort amulet. Blauw is volgens hen de kleur die het boze oog op afstand kan houden. Rond kwart voor 6 vertrekt de boot opnieuw richting Tolo. Op het bovendek schijnt het zonnetje nog volop en is er een zacht windje. Het duurt dan ook niet lang of ik ben in dromenland ... dat is pas congé! 's Avonds wordt het buffet opnieuw binnen opgesteld maar het is veel te warm om binnen te zitten dus nemen we plaats op het terras. Zoals steeds is het eten voortreffelijk. Elke avond is er voldoende afwisseling en voor ieder wat wils. We genieten nog wat na op ons terras alvorens het licht te doven.

 

Posted with Blogsy

Mycene

Zalig geslapen en ook het wakker worden met het zonnetje dat binnen schijnt is een geweldig gevoel. Nu pas zien we hoe pittoresk ons hotel gelegen is. Vanaf ons terras hebben we een schitterend uitzicht op de baai en de eilandjes voor Tolo. Het is niet megagroot maar ook niet klein te noemen want er zijn 58 kamers.

We ontbijten op het terras aan een tafeltje in de schaduw want de zon brandt. Een voor Griekenland uitstekend en uitgebreid ontbijt met yoghurt en honing, omelet, lekker brood. Uitzicht op zee, heerlijk ... we zijn tevreden mensen. Het begint dus allemaal veelbelovend ...maar we mogen niet vergeten, het is een verlof met de Stiphoutjes :-) Wat gebeurt er dus na het ontbijt? Inderdaad de hemelsluizen worden geopend en het begint te gieten! Alle Grieken lopen hier rond met een smile tot achter hun oren want het heeft al sinds mei niet meer geregend. Wij daarentegen .... Onze gids maakt van de gelegenheid gebruik om ons nog wat te ambeteren met de Griekse mythologie. Hij vertelt, vertelt, vertelt, begint te zagen, zagen, zagen .... Enfin na een goed half uur gaan we toch naar de bus en rijden we naar Mycene. De gids vraagt me of mijn fototoestel goed is. Tja ik kan het niet laten en antwoord "het trekt op niks". Hij begint zelf te lachen en zegt "ja dat was een onnozele vraag". Onderweg stoppen we eerst aan een toeristische winkel met allerhande vazen, schaaltjes, beelden ... jullie kennen dat wel, de obligate stop bij iedere busreis. Daarna is het al tijd voor de lunch ook al hebben we nog niets gezien van de Peloponnesos. Lekkere souvlaki in het zonnetje want ondertussen is de lucht weer blauw. Na de lunch rijden we door naar de belangrijke archeologische site van Mycene. We stoppen eerst bij de Schatkamer van Atreus, een enorm koepelgraf. Het ziet er uit als een grote bijenkorf met drieëndertig lagen perfecte steencirkels opeen, versmallend tot een sluitsteen. Hoe de Myceners in hemelsnaam deze constructie van zo'n 13 meter hoog gemaakt hebben, is ons een raadsel. De akoestiek heeft iets spookachtigs. Ondertussen is het weer opnieuw beginnen regenen dus trekken we verder naar het museum waar we wederom bestookt worden met verhalen. We kunnen niet zeggen dat de gids de materie niet kent maar trôp is trôp! Wanneer we merken dat de lucht opnieuw blauw wordt, muizen we er onderuit en beginnen met ons drietjes aan de klim naar de burcht van Mycene. We passeren eerst de leeuwenpoort welke dateert uit de 13e eeuw v.Chr.! We zien twee opgerichte leeuwinnen, die tegenover elkaar staan, met hun voorpoten steunend op een soort altaar, waarboven een "Minoïsche" zuil prijkt. De leeuwen zijn in een duister verleden hun koppen kwijtgeraakt.

Eens door de poort zien we de ruïnes die werkelijk getuigen van een grote architecturale schoonheid. Net omdat er zo weinig overblijft van wat zich ooit tussen hun muren afspeelde, geven ruïnes alle ruimte aan onze eigen fantasie. Vandaar misschien de mysterieuze aantrekkingskracht. Op deze plaats word je melancholisch: iets van het verleden is blijven hangen, doch je wordt geconfronteerd met het vergankelijke, zelfs van grote koninkrijken. We bestijgen verder de koninklijke weg richting paleis. Op het hoogste punt van de acropolis rusten we even uit. Het weidse landschap is bijzonder mooi. Dit is een plek om uren te zitten en weg te dromen in de geschiedenis. Maar daar is echter geen tijd voor want we zien het opnieuw donkerder worden. Terug naar beneden dus waar we ter hoogte van de leeuwenpoort de rest van de groep terug tegenkomen. Ze zijn zo lang in het museum blijven hangen dat ze nu naar boven moeten in de gietende regen. Want ja hoor, de hemelsluizen gaan opnieuw open en het water valt met bakken uit de lucht ... T'is toch niet te geloven! Vermits wij dus altijd voorbereid zijn op slecht weer, hebben we alle 3 een paraplu bij, in tegenstelling tot de rest van de groep. Wanneer wij terug aan de bus komen is het opnieuw droog en genieten we nog even van een glas versgeperst appelsiensap. Wat zijn de appelsienen hier toch lekker zoet. De rest komt ons vervoegen - het zijn net waterkiekens! Wanneer we in het hotel aankomen is het opnieuw prachtig weer en trekken we het stadje Tolo even in. Het is een toeristische plaats waar vooral Grieken op vakantie komen. Het heeft een erg mooi lang zandstrand en een ietwat onorthodox gebouwde dorpskern waar het vooral ’s avonds erg gezellig is. Sommigen hebben het helaas in hun hoofd gehaald om hier gebouwen neer te zetten die meer verdiepingen hebben dan is toegestaan, anderen hebben weer tot vlak aan het water gebouwd waardoor het strand bij het dorp erg smal is geworden. We drinken iets aan het strand en wandelen daarna nog even naar het kleine haventje. Bootjes liggen rustig te dobberen in het water, vissers zitten naar hun hengel te gluren, verwaarloosde honden hangen wat rond tussen de visnetten in de hoop iets eetbaars te vinden.

's Avonds wordt jammer genoeg het buffet binnen gezet omdat er te veel wind is. Na het eten besluiten we dan maar het stadje terug in te trekken om nog iets te drinken op een terrasje. Zalig toch wanneer er geen muggen zijn en de temperatuur nog ver boven de 20 graden ligt ... de mojito smaakt heerlijk en we genieten van het mensjes kijken.

 

 

Posted with Blogsy

Brussel - Athene - Tolo

Om kwart over 11 staat de taxi voor de deur. Next stop het huis van mijn ouders. Wanneer we daar arriveren gaat de deur open en komt papa al buiten, hij heeft me echter nog niet gezien. Wanneer ook mama hem vervoegd, zie ik ze schrikken, een beetje ongeloof in hun ogen. Oh zegt mama dat is super leuk dat jij ons mee gaat uitzwaaien. Brengt de chauffeur jou dan nadien terug naar huis? Ze heeft nog niet door dat ik ook écht mee op vakantie ga. Ik zou kunnen zeggen naïviteit runs in the family, maar gelukkig is papa wel helemaal mee. Wanneer ik haar uitleg dat ze weldegelijk met mij opgescheept zit, wordt ze nog blijer. Ze vinden het beiden gelukkig een leuke verrassing. Echt getwijfeld heb ik daar niet aan maar je weet maar nooit dat ze een romantische tête à tête vakantie voor ogen hadden! Bij aankomst in de luchthaven maken we kennis met de gids Frans en onze medereizigers. Het is een goede mix qua leeftijden maar de Frans is toch al ver in de 70 denk ik. Het afroepen van de namen gaat moeizaam - ja het tempo zal niet hoog liggen denk ik.

Vliegen … daar waar ik vroeger niet echt stilstond bij eventuele gevaren is dat vandaag toch even anders. Met gemengde gevoelens stap ik in de reuze vogel die me naar zonnigere oorden moet brengen, mijn “airplane survival kit” onder de arm: oordopjes tegen vervelende geluidjes en krijsende kinderen - al zal dat laatste misschien wel meevallen, aangezien de kleintjes vandaag hun eerste schooldag hebben, leesvoer en muziek om de tijd te doden, kauwgom tegen dichtklappende oren en niet te vergeten een heerlijke zachte sjaal tegen de tocht. Klaar dus om de 3u durende vlucht te overbruggen. Jetairfly is niet echt heel georganiseerd ... vreemd genoeg zit iedereen verspreid op het vliegtuig, koppels werden uit elkaar getrokken. Tot twee maal toe verplaats ik mezelf zodat anderen samen kunnen zitten.

Bij aankomst in Athene is het 29°C en dus aangenaam warm. De bus brengt ons naar Tolo en alhoewel het ondertussen pikkedonker is, stoppen we nog even aan het kanaal van Korinthe. Heel indrukwekkend hoe de rotswanden aan beide zijden van het kanaal stijl omhoog lopen. Al in de oudheid was men zich bewust van het economische belang van een snelle doortocht tussen de Korintische en de Saronische zee, maar het kwam pas tot een echte poging een kanaal te graven onder de Romeinse keizer Νero. In 68 na Chr. liet hij duizenden slaven aan beide zijden van de landengte graven. Toen Nero in datzelfde jaar zelfmoord pleegde kwam daaraan direct een einde. Pas in de negentiende eeuw werd het plan verwezenlijkt, toen Franse ingenieurs het werk afmaakten.

Ons 4* hotel John & George is gelegen op een helling boven de oude stad, vlakbij het strand. De omgeving zullen we echter morgen moeten bekijken want ondertussen is het 22u plaatselijke tijd. Hier in Griekenland is het een uurtje later dan in België. De temperatuur is nog steeds zalig, 23°C - I love it!We krijgen nog een uitgebreid Grieks buffet buiten op het terras en dan zit ons eerste dagje er al op. Moe maar voldaan kruipen we onder de wol.

Posted with Blogsy

Vooravond van een reisje naar Griekenland

De spanning is nu echt wel te snijden. Ik hou wel van verrassingen maar hopelijk denken mijn ouders hier hetzelfde over want deze wordt er eentje van formaat! Al maanden probeer ik me niet te verspreken maar dat is – gesteld de goede band die ik heb met mijn ouders en de frequentie waarop we elkaar zien – niet echt gemakkelijk te noemen. Tot op vandaag heb ik me in stilte moeten voorbereiden op mijn reis naar het Griekse vasteland want bijna niemand was op de hoogte. Ma en pa boekten deze reis in het voorjaar en enkele dagen later lag ook mijn boeking vast maar besloot ik hen dit niet te zeggen. Een spontane, onverwachte familievakantie dus! Ik heb hen net nog een hele fijne reis gewenst ☺ ze verwachten dus niet mij morgen in de taxi naar de luchthaven te zien … eigenlijk best wel spannend!

Volgens de weerberichten gaat het de komende week op het grootste schiereiland van Griekenland, de Peloponnesos, prachtig weer zijn. Na al die regen van de laatste weken, kijk ik er enorm naar uit om de warmte van het zonnetje op mijn gezicht te voelen. Laat maar komen dus!

 

Posted with Blogsy

Zeilen op het Grevelingenmeer

« Water is the driving force in nature »

Ik heb geen zeebenen en een waterrat ben ik al evenmin. Dat zullen al mijn vrienden beamen maar toch vind ik het leuk om af en toe een bootje op te stappen en te genieten van de rust op het water. Zo ook het weekend van moederdag. Met Diane en Rudi gaan zeilen op het Grevelingenmeer lijkt me een fijn plan na al die stressy momenten van de laatste weken. De weersvoorspellingen zijn niet echt geweldig maar ik wil het er toch op wagen. Bij aankomst in de jachthaven van Bruinisse breekt er toch een waterig zonnetje door het wolkendek maar zeilen gaat jammer genoeg niet omdat de wind niet juist zit. Dan maar het meer op met de motor. Al vaak hadden Diane en Rudi me gezegd dat er een bruinvis in het Grevelingenmeer zit. Gelukkig hadden ze daar ook beelden van want anders had ik dat misschien nooit geloofd - een dolfijntje dat associeer je toch meer met tropische bestemmingen, niet? Plots wordt Diane blij als een klein kind en wijst ze naar de zijkant van de boot. Daar is hij - de Grevelingse bruinvis Henkie, want zo wordt hij genoemd. Hij zwemt lekker met ons mee. Poseren voor de foto is niet zo evident want hij komt slechts enkele seconden boven om dan weer vrolijk onder het wateroppervlak te verdwijnen.

Aanvankelijk wil Diane aanmeren bij het eilandje van de wilde paarden maar omdat Henkie er is, moet Rudi doorvaren. Wanneer we het haventje van Ossenhoek bereikt hebben, zwemt Henkie nog steeds vrolijk rond onze boot maar dan kiest hij toch voor het ruime sop en verdwijnt van waar hij gekomen is. Even een kleine teleurstelling maar onze idyllische ligging in dit piepkleine haventje maakt veel goed. Na het eten maken we nog even een prachtige wandeling terwijl de zon langzaam onder gaat. Rond 10 u kruipen we onder de wol. De wind is flink toegenomen in kracht en de boot wiegt zacht heen en weer … ik slaap als een roosje. ’s Morgens regent het een beetje maar na het ontbijt komt de zon weer piepen. Tijd voor een flinke wandeling want Nino moet wat energie kwijt. Het eilandje is klein maar toch slaag ik er in mijn oriëntatie kwijt te geraken. Het heeft veel onverwachte hoekjes. Gelukkig weten Diane en Rudi de Solveig wel terug te vinden. We genieten van de rust, lezen wat, slapen wat en verorberen een lekker taartje. Voor ik het weet is de dag weer bijna om. Na het avondeten zien we overal lichtjes op het eiland, mensen zitten te picknicken rond een kampvuurtje en er is heel wat bedrijvigheid. Er liggen hier dan ook best wel wat zeiljachten. We zien geen Ipods, Ipads en smartphones, kindjes zoeken liever elkaars gezelschap op om samen spelletjes te spelen. Hier wordt nog écht geprofiteerd van die gezonde buitenlucht.

De volgende ochtend weer een lekker ontbijtje met een vers gemaakte omelette door Rudi. Daarna is het tijd om te vertrekken. Het zeil wordt gezet, de motor gaat uit en dan is er niets dan stilte en het zachte geklots van het water tegen de zijkant van de boot .... zalig! Het weer is prima dus zwemvestje aan en naar buiten. Trek het koortje maar goed aan zegt Rudi zodat de vest goed strak zit. Ik zie maar één koortje ... dus trek even maar gelukkig niet hard genoeg want dat blijkt het koortje te zijn om de zwemvest op te blazen ... bijna een ballonnetje aan boord :-) Het is een super gevoel, de wind door de haren, de zilte zeelucht en Nino die door het dolle heen is - hij houdt duidelijk ook van zeilen. Bijna in de haven van Bruinisse eten we nog een laatste stukje taart en varen dan binnen. Net op tijd want de hemelsluizen gaan open en de regen valt met bakken uit de lucht. Tijd dus om naar huis te gaan. Ik heb er ongelofelijk van genoten en heb het gevoel dat ik terug de wereld aankan.

Posted with Blogsy

Bohémien marktje in het Mauerpark

Onze laatste dag in Berlijn en opnieuw stralende zon zegt Greta wanneer ze de gordijnen opent. Heel optimistisch kies ik dus voor teenslippers en een rokje. Wanneer we even later aan de ontbijttafel zitten en ik even naar buiten kijk, zie ik echter enkel bewolking. Waar is dat mooie weer gebleven? Tja dan maar terug naar boven om van outfit te veranderen. We zetten onze koffers in een afgesloten ruimte en nemen vervolgens de U Bahn naar het Mauerpark. Volgens een 'local' zou de vlooienmarkt daar, die elke zondag geopend is, heel erg aan te bevelen zijn.

Bij aankomst blijkt het geen kleine markt maar een reuze markt met wel duizenden kraampjes. Er hangt een bohémien sfeertje en we zien punkers, hipsters, chic geklede mensen, Berlijners, toeristen. Ja hier draait het vooral om individualiteit. Berlijn is een stad waar iedereen zichzelf kan zijn. We spreken een uur en een plaats af zodat ieder op z'n eigen tempo de markt kan verkennen. Eerst even een toiletstop en deze is echt wel heel speciaal. De toiletten bevinden zich in een soort woonwagen en het is op z'n zachts gezegd een hele belevenis. In één van de kotjes staat er namelijk geen toilet maar wel een wasmachine en die begint plots te zwieren. Heel de wagon siddert en beeft, het is net of we zitten in een kermisattractie. Het is ondertussen prachtig weer geworden en we slenteren tussen de tentjes waar marktkramers zowel tweedehandsspullen als nieuwe dingen verkopen. Ook jonge designers verkopen er hun eerste ontwerpen en er zitten echt wel hele toffe dingen tussen. Uiteraard zijn er ook tientallen eetkraampjes en aanvankelijk is het moeilijk kiezen ... waar hebben we nu zin in? Plots zien we een kraam met allerhande strudels. Moeilijke keuze maar uiteindelijk gaan de meesten voor de Zwetschgestrudel - de pruimenstrudel dus. Enkel Thomas neemt appel en papa gaat voor iets hartigs met rundsgehakt. Er is naast het kraampje een soort strandbarretje nagemaakt met echt zand en ligstoeltjes. Super gezellig - It is all in the details! Het zijn deze kleine details die een bepaalde plek vaak zo speciaal maken. We wanen ons ergens op een tropische bestemming. Met lichte tegenzin verlaten we deze magische plek richting Alexanderplatz. Dit plein werd vernoemd naar de tsaar Alexander I. Sinds de val van de muur heeft het plein een grote gedaantewisseling ondergaan. Vroeger was het hier armoe troef maar het ooit sobere DDR warenhuis is nu vervangen door het Galaria Kaufhof en kan zich meten met de meest luxe warenhuizen. Hier bevindt zich ook de grootste mediamarkt in Europa. Iedereen die in Berlijn geweest is, moet dit plein gezien hebben staat er in de reisgids, maar toeval wil nu dat er net een soort kermis met optredens plaatsvindt. Overal kraampjes en veel lawaai. Dan maar even door het Hauptbahnhof naar de Fernsehturm, het belangrijkste herkenningspunt van Berlijn dat we heel vaak gezien hebben deze laatste dagen maar nog nooit van dichtbij. Deze 365 meter hoge toren is het hoogste bouwwerk in Duitsland. Alvorens we naar de luchthaven vertrekken, eten we nog een echte Duitse worst bij één van de grappige worstenverkopers die in Berlijn centrum rondlopen.

We nemen de S Bahn naar Schönefeld want onze familie uitstap zit er jammer genoeg op. Het is nog zo'n drie kwartier rijden dus net genoeg om nog een dutje te doen. Op de luchthaven gaan we voor die andere favoriete bezigheid, eten, alweer! Dat wordt echt afkikken wanneer we terug thuis zijn

 

 

Posted with Blogsy