Lannavaara - Mangigarden rendierenfarm

Zoals men wel eens zegt ‘Ochtenstond heeft goud in de mond’, zo voelt het ook voor ons. Om half 6, wanneer ik voor het eerst mijn ogen open, is de zon al lang opgekomen. Hoe anders dan thuis, waar de rolluiken elk streep licht tegenhouden. Toch went het snel, vanuit ons bed dat betoverende winterwonder landschap te aanschouwen. We hebben vandaag een vrije voormiddag en het plan was om dus ietsje langer te blijven liggen onder onze warme dons maar bij het zien van dit mooie landschap, zijn we toch te enthousiast om te blijven liggen. Het heeft best wel wat bijgesneeuwd vannacht maar nu schijnt het zonnetje alweer. Aan het ontbijt beslissen we naar Lannavaara, op ongeveer 1 km van de lodge te gaan. We trekken er op uit met de kicksleds, een ijsstep waarbij de wielen vervangen zijn door glijders. Hiermee kunnen we ons soepel voortbewegen in de dikke laag sneeuw en ijs. Al snel merken we dat het toch redelijk vermoeiend is, vooral bergop. Die stukjes doen we gewoon te voet.

Enkele huisjes en een kerkje vormen samen het dorp. De typische gekleurde huisjes maken het heel pittoresk. Het is niet groot en het lijkt hier wel verlaten.  Het is zo afgelegen en we zijn omringt door een prachtige natuur. Het landschap is de gedroomde plek om het verleden te vergeten en in het moment te leven. Het is stil rondom mij en stil in mijn hoofd. Ja, ik kom helemaal los van de drukte in mijn hoofd en concentreer me op mijn ademhaling. In de lodge hebben we niet de gelegenheid om met locals te spreken maar tijdens onze wandeling merken we dat de inwoners van Lannavaara super vriendelijk zijn. We slaan een praatje met een dame die hier al heel haar leven woont. Haar kinderen zijn uitgezworven naar de grote stad Kiruna.

De kleine protestantse herdenkingskerk van Prinses Eugenia steekt met haar gele gevel en blauwe ramen mooi af tegen het witte landschap. De eigenlijke gebedsruimte is sober met gebedsbanken, een doopvont en een orgeltje. Handlar’n is de enige winkel in het dorp die ook dienst doet als apotheek. 

‘s Middags lunchen we in de lodge, pastasalade met gerookte zalm en dille en een heerlijke broccoli soep, al smaakt die volgens ons naar prei.

Wie Lapland zegt, zegt rendieren. In Lapland zijn meer rendieren dan mensen. De dieren bezitten hier een bijzondere status. Ze zijn half wild, half gedomesticeerd en dragen zonder uitzondering een oormerk. Van de dieren gaat weinig verloren: ze worden gekweekt, gegeten en ook hun huid is gegeerd. Rendiervlees staat bekend als een van de gezondste vleessoorten ter wereld, omdat de dieren zich vooral voeden met mossen en droge grassen.

Rondom de Aurora Mountain Lodge is de Lapland tundra van de Sami, de inheemse bewoners van Lapland die leven voor en dankzij hun rendieren. Ze leefden vroeger diep in de bossen in hutten maar vandaag zijn de meesten gedomesticeerd. We maken kennis met Gustav, een Sami van 22 jaar met veel gevoel voor humor. We mogen hem alles vragen maar onze chauffeur zei ons nooit te vragen hoeveel rendieren een familie heeft. Dat is net alsof je vraagt hoeveel geld er op iemand zijn bankrekening staat. Gustav heeft er blijkbaar niet veel moeite mee want hij zegt ons quasi onmiddellijk dat hij 10 rendieren heeft. We mogen de dieren mee gaan voederen en ieder van ons krijgt een beetje  rendiermos.

De dieren kijken ons met hun donkere ogen met gezonde argwaan minutenlang aan.  Het lijkt wel of ze zijn gefixeerd op nakend gevaar. Ik zak door mijn knieën en zoek toenadering tot één van de beestjes. Hij laat zich gewillig strelen maar ik schrik toch wel even wanneer hij met zijn volle gewicht tegen me aan wil leunen. ‘He is in love’, zegt Gustav al lachend. Blijkbaar moet je rendieren niet over het hoofd strelen want dat windt hen seksueel op. Dat weten we dan ook weer. 

Wanneer Gustav de vragen beantwoordt, wandel ik al even verder en kom ik oog in oog te staan met het enige witte rendier in de weide. Een magisch moment, ik ben op slag verliefd. 

Het kinderliedje over ‘Rudolph the Red-Nosed Reindeer’ speelt door mijn hoofd:

Rudolph the Red-Nosed Reindeer
Had a very shiny nose
And if you ever saw it
You would even say it glows

Na het voederen kruipen we even in de lavvu, de vroegere thuis van de Sami. Afwachtend nemen we plaats op de rendiervellen. Er staat één stoeltje en daar ben ik blij om want zo zitten op een rendiervel, dat kunnen mijn oude knoken niet aan. Gustav vertelt ons een beetje meer over zijn voorouders. De verhalen leven vooral verder via familieleden van eerdere generaties, die de basis van hun eigen religie, cultuur en tradities graag uitleggen. Het volk heeft een rijke geschiedenis. Om toch een beetje comfortabeler te zitten, worden we uitgenodigd in een soort blokhut voor een speciale ‘Lapse koffie’. Het blijkt koffie met een streepje joik. Dat zou ik nog lusten, ware het niet dat er nog een ander ingrediënt wordt toegevoegd, namelijk een bevroren blokje Lapse kaas. Het zou een zachte maagvuller zijn, om ons nog beter te wapenen tegen de kou buiten en gek genoeg vonden sommigen het nog lekker ook. Volgens Dee Dee heeft het veel weg van haloumi. 

De typische klederdracht van de Sami wordt in het dagelijkse leven niet veel meer gedragen maar voor feesten wordt dit nog wel gedaan.  Het kostuum bestaat uit de 4 basiskleuren: blauw voor de lucht en water, groen voor de natuur, geel voor de zon en rood voor de aarde.  Gustav leert ons een woordje Sami. ‘Mu namme lea’ betekent ‘mijn naam is’. We gaan het rijtje af en zo leren we gelijk onze groepsleden wat beter kennen. Waar we vandaan komen en wat we beroepshalve doen, mogen we gelukkig in het Engels zeggen. 

Eerst nog even een foto maken van de groep: Evi en Sven - Guillaume en Julie - Dee Dee en ik - Annick en Jan - Thomas en Charon - Karen en Bert. We nemen afscheid van Gustav en wandelen terug naar de lodge. Vanavond staat er eland steak op het menu. Ik ben zeker geen vegetariër maar donkerrood vlees eten daar heb ik het toch wat moeilijk mee. Ik heb dus het alternatief besteld, pasta à la norma. Daar ben ik super blij mee want wanneer ik later van Dee Dee een stukje eland proef, vind ik het qua smaak een beetje op lever lijken. 

Het is helder en de lucht heeft een mooie rode kleur. We besluiten dus naar onze kamer te gaan om vanavond weer eens optimaal van het uitzicht te genieten en te hopen op een streepje noorderlicht. Al die gezonde buitenlucht moet ook vannacht weer resulteren in een zalige nachtrust.

Ze bestaan echt, van die geluksmomenten waar we nog heel lang van gaan kunnen nagenieten. Het noorderlicht is er zo een. Zo indrukwekkend dat iedereen stilvalt. Een moment waarin bijna iedereen even de adem inhoudt. Om 10 uur laat iemand uit de app Noorderlicht alarm ons weten dat er zwak noorderlicht te zien is aan de lodge. Ik maak Dee Dee wakker en we installeren statief en camera. Plots verschijnt de mooie groene gloed aan de hemel. Het noorderlicht aanschouwen vanuit ons bed … zalig!

ADOPT THE PACE OF NATURE, HER SECRET IS PATIENCE

Lannavaara - Ijsvissen en huskywandeling

Meestal vind ik het vreselijk als ik wakker wordt voor de wekker afgaat. Het liefst draai ik me dan nog eens om, om die laatste minuten slaap mee te pikken. Maar vandaag niet. Vandaag kan ik niet wachten om uit mijn bed te springen. Ik voel het tot in de toppen van mijn tenen, dit wordt een mooie dag.  Niet alleen omdat we ons op de meest romantische plek ter wereld bevinden maar ook omdat ik vandaag jarig ben en wat is er nu leuker dan wakker worden in een Frozen-achtige sprookjeswereld. Tijdens de eerste nacht in De Aurora Mountain Lodge, toonde Zweeds Lapland al meteen een adembenemend schouwspel. Ook vannacht heb ik wel wat wakker gelegen maar dat was geenszins vervelend met die heldere sterrenhemel boven me. Veel tijd hebben we ’s morgens niet nodig want we moeten ons niet wassen. ‘Niet wassen?’ hoor ik jullie al denken en ja ook wij moeten daar even aan wennen maar voor een dag in de buitenlucht is het echt beter van niet zei de medewerker van de lodge ons gisteren. Het water zou de opperste huidlaag aantasten. Maar wij gaan ervan uit dat de niet zichtbare plekjes geen kwaad kunnen. Dus springen we toch maar even onder de douche en laten we gewoon het wassen van ons gezicht achterwege. Ook make-up is uit den boze want je fond de teint, oogschaduw en blush kan gewoon vastvriezen. Jullie horen het al, selfie week wordt het zeker niet want echt flatterend gaan we er na een paar dagen niet meer uitzien maar het landschap is zo mooi dat dat alles compenseert. 

Om half 6 komt de zon op en worden we in ons glazen huisje langzaam wakker. We hebben het ‘Lapland dream’ programma geboekt en kunnen eigenlijk niet wachten tot we eindelijk de deur uit kunnen. De zon ‘ontwaakt’, maar de buitentemperatuur nog niet. Die geeft min 10 graden aan. Het ontbijt is ook alweer heerlijk, lekkere vers gebakken broodjes, spek met ei en een wafeltje als dessert … meer moet dat niet zijn. 

Na het ontbijt trekken we terug de natuur in om te gaan ijsvissen. Voor de Scandinaviërs van het hoge Noorden is dit dé activiteit in het weekend en iets wat bijna iedereen af en toe wel eens doet. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er de lol niet van in zie om aan de waterkant te vertoeven en naar een dobber te staren maar het zit nu eenmaal in het programma.  We zitten met z’n allen achterop een sneeuwscooter in een slee en glijden zo naar een bevroren meer in de buurt. We begeven ons letterlijk op glad-ijs. Met een stevige handboor maken we eerst een gat in het ijs. Daarna krijgen we een ‘pilki’, een schattig vishengeltje waar we een worm aan bevestigen en laten we ons lijntje voorzichtig in het gat zakken om dan vervolgens in spanning te wachten. Veel geduld moet je hebben als je gaat ijsvissen en als er nu iets is wat ik niet heb …  Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen dat de zon die mijn gezicht opwarmt terwijl ik op een rendiervelletje zit, me een sereen gevoel geeft.  De schoonheid van ijsvissen schuilt in zijn eenvoud. Een sessie ijsvissen zou bijna als een soort meditatie kunnen worden beschouwd en ook al was ik vooraf wat sceptisch, ik vond het eigenlijk best leuk.

Een paar keer per dag is het fika-tijd in Zweden, wat vrij vertaald ‘koffie en gebak’ betekent. Voor Zweden is fika echter niet zomaar een tasje koffie of thee drinken, het is een moment van rust waar dat kopje geurende, zwarte koffie of dat tasje thee in combinatie met een lekkernij centraal staat. Het liefst in het bijzijn van vrienden of familie.  Van de kou en het buitenleven krijg je honger dus maakt Jana een vuurtje waarop ze koffie, thee en bessensap opwarmt. Het wordt vergezeld van een lekker kaneelbroodje. Ik kan wel wennen aan die fika!

’s Middags wandelen we naar de lavvu, waar we gaan lunchen. Een pluim rook ontsnapt uit de bovenkant van de tipi. Jana heeft net een vuurtje aangestoken en hierop maakt ze de echte Lapse Suovass, een schotel met rendiervlees, wortels, pastinaak, ui en aardappeltjes. Het sausje is op basis van champignons en room. Hier gaat volgens mij zelfs een vegetariër na een paar dagen vlees eten. Hoe lekker is dit! Dee Dee wil absoluut het recept maar buiten de duidelijke groenten wordt er niet veel meer op het papiertje geschreven. De kruiden zal ze er zelf moeten bijdenken en laat dat nu het echte geheim van het gerecht zijn. De rook in de tipi bedwelmt ons bijna dus we zijn blij wanneer we opnieuw frisse lucht kunnen opsnuiven. 

Een echte hondenliefhebber kan je me niet noemen, meestal loop ik met een grote boog rond de beestjes heen maar husky’s zijn hierop een uitzondering. Ze zien er zo schattig uit en zijn bijzonder zachtaardig. Vandaag maken we een huskywandeling over de besneeuwde vlaktes. We horen de honden trouwens alweer eerder dan dat we ze zien. Enthousiast en hard geblaf komt ons al van ver tegemoet. Na de uitleg van de gids is het tijd om ons huskyteam beter te leren kennen. Dat betekent: knuffelen en dat is toch wel een smeltmomentje! De meeste honden houden namelijk van menselijk contact en leunen tegen onze benen in de hoop dat we ze trakteren op gestreel en geknuffel. Met hun indringende blik kijken ze ons aan en stelen ze onmiddellijk ons hart. Dee Dee krijgt als eerste een riem rond haar middel waaraan Solo wordt vastgemaakt. Solo is echter het sterkste dier van de roedel en het eerste stuk van de wandeling is dan ook verschrikkelijk vermoeiend voor haar. Ik besluit al snel dat ik ga passen om met deze hond te wandelen maar halverwege wanneer een rustpauze wordt ingelast, mag Dee Dee de hond aan een sterke man toevertrouwen, terwijl ik mag wandelen met Wilma, een iets ouder beestje. Ik ben heel blij met haar want ze is super lief en rustig.

De Zweden worden al jaren bestempeld als één van de gelukkigste mensen ter wereld en ik begrijp het volkomen. Die oernatuur maakt ook mij gelukkig. Na de wandeling gaan we iets drinken aan de open haard alvorens opnieuw naar onze kamer te gaan om nog wat te rusten voor het avondmaal.

Om 6 uur zitten we weer als eersten in de eetzaal voor een overheerlijk diner. Kabeljauw met zwarte rijst en groentjes en als toetje een panna cota van cloudberries, het oranje besje dat hier tijdens de zomermaanden super populair is. Het ziet er alvast allemaal weer heel gastronomisch uit. 

Wanneer we aan tafel zitten, begint het te sneeuwen. Eenmaal buiten houden we even halt om de sneeuw te bestuderen. De vlokjes zijn helemaal anders dan in België en lijken net uit een Disney-film te dwarrelen. Hopelijk legt de verse sneeuw een mooi wintertapijtje op de bomen zodat we morgen wakker worden met een extraatje. Vanavond aflevering twee van de mol en dat wil ik zelfs in het paradijs niet missen. 

WHEN SNOW FALLS, NATURE LISTENS

Lannavaara - Aurora mountain lodge

Woehaaaaa! Wat hebben we er zin in! Op reis gaan is natuurlijk altijd leuk maar Lapland staat al zo lang op nummer 1. Deze week gaat dus een lang gekoesterde wens in vervulling. We vertrekken met SN vanuit Brussel om 7 uur ’s morgens richting Fins Lapland. Gelukkig hebben we gisteren in het Sheraton een kamer gereserveerd, zodat we toch iets langer in ons bedje kunnen blijven liggen. Om half 5 in de ochtend is het al best druk in de vertrekhal maar iedereen trekt naar de zon dus aan onze incheckbalie zijn we zo goed als alleen. Mondmaskers zijn enkel nog verplicht op het vliegtuig. Het zicht vanuit het vliegtuigraampje is ongekend mooi: de wereld onder ons wordt al snel wit, en wit blijft het. Van het passeren van de poolcirkel merken we natuurlijk niets, maar een beetje bijzonder vinden we het wel.  We landen in Kittilä om 10u25. In deze mini luchthaven zijn er slechts 2 transportbanden dus missen kunnen we niet. Het is even geduld hebben want uiteraard komt mijn bagage als allerlaatste van de band. Eens op Finse bodem worden we opgehaald voor onze transfer naar de lodge. Daar waar er in België onmiddellijk een file ontstaat van zodra er sneeuw ligt, zijn hier de wegen helemaal sneeuwvrij. De rit neemt ongeveer 3 uur in beslag want de Aurora Mountain Lodge heeft een prachtige ligging ver van de bewoonde wereld. Het is er ongezien afgelegen, zelfs naar laplandnormen. Tijdens het eerste gedeelte van de rit passeren we een ski-oord waar het nog druk is. Even later komen we in ‘the middle of nowhere’. De feeërieke bossen gaan hier over in ruwe hooglanden en de eerste hoge bergen aan de Noors-Zweedse grens schitteren op de achtergrond. De zon schijnt en het is zo’n -5°C dus dat valt al reuze mee. In de bus krijgen we alvast een lunch pakketje en ze hebben goed geluisterd want op mijn pakje staat ‘lactose free and no red meat. 

De Lodge wordt gerund door een Zweeds-Vlaams-Nederlands team en we worden gastvrij ontvangen door de medewerkers van de kleinschalige lodge. Het ademt huiselijkheid en de open haard in de ontvangstruimte zorgt voor een gezellige warmte. Nobody ends up here by coïncidence. De gasten zijn bijna uitsluitend Belgen, zowel Franstalig als Nederlandstalig dus wordt de uitleg in het Engels gedaan. Bij een reis naar Lapland is het allerbelangrijkste (na het zien van het noorderlicht): zorgen dat je warm blijft. De voorpret begint al bij het passen van de kleding. De grote kledingruimte lijkt wel een outdoor winkel, waar gasten alle benodigde kleding en accessoires kunnen vinden. We krijgen een dikke overall en skibroek, Daarna passen we onze winterboots en krijgen we een berenmuts. Geen ‘Haute couture’ kleding, maar we gaan wel lekker warm blijven met die temperaturen ver onder het vriespunt. 

Omdat we hier dus voornamelijk zijn om het noorderlicht of Aurora Borealis te aanschouwen, hebben we gekozen voor een Aurora Mountain Suite, de suite van het hotel maar beter te beschrijven als een glazen kubus. Wel eentje met driedubbel glas gelukkig. Het biedt een zeer indrukwekkend venster op één van ’s werelds meest betoverende landschappen. Groot is het niet maar vanuit onze kamer hebben we een mooi zicht op de Nunasvaara, een heilige Sami berg. De setting is echt onbetaalbaar: dit is de ultieme locatie voor liefhebbers van rust, natuur, authenticiteit en desolate landschappen.

Ik moet het jullie niet vertellen dat het stresserende tijden waren met die f**king corona maar ook al hou ik helemaal niet van de winter, toch word ik instant kalm van die prachtige natuur rondom mij, dit winterwonderland met bevroren meren en eindeloze sneeuwvlakten. Dus we ademen in, ademen uit, zuchten eens diep en zijn blij met wat er wel nog kan in deze tijden. Ons avontuur is gestart! Waarom wil een mens naar deze uithoek van de wereld komen? Simpel, omdat het leven hier intenser wordt beleefd. Ik heb het gevoel dat we hier het leven opnieuw gaan “be-leven”. De wereld om ons heen is vaak druk, luid en gehaast dus af en toe op stop duwen is nodig want stilte en rust doen meer dan je denkt. Ik besef nu dat ik me soms niet bewust ben van mijn onrust. We zijn zo gewend dat er voortdurend prikkels zijn rondom ons dat we zelfs wat ongemakkelijk worden van totale stilte. Hier bepaalt de sneeuw het ritme van de dag.  

Ter plekke downloaden we een speciale app die ons op de hoogte houdt van de KP-index, de waarde waarmee de geomagnetische activiteit wordt gemeten. De waardes schommelen van 0 tot 10. Hoe hoger het cijfer op de index, hoe intenser het poollicht. Hier in de lodge hebben ze ook een Aurora whatsapp groep, waarbij we geïnformeerd  worden wanneer het licht zich laat zien.

Het landschap is  adembenemend mooi en, op het kraken van verse sneeuw onder onze voeten na, ook heel stil. Het hart van hondenliefhebbers gaat hier sneller kloppen want de lodge heeft een mooie huskykennel van ongeveer 60 Alaskan husky’s. Van zodra we de kennel binnengaan en Seppe 4 honden loslaat, beginnen ze allemaal te blaffen. Maar, blaffende honden bijten niet, toch? Ik krijg instant zin om het liedje ‘who let the dogs out’ te zingen. Ze houden van knuffelen en dat zullen we geweten hebben. De zon gaat langzaam onder en plots valt ook de koude over ons. Tijd dus om op te warmen aan de openhaard. Vanavond gaan we op zoek naar het noorderlicht dus maken we ons de bedenking dat we ons straks toch wat dikker zullen moeten aankleden. 

Rond 6 uur trekken we naar het restaurant voor ons diner. Als voorgerecht krijgen we een heerlijke vissoep. Dee Dee gaat voor het standaard hoofdgerecht, eland burger maar ik heb toch voor kip gekozen. Vooraf had ik aangegeven geen rood vlees te eten maar hier zijn ze zo trots op hun vlees dus ik heb mezelf voorgenomen dat, wanneer er rendier of eland op het menu staat, toch een stukje te proeven. En ik moet zeggen, die eland is heerlijk maar het is het dessert dat ons echt kan bekoren, crumble van rode vruchten. Het is voor mij duidelijk, ik ga hier mijn gewicht niet kunnen behouden maar het is congé en ga het niet aan mijn hartje laten komen.

Na het diner moeten we opnieuw de ijzige koude  trotseren. Hoe meer de avond valt, hoe meer de temperatuur naar beneden duikelt. Omdat het helder is vanavond besluiten we op noorderlicht expeditie te gaan. Niet evident na zo een vermoeiende reisdag maar we zouden het ons niet vergeven als het aanwezig is en we hebben het niet gezien. 

Om half 9 staan we helemaal uitgedost als Michelin mannetjes klaar om in de slede te gaan zitten. Wat is het koud! De wind blaast hard tegen de kleine stukjes gezicht die niet bedekt zijn. Elke ademhaling voelt aan alsof we een heel zakje muntjes in één keer hebben ingeslikt. Onze sjaal is helemaal beslagen daar waar we uitgeademd hebben en na een tijdje heb ik nog slechts een vage herinnering aan het feit dat ik 10 tenen heb. En ja hoor: langzaam, heel langzaam ontvouwt zich aan de nachtelijke hemel de Aurora. Het poollicht, Noorderlicht of onder de wetenschappelijke naam bekend als de ‘Aurora Borealis’ is één van de meest indrukwekkende natuurverschijnselen. Het ontstaat bij uitbarstingen van de zon waarbij grote hoeveelheden geladen deeltjes het heelal in worden geslingerd. In de buurt van de aarde buigt het magnetisch veld de deeltjesstroom af richting Noordpool. Wanneer deze in de atmosfeer botsen op zuurstof- en stikstofatomen, komt een gigantische hoeveelheid energie vrij. Het resultaat is een visueel spektakel met groene tot paarsrode licht sluiers.

Een sluier van groen die traag overgaat in een spiraal om uiteindelijk een langgerekte parabool aan de noordelijke hemel te worden. Maar wat ik ook probeer, ik krijg het niet op foto vastgelegd en dat frustreert me aanvankelijk mateloos maar na enkele minuten geef ik het op en besluit ik gewoon te genieten van dit wonderlijk schouwspel. Je kan geen afspraak maken met het noorderlicht maar volgens Dries brengt voor de eerste keer in je leven het noorderlicht aanschouwen met iemand die je graag ziet, geluk. 

Na een tijdje rijden we nog verder de donkere nacht in en midden op het meer stoppen we. De gids maakt een kampvuur. ‘Een kampvuur op het ijs?’ hoor ik jullie denken. Ja hoor, dat kan gewoon in Lapland. Het ijs is zo dik, dat kan wel wat hebben. Om bij het vuur te komen, moeten we best wat moeite doen want we zakken soms tot aan de knieën in de sneeuw. Gelukkig krijgen we een warm bessensapje om wat op te warmen. Marshmallows worden boven de vlammen geroosterd. Gezeten op een rendiervel, probeer ik te genieten van de sfeer maar de koude wordt me toch wat te veel. Ik ben dan ook blij wanneer we terug naar de slede kunnen en weer naar de lodge rijden. 

Terug in onze suite maken we ons klaar voor de nacht.

AND THEN THERE WAS SILENCE!

Off we go to Lapland

Bovenaan op onze ‘friends bucket list’ staat al een paar jaar ‘het noorderlicht aanschouwen’ want eerlijk is eerlijk, het zien van de Aurora Borealis is een beetje de heilige graal. Er zit dus maar 1 ding op en dat is afzakken naar het hoge noorden. We hebben er 3 jaar voor gespaard en staan aan de vooravond van onze wintervakantie naar Lapland. Het is wel een beetje gek dat nu de bladeren hier terug aan de bomen komen en het eindelijk een beetje warmer wordt, wij afzakken naar een winterse bestemming.  Lapland is geen echt land maar een regio die zich uitstrekt over het noordelijke deel van Noorwegen, Zweden, Finland en Rusland. Wij gaan naar Lannavaara, een dorp in het Zweedse gedeelte op 68º noorderbreedte, waar we op zoek gaan naar dat befaamde natuurfenomeen. Hopelijk hebben we geluk. Er mag namelijk geen bewolking zijn en ook een volle maan speelt in het nadeel omdat ze te veel licht geeft waardoor de kleuren van het poollicht minder goed waarneembaar zijn. Het goede nieuws is dat wij vooraf gekeken hebben en onze datum gekozen hebben aan de hand van de maan.  Als het meezit, zouden we dus op een heus schouwspel getrakteerd kunnen worden. Dat het koud zal zijn, dat weten we maar een droge -20°C in het hoge noorden is heel wat beter te verdragen dan een natte graad of 5 onder 0 in België. Het is alweer een tijdje geleden dat ik op reis ging naar de sneeuw en ik kan niet wachten om daar helemaal ‘tot rust’ te komen. Al weet ik stiekem ook dat ‘tot rust komen’ een illusie zal zijn op deze reis.  Jodelahitie, jodelahitaa!

Lommel

Onze laatste dag is alweer aangebroken. We blijven iets langer liggen en gaan daarna nog even kijken bij de alpaca’s, vanuit de kijk kamer weliswaar want op zondag is de boerderij gesloten. Dat is het enige minpuntje van ons verblijf. De stallen liggen achter de shop en de cafetaria en kunnen niet afgesloten worden. We verstaan dat het dus moeilijk is om iemand toegang tot de stallen te geven wanneer er geen supervisie is. Mochten wij de eigenaars zijn, zouden wij de accommodatie toch een beetje aanpassen, tenslotte zijn het toch de alpaca’s waarvoor de mensen komen. Bij het uitchecken zijn John en Hanneke er niet dus steken we de sleutel in de brievenbus en rijden we richting Lommel om ons even op vakantie te wanen in een warm en ver land. De kamelen ontbreken maar zand is er in overvloed. Ra, ra, ra waar zitten we? Wie de Lommelse Sahara niet kent, gaat er nu alles over lezen in deze blog. Het is een natuurfenomeen maar toch is deze Sahara ontstaan door de mens. De verschillende zinkfabrieken die er actief waren in de jaren 50 en 60, zorgden voor een dusdanige vervuiling dat de natuur er beetje bij beetje verdween. Wat groen was, werd bedekt met een laag zand, het residu van de productie. De natuurlijke begroeiing kon niet tegen die vervuiling op en de volledige streek veranderde gestaag in een enorme, dorre plek.  Rond 1940 verdween dan ook het laatste beetje groen en had de plaats meer weg van een oorlogszone, dan van een leefbaar stukje Limburg.

We parkeren de wagen en trekken onze stapschoenen aan voor een wandeling van zo’n 6 km door de duinen en de bossen. Het landschap is zo verrassend, een grote zandvlakte middenin het groen met tussen de duinen een groot meer. Af en toe denken we aan de kust te zitten. En ook al heb je in de Lommelse Sahara geen hoge temperaturen zoals op het Afrikaanse continent, toch hebben we ook hier een Lawrence-of-Arabia-gevoel. Ik geniet van de schilderachtige omgeving. De Lommelse Sahara doet zijn naam alle eer aan: de grote zandvlakte lijkt op een miniatuurwoestijn met helderblauwe meertjes, heidestroken en geurende naald- en loofbossen. We luisteren naar het ruisen van de wind. Gefascineerd kijken we naar de voorbijvliegende vogels. Het is toch iets magisch, zo’n klein vogeltje dat z’n vleugels uitslaat en opstijgt  naar waar hij maar wil.

Van ver zien we de Reus van Bosland al boven de bossen uitstijgen. Deze  uitkijktoren heeft maar liefst 144 trappen en is 30 meter hoog. Ik vind het een prachtig bouwwerk en heel kunstig ondanks zijn robuuste uiterlijk.  Hij bestaat uit zes geschakelde driehoeken die omgeven zijn door circa vier kilometer scheepstouw. Door het touw afwisselend strak en los rond de toren te wikkelen, ontstaat een subtiele verwijzing naar de golvende lijnen van de Sahara.  Wanneer we ter plaatse zijn, beklimmen we de toren en kunnen we genieten van een ver uitzicht. Die uitkijktoren op zich, is de trip al waard! 

Onderweg stoppen we aan een zonovergoten terrasje voor een heerlijk drankje. Ook hier hebben ze Limburgse vlaai maar omdat het al bijna drie uur is en we vanavond al gaan eten, besluiten we wijselijk om maar te passen. Aan het Kempens kanaal wandelen we over een unieke voetgangersbrug om vervolgens door het bos terug aan ons beginpunt te eindigen. Wat een prachtige dag alweer! Het zonnetje was de hele dag van de partij. We kunnen ons voorstellen dat het hier tijdens de zomermaanden super druk is maar vandaag viel het reuze mee. Wanneer we naar de auto wandelen, begint er wel meer en meer volk te komen. 

’s Avonds rijden we terug richting Antwerpen voor een heerlijk dinertje bij Zagreb, het restaurantje dat wordt uitgebaat door Vincent Banic en zijn vader. Ze brengen traditionele Kroatische gerechten op tafel.  Hier staat de pure mediterrane keuken centraal met vis of vlees op de houtskoolgrill.  Een mooie afsluiter van ons weekendje weg!

 

Bocholt - Alpaca boerderij

Vandaag nemen we uitgebreid de tijd om kennis te maken met de alpaca’s. Ongeveer 20 jaar geleden startte John het bedrijfje op omdat hij in Australië verliefd geworden was op deze schattige dieren. Ondertussen heeft hij er al zo’n 85 schattige beestjes rondlopen. John en Hanneke zijn echter niet aanwezig en het is Evan die ons verwelkomt, alhoewel verwelkomt is niet het beste woord. De man is een beetje ongeïnteresseerd vinden wij maar we laten het niet aan ons hartje komen. Langzaam gaan we de stal binnen waar de alpaca’s ons stuk voor stuk met grote ogen aankijken. Ze zien er allemaal zo fluffy uit met hun dikke vacht. Van origine komen alpaca’s uit Zuid-Amerika, maar je ziet ze steeds vaker in onze contreien.

Het is negen uur en ze kijken reikhalzend uit naar hun ontbijt. Hun lange ondertanden gaan op en neer en dat is echt een grappig gezicht.  Tijdens het voeren vertelt Evan ons een beetje over de alpaca’s maar erg spraakzaam is hij dus niet. De meeste info halen we van de borden in de stal. Wist je bijvoorbeeld dat de dracht van een alpaca ongeveer 350 dagen is? En ze alleen bevallen tussen 08.00 en 14.00 uur? Dit heeft ermee te maken dat een alpaca hun veulen niet kunnen droog likken en het veulen moet natuurlijk wel droog zijn voordat het de (koude) nacht in gaat. Tussen 08.00 en 14.00 uur is de kans het grootst op zonnig weer, waardoor het veulen natuurlijk opdroogt. Ook kunnen alpaca’s de bevalling tot wel 4 weken uitstellen, als het weer niet ideaal is. De beestjes lijken erg op een lama maar het verschil is het meest duidelijk aan de oren. De oren van een lama hebben een kromme vorm, terwijl de alpaca’s rechte, spitse oren hebben. Alpaca’s zijn ook een stuk kleiner. Lama’s kunnen dominant zijn en agressief optreden tegen bedreigingen. Alpaca’s zijn sociaal en vriendelijk naar de mensen. We lazen dat we niet bang hoeven te zijn voor een klodder spuug want dat ze niet in het wilde weg tuffen. Toch blijven we op onze hoede want Evan heeft gezegd dat de mannetjes en de allerkleinsten best wel spugen. En dat klopt want tijdens het filmen, kan ik maar net opzij springen voordat een klodder spuug door de lucht zweeft en bijna op mijn kleding terechtkomt. Hilarisch is het wel!

Na het voedermoment nemen we voor even afscheid van de alpaca’s en even is er verwarring wanneer we zeggen dat we straks wel terugkomen. Dat kan, zegt Evan, maar dan moeten we wel betalen. Ik maak er hem op attent dat Hanneke, die tenslotte de eigenares is, ons gezegd heeft dat gasten van het appartement gratis toegang hebben tot de stallen. ‘Ah ja ik ben hier nog niet zo lang’, zegt hij. De Pipo! Wij laten ons niet afschepen hoor. We nemen zelf een laat ontbijt en vertrekken daarna naar de vallei van de Abeek voor een wandeling ‘spelen met Bruegel’. Verspreid over het parcours staan allerlei oude volkspelen opgesteld. We laten het kind weer even in ons los en spelen het kootspel, haasje over, wandelen over de ton, etc …

Het is koud maar de hemel is blauw en het is zo een winterse dag waar we blij van worden. We snuiven de frisse lucht op. Deze wandeling leidt ons langs de oevers van de A-beek en gelukkig hebben we onze stapschoenen aangedaan want het pad is soms echt modderig. De Abeek begint op het militair domein (Meeuwen) en wordt gevoed met regenwater dat zich daar verzamelt. Door middel van enkele kleine sloten wordt het water samengebracht tot de eigenlijke Abeek. Op natte gronden zoals langs de Abeek vind je elzenbroekbossen. Die bestaan vooral uit zwarte els.

Wanneer we terug bij de boerderij komen, passeren we nog even bij onze vriendjes. Deze staan in de wei te grazen. Ze zijn al heel wat vriendelijker dan deze morgen want er wordt niet meer gespuugd. We letten er wel op dat we niet achter het dier gaan staan, want net zoals paarden kunnen alpaca’s je een flinke trap verkopen. Het zijn verder heel rustgevende dieren … het geluid dat ze maken, een soort langgerekt mmmmmmmm, zorgt ervoor dat we helemaal zen worden. Met hun wilde haardos en blije kop zien ze er behoorlijk aaibaar uit. Ze hebben wel een eigen willetje en echte knuffelaars zijn het niet. We kunnen ze wel eens over de bol aaien maar echt rond hun nek gaan hangen, vinden ze niet zo leuk. Alleen Sofie valt hard in de smaak. Ze draagt een fuchsia jas en  roze, daar houden ze wel van. Ze komen naar haar toe, terwijl ze bij mij onverschillig blijven verder grazen. 

Na de lunch rijden we naar Bocholt voor de kunstwandeling ‘in open ruimte’. Enkele kunstenaars uit de buurt verleenden hun medewerking. De lus leidt ons doorheen het dorp langs allerlei kunstwerken. Op de ramen zijn ook her en der mooie teksten geschilderd die allemaal wel iets met de Corona te maken hebben. 

We zijn eigenlijk nog maar net aan de wandeling begonnen, wanneer we voorbij een gezellig theehuisje komen met de naam ‘Wonderland’. Binnen is het gezellig en knus en verwijst alles naar Alice in wonderland. We dachten aan een Limburgse vlaai maar we worden verrast door een assortiment aan heerlijke taarten in een kleine etagère aan de toog en het is moeilijk kiezen. Ik ga toch voor mijn favoriet, de carrotcake en die is zo yummie!

De gemeente staat bekend om haar passantenhaven waar we het kunstwerk Marieke uit Bocholt aantreffen, een gebeiteld hardstenen beeld van een vrouw. Wil je liefde en geluk moet je voorzichtig over de linkerborst wrijven. Dat laat Yves zich geen tweemaal zeggen. De omgeving is prachtig, het water en de bootjes geven ons een instant vakantiegevoel. Hier zouden we wel willen wonen! Momenteel wordt er een prachtige wandeldijk aangelegd en de nieuwe appartementen schieten als paddenstoelen uit de grond. 

In het park staat er een speciale boom die jonge moeders terecht geweldig vinden. Het is namelijk de tutjesboom. Zodra ze er klaar voor zijn, kunnen kindjes hier hun tutje afgeven. Het tutje wordt bewaard door de eekhoorntjes. Peutertjes kan je dat nog wijsmaken natuurlijk. Echt een top initiatief vinden wij. Via het kerkhof wandelen we opnieuw naar het centrum en rijden we naar de boerderij voor het avondeten. 

Roermond

Mijn eerste reisje in het nieuwe jaar wordt een feit. Ik denk niet dat ik de enige ben die dacht dat dit nieuwe jaar een covid-vrij jaar zou worden maar blijkt dat we toch nog even op de tanden zullen moeten bijten. 2021 was niet het leukste jaar en ik ben blij dat het voorbij is. Wat voornemens betreft, ik ga er niet te veel maken en zal al gewoon tevreden zijn wanneer alles weer ‘normaal’ wordt. Met die ingesteldheid ruilen Yves, Sofie en ikzelf de Schelde in Antwerpen in voor de Maas in Limburg. 

De eerste dag van dit lange weekend brengen we door in Roermond, gelegen in het hart van Nederlands Limburg. Hier vloeit de Maas en de Roer samen. De stad staat bekend als een echte winkelstad en de meeste mensen komen dan ook hierheen om de Designer Outlet te bezoeken. Eigenlijk kun je er niet omheen om eens een kijkje te nemen in deze outlet. Wij zijn echter niet ‘uitsluitend’ naar Roermond gekomen om te shoppen, wij willen ook de binnenstad verkennen. We parkeren de wagen aan de outlet en wandelen de stad in. 

Het eerste opvallend bouwwerk dat we tegenkomen, is de Sint-Christoffelkathedraal. In 1410 werd er begonnen aan de huidige vorm van de kathedraal. Door de eeuwen heen heeft deze monumentale kerk meerdere rampen meegemaakt: een stadsbrand, de beeldenstorm, plunderingen, blikseminslagen, stormschade en torenbranden. De zwaarste verwoesting vond plaats op 28 februari 1945 toen de Duitsers daags voor de bevrijding van Roermond de toren lieten opblazen.

Roermond is de stad van Pierre Cuypers. Nu hoor ik je al denken: ‘wie?’ Om heel eerlijk te zijn had ook ik nog nooit van de man gehoord, maar eigenlijk is hij degene die Roermond op de kaart heeft gezet. Cuypers was een beroemd architect, rijksbouwmeester, ontwerper en projectontwikkelaar. Niet alleen was hij bezig met een exterieur, maar ook met het interieur waarbij hij (zeker voor die tijd) vernieuwende technieken gebruikte. De invloed van de architect is op veel plaatsen in de binnenstad nog altijd terug te zien.

Wanneer we op de  Markt komen, valt ons onmiddellijk het stadhuis op. Op 16 juli 1554 werd de binnenstad plat gebrand en verwoestte het ook het oorspronkelijke Stadhuis. Enkele jaren nadien werd het stadhuis heropgebouwd. Boven op het stadhuis prijkt het carillon, een torentje met beelden die verwijzen naar de historie van Roermond. Uiteraard stelt één van de beelden Pierre Cuypers voor. Iedere middag om 12.00 hoor je de klokken luiden en zie je de beelden draaien. De beiaard werd in 1982 aan de stad geschonken ter gelegenheid van het 750-jarig bestaan van de stad.

De Roerkade is misschien wel het mooiste plekje van Roermond waar we al onmiddellijk merken dat Nederland in feeststemming is. Carnaval is in het land en we komen dus regelmatig kleurrijke figuren tegen. Via de Stenen Brug lopen we naar de ‘Voorstad St. Jacob Roermond’, dit is een sfeervol stadsdeel waar enkele prachtige huizen en Rijksmonumenten staan. De Stenen Brug is een bezienswaardigheid op zich. Kenmerkend voor dit Rijksmonument zijn de opvallende vier bogen. De verbinding tussen de Voorstad en de Roerkade was vroeger erg belangrijk voor de stad. Door de Voorstad ging alle verkeer van en naar het zuiden, maar ook dat van en naar het westen. De Voorstad bestond al in de 14e eeuw. Het werd vooral bevolkt door vissers en arme mensen. Pas in de 18e eeuw kwamen er om de Voorstad vestingwerken. Na 1854 werd het stiller in deze buurt, de doorgangsfunctie werd overgenomen door een nieuwe weg (Maastrichterweg) en vanaf 1865 ook door de spoorwegverbinding Maastricht-Roermond. 

De Voorstad dankt zijn naam aan de Sint Jacobuskapel. Deze kapel is in 1580 door oorlogsgeweld verloren gegaan. In 2013 is er een nieuwe veldkapel gebouwd op ongeveer dezelfde plaats met daarin het beeld van de heilige Jacobus op een verhoging.

Roermond was één van de hoofdsteden van het Hertogdom Gelre en werd door de eeuwen heen bestuurd door Spanje, Frankrijk, Oostenrijk, Duitsland en het Koninkrijk der Nederlanden. In 1781 verloor Roermond haar functie als vestingstad, maar je kunt nog altijd delen van de stadsmuur zien. De historische binnenstad van Roermond is niet heel groot, maar bevat talloze bezienswaardigheden. We wandelen van het ene monument naar het andere en bewonderen de fraaie oude handelshuizen. Zo komen we op het Munsterplein waar het grote standbeeld van Cuypers staat bij ‘zijn’ kerk. Cuypers mocht deze kerk restaureren en verving de barokke klokkentoren door twee rechthoekige torens. Niet alleen de voorzijde is prachtig, maar ook de achterzijde is de moeite waard. Ook de fraaie kiosk op het plein is ontworpen door Cuypers. 

We wandelen verder in de richting van het stadspark. Medio jaren tachtig van de vorige eeuw is dit niet al te grote stadspark aangelegd op de locatie van het voormalige Karthuizer Klooster. De Karthuis is nog steeds ommuurd door de oude kloostermuren. Het klooster heeft bestaan van 1376 tot 1783. Hierna zijn de gebouwen en tuin bewoond geweest door de zusters van St. Gerlach uit Houthem en van 1841 tot 1968 heeft het gediend als Groot Seminarie van het Bisdom Roermond. Het huidige park beslaat een groot gedeelte van de oorspronkelijk tuinen en gebouwen. Ondertussen is het beginnen regenen en dat zorgt ervoor dat we de binnenstad achter ons laten en we naar de outlet trekken om te shoppen. 

Op mijn bucketlist stond ooit ‘poseren met een alpaca’ en die wens heb ik enkele jaren geleden in Peru reeds in vervulling zien gaan maar toen ik hoorde dat deze beestjes ook in België rondlopen, wou ik ook hier van die schattige pluizenbollen gaan genieten. Na wat opzoekwerk vond ik een alpacaboerderij in Bocholt en een appartementje was dus snel geboekt. Wanneer we aankomen worden we hartelijk verwelkomd door de eigenaars. Wat onmiddellijk opvalt is de rust en de ruimte. Wanneer we uitstappen valt de stilte over ons en genieten we van het prachtige weidse uitzicht. 

Bij het logeren op de alpaca boerderij staan natuurlijk de alpaca’s centraal maar we besluiten pas morgen op ontdekking te gaan en vanavond gewoon te genieten van ons appartementje.

Sofie en ik zetten ons klaar voor een aflevering van de Masked Singer … benieuwd wie er vanavond ontmaskerd zal worden en of we het bij het rechte eind hebben.

Deze prachtige dag, kreeg door de vriendschap zeker een fijn gouden randje.