Lommel

Onze laatste dag is alweer aangebroken. We blijven iets langer liggen en gaan daarna nog even kijken bij de alpaca’s, vanuit de kijk kamer weliswaar want op zondag is de boerderij gesloten. Dat is het enige minpuntje van ons verblijf. De stallen liggen achter de shop en de cafetaria en kunnen niet afgesloten worden. We verstaan dat het dus moeilijk is om iemand toegang tot de stallen te geven wanneer er geen supervisie is. Mochten wij de eigenaars zijn, zouden wij de accommodatie toch een beetje aanpassen, tenslotte zijn het toch de alpaca’s waarvoor de mensen komen. Bij het uitchecken zijn John en Hanneke er niet dus steken we de sleutel in de brievenbus en rijden we richting Lommel om ons even op vakantie te wanen in een warm en ver land. De kamelen ontbreken maar zand is er in overvloed. Ra, ra, ra waar zitten we? Wie de Lommelse Sahara niet kent, gaat er nu alles over lezen in deze blog. Het is een natuurfenomeen maar toch is deze Sahara ontstaan door de mens. De verschillende zinkfabrieken die er actief waren in de jaren 50 en 60, zorgden voor een dusdanige vervuiling dat de natuur er beetje bij beetje verdween. Wat groen was, werd bedekt met een laag zand, het residu van de productie. De natuurlijke begroeiing kon niet tegen die vervuiling op en de volledige streek veranderde gestaag in een enorme, dorre plek.  Rond 1940 verdween dan ook het laatste beetje groen en had de plaats meer weg van een oorlogszone, dan van een leefbaar stukje Limburg.

We parkeren de wagen en trekken onze stapschoenen aan voor een wandeling van zo’n 6 km door de duinen en de bossen. Het landschap is zo verrassend, een grote zandvlakte middenin het groen met tussen de duinen een groot meer. Af en toe denken we aan de kust te zitten. En ook al heb je in de Lommelse Sahara geen hoge temperaturen zoals op het Afrikaanse continent, toch hebben we ook hier een Lawrence-of-Arabia-gevoel. Ik geniet van de schilderachtige omgeving. De Lommelse Sahara doet zijn naam alle eer aan: de grote zandvlakte lijkt op een miniatuurwoestijn met helderblauwe meertjes, heidestroken en geurende naald- en loofbossen. We luisteren naar het ruisen van de wind. Gefascineerd kijken we naar de voorbijvliegende vogels. Het is toch iets magisch, zo’n klein vogeltje dat z’n vleugels uitslaat en opstijgt  naar waar hij maar wil.

Van ver zien we de Reus van Bosland al boven de bossen uitstijgen. Deze  uitkijktoren heeft maar liefst 144 trappen en is 30 meter hoog. Ik vind het een prachtig bouwwerk en heel kunstig ondanks zijn robuuste uiterlijk.  Hij bestaat uit zes geschakelde driehoeken die omgeven zijn door circa vier kilometer scheepstouw. Door het touw afwisselend strak en los rond de toren te wikkelen, ontstaat een subtiele verwijzing naar de golvende lijnen van de Sahara.  Wanneer we ter plaatse zijn, beklimmen we de toren en kunnen we genieten van een ver uitzicht. Die uitkijktoren op zich, is de trip al waard! 

Onderweg stoppen we aan een zonovergoten terrasje voor een heerlijk drankje. Ook hier hebben ze Limburgse vlaai maar omdat het al bijna drie uur is en we vanavond al gaan eten, besluiten we wijselijk om maar te passen. Aan het Kempens kanaal wandelen we over een unieke voetgangersbrug om vervolgens door het bos terug aan ons beginpunt te eindigen. Wat een prachtige dag alweer! Het zonnetje was de hele dag van de partij. We kunnen ons voorstellen dat het hier tijdens de zomermaanden super druk is maar vandaag viel het reuze mee. Wanneer we naar de auto wandelen, begint er wel meer en meer volk te komen. 

’s Avonds rijden we terug richting Antwerpen voor een heerlijk dinertje bij Zagreb, het restaurantje dat wordt uitgebaat door Vincent Banic en zijn vader. Ze brengen traditionele Kroatische gerechten op tafel.  Hier staat de pure mediterrane keuken centraal met vis of vlees op de houtskoolgrill.  Een mooie afsluiter van ons weekendje weg!

 

Bocholt - Alpaca boerderij

Vandaag nemen we uitgebreid de tijd om kennis te maken met de alpaca’s. Ongeveer 20 jaar geleden startte John het bedrijfje op omdat hij in Australië verliefd geworden was op deze schattige dieren. Ondertussen heeft hij er al zo’n 85 schattige beestjes rondlopen. John en Hanneke zijn echter niet aanwezig en het is Evan die ons verwelkomt, alhoewel verwelkomt is niet het beste woord. De man is een beetje ongeïnteresseerd vinden wij maar we laten het niet aan ons hartje komen. Langzaam gaan we de stal binnen waar de alpaca’s ons stuk voor stuk met grote ogen aankijken. Ze zien er allemaal zo fluffy uit met hun dikke vacht. Van origine komen alpaca’s uit Zuid-Amerika, maar je ziet ze steeds vaker in onze contreien.

Het is negen uur en ze kijken reikhalzend uit naar hun ontbijt. Hun lange ondertanden gaan op en neer en dat is echt een grappig gezicht.  Tijdens het voeren vertelt Evan ons een beetje over de alpaca’s maar erg spraakzaam is hij dus niet. De meeste info halen we van de borden in de stal. Wist je bijvoorbeeld dat de dracht van een alpaca ongeveer 350 dagen is? En ze alleen bevallen tussen 08.00 en 14.00 uur? Dit heeft ermee te maken dat een alpaca hun veulen niet kunnen droog likken en het veulen moet natuurlijk wel droog zijn voordat het de (koude) nacht in gaat. Tussen 08.00 en 14.00 uur is de kans het grootst op zonnig weer, waardoor het veulen natuurlijk opdroogt. Ook kunnen alpaca’s de bevalling tot wel 4 weken uitstellen, als het weer niet ideaal is. De beestjes lijken erg op een lama maar het verschil is het meest duidelijk aan de oren. De oren van een lama hebben een kromme vorm, terwijl de alpaca’s rechte, spitse oren hebben. Alpaca’s zijn ook een stuk kleiner. Lama’s kunnen dominant zijn en agressief optreden tegen bedreigingen. Alpaca’s zijn sociaal en vriendelijk naar de mensen. We lazen dat we niet bang hoeven te zijn voor een klodder spuug want dat ze niet in het wilde weg tuffen. Toch blijven we op onze hoede want Evan heeft gezegd dat de mannetjes en de allerkleinsten best wel spugen. En dat klopt want tijdens het filmen, kan ik maar net opzij springen voordat een klodder spuug door de lucht zweeft en bijna op mijn kleding terechtkomt. Hilarisch is het wel!

Na het voedermoment nemen we voor even afscheid van de alpaca’s en even is er verwarring wanneer we zeggen dat we straks wel terugkomen. Dat kan, zegt Evan, maar dan moeten we wel betalen. Ik maak er hem op attent dat Hanneke, die tenslotte de eigenares is, ons gezegd heeft dat gasten van het appartement gratis toegang hebben tot de stallen. ‘Ah ja ik ben hier nog niet zo lang’, zegt hij. De Pipo! Wij laten ons niet afschepen hoor. We nemen zelf een laat ontbijt en vertrekken daarna naar de vallei van de Abeek voor een wandeling ‘spelen met Bruegel’. Verspreid over het parcours staan allerlei oude volkspelen opgesteld. We laten het kind weer even in ons los en spelen het kootspel, haasje over, wandelen over de ton, etc …

Het is koud maar de hemel is blauw en het is zo een winterse dag waar we blij van worden. We snuiven de frisse lucht op. Deze wandeling leidt ons langs de oevers van de A-beek en gelukkig hebben we onze stapschoenen aangedaan want het pad is soms echt modderig. De Abeek begint op het militair domein (Meeuwen) en wordt gevoed met regenwater dat zich daar verzamelt. Door middel van enkele kleine sloten wordt het water samengebracht tot de eigenlijke Abeek. Op natte gronden zoals langs de Abeek vind je elzenbroekbossen. Die bestaan vooral uit zwarte els.

Wanneer we terug bij de boerderij komen, passeren we nog even bij onze vriendjes. Deze staan in de wei te grazen. Ze zijn al heel wat vriendelijker dan deze morgen want er wordt niet meer gespuugd. We letten er wel op dat we niet achter het dier gaan staan, want net zoals paarden kunnen alpaca’s je een flinke trap verkopen. Het zijn verder heel rustgevende dieren … het geluid dat ze maken, een soort langgerekt mmmmmmmm, zorgt ervoor dat we helemaal zen worden. Met hun wilde haardos en blije kop zien ze er behoorlijk aaibaar uit. Ze hebben wel een eigen willetje en echte knuffelaars zijn het niet. We kunnen ze wel eens over de bol aaien maar echt rond hun nek gaan hangen, vinden ze niet zo leuk. Alleen Sofie valt hard in de smaak. Ze draagt een fuchsia jas en  roze, daar houden ze wel van. Ze komen naar haar toe, terwijl ze bij mij onverschillig blijven verder grazen. 

Na de lunch rijden we naar Bocholt voor de kunstwandeling ‘in open ruimte’. Enkele kunstenaars uit de buurt verleenden hun medewerking. De lus leidt ons doorheen het dorp langs allerlei kunstwerken. Op de ramen zijn ook her en der mooie teksten geschilderd die allemaal wel iets met de Corona te maken hebben. 

We zijn eigenlijk nog maar net aan de wandeling begonnen, wanneer we voorbij een gezellig theehuisje komen met de naam ‘Wonderland’. Binnen is het gezellig en knus en verwijst alles naar Alice in wonderland. We dachten aan een Limburgse vlaai maar we worden verrast door een assortiment aan heerlijke taarten in een kleine etagère aan de toog en het is moeilijk kiezen. Ik ga toch voor mijn favoriet, de carrotcake en die is zo yummie!

De gemeente staat bekend om haar passantenhaven waar we het kunstwerk Marieke uit Bocholt aantreffen, een gebeiteld hardstenen beeld van een vrouw. Wil je liefde en geluk moet je voorzichtig over de linkerborst wrijven. Dat laat Yves zich geen tweemaal zeggen. De omgeving is prachtig, het water en de bootjes geven ons een instant vakantiegevoel. Hier zouden we wel willen wonen! Momenteel wordt er een prachtige wandeldijk aangelegd en de nieuwe appartementen schieten als paddenstoelen uit de grond. 

In het park staat er een speciale boom die jonge moeders terecht geweldig vinden. Het is namelijk de tutjesboom. Zodra ze er klaar voor zijn, kunnen kindjes hier hun tutje afgeven. Het tutje wordt bewaard door de eekhoorntjes. Peutertjes kan je dat nog wijsmaken natuurlijk. Echt een top initiatief vinden wij. Via het kerkhof wandelen we opnieuw naar het centrum en rijden we naar de boerderij voor het avondeten. 

Roermond

Mijn eerste reisje in het nieuwe jaar wordt een feit. Ik denk niet dat ik de enige ben die dacht dat dit nieuwe jaar een covid-vrij jaar zou worden maar blijkt dat we toch nog even op de tanden zullen moeten bijten. 2021 was niet het leukste jaar en ik ben blij dat het voorbij is. Wat voornemens betreft, ik ga er niet te veel maken en zal al gewoon tevreden zijn wanneer alles weer ‘normaal’ wordt. Met die ingesteldheid ruilen Yves, Sofie en ikzelf de Schelde in Antwerpen in voor de Maas in Limburg. 

De eerste dag van dit lange weekend brengen we door in Roermond, gelegen in het hart van Nederlands Limburg. Hier vloeit de Maas en de Roer samen. De stad staat bekend als een echte winkelstad en de meeste mensen komen dan ook hierheen om de Designer Outlet te bezoeken. Eigenlijk kun je er niet omheen om eens een kijkje te nemen in deze outlet. Wij zijn echter niet ‘uitsluitend’ naar Roermond gekomen om te shoppen, wij willen ook de binnenstad verkennen. We parkeren de wagen aan de outlet en wandelen de stad in. 

Het eerste opvallend bouwwerk dat we tegenkomen, is de Sint-Christoffelkathedraal. In 1410 werd er begonnen aan de huidige vorm van de kathedraal. Door de eeuwen heen heeft deze monumentale kerk meerdere rampen meegemaakt: een stadsbrand, de beeldenstorm, plunderingen, blikseminslagen, stormschade en torenbranden. De zwaarste verwoesting vond plaats op 28 februari 1945 toen de Duitsers daags voor de bevrijding van Roermond de toren lieten opblazen.

Roermond is de stad van Pierre Cuypers. Nu hoor ik je al denken: ‘wie?’ Om heel eerlijk te zijn had ook ik nog nooit van de man gehoord, maar eigenlijk is hij degene die Roermond op de kaart heeft gezet. Cuypers was een beroemd architect, rijksbouwmeester, ontwerper en projectontwikkelaar. Niet alleen was hij bezig met een exterieur, maar ook met het interieur waarbij hij (zeker voor die tijd) vernieuwende technieken gebruikte. De invloed van de architect is op veel plaatsen in de binnenstad nog altijd terug te zien.

Wanneer we op de  Markt komen, valt ons onmiddellijk het stadhuis op. Op 16 juli 1554 werd de binnenstad plat gebrand en verwoestte het ook het oorspronkelijke Stadhuis. Enkele jaren nadien werd het stadhuis heropgebouwd. Boven op het stadhuis prijkt het carillon, een torentje met beelden die verwijzen naar de historie van Roermond. Uiteraard stelt één van de beelden Pierre Cuypers voor. Iedere middag om 12.00 hoor je de klokken luiden en zie je de beelden draaien. De beiaard werd in 1982 aan de stad geschonken ter gelegenheid van het 750-jarig bestaan van de stad.

De Roerkade is misschien wel het mooiste plekje van Roermond waar we al onmiddellijk merken dat Nederland in feeststemming is. Carnaval is in het land en we komen dus regelmatig kleurrijke figuren tegen. Via de Stenen Brug lopen we naar de ‘Voorstad St. Jacob Roermond’, dit is een sfeervol stadsdeel waar enkele prachtige huizen en Rijksmonumenten staan. De Stenen Brug is een bezienswaardigheid op zich. Kenmerkend voor dit Rijksmonument zijn de opvallende vier bogen. De verbinding tussen de Voorstad en de Roerkade was vroeger erg belangrijk voor de stad. Door de Voorstad ging alle verkeer van en naar het zuiden, maar ook dat van en naar het westen. De Voorstad bestond al in de 14e eeuw. Het werd vooral bevolkt door vissers en arme mensen. Pas in de 18e eeuw kwamen er om de Voorstad vestingwerken. Na 1854 werd het stiller in deze buurt, de doorgangsfunctie werd overgenomen door een nieuwe weg (Maastrichterweg) en vanaf 1865 ook door de spoorwegverbinding Maastricht-Roermond. 

De Voorstad dankt zijn naam aan de Sint Jacobuskapel. Deze kapel is in 1580 door oorlogsgeweld verloren gegaan. In 2013 is er een nieuwe veldkapel gebouwd op ongeveer dezelfde plaats met daarin het beeld van de heilige Jacobus op een verhoging.

Roermond was één van de hoofdsteden van het Hertogdom Gelre en werd door de eeuwen heen bestuurd door Spanje, Frankrijk, Oostenrijk, Duitsland en het Koninkrijk der Nederlanden. In 1781 verloor Roermond haar functie als vestingstad, maar je kunt nog altijd delen van de stadsmuur zien. De historische binnenstad van Roermond is niet heel groot, maar bevat talloze bezienswaardigheden. We wandelen van het ene monument naar het andere en bewonderen de fraaie oude handelshuizen. Zo komen we op het Munsterplein waar het grote standbeeld van Cuypers staat bij ‘zijn’ kerk. Cuypers mocht deze kerk restaureren en verving de barokke klokkentoren door twee rechthoekige torens. Niet alleen de voorzijde is prachtig, maar ook de achterzijde is de moeite waard. Ook de fraaie kiosk op het plein is ontworpen door Cuypers. 

We wandelen verder in de richting van het stadspark. Medio jaren tachtig van de vorige eeuw is dit niet al te grote stadspark aangelegd op de locatie van het voormalige Karthuizer Klooster. De Karthuis is nog steeds ommuurd door de oude kloostermuren. Het klooster heeft bestaan van 1376 tot 1783. Hierna zijn de gebouwen en tuin bewoond geweest door de zusters van St. Gerlach uit Houthem en van 1841 tot 1968 heeft het gediend als Groot Seminarie van het Bisdom Roermond. Het huidige park beslaat een groot gedeelte van de oorspronkelijk tuinen en gebouwen. Ondertussen is het beginnen regenen en dat zorgt ervoor dat we de binnenstad achter ons laten en we naar de outlet trekken om te shoppen. 

Op mijn bucketlist stond ooit ‘poseren met een alpaca’ en die wens heb ik enkele jaren geleden in Peru reeds in vervulling zien gaan maar toen ik hoorde dat deze beestjes ook in België rondlopen, wou ik ook hier van die schattige pluizenbollen gaan genieten. Na wat opzoekwerk vond ik een alpacaboerderij in Bocholt en een appartementje was dus snel geboekt. Wanneer we aankomen worden we hartelijk verwelkomd door de eigenaars. Wat onmiddellijk opvalt is de rust en de ruimte. Wanneer we uitstappen valt de stilte over ons en genieten we van het prachtige weidse uitzicht. 

Bij het logeren op de alpaca boerderij staan natuurlijk de alpaca’s centraal maar we besluiten pas morgen op ontdekking te gaan en vanavond gewoon te genieten van ons appartementje.

Sofie en ik zetten ons klaar voor een aflevering van de Masked Singer … benieuwd wie er vanavond ontmaskerd zal worden en of we het bij het rechte eind hebben.

Deze prachtige dag, kreeg door de vriendschap zeker een fijn gouden randje. 

Gransdorf

De laatste dag in het vredige Gransdorf is alweer aangebroken. Na het ontbijt gaan we voor een laatste wandeling door het dorp via het schnappsbruggetje omhoog de berg op. Er waait een koude wind en het druppelt een beetje maar eens boven zijn de weergoden ons toch weer iets beter gezind en stopt de regen. Papa moet hier toch even rusten dus halen we de schnapps en de koekjes boven. 

Aan het kerkhof verwonderen we ons erover dat alle graven hier er zo mooi verzorgd bijliggen. Ook hier is er een kerstsfeer want op sommige graven liggen er zelfs kerstkransen, en niet zo’n kleintjes. Werkelijk geen enkel graf ligt er verwaarloosd bij. We nemen even een kijkje in de kerk maar deze is verlaten. Deze ochtend hebben de kerkklokken wel geluid maar nu is de rust hier weergekeerd. 

Via een modderig weggetje wandelen we opnieuw naar beneden om vervolgens aan de molen opnieuw drank en koeken boven te halen. Ondertussen is de zon doorgebroken en ziet het landschap er plots veel mooier uit. In de verte staan wat ezels in de wei en we hebben best nog wel wat koekjes over dus besluiten we ze even te verwennen. Niet te veel natuurlijk want al die suiker is niet goed voor die beestjes. De ezel heeft de reputatie een van de schattigste dieren te zijn om in een wei naast je huis te zetten en dat kan ik beamen. Zijn ze niet super cute?  Iedereen zegt ook dar ezels dom zijn, zeer dom zelfs maar volgens mij zijn ze echt wel bij de pinken. Aanvankelijk zijn ze een beetje bang maar al snel kunnen we hun vertrouwen winnen. 

Terug in het hotel, schuiven we onze beentjes onder tafel voor een laatste maaltijd. Lekkere frietjes met gebraad in roomsaus. Honger gaan we vandaag niet meer hebben denk ik. Hopelijk kunnen we volgend jaar opnieuw terugkeren zonder al te veel moeilijkheden. Al bij al was het ondanks het kleine gezelschap een super leuke ‘break’ in deze onzekere Corona tijd. 

Bitburg - Gransdorf

Het was een bewogen start van ons anders evidente weekend naar Gransdorf. Vanwege de alweer stijgende cijfers van de Corona besmettingen, haakten heel wat van de vrienden af maar de harde kern laat zich door het kut virus niet afschrikken. De avond voor vertrek kondigt de Duitse regering echter aan dat de maatregelen in Duitsland verstrengd worden. Vanaf zaterdag is niet enkel een vaccinatiebewijs nodig maar ook een negatieve test. Even zien we Gransdorf in het water vallen maar na een telefoontje met Frau Näckel, die ons vertelt dat we bij aankomst een zelftest kunnen doen, is er terug hoop. Nog snel even naar de apotheek dus. Op onze gebruikelijke eerste stop begint de vakantie pas echt met een overheerlijke witte chocolademelk met speculoos. Heerlijk!

Rond de middag komen we aan in Bitburg.De anders overvolle Bitstube waar we lunchen is nu helemaal leeg. Slechts een ander koppeltje zit er te lunchen en voor de rest hebben we de zaal voor onszelf. Lekker rustig! Allé voor ons toch. Of dat koppel zo blij was ons te zien, durf ik te betwijfelen. Na de lunch wandelen we wat door het dorp. Hier hebben ze echt hun best gedaan om de kerstsfeer tot leven te brengen. De weliswaar, kleine kerstmarkt staat al en overal hangen lichtjes en zijn de kerstbomen versierd. Duitsland is het land waar de kerstboom vandaan komt en het is dus niet zo vreemd dat de Duitsers meer dan wie ook toeleven naar kerst. De versieringen en lichtjes komen uit de opslag en in de kleine kraampjes kan je overal lebkuchen kopen.  In de straten is er echter niet echt veel volk en de Duitse gemutlichkeit is ver te zoeken want in elke winkel moeten we ook ons mondmaskertje opzetten. 

Bij aankomst in Gransdorf staat er geen enkele auto op de parking en ook binnen is alles verlaten. Birgit staat ons wel al op te wachten en meldt ons dat we de Corona test uitstellen tot morgenvroeg want de maatregelen gaan pas in op zaterdagochtend. Begrijpen wie begrijpen kan …. Wij liggen er niet van wakker want niemand staat te springen om zo’n stok in zijn neus te krijgen. We worden hartelijk ontvangen met een lekkere borrel. Ondanks de Corona bezuinigen ze hier nog steeds niet op het eten. We krijgen eerst een assortiment gerookte vis en als hoofdgerecht kip met rijst of frietjes met een champignonroomsaus.  Eten met een mondmaskertje, het is niet simpel, vraag dat maar aan onze pa. Ja Corona zorgt voor hilarische situaties. Het dessert bestaat uit een pruimentaart met vanillesaus. Het is nog vroeg wanneer we onder de wol kruipen. 

De volgende ochtend trekken we met onze zelftest en een bang hartje naar beneden maar daar krijgen we te horen dat we eerst mogen ontbijten. En wat als we positief zijn? ‘Ja dan waren jullie dat gisteren ook’, zegt Birgit. Er zijn nog 3 andere gasten die ons in de ontbijtruimte vervoegen. De oudjes hebben geluk want wanneer je 3 keer gevaccineerd bent, hoef je de zelftest niet te doen. De anderen testen gelukkig allemaal negatief.

Met een gerust hartje trekken we naar buiten in kerst outfit. Een mens moet eens zot doen in deze tijden. We besluiten richting kalkoven te wandelen maar in tegenstelling tot andere jaren doen we de wandeling achterstevoren. Het is zalig buiten, heerlijk temperatuurtje en de mist hangt als een dekentje over de velden. Die  staan vol met uitgebloeide en verdorde zonnenbloemen en geven het landschap een vreemde aanblik. Toch heeft het wel iets … Onze pa ziet er meer een douche in en nu ik de foto zie, ja het heeft er wel wat van weg.

In de verte zien we enkele hertjes dartelen. Onderweg stoppen we iets vaker dan anders zodat papa wat op adem kan komen. Erg vinden we dat niet want uiteraard zijn er heerlijke koekjes en drank. Wel jammer dat we onze ‘drankmeester’ niet bij hebben maar een shotje amaretto is ook wel lekker. De mannen houden het toch maar bij de echte jenever maar voor de dames is dat veel te sterk. De koekjes werden dit jaar gebakken door Dee Dee en zijn ook super lekker. Wat wil een mens nog meer? 

Omdat we rond half 1 terug moeten zijn en we de lange weg door tijdsgebrek niet meer kunnen doen, maken we een short cut en komen zo op een paadje waar we nog nooit gewandeld hebben. Onder de bomen staat een uitnodigende bank maar ze staat op losse schroeven want Sylvia en ik gaan bijna onderuit. Door de short cut moeten we het laatste stukje via de grote baan maar gelukkig is er niet veel verkeer in het dorp. Van al dat stappen heb ik het behoorlijk warm gekregen maar zoals steeds heeft Inge het koud. Er zijn nog zekerheden in deze onzekere wereld. 

Tijdens de lunch begint het zachtjes te regenen maar daarna is het opnieuw droog. Toch kiezen de meesten voor een kegel namiddagje ipv een wandeling.  We spelen het spel in twee groepen en het is de jonge generatie die het wint van de oudjes. Ons avondeten bestaat uit de schattige beestjes die we vanmiddag gezien hebben maar gelukkig heeft Birgit voor mij vis voorzien. 

Barcelona - dag 6

Onze laatste volledige dag is aangebroken! Wat gaat de tijd toch snel … Na het ontbijt nemen we de metro richting Ramblas. Wanneer we een muurschildering passeren met een varken, denken Tania en ik net hetzelfde … de woorden ‘cochon’ zinderen nog even na. Vandaag bezoeken we het laatste maar zeker niet het minste Gaudí gebouw, namelijk Palau Guell. Het is het enige gebouw waar Gaudí vanaf het begin tot het einde aan heeft meegewerkt én het eerste gebouw waarmee hij de aandacht van de pers trok. Dit unieke herenhuis nabij de Ramblas, gebouwd voor de familie Guell, wijkt enigszins af van de andere gebouwen; hier geen golvende bewegingen, maar rechte lijnen en haakse hoeken. We zijn de eerste bezoekers van vandaag dus is het nog lekker rustig. 

De ontvangstkamers en zalen moesten rijkdom uitstralen en dat is gelukt! Op de andere plekken waar de gasten van de familie Guell niet kwamen, kreeg Gaudí de vrije hand. Dit duale in vormgeving is dan ook goed te zien in dit schitterende stadspaleis. Het huis is wel erg donker, met uitzondering van de vertrekken aan de voorkant waar toch een beetje natuurlijk licht door de ramen valt. De koepel boven de grote ontvangsthal doet denken aan een sterrenhemel en is wel heel bijzonder.

Op het dakterras, dat door de inwoners van Barcelona ook wel sprookjesterras wordt genoemd, zien we net zoals in Casa Mila schoorstenen en luchtinlaten, allen rijkelijk versierd. Ze zijn allemaal verschillend van kleur en vorm en nog steeds ben ik onder de indruk wanneer ik hier rondloop. Gaudi’s speelse vormen en decoraties zijn onnavolgbaar. 

Het zonnetje schijnt ondanks de voorspellingen van regen voor vandaag dus trekken we nog eens naar Plaza Real. Op het plein is er een kleine ambachtelijke markt en ons oog valt op een kraampje met prachtige zelfgemaakte juwelen. De man is nog maar net bezig zo vertelt hij en weet nog niet of het succes zal hebben. Wij zijn onmiddellijk fan en kopen beide een juweeltje van hem. Zijn dag is nog maar net begonnen en kan al niet meer stuk. We zetten ons op een terras vanwaar we het hele plein kunnen overzien en bestellen een vers fruitsapje. Hier heerst er een gezellige sfeer en we vinden het zalig, al dat geroezemoes. Hoog in de palmbomen kwetteren de parkieten dat het een lieve lust is.

Tania heeft zin in een bocadillo met jamon dus gaan we op zoek naar een lekker bakkertje voor deze plaatselijke lekkernij. We besluiten door te wandelen naar zee om het daar op een bankje op te eten maar Sylvia stuurt ons een whatsapp met de melding dat we zeker langs Palau de la Música moeten gaan als we dat nog niet gedaan hebben. We zoeken dus snel even het adres en besluiten, ondanks dat we geen tickets on-line gekocht hebben, even te gaan kijken. En we hebben geluk want we mogen nog binnen. Het is een prachtig oud theater ontworpen door Lluis Domènech I Montaner. Het is lastig om het gebouw langs de buitenkant te fotograferen want het staat in een smalle straat. Het balkon op de eerste verdieping komt daardoor niet echt goed tot zijn recht. De gevel bestaat uit rode stenen en wordt ondersteund door verschillende sierlijke pilaren. Verder is er veel gebruik gemaakt van ijzer, mozaïek, glas in lood en geglazuurde tegels. 

We betreden het gebouw via de ontvangsthal met aan weerszijden een grote trap met bladgouden balustrades en indrukwekkende lantaarnpalen die leidt naar de eerste verdieping. De concertzaal is een waar kunstwerk. De omgekeerde koepel is het eerste wat opvalt en deze is zo indrukwekkend dat we er even stil van worden. De koepel weegt maar liefst één ton en zorgt ervoor dat er op een natuurlijke manier licht naar binnen valt, zeker op een zonnige dag als vandaag. Ook de bühne laat ons enkele tellen naar adem happen. Hoe langer we blijven kijken, hoe meer we genieten van dit adembenemend interieur.

Tegenover de concertzaal ligt de Lluís Millet Hal met prachtige ramen die leiden naar het balkon. Het staat vol met pilaren in mozaïek die bloemen symboliseren. Ik hou enorm van deze plek en wil hier best nog even blijven maar uiteraard is dit een gegeerd plekje en moeten we plaats ruimen voor de anderen. Van op de tweede verdieping hebben we een goed zicht op het immense orgel van de concertzaal. Daarnaast staan bustes van Richard Wagner en Josep Clavé. Die laatste klinkt misschien niet zo bekend in de oren maar hij is een beroemd koorregisseur.  Wat een magische plek, onbegrijpelijk dat ik dit nog nooit gezien heb ondanks de vele bezoekjes aan Barcelona.

Wat zijn we blij met deze tip want Palau de la Música is echt wel één van de mooiste concertzalen ter wereld. Het biedt plaats aan maar liefst 2000 toeschouwers en het staat niet voor niets op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Door het binnenvallend licht hangt er een sacrale sfeer. We maken ons de bedenking dat we wat graag een concertje zouden meepikken hier. In ons achterhoofd horen we Ed Sheeran zingen: ‘Feel that summer breeze in Barcelona - Los otros, viva la vida - Siempre vida Barcelona’. Misschien zouden ze wat muziek kunnen spelen op de achtergrond, dat zou zeker een meerwaarde zijn in deze muziektempel.

In de winkelstraat staat een jazz bandje te spelen en er is nog een plek op één van de bankjes dus besluiten we hier onze sandwich op te eten. Het groepje heeft veel bekijks want in een mum van tijd staat er een meute volk en omstaanders beginnen spontaan te dansen. Ook wij hebben moeite om stil te blijven zitten. 

Al slenterend komen we in de Joodse wijk waar we bij het museum komen. Het is bijna 3 uur en het museum sluit voor een uurtje haar deuren. We besluiten daarom eerst ergens een stukje taart te gaan eten. In het bakkertje waar we onze bocadillo gekocht hebben, is er carrotcake. Daar kunnen we niet aan weerstaan en als klap op de vuurpijl, nemen we er nog een stukje appeltaart bovenop. Het is onze laatste dag dus dan mag dat! Het is in ieder geval een trefzekere manier om een suikertekort op te lossen. Stipt om 4 uur staan we terug aan het museum. We zijn, buiten 2 Engelse vriendinnen de enige bezoekers. Net als in vele andere Spaanse steden was er in de Middeleeuwen ook in Barcelona een wijk waar de joodse gemeenschap woonde. De wijk wordt in het Catalaans 'Call Jueu' genoemd, van een woord van Latijnse afkomst, dat 'steeg' betekent en lijkt op het Hebreeuwse 'kahal' (gemeenschap). De wijk bestaat dan ook uit smalle straatjes en steegjes. Binnen haar grenzen moeten zich eind 13de eeuw 6 synagogen hebben bevonden. De grootste was de officiële ontmoetingsplaats, school en medisch centrum van de gemeenschap. De joodse gemeenschap van Barcelona vond een einde in 1391, toen vele joden werden gedwongen om zich te bekeren tot het Christendom. Diegenen die weigerden, zo’n 300, vonden de dood. 

Wanneer we buitenkomen, regent het een beetje maar een goede Belg laat zich door een regenbui niet snel afschrikken. Al bij al druppelt het maar een beetje en dat deert ons niet. We mogen zeker niet klagen wat het weer betreft. We wandelen verder door de oude stad terug naar ons hotel waar we alvast de koffers pakken voor morgen. Ik hoop dat ik geen overgewicht heb … en dan bedoel ik niet mezelf maar de koffer. 

Rond half 7 trekken we opnieuw naar de Koreaan achter de hoek waar we voor de tweede dag op rij de enige toeristen zijn. We gaan deze avond voor de Koreaanse BBQ. Midden op de tafel is een soort elektrische bakplaat ingebouwd waarop we de kip kunnen bakken. Vergezeld van een kom noedels smaakt dit heerlijk. We betalen nog minder dan gisteren, namelijk 32€. Het bevestigt maar weer eens te meer dat goed eten niet duur hoeft te zijn. Gelukkig en voldaan keren we terug naar onze B&B waar we onze laatste nacht ingaan. Door de gretigheid om alles in te halen, is naar ons gevoel deze vakantie veel te snel om. Het deed echt deugd om even weg te zijn uit de dagelijkse sleur. 

Barcelona - dag 5

Onze luxe kamer bleek vannacht toch zo geen luxe te zijn. Tania ligt al van 5 uur wakken omdat de metro onder onze kamer raast en ik sta op met opnieuw pijn in de heup dus mijn ongemakken gaan toch gepaard met een slechte matras. Ik heb ook het gevoel geen oog dichtgedaan te hebben maar blijkbaar is dat toch een foutieve inschatting want ik heb, volgens mijn roomie, heel wat gesnurkt vannacht. Ook de buren hadden er last van want Tania hoorde een man heel hard ‘cochon’ roepen. Gelukkig zien we niemand bij het ontbijt en hoef ik dus ook niet met rode kaken rond te lopen. We zijn wel blij met het summiere maar oh zo lekkere ontbijtje van B&B BacHome Terrace. De mini croissantjes die hebben we echt wel gemist. Hier zien we ook weer een lachend gezicht aan de ontbijttafel. De vaste medewerker die de tafels afruimt, is immers altijd goedgezind. Het is een Aziaat dus misschien heeft dat er ook iets mee te maken, tenslotte komt hij sowieso uit een land van de glimlach. Voor we vertrekken, informeren we toch nog even of er toevallig nog een andere kamer vrij is maar jammer genoeg is dat niet het geval.

Vandaag gaan we verder op Gaudí expeditie. De nummer één highlight van Barcelona, ontworpen door de bekende architect, is de prachtige Sagrada Familia. Deze basiliek is het symbool van Barcelona, van buiten al indrukwekkend, maar van binnen nog een stuk mooier. Sinds in 1882 de eerste steen werd gelegd wordt er nog altijd voortdurend aan de Sagrada Familia gebouwd. Eigenlijk alleen tijdens de Spaanse burgeroorlog (1936-1939) hebben de werkzaamheden tijdelijk stilgelegen. De huidige opleverdatum is vastgelegd in het jaar 2026. Dat zou dan precies 100 jaar zijn na de dood van de architect, Antoni Gaudí (1952-1926). Het gebouw bezorgt me nog steeds kippenvel.

Gaudí ging er oorspronkelijk van uit de kerk in 10 jaar te kunnen bouwen. Na een paar jaar zag hij echter in dat dat onmogelijk zou zijn. Daarbij bleef hij het basisontwerp zodanig veranderen tot de stijl niet gotisch meer te noemen was. Tijdens de bouw zou Gaudí daardoor zo bezig zijn met de werken, hij stond erop om van alle details op de hoogte gehouden te worden, dat hij na 1914 geen andere opdrachten meer aannam. De kerk zou dan ook zijn laatste opdracht zijn. Tegen het einde van zijn leven woonde hij zelfs enige tijd op de bouwplaats. Na de dood van Gaudí bleek hij een aantal ontwerpen, maquettes en tekeningen te hebben nagelaten, die zijn opvolgers als leidraad konden gebruiken. Toch was dat vanwege de bijzondere wijze waarop Gaudí werkte niet makkelijk. Toen bij een brand tijdens de Spaanse burgeroorlog in 1936 ook nog een groot deel van zijn ontwerpen verloren ging werd het bouwen volgens zijn visie haast onmogelijk. Daardoor verschillen beide gevels enorm van elkaar maar beide kunnen ons echt wel bekoren. De geboortefaçade is gelegen aan de noordoostkant en werd als eerste gebouwd in een Catalaans modernistische stijl. Gaudí had de leiding over de werkzaamheden totdat hij overleed in 1926. Op dat moment was de geboortefaçade al vergevorderd. De gevel is rijk versierd met natuurscènes. De passiefaçade bevindt zich aan de zuidwestkant van La Sagrada Familia en is ook wel bekend als de lijdensfaçade. Deze zijde is een halve eeuw later gebouwd dan de geboortefaçade en heeft daarom een veel modernere stijl. Het is bekleed met veelhoekige sculpturen en vooral de sculptuur van Jezus aan het kruis springt het meest in het oog. Er komt echter nog een derde façade maar daar wordt momenteel nog heel erg hard aan gewerkt. Deze bevindt zich aan de voorkant, op het zuidoosten en men heeft al wel een begin gemaakt met de fundering voor de schelpachtige torens die aan deze zijde komen maar veel zien we er nog niet van. Het is de bedoeling dat de gloriefaçade de hoofdingang wordt van de gehele Sagrada Familia. Daartoe dient er een brug te komen over Carrer de Mallorca, die vervolgens via prachtige trappen uitmondt op straatniveau. Helaas is er 1 groot probleem: er staan op dit moment appartementen op de plek waar de trappen moeten komen. Om de Sagrada Familia in zijn geheel af te maken zullen deze moeten worden gesloopt. Dit is een lang en ingewikkeld politiek proces en er is veel weerstand van de huidige bewoners. Met dit in het achterhoofd is het maar de grote vraag of de Sagrada Familia daadwerkelijk in 2026 af zal zijn.

Het is een zonnige dag waardoor het licht mooi naar binnen valt door de prachtige glasramen. Welke kleur je ook verkiest, ergens in de kerk vind je ze terug. Aan de ene kant de koude kleuren groen en blauw (mijn favoriet) en aan de andere kant de warme kleuren zoals oranje, geel en rood. Volgens Gaudi is zonneschijn 'de beste schilder van de natuur' en dat kunnen we enkel maar beamen. Hier kan ik uren naar kijken. Daarom besluiten Tania en ik gewoon vrij rond te lopen en we spreken een uur af dat we elkaar terug zullen treffen. Zo kunnen we elk op ons eigen tempo deze prachtige kerk bewonderen.Elke keer ik hier kom, is er wel iets veranderd en daarom verveelt het nooit.

Het interieur van de Sagrada Familia is adembenemend mooi. Het kent geen rechte lijnen en alles is gebouwd met als doel de architectuur van de natuur na te bootsen. Dat betekent veel geometrische vormen. Het schip van de kerk is zeer indrukwekkend, met tientallen zuilen die het dak van de kerk dragen maar eruitzien als een oerwoud van bomen en takken. De kleuren en het licht zijn magisch en de ruimte straalt een zekere rust uit die alleen door het geflits van de camera’s en het rumoer van de toeristen verstoord wordt.

De apsis, een veelhoekige overwelfde ruimte achter in de kerk, is gelegen op de crypte, die als allereerste onderdeel van de Sagrada Familia is gebouwd. In deze crypte ligt Antoni Gaudí begraven. De binnenkant van de apsis is versierd met engelenhoofden en in het midden van het altaar, aan een troonhemel hangt Jezus aan het kruis. Deze troonhemel is versierd met wijnstokken en druiven. Opmerkelijk daarbij is dat Jezus naar boven kijkt, terwijl het gebruikelijk is dat Jezus naar beneden of opzij kijkt. Dit is bewust gedaan met als reden dat Jezus naar boven kijkt om steun te vragen aan God. Het is een cliché maar de schoonheid van de Sagrada Familia beschrijven, is echt onmogelijk. Je moet dit wonder met eigen ogen aanschouwen. Vandaag is het vooral Tania die onder de indruk is van deze prachtige kerk. We waren er om half 10 en gaan pas om 12 uur naar buiten … dat zegt genoeg denk ik.

Bij het buitenkomen, beseffen we pas hoe warm het weeral is vandaag. We wandelen via de Avenida Gaudí naar het oude ziekenhuis Hospital de la Santa Creu i Sant Pau. Dit is het grootste complex uit het Catalaans modernisme ter wereld. Meer dan een eeuw lang deed het complex dienst als ziekenhuis voor met name de armere inwoners van Barcelona, maar in 2014 werd het terrein na grootschalige herstel werkzaamheden voor bezoekers geopend. Iedereen gaat naar Barcelona voor Gaudi maar een andere grote modernistische architect was Lluís Domènech i Montaner, en het Hospital de la Creu i Sant Pau is een van zijn werken. 

Het is een complex van prachtige Moorse gebouwen en paviljoenen. Het entreegebouw, dat dienstdeed als administratief paviljoen, is heel modernistisch met torentjes, torenspitsen en kleurrijke tegels. Het bewaakt de ingang van een prachtige tuin. Alle gebouwen zijn onderling met elkaar verbonden door ondergrondse galerijen, die geschikt zijn voor het verplaatsen van ziekenhuisbedden. Het is hier dat Antonio Gaudi in 1921 overleed nadat hij een paar dagen eerder onder de tram was gelopen.

Wat mij betreft is dit echt een pareltje en een must see wanneer je in Barcelona bent. Ook binnen is het een plaatje. De vertrekken hebben prachtige plafonds en de ramen hebben fleurig glas-in-lood versieringen. Wie zich afvraagt waarom voor zoveel pracht en praal werd gekozen, terwijl zich in een ziekenhuis doorgaans geen al te vrolijke taferelen afspelen, kan zich misschien vinden in de filosofie waar Domènech i Montaner stellig in geloofde, namelijk dat zieke mensen eerder beter zouden worden als ze zich in een mooie omgeving bevinden. Zeg nu zelf, zouden jullie hier ook niet voor kiezen?

Onze lunch op de Avenida de Gaudí bestaat uit enkele tapas: kipkroketten en gamba’s in look. Een smekende bedelende man irriteert ons mateloos maar hij weet van geen ophouden. We negeren hem en uiteindelijk druipt hij af. Er zijn best veel daklozen in de stad die proberen een centje bij te verdienen door hun onvolmaaktheden tentoon te spreiden. ’s Avonds besluiten we niet al te ver meer te wandelen want het was een vermoeiende dag. Daarom gaan we eten bij de Koreaan om de hoek. We zijn de enige toeristen daar tussen de Spaanse Koreanen. We nemen plaats aan een tafel die zich in een soort put bevindt.  Alles gaat hier digitaal. Het eten wordt afgebeeld op een computerscherm (superhandig) en je bestelt ook via deze weg. Enkele seconden later staat het al voor onze neus. Bestek krijgen we niet dus alles gebeurt met chopsticks en laat ik daar nu echt geen fan van zijn. Tania lukt het wonderwel maar ik krijg geen grip op de rijstkorrels. Heel frustrerend. Lekker is het echter wel!