Vanuit Arequipa reizen we vandaag naar de Colca Canyon, één van de diepste kloven ter wereld. Ons minibusje komt ons aan het hotel ophalen. We hebben ook een nieuwe chauffeur Mario en gids Erika. Voor we aan de klim naar grote hoogte gaan beginnen, stoppen we eerst bij een plaatselijk winkeltje om water en cocabladeren in te slaan. Vermits ik opnieuw diamox neem, moet ik zeker 4 liter per dag drinken. Wanneer alle inkoopjes gedaan zijn, begint ons tweedaagse avontuur. Van zodra we beginnen te klimmen, nemen we wat cocabladeren en doen daarin een stukje 'ash', een steentje dat gemaakt is van een plant dat er voor zorgt dat alle sappen beter opgenomen worden - we vouwen de bladeren dicht en stoppen ze aan de zijkant van de mond. Bedoeling is dat je het pakketje met de kiezen vastklemt en af en toe bijt. Onder geen beding kauwen dus want dan wordt het een vieze boel. Annelies vindt het maar niks en de coca belandt al gauw aan de zijkant van de weg. Ik vind het niet slecht dus hou het maar in de mond. Om de twintig minuten wordt het pakketje vervangen, want zo lang duurt het voor de sappen allemaal vrijkomen. De zijkant van mijn mond begint lichtjes te tintelen, het voelt aan alsof je net een verdoving hebt gehad bij de tandarts. Onze gids geeft ons ook een druppeltje van een gele vloeistof dat we aan ons voorhoofd moeten wrijven. Ook dat zou helpen tegen de hoogte. Tja ... baadt het niet dan schaadt het niet. We naderen al snel het natuurreservaat 'Laguna de pampa blanca'. Dit is de natuurlijke habitat van de vicuñas, deze diertjes leven nog echt in het wild en zijn heel schuw. Het is een elegant dier met een crèmekleurige vacht, die extreem duur is omdat ze heel weinig wol geeft. Af en toe stoppen we even wanneer we ze zien grazen op de vlaktes.
Ook een plasstop wordt regelmatig ingelast want al dat drinken, zorgt vaak voor een volle blaas. Aan de splitsing richting Colca Valei drinken we triple thee, die wordt getrokken van drie verschillende kruiden en ook dat zou goed zijn tegen de hoogteziekte. Het smaakt een beetje naar munt. Uiteraard staan er hier overal kraampjes voor de toeristen waar de plaatselijk vrouwtjes hun waren aanbieden. Ze dragen hun klederdracht en hebben al heel goed door hoe ze de toeristen moeten bespelen. We gaan een pas over van 4900 meter hoogte en omdat het zo'n mooi helder weer is zijn de imposante vulkanen Sabancaya (5976 meter) en Ampato (6380 meter) heel duidelijk te zien. Op de laatste is Juanita gevonden. Net voor we het dorpje Yanque binnenrijden moeten we tol betalen, 25 USD. Dit geld zou gebruikt worden om de wegen te verbeteren, een lachertje ... de burgemeester die dit heeft ingevoerd steekt alles in eigen zakken want hier is er geen asfalt meer - een slingerend zandweggetje brengt ons naar het dorp. Hier stoppen we even. Heel leuk want de mensen lopen zo goed als allemaal in hun traditionele klederdracht. Dikke vrouwtjes met prachtige hoedjes zitten op het dorpsplein te genieten van het zonnetje.
Annelies wil graag een 'patcha mama' popje omdat dit geluk zou brengen, dus gaan we wat in de vele winkeltjes rondkijken. Ze vindt een mooi exemplaar maar heeft haar centen in de bus vergeten. Ik schiet even voor en wil met 100 soles betalen. Dat ziet de man niet zitten dus uiteindelijk geef ik hem een briefje van 50 soles. Hij heeft geen wisselgeld dus gaat hij naar het winkeltje ernaast. Hij begint weer te geven op 100 soles .... tja thuis zou ik het zo gelaten hebben maar hier ... de mensen hebben het al niet breed, dus laat ik mijn goed hart zien en geef hem de 50 soles die hij te veel geeft terug. Hij is me zo dankbaar en ik krijg een heuse smile ... iets wat niet evident is hier want de meeste mensen zijn nors en er kan geen lachje af. Maar wat wil je .... wanneer elke toerist die hier stopt met z'n fototoestel klaar staat om je te fotograferen. Ik doe het of stiekem, of ik vraag het vriendelijk. Heb het eigenlijk nog maar twee keer meegemaakt dat ze het niet willen. In Bolivië straks zal dat wel anders zijn. Volgens de gids gooien ze daar met stenen naar je als je je fototoestel nog maar op hen richt ... dat beloofd! Malika heeft het eindelijk begrepen en is gestopt met me te volgen .... én ze heeft haar excuses aangeboden. Ik probeer dan maar terug normaal te doen maar vrees dat ze vroeg of laat weer opnieuw gaat beginnen. We rijden naar ons hotel in het dorpje Corporaque op een hoogte van 3600 meter. Het noemt 'Casa Mamayachi' en is prachtig gelegen. Hier wordt de lunch geserveerd, een heus buffet met allerlei Peruviaanse specialiteiten zoals 'causa', een koud gerechtje met een laagje aardappelpuree, een laagje ei, een laagje avocado en een laagje tonijnsla. Er zijn twee heerlijke soepjes (maïs en kip) en er is kip of alpaca op de BBQ. Verder uiteraard allemaal verschillende soorten groentjes, quinoa, aardappels en sausjes. Als dessert krijgen we nog een mousse van een soort cactus met warme appeltjes - mmmm dat is écht genieten! Na de lunch gaan Annelies en ik nog even een kort dutje doen - ideaal om je te wapenen tegen de hoogteziekte. We hebben gelukkig geen last maar de andere groep Belgen die hier gearriveerd zijn, hebben wel enkele zieken bij. De symptomen zijn overgeven, bloedneus, misselijkheid .... Hopelijk blijven wij hiervan gespaard. Rond 3 uur verzamelen diegenen die willen voor een korte wandeling naar de top van een berg vanwaar we een prachtig uitzicht hebben over de vallei en de vele 'andenes', terrassen die harmonieus ontworpen en aangelegd zijn tegen de bergwanden. Werkelijk verbijsterend, de gigantische arbeid die hier door mensenhanden is verricht. Op een rustig tempo wandelen we via een aangelegd pad naar de top. Onderweg zien we een heel gezin op het land werken, zelfs de kleinste telg van de familie werkt mee, hij kan niet meer dan 5 jaar oud zijn. Na de wandeling wordt er nog een tripje naar de warmwaterbronnen van Chivay georganiseerd maar wij passen daarvoor want we hebben ons zwempak niet mee. We gaan gewoon wat relaxen op de kamer en acclimatiseren zodat we morgen fris aan de dag kunnen beginnen. 's Avonds eten we enkel nog een soepje en kruipen dan in ons bedje ... morgen wake-up call om vijf uur!
Posted with Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten