We mochten een uurtje langer slapen en daar hebben we gebruik van gemaakt in ons ondertussen 'zachte' bedje. Uitgerust kunnen we dus aan alweer een nieuwe dag beginnen. Ons terrasje baadt alvast in het zonlicht dus we maken ons goedgemutst klaar. Vandaag gaan we naar het stadsdeel L'Eixample waar het meest in het oog springende gebouw van Barcelona staat, namelijk de enorme basiliek, la Sagrada Familia. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, is dit geen kathedraal. De bouw begon in 1882 en de kerk is nog steeds niet voltooid. Gaudí dacht destijds zo'n 10 jaar nodig te hebben en het werd zijn levenswerk. Hij raakte geobsedeerd door de vervolmaking van het grootste godshuis ter wereld en was dag en nacht op het bouwterrein te vinden. In 1962 werd hij echter aangereden door een tram en overleed in het ziekenhuis. Het zal nog jaren duren voor de kerk helemaal af is want de verbouwingen vinden plaats aan de hand van donaties. Gaudí zei namelijk ooit: 'Het bouwwerk ligt in God's handen en is afhankelijk van de vrijgevigheid van de mens en God heeft geen haast'. Overigens wordt de kerk niet helemaal gebouwd volgens Gaudí’s stijl. Dat is duidelijk te zien aan het verschil tussen de ‘Gevel van de Geboorte’ en de ‘Gevel van de Dood’. De laatste is een modernisering van de oorspronkelijke tekeningen. Ze vragen 19,5 euro inkom maar we hebben reeds kaarten online besteld dus hoeven we ook hier niet aan te schuiven. Onze ticketjes zijn voor half 11 maar we zijn alvast wat vroeger naar hier afgezakt voor het ontbijt. In een klein straatje vinden we een gezellig typisch Spaans barretje waar we heerlijke bocadillos eten. Een aangenaam begin van de dag en dan heb ik het niet alleen over het eten. De man achter de bar mag voor mij thuis ook weleens ontbijt komen maken. Ik doe mezelf nog snel een ring cadeau - op vakantie mag een mens zichzelf verwennen, nietwaar?
Wanneer we eindelijk naar de Sagrada Familla trekken, schijnt de zon al volop en daar had ik stiekem wel op gehoopt want dat maakt de lichtinval onbeschrijflijk mooi. De gekleurde glasramen geven elk deel van de kerk een andere sfeer. Gaudí was een enorme liefhebber van de natuur en dat zie je. Zo stellen de enorme pilaren binnen in de kerk gigantische boomstammen voor en het plafond boomkruinen. We lopen dus in feite door een groot stenen bos. Hoe langer we binnen zitten, hoe meer details we ontdekken. De kerk is allesbehalve symmetrisch waardoor echt elke muur, elke nis, elk altaar anders is. Gina waant zich in de Efteling en is ervan overtuigd dat het hier is dat Shrek en Fiona zouden moeten trouwen. De tijd vliegt voorbij maar we krijgen er geen genoeg van. Na 1,5 uur nemen we de lift naar de passion toren van waar we een prachtig zicht hebben over Barcelona en de andere torens.
Ik blijf betoverd door de Sagrada Famila en zou hier werkelijk elk jaar willen terugkomen om dan weer andere details te ontdekken. Mijn gedachten gaan uit naar Gaudi - hoe ontzettend jammer dat hij nooit de basiliek in een meer afgewerktere status heeft kunnen bewonderen. Ondertussen is het al middag en zetten we onze ontdekkingstocht in Eixample verder. Dit stadsdeel ziet er weer helemaal anders uit. Het is het toonbeeld van Catalaans modernisme. De wijk is verdeeld in twee delen welke gescheiden worden door de Passeig de Gràcia, de duurste straat van Barcelona. De lange promenade met bankjes en speciale straatlantaarns is een bezienswaardigheid op zich maar het is vooral Casa Mila waar toeristen staan aan te schuiven. Gina besluit niet mee binnen te gaan want ook hier moet er betaald worden - 20 euro maar liefst! Toch wil ik weten of het nog steeds zo mooi is als in mijn herinnering dus besluit ik alleen binnen te gaan. In de volksmond wordt Gaudí’s Casa Milà La Pedrera (De Steengroeve) genoemd.
De kenmerkende voorgevel van La Pedrera bestaat uit grote stukken kalksteen. Deze zijn puur decoratief, ze bieden geen ondersteuning aan het gebouw zelf. Koraalrif, duinlandschap of zandstrand, iedereen ziet er wel iets anders in. Eenmaal binnen zijn er negen verdiepingen en een prachtig dakterras dat oogt als een stenen park. De bomen hebben echter plaats moeten maken voor merkwaardige sculpturen die als soldaten de wacht houden en bij nadere beschouwing schoorstenen blijken te zijn. Na een serieuze klim tot op het dak, wandel ik over glooiende paden en trapjes en kijk uit over het moderne Barcelona.
De wandeling door de Pedrera brengt me verder in één van de appartementen waar het interieur is teruggebracht in de oude stijl. Via de kleine patio van het huis neem ik opnieuw de trap naar boven waar prachtige muurschilderingen het huis een romantisch karakter geven. Nog steeds onder de indruk van dit gebouw, pik ik Gina op bij Starbucks waar ook zij genoten heeft van een uurtje qualitytime met haar tasje zwarte goud. We wandelen daarna samen verder op de Paseig de Gràcia naar Gaudí’s meest sprookjesachtige werk, Casa Batlló. De gekleurde gevel doet een beetje denken aan de schubben van een vis en het dak heeft de vorm van een drakenstaart. Ook hier wordt er 21 euro gevraagd dus laten we het huis aan ons voorbij gaan. Het staat echter nog wel op mijn lijstje 'to do' voor volgende keer. Ondertussen hebben we honger gekregen en het is dus tijd voor tapa's. Gina kreeg een adresje van haar chef en daar gaan we naar op zoek. We nemen de metro naar Jaume I en lopen even verloren want Sensi Bistro ligt helemaal verstopt in het kleine straatje Carrer Regomir waar toeristen niet echt komen. Het valt ons onmiddellijk op dat we hier niet in een gewone tapabar binnen wandelen. Het zit er vol Spanjaarden en hier serveren ze de betere tapa. Dat zullen we geweten hebben ... elk gerechtje dat op tafel wordt gezet is overheerlijk! We laten ons dan ook helemaal gaan en Gina gaat zelfs nog voor een dessertje. Ikzelf hou het bij een theetje.
Na al dit lekkers besluiten we deze lome zondag verder te zetten aan het strand van La Barceloneta. We zijn gelukkig wanneer we eindelijk zand tussen onze tenen voelen en besluiten gewoon even te genieten van de rust, het water en het zonnetje. Na een korte strandwandeling nog even een tinto verano op een terras van één van de vele strandbarretjes en dan begint het te schemeren. Tijd om naar het hotel terug te keren. Eten en drinken in de Mediterrane landen heeft een hele andere functie dan in België. Barcelona is daarop geen uitzondering. In plaats van om halfzes een snelle flauwe hap, heeft men hier het eten en drinken tot een tijdverdrijf en een ware kunst verheven. Stap hier om zes uur een restaurant binnen en men zal je verbaast aankijken. Het is zeker niet ongewoon om rond tien uur ’s avonds aan tafel te gaan. Ga je om acht uur eten dan ben je al iets aan de vroege kant. Niet verwonderlijk dat men zo laat eet; de meeste mensen lunchen ook pas laat en zitten rustig een hele middag gezellig aan tafel. Het diner kan dan best wachten tot laat op de avond. Honger hebben we na de uitgebreide lunch van vanmiddag allerminst. Een maaltijd overslaan, daar worden we dus niet slechter van. Bovendien zijn we allebei moe dus besluiten we om niet meer op stap te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten