Aartrijke - dag 2

Het verbaast me telkens weer hoe rustig en stil het hier is. Buiten een blatend schaap af en toe, hoor je hier werkelijk niets. Na een zalige nacht schuiven we de voetjes weer onder tafel in de gezellige veranda voor een heerlijk ontbijt. De vier schattige katjes van Paula en Achiel kijken ons van op het terras aan met een blik die lijkt te zeggen 'krijgen wij ook een beetje eten?' Ze worden op hun wenken bediend want daar is Paula al met hun ontbijt. Ze vertelt ons dat ze er graag enkele zou weg doen maar de kleinkinderen zouden dat niet zo leuk vinden dus blijven ze maar. Eentje heeft onmiddellijk mijn hart gestolen en zou ik zo mee naar huis willen nemen maar ze zijn natuurlijk niet zindelijk dus dat zou wel een probleem zijn op mijn appartementje. 

Achiel moet in Nieuwpoort zijn schaapjes water gaan geven dus besluiten we met hem mee te gaan naar het uitgestrekte natuurgebied de Ijzermonding. We parkeren de auto aan de rand en gaan via een afgesloten hek het veld in. Naast ons de ijzer, de enigste grote rivier die rechtstreeks uitmondt in de zee. In de monding ontmoeten zout en zoet water elkaar. Het gebied omvat 130 hectare slikken, schorren, duinen, zand en polders.

 

In de verte zien we verschillende vogels op het slik naar voedsel zoeken en plots vliegen er een viertal reigers boven ons hoofd. Hier wandelt er niemand want toegang kan je enkel verkrijgen met een gids. Fijn toch dat Achiel ons mee neemt door dit prachtig stukje natuur. Dit uitgestrekte gebied is zo mooi en het is vooral de stilte die ons zo kan bekoren. Toeristen kunnen ons wel begluren via twee observatiewanden aan de zijkant van het gebied. Waarschijnlijk vragen ze zich af hoe wij daar komen. Er staan zo'n veertig schaapjes in het natuurreservaat, allemaal van Achiel. Wanneer we dichterbij komen, kijken ze ons wantrouwend aan. De ervaring leert me dat je een schaap niet moet roepen want ze komen toch nooit. In Nieuw Zeeland heb ik dat meermaals geprobeerd. Wanneer ze hun baasje zien en hij met luide stem 'kom schaapjes kom' roept, staan ze in een oogwenk allemaal, zonder uitzondering, rond hem. Geweldig vinden we dat!

 

Het zijn echte luxe schaapjes want hun eten bestaat uit mos en lamsoor. In de meest exclusieve restaurants wordt dit meermaals geserveerd. We moeten wel kijken waar we onze voeten zetten want hier leven ook honderden konijntjes en hun holen volgen elkaar op dus het is opletten geblazen zodat we niet in één van de gaten stappen. Achiel vertelt ons dat zijn schapen van april tot augustus hier niet mogen staan want dan legt de tapuit (een schattig klein vogeltje) eitjes in de konijnenholen en de kleine pootjes van de schapen zouden de gaten per ongeluk kunnen dichttrappen. Op de achtergrond zien we de bewoonde wereld en deze vormt een schril contrast met de immense natuur waar wij ons bevinden.

 

Wanneer we aan de vuurtoren arriveren, nemen we even de gewone wandelwegen tot aan de Ijzer waar de veerboot ons naar de overkant brengt. Er heerst een gezellige drukte op de dijk van Nieuwpoort. Ondertussen hebben we honger gekregen en zoeken we een gezellig restaurantje uit voor een heerlijke lunch. Na het eten wandelen we verder de dijk af en komen terug via de mooie winkelstraat. Hier heb ik het gevoel in het nieuwe Knokke te wandelen - Paula bevestigt mijn vermoeden. De ene chique winkel na de andere volgt elkaar op. We doen enkel aan window shopping en nemen rond 3 uur de boot terug naar het natuurgebied. Via het gewone wandelpad wandelen we terug naar ons beginpunt en keren dan op onze stappen terug maar met de wagen deze keer. Af en toe krijgen we een boze blik van de wandelaars die niet begrijpen dat we daar rijden. Wanneer we stoppen aan de drinkplaats van de schaapjes, verandert hun gelaatsuitdrukking en maakt de verontwaardiging plaats voor begrip. We rijden terug huiswaarts maar passeren nog even in het alleroudste en tevens legendarische café van Jabbeke, den Tijger waar de 70 jarige Marie Jeanne achter de toog staat. De kranige dame, gekleed in gestreepte schort, runt het café al jaren en doet dit nog steeds met veel plezier.

 

Aan de buitenkant zie je zelfs niet dat er een café gevestigd is in het oude pand en wanneer we binnenkomen, wanen we ons in de jaren 1800. In de bruine kroeg valt het behangpapier van de muren en ook het plafond bladdert helemaal af. Toch zit het kleine cafeetje vol met stamgasten die lijken één te worden met het interieur. De één al ouder dan de andere. Af en toe komt er iemand binnen en Marie Jeanne moet zelfs niet vragen wat ze wensen te drinken, ze weet het gewoon. Wanneer we thuis komen, duik ik met Paula de keuken in om samen een pisco sour te maken, ons favoriete drankje van Peru. Na het aperitiefje worden we verwacht aan de keukentafel voor een heerlijk stoofpotje van varkenswangetjes. Als dessert trakteert Achiel ons op een super lekker ijsje van schapenmelk. Nog nooit heb ik dit gegeten maar het smaakt heerlijk!