Parijs dag 4 - Montmartre

Onze laatste dag is aangebroken dus wordt er gepakt en trekken we voor een laatste keer naar de kleine ontbijtruimte. Wat is ontbijten in het land van de croissants toch zalig. Vandaag staat Montmartre op het programma, ooit een boerendorp gebouwd tegen een heuvel net buiten Parijs, daarna de plek waar kunstenaars allerlei zich thuis voelden. Montmartre is waarschijnlijk de meest bekende buurt in Parijs. Het beeld van Montmartre wordt vaak geromantiseerd omdat het de setting vormt voor veel, zowel historische als hedendaagse liefdesverhalen en films.

We zijn extra vroeg vertrokken vandaag om nog het beste uit de dag te kunnen halen maar het blijkt geen goede start want de metrolijn die verbinding maakt met onze metrolijn, is onderbroken net in het station waar wij moeten overstappen. We nemen dus een andere lijn en moeten nog een stukje wandelen door de rosse buurt, Quartier Pigalle. Het heeft hier veel weg van een Noord-Afrikaanse souk waar de ene na de andere sexshop wacht op haar publiek. Toch  blijft het er reuze gezellig met de vele kronkelige straatjes en kleine huisjes. Uiteindelijk geraken we wel waar we moeten zijn, namelijk op de Place Blanche, waar de wandeling start.  De naam Blanche herinnert aan de witte kalksteen die tot het eind van de 19e eeuw werd gedolven en verzameld werd op dit plein. De meeste bewoners van Montmartre werkten er. Hier zien we nog één van de typische metro-ingangen die eind 19^de eeuw werden ontworpen. De stijl is art nouveau, herkenbaar aan de bloemmotieven en het kronkelige gietijzerwerk. Jammer dat de meeste in Parijs verloren zijn gegaan. Net aan de overkant bevindt zich het wereldberoemde cabarettheater Moulin Rouge. Dat laten we achter ons en beginnen aan de klim naar boven. 

Vroeger stond Montmartre vol molens, het leek wel Nederland. Nu zijn er  nog twee in deze buurt, de Moulin de la Galette en de Moulin Le Radet. Niet dat deze zo spectaculair zijn maar wel leuk om te zien. Even verderop staat een vreemd maar grappig kunstwerk. Het noemt ‘de man uit de muur’ en dat is de perfecte benaming. Het kleine straatje aan Avenue Junot is alweer een Instagramplekje volgens Viv. Het zijn inderdaad mooie huisjes met leuke voortuinen vol groen. Hier op de hoek zetten we ons alvast voor een drankje want van al dat geklim hebben we dorst gekregen. Na de verkoeling klimmen we nog wat hoger naar Place Dalida. 

Dalida was een Frans-Egyptische zangeres en actrice van Italiaanse afkomst. Het succes lachte haar toe, zo goed zelfs dat ze samen met Édith Piaf gezien werd als de meest populaire Franse zangeres uit de 20e eeuw. Haar privéleven en vooral haar relaties met mannen waren minder gelukkig. Drie mannen met wie ze een relatie had, pleegden zelfmoord. Moe van alle problemen maakte ze in de nacht van 2 op 3 mei 1987 met behulp van pillen een eind aan haar leven. Een aantal jaren na haar dood werd onder grote belangstelling dit plein, midden in haar geliefde Montmartre, plechtig ingehuldigd. Ze kreeg hiermee in ieder geval een veel mooier eerbetoon dan Edith Piaf. Deze plek is ten minste mooi en aangenaam.

Het roze huisje op de hoek van Rue Girardon is beroemd geworden door het schilderij van Maurice Utrillo. Hij was de zoon van Suzanne Valadon, een prostituee en zelf ook schilderes. Toen hij geboren werd ging ze naar Renoir, voor wie ze negen maanden eerder geposeerd had, maar die weigerde hem te erkennen. Degas, voor wie ze ook model had gestaan, weigerde eveneens. De Spaanse kunstenaar Miguel Utrillo, besloot toen de baby te adopteren want, zo zei hij, hij wou met plezier zijn naam zetten onder een werk van Renoir of Degas. Pas toen Maurice 27 was begon hij de naam Utrillo te gebruiken. Zijn hele leven lang zou hij Parijse stadszichten schilderen, vooral in en rond Montmartre.

Vroeger waren er een aantal wijngaarden op La Butte. Maar door de bebouwing en de exploitatie van de kalkgroeven werd er in 1870 al geen druppel wijn meer verkocht. In 1933 ontstond het idee om toch maar weer een wijngaard aan te planten. De Clos Montmartre heeft maar liefst een opbrengst 300 tot 400 flessen per jaar. In oktober worden hier echte wijnfeesten gehouden en de flessen worden onder grote belangstelling geveild door de burgemeester van Montmartre. Ik vind dit echt een geweldig stukje Parijs, die super leuke straatjes met dat dorpsgevoel dat er hier toch nog aanwezig is. Montmartre heeft heel veel leuke restaurantjes maar ook best wel enkele tourist traps. We kiezen er eentje uit waar niet veel toeristen zitten, daar waar de locals eten, is het meestal goed. En dat is het ook! 

Ondertussen zijn we helemaal boven geraakt waar de prachtige Sacre Coeur staat, ook wel spottend de ‘zoete suikerbol’ genoemd want inderdaad het lijkt wel een beetje op een grote suikertaart. Het Byzantijns bouwwerk werd gemaakt uit kalkgrond met speciale acties en inzamelingen en is smetteloos wit. Opmerkelijk is wel dat het bedrag vooral bij de dames van ‘lichte zeden’ vandaan kwam, die in deze buurt op Place Pigalle hun werkterrein hadden. Het bouwen van de kerk was niet zo eenvoudig want de berg leek wel een gatenkaas vanwege de jarenlange geëxploiteerde kalkgroeven. Deze moesten eerst allemaal worden dichtgegooid en versterkt, alvorens de fundamenten gelegd konden worden. Je kan niet naar Parijs komen zonder het icoon van de stad te bewonderen. Ik vind het prachtig, ook al krioelt het hier van de mensen en dan voornamelijk toeristen en Afrikaanse inwoners van Parijs die allerlei spullen aan de man proberen te brengen. Op de trappen staat een klein jongetje geboeid te luisteren naar een muzikant. Hij lijkt zijn enige toeschouwer

Montmartre is vooral bekend om de  Place du Tertre.  Dit pleintje is gelegen in het hart van Montmartre. Het plein is omringd door schitterende bomen waarvan sommige meer dan 100 jaar oud zijn. Schilders uit alle windstreken proberen hier hun schilderijen te slijten. Vroeger stond het plein vol en was het best pittoresk maar tegenwoordig heeft het veel van zijn vroegere charme verloren.

Het grootste gedeelte is omgevormd tot restaurant waardoor de schilders nu een beetje op de schopstoel zitten. Toch is het best fijn om hier wat rond te dwalen. Vooral de kleine straatjes zijn heerlijk om in te verdwalen. Ik zou hier best een half dagje kunnen rondlopen. Op elke hoek van het plein zit er wel een schilder een portret van een toevallige voorbijganger te tekenen. De één al wat mooier dan de andere. Op deze plek zie je gewoon overal kunst, in al haar vormen, of je het nu mooi vind of niet, er is voor elk wat wils. We dalen terug af via de vele trappen, naar beneden gaat net iets vlotter dan naar boven.

Op Place de Abbesses staat één van de mooiste metroingangen van Guimard. Het bijzondere aan deze ingang is dat hij een glazen overkapping heeft. Op Square Jehan Rictu staat ‘Le mur des je t’aime’. Op een oppervlakte van 40 m2 staat ‘Ik hou van jou’ geschreven in 311 talen. Frédéric Baron, componist en muziekschrijver, verzamelde de teksten en calligrafe Claire Kito schreef ze op.

Van op Square Louise Michel hebben we een prachtig zicht op de Sacre Coeur. Heel vreemd dat er hier geen hordes toeristen zijn. Ze zitten waarschijnlijk allemaal boven. Een oude kermismolen draagt bij tot het prachtige decor.

Onze wandeling zit er om half 3 al op. We trekken terug richting hotel waar we achter de hoek op een terrasje neerploffen. Hebben ze hier toch wel geen tarte tatin zeker! Deze omgekeerde appeltaart smaakt toch nergens zo lekker dan in Parijs. Ook ons uitzicht is geweldig, namelijk de Eglise Saint-Vincent-de-Paul. Deze prachtige kerk met dubbele torenspits heeft een indrukwekkende façade. Ik besluit toch even tot daar te wandelen, kwestie van toch nog het gevoel te hebben iets gezien te hebben deze middag. De kerk is redelijk donker maar zeer indrukwekkend. Rondom het schip is een geschilderd Fries met 160 heiligen. Wanneer ik er ben, begint het orgel te spelen. Kippenvel!

Ons Parijs avontuur zit er op maar terugkomen doe ik zeker want er is nog zoveel te ontdekken in deze prachtige stad. Amour sans Fin!