Tijd voor een korte road trip in het binnenland! We rijden Girona uit en touren door de wijn- en olijfboomgaarden in de regio La Garrotxa, een gebied dat bekend staat om zijn vulkanische verleden. Dit is een compleet ander landschap, in de verte de bergtoppen van de Pyreneeën. Het is hier heerlijk rustig en het landschap is heuvelig en onverwacht groen. Er hangen slierten mist tussen de bergtoppen en terwijl papa rustig indommelt, geniet ik van het voorbijglijdende landschap.
Castellfollit de la Roca is een klein dorp. Het kleinste voor wat betreft uitgestrektheid in Garrotxa en een van de kleinste van Catalonië. Op een vijftig meter hoge wand van basaltsteen ligt dit middeleeuwse dorp met zijn smalle straatjes en prachtige uitzichten over de valleien van de Fluvià en de Toronell. Het is de klokkentoren van de kerk van Sant Salvador die onmiddellijk in het oog springt, alsook de klok van de toren van Sant Roc, die het tempo aangeeft van dit dorp bovenop de klif. De weg er naartoe biedt een spectaculair uitzicht op het dorp!
Het dorp zelf stelt niet veel voor, het lijkt er uitgestorven dus rijden we verder naar Besalu. We parkeren de auto net buiten de oude stad en gaan te voet verder. Van zodra we de oude stad betreden, botsen we op de middeleeuwse kerk van Sant Vicenç. Een vrijwilligster houdt de kerk open en probeert ons in haar beste Engels de geschiedenis te vertellen. Het is de oudste kerk van het dorp, ze dateert uit de 12de eeuw.
Binnen speelt er prachtige muziek en ook al is het er erg donker toch vind ik ze prachtig. Er zijn slechts twee glasramen waardoor het licht naar binnen valt. We wanen ons instant in de middeleeuwen en in gedachten zien we ridders en jonkvrouwen.
De dame heeft papa’s toestel gezien en wil voor hem wel de grootste schat van de kerk tonen. Deze zit verstopt in één van de zijkapellen achter een donkere deur die normaal enkel geopend wordt tijdens de ‘Procesión dels Dolors’ die elk jaar plaatsvindt op de vrijdag voor Palm zondag. De prachtige gouden relikwieën worden dan door de straten gedragen. Nu schitteren ze achter het glas. Wanneer we een foto genomen hebben, krijgt onze pa nog een knipoog van de dame en gaat het deurtje weer terug op slot.
We wandelen naar de Placa Major, het epicentrum van het dorp. De halve cirkelvormige bogen omringen bijna het hele plein en geven het een unieke uitstraling. Dit was vroeger een belangrijk kruispunt waar de hoofdwegen naar Olot, Figueres en Girona kruisten. Het dorp heeft zoveel mooie oude gebouwen met prachtige houten deuren en terwijl we binnen de stadsmuren lopen, wanen we ons echt een paar eeuwen terug. Er staat zelfs een echte ridder voor een van de huizen hier.
De hoofdstraat komt uit op de Puente Romano, de burg met zeven bogen en twee torens die dateert uit de 11de eeuw. Ze is in de loop der jaren een paar keer herbouwd, is 195 meter lang en 30 meter hoog. Opmerkelijk is dat de pilaren op de natuurlijke rotsen van de rivierbedding zijn geplaatst. We wandelen door de stadspoort en hebben zo een prachtig zicht op het oude centrum.
We keren op onze stappen terug. In de Joodse wijk El Call, zijn er enkele resten van een synagoge en Joodse baden die nog stammen uit de 12e eeuw. Deze kunnen echter enkel in het weekend bezocht worden. Net naast de baden met prachtig uitzicht op de oude brug, is er een klein cafeetje. We zetten ons op het terras en bestellen een heerlijke ijskoffie. Een Engels koppel zet zich naast ons en het lijkt wel of we naar een aflevering van ‘Keeping up appearance’ kijken. Ze wil wel op de foto maar telkens hij er eentje wil nemen, verandert zij de setting. Wanneer de arme man eindelijk wil gaan zitten, wordt hij aangemaand om nog een rietje te halen voor haar. Hij ondergaat alles met de glimlach. Hilarisch!
Na dit intermezzo, dalen we af naar de oude stadsmuur die langs de oever van de Fluvià rivier loopt. Van hier hebben we een prachtig uitzicht op de oude brug.
Lopen door de smalle straatjes is een waar genot. Overal zijn er ook leuke winkeltjes en dat komt goed uit want papa moet af en toe op adem komen en dat geeft mij de kans om hier en daar binnen te lopen. Wat Besalú ook opmerkelijk maakt, zijn de stoelen die opgehangen zijn aan de muren van verschillende gebouwen in de stad. Ze vormen een merkwaardige attractie. Stoelen zie je ook in het plaatselijke parkje, al kan je er niet op gaan zitten.
We hebben ondertussen honger gekregen en zien een restaurantje waar een grote affiche hangt met een dampende paella op. Daar hebben we wel zin in. Wanneer we de kaart krijgen, blijkt er echter geen paella op te staan. We laten de verbouwereerde ober achter en verlaten het terras. We besluiten naar Banyoles te rijden, waar zich het enige natuurlijke meer in Catalonië bevindt. Daar zal er vast wel een gezellig restaurantje aan het water zijn. Daar aangekomen verbazen we ons over het blauwe water. Het is zo helder dat je de bodem kan zien. Het meer is 700 meter bij een kleine 250 meter en is omgeven door rietkragen, oeverplanten en bossen.
Ja, de omgeving van het meer heeft een bijzondere aantrekkingskracht. Het groen contrasteert mooi met het blauw. Wat een sereniteit, wat een schoonheid. Met alleen het uitzicht kunnen we ons al vermaken. We nemen plaats op een terrasje aan het water en bestellen wat tapa’s. Hier is het goed toeven en we zien alleen maar lachende gezichten rond ons.
De eendjes komen ons vergezellen. Niets bijzonder zou je zeggen, maar tussen hen een prachtig gekleurd exemplaar. Het blijkt de Mandarijn eend te zijn die aanzien wordt als een van de mooiste vogels ter wereld. Dit komt door zijn prachtig verenkleed dat bestaat uit een hele reeks kleuren. Een ding is zeker: deze ‘hot duck’ heeft veel bekijks.
Na de lunch wandelen we nog wat verder over de bomenrijke boulevard langs het meer tot bij het mooie witte badhuis. Deze werd eind 19de eeuw gebouwd en weerspiegeld zich in het immense meer. Catalanen picknicken hier en de vissers nemen hun plaats in bij de vele, historische vissershuisjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten