Het weer gaat stilaan veranderen, dat wordt duidelijk wanneer we deze ochtend op ons terrasje zitten te ontbijten. Er hangen vandaag meer wolkjes boven de bergketen die ons omringd. De temperatuur is wel nog steeds heerlijk.
Vandaag rijden we al heel vroeg naar Argostoli, de hoofdstad van het eiland. Kefalonia is bergachtig, en de bergen reiken tot aan zee, dus waar je ook heen gaat, je moet er omheen of overheen! We arriveren bij een prachtig meer en zien de stad eerst vanaf de overkant. Omstreeks 10 uur zijn we aan de andere kant en dat is perfect om dé attractie hier te aanschouwen. De vissersboten zijn zojuist teruggekeerd en hun vangst is bijna verkocht. Grote waterschildpadden zwemmen rond de bootjes want ze komen af op het afval dat de vissers tijdens het schoonmaken van de vis weer in zee gooien! Prachtige beesten en wat zijn ze groot! Hun schild is ongeveer een meter lang en ze wegen zo’n 150 kilo! We blijven ze dan ook een tijdje volgen.
Op de kade zien we een opvallend lange, lage brug die de stad met de oever aan de overkant verbindt. Dit is de Drapanobrug die in 1813 oorspronkelijk in hout werd gebouwd. Dertig jaar later werd er een stenen brug van gemaakt met prachtige bogen. Door de aardbeving van 1953 zijn bepaalde delen van de brug verzakt. Deze delen zijn opgevuld en rechtgetrokken, maar deze beschadigingen zijn nog steeds zichtbaar vanaf de zijkant. In 1970 werd de brug gekwalificeerd als historisch monument. Met zijn bijna 700 meter is dit de langste stenen brug (over de zee) in de wereld. Ze wordt ook wel De Bosset genoemd (naar de Zwitserse eilandgouverneur De Bosset). Vanaf de brug hebben we een prachtig uitzicht over de baai, de stad en de bergen. Hier kan je grappige waterfietsen huren in de vorm van een autootje.
We kuieren wat over de boulevard en verbazen ons over de immense yachten die hier aangemeerd zijn. Een bezoek aan de letters I love Kefalonia kan natuurlijk niet ontbreken. Af en toe verdwijnt de zon achter de wolken en dat is ideaal om te wandelen, ook al blijft het zwaar voor papa. Om de 100 meter moet hij even gaan zitten om op adem te komen. Tijdens de voormiddag wordt er dan ook niet veel gepraat want hij moet zich erg focussen op de fysieke inspanning. De gesprekken komen pas achteraf, tijdens de lunch wanneer hij wat bekomen is.
Winkelen is sowieso niet aan hem besteed dus blijft hij wat genieten van de bedrijvigheid rond het water, terwijl ik de Odós Lithóstroto induik. Dat is de belangrijkste winkelstraat en zo goed als autovrij. Hier zijn er geen grote, moderne winkelketens, maar wel kleine Griekse boetiekjes en souvenirwinkeltjes. Links in de straat staat het kerkje Agios Spiridon met een 18e-eeuwse iconostase en prachtige fresco’s. Zo’n 200 meter verder staat de rooms-katholieke Nikolaoskerk, de enige katholieke kerk van het eiland.
Argostoli is wat ons betreft, een mooie stad met prachtige beplanting, palmbomen en oleanders. Die laatste geven een geweldige zoete geur af die je eigenlijk over heel het eiland kan ruiken. Er zijn ook veel kleurrijke gebouwen en tavernes waar je nog de echte Griekse gezelligheid kan terugvinden. De prijzen zijn echter wel aangepast aan het toerisme. Wanneer papa ergens een watertje gaat drinken, moet hij hiervoor maar liefst 4,5 euro neertellen.
Voor de lunch gaan we op zoek naar een leuk restaurantje en dat vinden we op het centrale plein van de stad. De zeteltjes bij La Gondola hebben dikke kussens waar we helemaal in wegzakken. Ook hier zijn de prijzen voor een visje best prijzig maar de zeebaars smaakt heerlijk volgens papa. Ik compenseer met een gyros schotel die dan wel weer schappelijk is van prijs. Alles is zeer lekker en wij zijn tevreden.
De boulevard van Argostóli leidt in noordelijke richting naar het Lássi schiereiland. Er loopt een wandelpad langs de kust maar wij besluiten de auto te nemen. De stenen kade verandert geleidelijk in een rijk begroeid en heerlijk geurend landschap met oleanders en pijnbomen. Zo komen we al snel bij de Agio Theádoros vuurtoren die in 1829 werd gebouwd. Het is een sierlijk rond gebouwtje met Dorische zuilen. Bij het zien van de vuurtoren dacht ik in eerste instantie: ‘Wat een leuk prieeltje’. Het is echt een heel atypische vuurtoren. De ’toren’ is 8 meter hoog en bevat 20 kolommen.
Wanneer we ons even zetten op een bankje aan het water, voel ik plots druppels. Eerst denk ik nog dat het opspattend water is van de zee die tegen de rotsen beukt, maar dan besef ik dat het toch uit de lucht komt vallen. Er hangt een donkere regenwolk boven ons dus haasten we ons snel terug naar de auto. We zitten er nog maar net in, wanneer de hemelsluizen openen. Het is ondertussen bijna 4 uur dus besluiten we maar terug naar Asos te rijden. Onderweg begin ik hardop te mijmeren over een lekker ijsje en daar heeft papa ook wel zin in. Toeval bestaat niet zeggen ze, maar wanneer ik de hoek omdraai, zie ik een Italiaanse gelateria en ook al is parkeergelegenheid hier in de hoofdstad beperkt, net voor de deur is er plek. We trakteren onszelf ieder op twee grote bollen ijs, terwijl de regen alweer gestopt is en de zon terug volop schijnt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten