Nog maar net wakker en ik verkneukel me al in het mooist dat we vandaag te zien gaan krijgen. De zon is nog maar net komen piepen maar ik voel dat het een broeierige dag zal worden. Ontbijt is heilig voor sommige mensen, zo ook voor papa dus trek ik naar de bakker. Hij stelde eerst voor om te gaan, maar dat haalt hij nooit.
We hebben allemaal rust, ontspanning en vrije tijd nodig, maar het betekent voor iedereen iets anders. Ook ik verlang hevig naar meer rust maar toch ben ik dan bang dat ik niet alles uit het leven haal. Ons brein is pas in rust als we dood zijn maar we kunnen wel streven naar ontspanning. Ik zit een hele dag achter een scherm dus voor mij is dat beweging en buitenlucht. Als een pc het niet doet is het standaard advies: zet hem uit en weer aan. Iets wat we ook met onszelf regelmatig zouden moeten doen. Het is prima om even de stekker uit te trekken. We hebben deze reis dus enkel opgebouwd met uitstapjes in de voormiddag.
Van boven op de berg daal ik af naar het dorp. Ik wandel alleen door de verlaten straatjes. Wat een verademing na gisteren. Het is één van die schitterende ochtenden waarop je nergens anders zou willen zijn: een kalme, gladde zee met helder water, een heerlijk zonnetje en een ochtendstrand dat verlaten is op wat katten na. Bij de bakker ruikt het heerlijk en staan er allerlei lekkernijen uitgestald. Ik hou het bij een brood met sesam. De binnenweg die ik neem om terug naar boven te gaan, is uitdagend. Mijn fitness voor vandaag heb ik alweer gehad. We ontbijten op ons terrasje met zicht op zee.
De zee en de kronkelende kustlijn zijn omlijst door pittoreske en schijnbaar eindeloze baaien. Het aantrekkelijke microklimaat en de gastvrije lokale bevolking die zich kenmerkt door een relaxte levensstijl, maken dit eiland zeer idyllisch. De slapende dorpjes en zonovergoten leuke plekjes nodigen uit om op verkenning te gaan
Vandaag rijden we via Vári naar het uiterste Noorden van het eiland. Vári is een dorp dat veel verlaten, ruïneuze huizen telt en is gebouwd op een hoogte van 455 meter. Het is een van de meest bergachtige dorpen van Kefalonia. Aan de rand van het dorp staat de laat-Byzantijnse kerk van Pangia Kougiana. Ik heb gelezen dat we de sleutel kunnen vragen bij dorpsbewoners, maar er is geen levende ziel te bekennen. De fresco’s die de hel en het paradijs verbeelden, hebben we dus niet gezien.
We rijden verder helemaal naar het uiterste noorden naar het stadje Fiskardo, het enige nog authentieke dorp van Kefalonia, ontsnapt aan de gevolgen van de grote aardbeving. Hierdoor dachten de mensen uit Fiskardo dat zij de uitverkorenen van God waren. Later bleek dat hier een grote luchtbel onder de grond zat die de schokken heeft opgevangen. Hier krijgen we een goede indruk van hoe de dorpen op Kefalonia eruitzagen voor de aardbeving. Het beeld van een schilderij van een zonnig Mediterraans vissersdorpje, is exact hoe je je Fiskardo moet voorstellen.
Van zodra we er binnenrijden, ben ik verliefd. We parkeren de auto op het parkeerterrein want auto’s mogen de straten rond de haven niet in. Het dorp ligt in een halfronde baai, die bewaakt wordt door 2 vuurtorens. Het is een schilderachtige plek met een mooie boulevard langs de haven, met sierbestrating en veel bloemen. Langs de kade staan de authentieke pastelgekleurde huisjes in de oude Venetiaanse bouwstijl. Het is een beetje het St Tropez van Griekenland. Er is één nadeel: het dorpje is zeer populair bij zeilers, waardoor de haven vol ligt met zeilboten. Het centrum van Fiskardo heeft tal van smalle straatjes met leuke winkeltjes.
Het water is zo blauw, het lijkt wel gefotoshopt. We lunchen bij Parnasos restaurant waar we gereserveerd hebben. Ik heb een prachtig zicht op de baai maar onze pa blijft wat op zijn honger zitten. Een grote olijfboom belemmert zijn zicht. We vragen ons even af of we wel in Griekenland zitten. Retsina staat hier nergens op de kaart. Maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de kaart vol verse vis. Ik ga voor de zeebaars en papa voor de inktvis met skordalia. Heerlijk, maar dat vinden wij niet alleen. De plaatselijke wespen laten ons niet gerust. Die lusten nu toch ook alles. Na de lunch staat de zon pal boven ons en ze brandt. Op een rustig tempo wandelen we terug in de richting van de auto. Aan het einde van de kade passeren we een aantal zitbankjes en komen zo bij de oude romaanse begraafplaats. Er liggen in totaal 51 graven daterend uit de periode 150 v. Chr.
Terug in ons appartementje is het tijd voor rust, rust en nog eens rust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten