Panauti

Vandaag met de bus naar Panauti - een historisch stadje. Maar we maken nog twee tussenstops. De eerste is het dorpje Khokana. Het is net of de tijd hier is blijven stilstaan. Khokana zou volgens de Nepalezen "scary place" betekenen. Reden hiervoor is dat hier regelmatig mensen werden geofferd. Zij werden dan op een paal boven één van de waterbronnen in de stad gebonden en vervolgens door de gehele bevolking middels steniging om het leven gebracht. Vooral jonge meisjes werden hiervoor gebruikt. Tegenwoordig schijnt de traditie nog steeds in stand gehouden te worden maar er worden jonge geitjes gestenigd in plaats van jonge meisjes, gelukkig. Het Dashain festival staat voor de deur en de dieren worden geslacht op rituele wijze - dat gebeurt gewoon op het marktplein. De mensen laten zich gewillig fotograferen en dat levert weer prachtige beelden op.

We slenteren door de straatjes en bewonderen de kleine - meestal vervallen huisjes met het prachtige houtsnijwerk. Hier wonen echt kunstenaars. Voor diegenen die op zoek zijn naar houtsnijwerk is ‘this the place to be’ volgens de gids. Het tweede dorpje dat we bezoeken is Bungamati. In dit middeleeuws uitziend Newari dorpje liggen de straatjes er iets minder armoedig bij. De voornaamste bezienswaardigheid is de Rato Machhendranath (rato is rood en Macchendranath is de regengod) Temple. Het is een witgepleisterde tempel, welke midden op het centrale plein ligt. De groep heeft al snel door dat mensen fotograferen mijn specialiteit is - waarbij sommigen enige schroom hebben om de inwoners op papier vast te leggen, heb ik daar minder problemen mee. Enkele beloon ik met 5 rp = 0.05 Euro - peanuts voor mij maar zij zijn er blij mee. De meeste vragen echter geen geld. Rond 14 uur arriveren we in Panauti en al snel wordt duidelijk dat we hier geen luxe moeten verwachten. Het hotel heeft slechts enkele kamers met badkamer - de anderen moeten het zonder doen. Ik ben één van de gelukkigen. De wc ligt 1 verdieping lager en de douche staat in de wc. Het ruikt er dan ook niet echt fris. Ah het is slechts voor 1 nacht en vermits ik alleen slaap vannacht - heb ik mijn eigen wc gefabriceerd maar dat zijn zorgen voor later. Eerst gaan we de stad in - we vallen van de ene verbazing in de andere - prachtige kleine tempeltjes liggen verscholen achter de huizen. In de 10de eeuw was dit stadje dan ook een koninkrijk. Panauti, na Bhaktapur het best bewaarde Newariplaatsje, ligt tussen de riviertjes Punyamati en Roshi. Eerst wandelen we naar de Tribeni Ghat en zien daar de tempel van Brahmayani. Deze tempel ligt de bewoners van Panauti na aan het hart. Hij dateert van de 17de eeuw en werd in 1981 door een team Fransen gerestaureerd. We bezoeken ook de tempel met drie daken – de Indreshwor Temple. Deze shivatempel dateert uit de 15de eeuw en is vandaag waarschijnlijk de oudste tempel van het land die nog in originele staat verkeert. Acht leeuwen verzekeren een oplettende wacht. De ruwhouten maar heel fijn bewerkte stutten stellen alle goden en godinnen van de Mahabharata voor. Hier lopen er heel wat kindjes rond die ons al lachend vergezellen.

Ze willen ook heel erg graag met ons op de foto. We dwalen verder door de kleine, nostalgische straatjes van Panauti en plots zien we een bordje met Art Galery. We besluiten een kijkje te gaan nemen maar de galerij blijkt echter gesloten. Een meisje komt aangelopen met de sleutel dus kunnen we niet anders dan het te bezoeken - 100 rp per persoon = 1 euro dus daar kunnen we niet voor sukkelen. Maar binnen is er geen kunst te zien - slechts enkele gebruiksvoorwerpen, muziekinstrumenten en allerlei rommel dat ze nog in de kelder gevonden hebben. Zelfs een galblaas van de olifant wordt er tentoongesteld. Dit noemen ze nu in't zak gezet worden! We kunnen er echter allemaal mee lachen - Bokrijk op z'n Panauti's! Na ons culturele uitstapje - steunen we nog even de plaatselijke economie – op het centrale plein kopen we alle 7 koekjes en water voor onze tocht van morgen. Daarna gaan we naar het hotel om onze rugzak voor morgen in te pakken. De elektriciteit valt geregeld uit dus het is behelpen met de pillamp af en toe. De kamer doet me denken aan een cel - kale, afgebladderde muren met een bed – of beter een plank met dunne matras en een spaarlamp aan de muur. Na een typisch Nepalees buffet kruipt iedereen vroeg onder de wol want morgen wordt zwaar. Ik kan de slaap niet vatten - er is zoveel lawaai - blaffende honden, lachende mensen en rond 4 uur besluit er iemand z'n stereo open te zetten. Ben dus blij dat deze nacht snel voorbij is.

 

 

Posted with Blogsy