Dhulikel

Na deze verschrikkelijke nacht ontbijten we in het opkomende zonnetje omstreeks 7 uur op het dakterras - mijn humeur verbetert zienderogen. De meeste hebben slecht geslapen maar de lekkere toast en omelet maken veel goed. Na het ontbijt vertrekken we voor een 7u durende wandeltocht door de rijst- en maïsvelden. We komen vrouwen tegen die op hun hoofd grote manden met brandhout meesleuren. Wat een leven! Al snel hangt bij iedereen - met uitzondering van enkele ‘die hard’ wandelaars - de tong op de tenen. De wandeling is zwaar, heel zwaar - constant hele steile hellingen over smalle paden. We moeten de Namobuddha heuvel bereiken en die ligt op 1700 m. Wanneer we in het dorp aankomen, besluit Patrick om me een handje te helpen bij het fotograferen van mensen .... hij trommelt een heleboel monniken op om samen met mij op de foto te gaan. Het lukt hem nog ook .... Vanaf het kleine dorpje volgt er nog een steile klim naar de heuvel ... en ik moet meer dan eens stoppen om even op adem te komen. Naast me loopt een meisje op laquéschoentjes de berg op of het niks is ... Na 3 uur wandelen, bereiken we de top en komen we in een prachtig pelgrimsoord met duizenden gebedsvlaggen - een stoepa en een klooster.

Dit had ik niet willen missen - wow ik heb er bijna geen woorden voor. Annelies heeft voor mij een gebedsvlaggetje afgesneden - wat eigenlijk niet mag maar gelukkig heeft niemand het gezien. Boven op de heuvel lunchen we en ik twijfel of ik het tweede stuk nog mee ga - het wordt nog zwaarder en nog steiler volgens Anil. Dit is een opwarmertje voor morgen zegt hij want dan komt pas echt een zware wandeling. Ik besluit dus - tegen beter weten in - om vanmiddag niet op te geven en morgen misschien te passen. Fysiek gaat het goed - waarschijnlijk door die start to run maar mijn knie doet pijn. Na een uurtje voel ik iets knakken in mijn knie - een pijnscheut doet me de tranen in de ogen krijgen. Nadine die kinesist is en naast me loopt ziet onmiddellijk dat het ernstig is. Ze zegt me dat ik niet verder mag gaan want dat ik dan meer kwaad dan goed doe. Anil wordt er bij gehaald en hij besluit bij mij te blijven en belt de eigenaar van het vorige hotel dat die ons moet komen halen. Agnes die het ook heeft gehad, besluit mee naar het hotel te gaan. Ik krijg zalf van Anil en een steunverband. Na 1 uur komt de auto eindelijk aan - het is geen sinecure om tot boven op de berg te geraken met een gewone auto. Het wordt een belevenis op zich - over het smalle pad, bezaaid met rotsblokken banen we ons een weg naar de grote weg beneden waar de andere wandelaars Anil opwachten. Op een gegeven ogenblik kruisen we een 4x4 en moeten we langs de rand van de afgrond - ik zie de stenen afbrokkelen en ben er niet gerust in - ik vraag dan ook om mij uit de auto te laten. Eens met beide voeten op de grond zien we de ongelofelijke rijkunst van die Nepalezen... je krijgt er geen vinger meer tussen. Ik zet me daar snel nog achter de bosjes om te plassen want in de auto is het net een kermisattractie en dat is niet goed voor mijn blaas. Na een uur bereiken we de anderen - ze zien er allemaal moe uit maar iedereen zet toch door - ik bewonder hen mateloos. De meeste geven echter wel hun zware rugzakken mee met ons - dat loopt wat makkelijker. Bij aankomst in het hotel in Dhulikhel neem ik een warme douche en voel me op slag een pak beter. We wachten de anderen op en drinken alvast een aperitiefje op het terras. Dhulikhel is befaamd om zijn uitzicht op de Himalaya maar jammer genoeg is er redelijk veel bewolking en is het zicht beperkt.

Plots wordt de hemel zwart en in enkele minuten tijd valt de regen met bakken uit de hemel. Wat voel ik me nu schuldig - dankzij mij zijn ze allemaal een half uur later in het hotel waardoor ze uiteraard nat zijn geworden. Niemand neemt het me echter kwalijk en iedereen is erg bezorgd. De groep is echt super - iedereen op zich is tof en er is niemand bij waar ik me aan erger. Helemaal anders dan twee jaar geleden - dat wel - nu doen we veel meer samen en er zijn niet echt groepjes gevormd. Tijdens het avondeten wordt duidelijk dat iedereen het zwaar heeft gehad en slechts 6 moedige medereizigers durven de wandeling van morgen aan. Zelfs Nadine die al meermaals trekkingen heeft gedaan in Nepal vindt dat Koning Aap hier echt in de fout is gegaan. In de brochure werd gezegd dat de wandeling goed is voor iedereen die af en toe wandelt maar plat of klimmen is een hemelsbreed verschil! Onze gids Paula lijkt een beetje teleurgesteld maar de reis duurt nog wel even en de meesten willen uitgerust in Tibet aankomen. Na een heerlijk buffet gaat iedereen slapen en het vooruitzicht om morgen uit te kunnen slapen is geweldig. Ik doe nog wat zalf aan de pijnlijke knie en hoop dat het morgen allemaal beter zal zijn.

 

 

Posted with Blogsy