Iets na de middag eten we naast de weg onze lunchbox op terwijl onze Tibetaanse gids, Kalsan de permits regelt om Lhasa te mogen verlaten - ja hier kom je niet zomaar vrij in of uit! Paula heeft ons gisterenavond weer verkeerd gebrieft ... zo veel mogelijk laagjes kledij over elkaar want het wordt koud ... gelukkig zegt Marcel me aan het ontbijt dat dat voor vandaag niet echt nodig is zodat ik nog snel dat thermisch ondergoed weer in de koffer kan steken. De ergernissen rond onze reisleidster nemen beetje bij beetje toe ... ze is hier volgens sommigen duidelijk voor een gratis vakantie en niet om te gidsen! De zon staat weer hoog aan de hemel en het is dan ook aangenaam warm - na het nuttigen van de lunch moet ik hoe kan het ook anders weer plassen. Niets in de buurt dus wanhopig loop ik een restaurant binnen en probeer het uit te leggen. Daar er hier weer niemand Engels praat - niet zo makkelijk .... Met handen en voeten leg ik het uit en uiteindelijk begrijpt hij me. Hij wijst naar een donker kot ... ik open de deur en de geur van frietvet komt me tegemoet ... eens wat anders ... het toilet ligt dan ook achter de keuken. De muren druipen van het vet maar ook al spant dit toilet op deze reis de kroon ... ik ben zo intens blij ... ja kleine dingen kunnen een mens gelukkig maken. We stappen opnieuw in de bus en rijden verder naar het Yumbulakang klooster. Van ver zien we het boven op de heuvel liggen ... de moed zakt me in de schoenen ... weer klimmen! Gelukkig staan er ezeltjes ... dus ik twijfel geen moment - voor 20 yuan brengen ze ons in no time naar boven.... laat die anderen maar ploeteren denk ik - maar ik zie dat er toch nog enkele zijn die kiezen voor het alternatieve vervoersmiddel. De ezeltjes zijn trouwens heel mooi versierd met belletjes en pompons. Yumbulakang betekent ‘paleis van moeder en zoon’ en zou het oudste fort van Tibet zijn. Hier wonen vandaag nog slechts 6 monniken. Boven is het zicht heel erg mooi en van daar kunnen we nog hoger klimmen tot op de top van de berg. Ik besluit dan toch maar enige actie te ondernemen vandaag en volg Patrick naar boven waar er een kleine photoshoot plaatsvindt tussen de wapperende vlaggen! Prachtig gewoon ....
Guy probeert het ook maar wanneer hij terug naar beneden moet, panikeert hij een beetje ... zo hoog! Dan maar op z’n gat naar beneden ..... We dalen terug af en rijden dan naar de rivier om de ferry te nemen naar Samye. De grote bagage blijft in de bus en we nemen enkel een kleine rugzak mee voor twee dagen. Bij de aanlegplaats liggen twee boten – de ene ziet er niet echt veelbelovend uit maar de andere – die van ons blijkbaar – valt best mee. T’is een soort platbodem met een motor. Er worden reddingsvesten uitgedeeld. Tijdens de tocht tegen stroom in en tussen de vele zandbanken genieten we van de warmte die de zon ons brengt ... mocht die er niet zijn, zou het echt koud zijn. We hebben jammer genoeg geen Tibetaanse medepassagiers. Na een uurtje bereiken we de overkant waar een gammel busje ons opwacht. Van buiten ziet het er prima uit maar vanbinnen is het stoffig, versleten en tja het ruikt ook niet erg fris. Maar daar moeten we het de komende twee dagen dus mee doen. Alles is echter beter dan de open laadbak van een truck, zoals vermeld in het programma - dus we klagen niet. Het lijkt wel een Clint Eastwood film ... al hobbelend en onder luid gelach van diegenen die achteraan zitten en letterlijk door elkaar geschut worden, rijdt de bus door het woeste landschap. In de verte zien we al de Heporiheuvel die kleurrijk afsteekt tegen de blauwe lucht. Er zijn namelijk honderden gebedsvlaggen aangebracht op de heuvel ter herdenking van de slachtoffers van de aardbeving die hier in april plaatsvond.
Wanneer we in Samye arriveren is het er zeer rustig. De varkens en koeien lopen hier los op straat en doen zich te goed aan de achtergelaten etensresten. We zouden primitief overnachten met vier op een kamer maar het valt nog mee. We krijgen in het Samye Monastery Guesthouse toch een tweepersoonskamer toegewezen maar de komende twee nachten slaap ik alleen. De kamer oogt mooi maar ruikt redelijk muf - de badkamer tja ... amper water komt er uit de kraan, de vloer is kletsnat want het toilet lekt , doortrekken gaat niet, wc bril is stuk enfin .... mijn klein paradijsje stelt dus niet veel voor! Dan maar hangen over de pot - tja altijd beter dan een gat in de grond. We eten in het enige restaurant van de stad waar ze een Engelse menukaart hebben. Sweet en sour chicken met witte rijst ... lekker maar ik probeer niet te veel in de keuken te kijken want de chinezen staan niet echt gekend om hun netheid ... Om 9u ga ik naar bed - doodmoe door al die prachtige indrukken die we vandaag hebben opgedaan. Ons ontbijtje voor morgen is al besteld.
Posted with Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten