Barcelona - dag 5

Onze luxe kamer bleek vannacht toch zo geen luxe te zijn. Tania ligt al van 5 uur wakken omdat de metro onder onze kamer raast en ik sta op met opnieuw pijn in de heup dus mijn ongemakken gaan toch gepaard met een slechte matras. Ik heb ook het gevoel geen oog dichtgedaan te hebben maar blijkbaar is dat toch een foutieve inschatting want ik heb, volgens mijn roomie, heel wat gesnurkt vannacht. Ook de buren hadden er last van want Tania hoorde een man heel hard ‘cochon’ roepen. Gelukkig zien we niemand bij het ontbijt en hoef ik dus ook niet met rode kaken rond te lopen. We zijn wel blij met het summiere maar oh zo lekkere ontbijtje van B&B BacHome Terrace. De mini croissantjes die hebben we echt wel gemist. Hier zien we ook weer een lachend gezicht aan de ontbijttafel. De vaste medewerker die de tafels afruimt, is immers altijd goedgezind. Het is een Aziaat dus misschien heeft dat er ook iets mee te maken, tenslotte komt hij sowieso uit een land van de glimlach. Voor we vertrekken, informeren we toch nog even of er toevallig nog een andere kamer vrij is maar jammer genoeg is dat niet het geval.

Vandaag gaan we verder op Gaudí expeditie. De nummer één highlight van Barcelona, ontworpen door de bekende architect, is de prachtige Sagrada Familia. Deze basiliek is het symbool van Barcelona, van buiten al indrukwekkend, maar van binnen nog een stuk mooier. Sinds in 1882 de eerste steen werd gelegd wordt er nog altijd voortdurend aan de Sagrada Familia gebouwd. Eigenlijk alleen tijdens de Spaanse burgeroorlog (1936-1939) hebben de werkzaamheden tijdelijk stilgelegen. De huidige opleverdatum is vastgelegd in het jaar 2026. Dat zou dan precies 100 jaar zijn na de dood van de architect, Antoni Gaudí (1952-1926). Het gebouw bezorgt me nog steeds kippenvel.

Gaudí ging er oorspronkelijk van uit de kerk in 10 jaar te kunnen bouwen. Na een paar jaar zag hij echter in dat dat onmogelijk zou zijn. Daarbij bleef hij het basisontwerp zodanig veranderen tot de stijl niet gotisch meer te noemen was. Tijdens de bouw zou Gaudí daardoor zo bezig zijn met de werken, hij stond erop om van alle details op de hoogte gehouden te worden, dat hij na 1914 geen andere opdrachten meer aannam. De kerk zou dan ook zijn laatste opdracht zijn. Tegen het einde van zijn leven woonde hij zelfs enige tijd op de bouwplaats. Na de dood van Gaudí bleek hij een aantal ontwerpen, maquettes en tekeningen te hebben nagelaten, die zijn opvolgers als leidraad konden gebruiken. Toch was dat vanwege de bijzondere wijze waarop Gaudí werkte niet makkelijk. Toen bij een brand tijdens de Spaanse burgeroorlog in 1936 ook nog een groot deel van zijn ontwerpen verloren ging werd het bouwen volgens zijn visie haast onmogelijk. Daardoor verschillen beide gevels enorm van elkaar maar beide kunnen ons echt wel bekoren. De geboortefaçade is gelegen aan de noordoostkant en werd als eerste gebouwd in een Catalaans modernistische stijl. Gaudí had de leiding over de werkzaamheden totdat hij overleed in 1926. Op dat moment was de geboortefaçade al vergevorderd. De gevel is rijk versierd met natuurscènes. De passiefaçade bevindt zich aan de zuidwestkant van La Sagrada Familia en is ook wel bekend als de lijdensfaçade. Deze zijde is een halve eeuw later gebouwd dan de geboortefaçade en heeft daarom een veel modernere stijl. Het is bekleed met veelhoekige sculpturen en vooral de sculptuur van Jezus aan het kruis springt het meest in het oog. Er komt echter nog een derde façade maar daar wordt momenteel nog heel erg hard aan gewerkt. Deze bevindt zich aan de voorkant, op het zuidoosten en men heeft al wel een begin gemaakt met de fundering voor de schelpachtige torens die aan deze zijde komen maar veel zien we er nog niet van. Het is de bedoeling dat de gloriefaçade de hoofdingang wordt van de gehele Sagrada Familia. Daartoe dient er een brug te komen over Carrer de Mallorca, die vervolgens via prachtige trappen uitmondt op straatniveau. Helaas is er 1 groot probleem: er staan op dit moment appartementen op de plek waar de trappen moeten komen. Om de Sagrada Familia in zijn geheel af te maken zullen deze moeten worden gesloopt. Dit is een lang en ingewikkeld politiek proces en er is veel weerstand van de huidige bewoners. Met dit in het achterhoofd is het maar de grote vraag of de Sagrada Familia daadwerkelijk in 2026 af zal zijn.

Het is een zonnige dag waardoor het licht mooi naar binnen valt door de prachtige glasramen. Welke kleur je ook verkiest, ergens in de kerk vind je ze terug. Aan de ene kant de koude kleuren groen en blauw (mijn favoriet) en aan de andere kant de warme kleuren zoals oranje, geel en rood. Volgens Gaudi is zonneschijn 'de beste schilder van de natuur' en dat kunnen we enkel maar beamen. Hier kan ik uren naar kijken. Daarom besluiten Tania en ik gewoon vrij rond te lopen en we spreken een uur af dat we elkaar terug zullen treffen. Zo kunnen we elk op ons eigen tempo deze prachtige kerk bewonderen.Elke keer ik hier kom, is er wel iets veranderd en daarom verveelt het nooit.

Het interieur van de Sagrada Familia is adembenemend mooi. Het kent geen rechte lijnen en alles is gebouwd met als doel de architectuur van de natuur na te bootsen. Dat betekent veel geometrische vormen. Het schip van de kerk is zeer indrukwekkend, met tientallen zuilen die het dak van de kerk dragen maar eruitzien als een oerwoud van bomen en takken. De kleuren en het licht zijn magisch en de ruimte straalt een zekere rust uit die alleen door het geflits van de camera’s en het rumoer van de toeristen verstoord wordt.

De apsis, een veelhoekige overwelfde ruimte achter in de kerk, is gelegen op de crypte, die als allereerste onderdeel van de Sagrada Familia is gebouwd. In deze crypte ligt Antoni Gaudí begraven. De binnenkant van de apsis is versierd met engelenhoofden en in het midden van het altaar, aan een troonhemel hangt Jezus aan het kruis. Deze troonhemel is versierd met wijnstokken en druiven. Opmerkelijk daarbij is dat Jezus naar boven kijkt, terwijl het gebruikelijk is dat Jezus naar beneden of opzij kijkt. Dit is bewust gedaan met als reden dat Jezus naar boven kijkt om steun te vragen aan God. Het is een cliché maar de schoonheid van de Sagrada Familia beschrijven, is echt onmogelijk. Je moet dit wonder met eigen ogen aanschouwen. Vandaag is het vooral Tania die onder de indruk is van deze prachtige kerk. We waren er om half 10 en gaan pas om 12 uur naar buiten … dat zegt genoeg denk ik.

Bij het buitenkomen, beseffen we pas hoe warm het weeral is vandaag. We wandelen via de Avenida Gaudí naar het oude ziekenhuis Hospital de la Santa Creu i Sant Pau. Dit is het grootste complex uit het Catalaans modernisme ter wereld. Meer dan een eeuw lang deed het complex dienst als ziekenhuis voor met name de armere inwoners van Barcelona, maar in 2014 werd het terrein na grootschalige herstel werkzaamheden voor bezoekers geopend. Iedereen gaat naar Barcelona voor Gaudi maar een andere grote modernistische architect was Lluís Domènech i Montaner, en het Hospital de la Creu i Sant Pau is een van zijn werken. 

Het is een complex van prachtige Moorse gebouwen en paviljoenen. Het entreegebouw, dat dienstdeed als administratief paviljoen, is heel modernistisch met torentjes, torenspitsen en kleurrijke tegels. Het bewaakt de ingang van een prachtige tuin. Alle gebouwen zijn onderling met elkaar verbonden door ondergrondse galerijen, die geschikt zijn voor het verplaatsen van ziekenhuisbedden. Het is hier dat Antonio Gaudi in 1921 overleed nadat hij een paar dagen eerder onder de tram was gelopen.

Wat mij betreft is dit echt een pareltje en een must see wanneer je in Barcelona bent. Ook binnen is het een plaatje. De vertrekken hebben prachtige plafonds en de ramen hebben fleurig glas-in-lood versieringen. Wie zich afvraagt waarom voor zoveel pracht en praal werd gekozen, terwijl zich in een ziekenhuis doorgaans geen al te vrolijke taferelen afspelen, kan zich misschien vinden in de filosofie waar Domènech i Montaner stellig in geloofde, namelijk dat zieke mensen eerder beter zouden worden als ze zich in een mooie omgeving bevinden. Zeg nu zelf, zouden jullie hier ook niet voor kiezen?

Onze lunch op de Avenida de Gaudí bestaat uit enkele tapas: kipkroketten en gamba’s in look. Een smekende bedelende man irriteert ons mateloos maar hij weet van geen ophouden. We negeren hem en uiteindelijk druipt hij af. Er zijn best veel daklozen in de stad die proberen een centje bij te verdienen door hun onvolmaaktheden tentoon te spreiden. ’s Avonds besluiten we niet al te ver meer te wandelen want het was een vermoeiende dag. Daarom gaan we eten bij de Koreaan om de hoek. We zijn de enige toeristen daar tussen de Spaanse Koreanen. We nemen plaats aan een tafel die zich in een soort put bevindt.  Alles gaat hier digitaal. Het eten wordt afgebeeld op een computerscherm (superhandig) en je bestelt ook via deze weg. Enkele seconden later staat het al voor onze neus. Bestek krijgen we niet dus alles gebeurt met chopsticks en laat ik daar nu echt geen fan van zijn. Tania lukt het wonderwel maar ik krijg geen grip op de rijstkorrels. Heel frustrerend. Lekker is het echter wel!