Girona

Wat hebben we vandaag geleerd? Nooit of te nooit je haar wassen met shampoo van het hotel! Wat een bewogen ochtend! Het is tijd om mijn haar te wassen en vermits er shampoo in de douche hangt, denk ik dat ik die evengoed kan gebruiken. Dat had ik beter niet gedaan. Mijn haar klit aan elkaar en ik krijg het niet meer uitgekamd, het lijkt wel of er lijm ingewreven is. Bijna een uur probeer ik het iets of wat te fatsoeneren maar ik heb echt en coupe ontploft. Veel tijd om er bij stil te staan heb ik niet want we starten vandaag onze volgende etappe. Na het ontbijt checken we uit en rijden we richting binnenland naar Girona. Mysterieuze wolken glijden als sneeuw voorbij en de zon brandt weer volop. Het is 10 uur en al 28 graden. 

Het zoeken naar een parkeerplaats gaat niet zo vlot. De parking die we voor ogen hadden aan de rand  van de stad is geen optie want in tegenstelling tot de inwoners van Girona mogen toeristen er slechts twee uur staan. We hebben niet veel keuze dus rijden we een parkeergarage binnen die, zo zal later blijken, peperduur is maar we staan wel veilig en met onze bagage in de auto is dat misschien niet zo slecht. 

Girona is een kleurrijke stad, gelegen in een dal dat het hart van elke liefhebber van Spanje sneller doet slaan. Het is de stad waar Game Of Thrones werd opgenomen. Heb je geen flauw idee wat Game Of Thrones is? No worries, ook zonder deze serie is Girona een betoverend stadje! We zitten nog steeds op de trein der traagheid dus gaan we eerst iets drinken. We zijn in het land van de appelsienen dus een vers sapje smaakt hier lekkerder dan elders. Daarna willen we de stad verkennen maar dat is buiten de ober gerekend. Na meermaals teken doen om af te rekenen, stap ik dan maar zelf naar binnen en reken af aan de toog. Moe gaan ze hier niet worden, mijn God!  Net aan het terras bevindt zich het iconische standbeeld genaamd El Cul de la Lleona dat dateert uit de 12e eeuw. Het beeld stelt een leeuwin voor die in een paal klimt. De legende is dat als je de trap oploopt die naar het standbeeld leidt en de leeuwin op de billen kust, je zeker op een dag naar Girona zal terugkeren. Uiteraard hadden wij komische taferelen verwacht, maar het monument is in verval. Het trapje is afgesloten en er hangt een politielint om zijn hals. Wij hebben de leeuwin dus niet gekust, maar hopen zeker ooit terug te keren naar Girona!

Boven op een heuvel stijgt de kathedraal Santa Maria boven alles uit. Ze hebben er erg lang over gedaan om te bouwen, in 1015 zijn ze begonnen en in 1960 werd het laatste beeld geplaatst. Er zijn maar liefst 90 trappen naar boven dus een hele beproeving, maar ook nu heb ik helemaal geen last. Boven gekomen, zien we in de verte de besneeuwde toppen van de Alpen. De barokke façade is indrukwekkend en ook het interieur is prachtig. De kathedraal bevat het breedste gotische schip van de wereld, met een breedte van 22,98 meter. De glasramen zijn zo kleurrijk en geven de kerk een mooie gloed.

Ik weet niet waarom maar ik vind het altijd geweldig om te vertoeven in een kloostertuin en dan zeker eentje waarrond een zuilengalerij gebouwd werd. Het heeft iets mystieks en rustgevend. Ook deze kloostertuin vind ik prachtig en het geeft ons even de tijd om wat te rusten in de schaduwrijke gang eromheen. Even voelen we ons zen in de drukke stad. Jammer dat er geen kabbelend water te horen is van een fontein of echte beplanting is in de tuin zelf, dat zou alles nog wat mooier maken. 

Achter de kleurige gevels langs de Riu Onyar gaat het oude, maar levendige Girona schuil. De schilderachtige joodse wijk El Call is het oudste deel van de historische stad, gebouwd op de hellingen aan de rechter oever van de Riu Onyar. Oude gebouwen en talrijke smalle steegjes, pleintjes en trappen die dateren uit de 8e en 9e eeuw geven de wijk zijn specifieke sfeervolle karakter. Dit stadsdeel ademt een middeleeuwse sfeer uit. Hier woonden ooit de Sefardische Joden, totdat zij in de vijftiende eeuw door de Spaanse koning werden verdreven. De middeleeuwse sfeer staat in schril contrast met de moderne uitstraling.

Er zijn talloze hippe barretjes en wie de schaduw in de smalle straatjes wil ontvluchten, steekt een van de voetgangersbruggen over om daar te genieten van de zon en een andere unieke attractie van de stad. Het stadsbeeld van Girona wordt namelijk gevormd door indrukwekkende, kleurrijk hangende huizen over de Onyar rivier, die dwars door de stad stroomt. We worden verblind door het kleurenpallet van de huizen, ook al zijn er enkele aan een verfbeurt toe. Ze zijn uniek en we kunnen moeilijk onze blik afwenden. Zo mooi vinden we het. Even wanen we ons in Venetië. We maken ons wel de bedenking dat bij slecht weer, de bewoners wel eens natte voeten kunnen oplopen.

Er zijn veel bruggen over de Onyar rivier maar de opvallendste brug is de rode, stalen Pont de Peixateries Velles, ofwel de Eiffel brug, en jawel deze is inderdaad gebouwd door Gustav Eiffel, net voor hij de Eiffeltoren ontwierp. Van hier hebben we een prachtig zicht op de gekleurde huizen die weerspiegelen in het water. Jammer dat er zoveel wind is waardoor de weerspiegeling niet zo duidelijk is. De zon zorgt wel voor een gouden gloed. We lassen even een foto momentje in en terwijl ik wat experimenteer, bestudeert Tania het heldere water. Ze is verrukt over het feit dat ze hele grote karpers in het water ziet zwemmen. 

We gaan lunchen op de Plaça de la Independència, een plein met een prachtige zuilengalerij. Bij de pizzeria ruikt het heerlijk naar verse look en dus ploffen we neer op het terras. Ik ga voor een verse pasta en Tania geniet van een pizza met flinterdunne bodem. Een echt geluksmomentje volgt even later op de Ramblas bij een bezoekje aan het Italiaans ijssalon. Zo een simpel maar heerlijk toetje, we kunnen er echt moeilijk aan weerstaan.

We sluiten onze city trip in Girona af bij de Basilica de Sant Feliu.  Deze is een streling voor het oog, zowel buiten als binnen. De barokke gevel doet niet vermoeden dat de basiliek binnenin volledig gotisch is.  Opmerkelijk zijn de fresco’s aan het plafond en de prachtige sarcofagen. Blij dat we toch nog even de moeite hebben genomen om deze te bezoeken. Rond half 7 rijden we verder naar onze eindbestemming, Figueres. 

Bij aankomst in de geboorteplaats van de grote surrealistische schilder Salvator Dali, kunnen we niet naast hem kijken, want hij is overal aanwezig. Op sommige huizen zien we zijn afdruk en overal staan ​​bordjes die je de juiste richting naar het museum wijzen. In zijn boek ‘Mijn leven als genie’ staat één korte zin die de briljante schilder Salvador Dalí goed typeert: “Het enige verschil tussen mij en een gek is dat ik niet gek ben”. Dalí was behalve een fenomenaal kunstenaar en voorman van het surrealisme ook een poseur die ervan genoot om zijn bewonderaars te choqueren. Met zijn perfect gemodelleerde krulsnor en gehuld in koninklijke gewaden leefde hij als een dandy die, ook als hij niet aan het schilderen was, keer op keer een ode bracht aan het absurde.

We gaan op zoek naar het hotel Duran waar we 3 nachten zullen verblijven in de voetsporen van de beroemde schilder. Er is een parking maar wanneer we die inrijden, raakt Tania lichtjes in paniek. De plekjes zijn klein en veel speling is er niet. Ik moet haar gelijk geven, een fijne parking is het niet maar we hebben geen keuze want het hotel ligt midden in het drukke stadscentrum van Figueres en er is nergens anders een parkeerplek. Wanneer we eenmaal staan, gaan we inchecken. Het hotel zou naar verluidt één van de mooiste hotels van de stad zijn en inderdaad het straalt wel een zekere klasse uit. We zijn ook aangenaam verrast wanneer we de kamer zien. Deze is redelijk ruim, heeft twee afzonderlijke bedden en een mooi gerestaureerde marmeren badkamer. Dali bracht hier veel tijd door met vrienden, al drinkend in de achterkamer tussen de vaten wijn. Hij logeerde vroeger in kamer 101 en Gala in kamer 102. Dalí had een blijvende vriendschap met de eigenaar, Durán, zoals blijkt uit de vele foto's van de kunstenaar aan de muren van het hotel.

De binnenstad heeft een klein levendig centrum met een mooie Ramblas met platanen. Rondom dit plein zijn er verschillende restaurantjes en dat komt goed uit want Tania heeft nog een hongertje. We doen vandaag een reis rond te wereld want na de Italiaanse lunch zetten we ons nu op het terras van Café Paris. De tapas zijn ondanks de naam van het restaurant wel gewoon Spaans. Tania bestelt de kip en ik ga voor de tortilla maar de verhoopte tapas vallen redelijk groot uit. En voor de mensen die willen weten hoe coupe ontploft eruit ziet, hierbij een foto. Met een overvolle maag trekken we terug naar het hotel.