Blanes - Tossa de mar

Ons laatste ontbijtje in Barcelona is wederom heel erg lekker. Vandaag start de tweede etappe van onze reis. Na het uitchecken nemen we voor de deur een taxi om ons naar het autoverhuurkantoor te brengen. Daar aangekomen, zie ik vanuit de auto dat het er wel erg verlaten bijligt. Terwijl de chauffeur de koffers uit de taxi neemt, loop ik snel naar de deur en inderdaad het is gesloten en op de deur hangt een briefje in het Catalaans met een nummer. Ik gebaar de chauffeur dat hij alles terug in de auto mag zetten. Ik wil bellen maar hij is me voor en belt zelf, van service gesproken. Vervolgens zet hij ons enkele kilometers verderop af bij een ander kantoor van Hertz. Hij wil zelfs geen geld voor die extra kilometers maar daar willen wij niet van weten. Tania geeft hem nog wat extra, waarschijnlijk ook omdat het zo een knap ventje is. Eerlijk …. ik heb het zelfs niet opgemerkt want het zweet is me intussen uitgebroken omdat ik de dame van het verhuurbedrijf even aan de lijn heb gehad en ze me reeds gemeld heeft dat er geen auto meer beschikbaar is en ik bijgevolg contact moet opnemen met Sunny Cars. In de taxi heb ik hen gebeld en daar werd mij gezegd dat het wel geregeld wordt. Sunny Cars belt bij aankomst met Hertz maar daar willen ze van geen compromis weten. Het kantoor is al 1,5 jaar gesloten en Sunny Cars had dat moeten weten. Na lang gepalaver wordt ons gezegd dat er wel nog een camionette beschikbaar is maar dat zien wij niet zitten. De vriendelijke dame van Hertz zegt ons dat we anders in het station even moeten informeren want dat daar ook nog een autoverhuurbedrijf zit. Ik laat Tania met de bagage achter in het kantoor en trek naar Europcar. Zij hebben wel nog een wagen, een Peugeot, maar deze is twee keer zo duur. Sunny Cars heeft ons beloofd om het verschil terug te betalen maar ze weten nog niet dat dit zo veel is. Eerst zien en dan geloven dus maar we hebben geen keuze. Wanneer alle paperassen ingevuld zijn, kunnen we vertrekken. Tussen de stad van Gaudí en de dwergstaat Andorra ligt een adembenemend landschap. Vandaag trekken we verder Catalonië in en het landschap verandert vliegensvlug, van een verstedelijkte omgeving naar eentje met Grand Canyon allures: opmerkelijke rotsformaties, diepe kloven en wilde bossen. Mijn navigator kwijt zich uitstekend van haar taak en laat me telkens weten wanneer ik te snel rijd en waar de flitspalen staan. 

Alvorens naar onze eindbestemming te rijden, besluiten we via de snelweg naar het van oudsher katholieke vissersdorpje Blanes te rijden voor een bezoekje aan de wereldberoemde tuinen van Marimurtra, gelegen aan een rotsachtige kustlijn met indrukwekkende vergezichten over de kliffen en baaien. We passeren een tolweg maar wanneer ik vertraag en wil betalen wordt er geclaxonneerd en gebaart de man achter mij dat ik moet doorrijden. We gaan er dus van uit dat we verderop wanneer we de autoweg verlaten, zullen moeten betalen. Niets is minder waar. We begrijpen er niets van. Later vernemen we dat de tolwegen in Catalonië sinds 1 september afgeschaft werden.

Via een smalle kronkelweg komen we boven in het dorp Blanes waar we op zoek gaan naar een parkeerplaats. Deze is slechts enkele meters verwijderd van de botanische tuinen.  Wat de tuin bijzonder maakt, is zijn uitzonderlijke en unieke ligging aan zee. We laten ons meeslepen door het hemelse uitzicht. Van bovenaf zien we de azuurblauwe tinten van het water schitteren. De rust wordt onderbroken door het geluid van de golven. 

Echt veel bloemen zijn er in deze tijd van het jaar niet meer en enkele zijn ook al helemaal uitgebloeid maar het is altijd fijn om tussen het groen te wandelen.

 

In het midden van de tuin staat een man met papegaaien. Voor enkele euro’s kan je een foto laten nemen met de kleurrijke beestjes. Gelukkig is hij niet al te opdringerig. Verder is er trouwens niet veel volk in het park. Meermaals hebben we het gevoel helemaal alleen te zijn en dat op zich is best fijn. Ja, wat het toerisme betreft, is  Catalonië in het najaar een verademing t.o.v. de zomerperiode … lekker rustig overal!

 

Met zijn romantische architectuur en die exclusieve ligging was dit vroeger ongetwijfeld een van de meest iconische plekken aan de Costa Brava maar ik had er meer van verwacht. Alles is dor en veel kleur is er niet te bespeuren. Tania is tevreden want zij houdt van cactussen en die zijn er uiteraard wel. Onze pa zou in zijn nopjes zijn met die lekkere cactusvijgen. 

Na al dat natuurschoon, besluiten we te gaan lunchen in Tossa de Mar, een idyllisch kustplaatsje dat gedomineerd wordt door een middeleeuwse vesting. Het dorp is enkel bereikbaar via een kronkelige bergweg maar gelukkig is onze maag na het lekkere ontbijt hier wel tegen bestand. Het vestingstadje werd gebouwd in de 12e eeuw en is het enige overgebleven vestingstadje aan de Catalaanse kust. De oude stadswallen, die door drie torens worden onderbroken, zijn dan ook een beschermd historisch monument. Het oude kasteel Vila Vella zien we al van ver. Het historische centrum in middeleeuwse stijl en de indrukwekkende muren dragen bij aan de charme van Tossa de Mar, ook wel het ‘blauwe paradijs’ genoemd, vanwege de drie mooie baaitjes waar het zeewater intens blauw is.

We zetten ons op het terras van La Grotta, een typisch Spaans restaurantje waar de tv binnen staat te spelen voor enkele stamgasten. We bestellen merluza à la plancha en die is heel erg lekker. Met ons maagje gevuld, wandelen we binnen de oude kasteelmuren over de geplaveide straatjes en langs de typisch mediterrane huisjes. Het is heerlijk om hier rond te dwalen en te genieten van de zilte zeebries. In 1950 vertoefde actrice Ava Gardner hier voor de opnamen van de film ‘Pandora and the flying Dutchman’. In de film wordt ze verliefd op een Nederlander maar in werkelijkheid is het de Spaanse dichter en stierenvechter Mario Cabré die hopeloos verliefd op haar wordt. Hij zorgde ervoor dat er op een hoog punt aan zee een bronzen beeld van haar kwam.

In de late namiddag begint het wat te druppelen dus stappen we terug de auto in en rijden we langs de ruige kustlijn met kliffen en baaien verder naar onze eindbestemming. We zijn inmiddels wel een beetje ‘automoe’ en zijn dus heel blij wanneer we in Begur aankomen. We zien de wegwijzer van Hostel Ses Negres, waar we 3 nachten zullen verblijven. We rijden een smalle weg op en komen bij een poort waar een auto geparkeerd staat. Vlotjes zet ik me ernaast om even later te beseffen dat we op privé terrein staan en het hostel beneden ligt. Te voet ga ik even informeren waar ik de wagen moet zetten, in gedachten al een beetje in paniek want achteruitrijden op een steile helling in een smal straatje is niet iets waar ik naar uitkijk. Er is een parking op enkele meters van het hostel dus trek ik mijn stoute schoenen aan en laat Tania navigeren. Beetje per beetje lukt het me om weer naar beneden te rijden. 

We checken in en krijgen een prachtige kamer op de tweede verdieping van dit beachside boutique hostel. Wanneer we geïnstalleerd zijn, gaan we op ontdekking. We zitten dicht bij het strand en zetten ons op het terras van onze hostel met zicht op het water voor een kleine tapa: calamares vers uit de zee. We moeten even slikken wanneer we later de rekening krijgen want we betalen bijna evenveel als voor ons middageten van daarstraks. Bovendien rekenen ze maar liefst 3,4 € omdat we op het terras zitten. Dit was dus de eerste en de laatste keer.