Pals - Peratellada -Begur

Ook hier hebben we zalig geslapen en ook hier is ons eerste ontbijtje een voltreffer. Vooral het vers gebakken broodje met jamón, tomaat en olijfolie is overheerlijk. Het buffetje wordt constant aangevuld met allerlei lekkers en er is vers geperst sinaasappelsap wat toch een meerwaarde is. Morgen probeer ik het ander sapje met rode biet, meloen, gember en abrikoos. Er is opnieuw geen wolkje aan de strakblauwe hemel te bespeuren en het is aangenaam warm. Enkel een zacht zeebriesje biedt ons een klein beetje verfrissing.

Ik vind het altijd heel fijn om op ‘dorpjestocht’ te gaan in het buitenland, zeker wanneer het oude dorpjes zijn die een rijke geschiedenis kennen. We starten in Pals. Het ligt boven op een heuvel en is destijds gebouwd rond een fort. Tot op vandaag heeft het zijn middeleeuwse uitstraling zo goed bewaard dat een bezoek aan Pals voelt als een reis terug in de tijd. Alleen de grote klok herinnert ons eraan dat de tijd niet heeft stilgestaan. Het is zo mooi en authentiek dat we ons gemakkelijk in een andere tijd wanen. De geplaveide straatjes, de eeuwenoude gevels, de verrassende details en architectonische pareltjes, zoals pittoreske bogen en deuropeningen, ademen de geschiedenis van het dorp uit, terwijl bloemen kleur toevoegen aan de historische pracht. Het is heerlijk om te verdwalen in de kleine smalle straatjes, al moet je dat niet letterlijk nemen want Pals is niet erg groot. Tussen 1380 en 1482 werd het kasteel zwaar beschadigd als gevolg van een aantal boerenopstanden met als hoogtepunt de Catalaanse burgeroorlog. Alleen de oude ronde Romaanse klokkentoren, nu bekend als de 'Torre de las Horas', bleef bewaard. 

Je zou het niet verwachten maar in Pals wordt er rijst geteeld. Uiteraard kent iedereen de paella maar hier wordt het ‘Arros a la cassola’ genoemd. Letterlijk vertaald als ovenschotel met rijst. Meestal zit er vlees en vis in want in Spanje is eten een mix van land en zee. Dit even terzijde. Het zou de moeite zijn om de rijstvelden te bezoeken. We besluiten het toeristische treintje Xiulet te nemen. We hebben niet vooraf gereserveerd en even blijkt dat een probleem want er is geen Engelse toer vandaag. Wanneer we de dame zeggen dat we alles verstaan, dan is het goed. De rondleiding wordt namelijk in het Catalaans en het Frans gedaan maar eens in het treintje horen we ook Duits door de luidsprekers. Veel verstaan we er toch niet van want de Spaanse dames voor ons tetteren er op los, het lijken wel viswijven.  De route begint in het oude centrum van Pals en gaat vervolgens langs een molen en enkele boerderijen. Er wordt een stop gemaakt bij Molí de Pals, waar we kunnen zien hoe de rijst gemaakt wordt. Na dit bezoek gaat het treintje weer verder door de rijstvelden terug naar het oude centrum van Pals.

Ondertussen is het lunchtijd en we hebben gehoord dat het kippenrestaurant Can Padres ‘the place to be’ is. Daarstraks zijn we er al voorbij gereden en de geur alleen al deed ons watertanden dus besluiten we naar de bekende kippenschuur te rijden. De parking staat overvol en wat blijkt, zonder reservatie komen we er niet in. Een beetje teleurgesteld rijden we dan maar naar Peratallada.

Dit stadje ligt op rotsen en is rond een kasteel gebouwd. De naam is afgeleid van pedra tallada, wat 'uitgehouwen steen' betekent. We parkeren de auto net buiten het stadje en gaan dan op verkenning. Met de geur van de vele bloemen, valt de rust onmiddellijk als een soort lappendeken over ons heen. De twaalfde- tot veertiende-eeuwse huizen bevinden zich in smalle straatjes met kinderkopjes en worden afgewisseld door sierlijke poorten en bruggetjes. Hier zien we Spanje op zijn schilderachtigst. Veel fantasie hebben we niet nodig om een ridder te paard door de nauwe straatjes te zien rijden. Het dorpje is bijna uitgestorven. We hebben honger maar de meeste restaurants zijn al bijna aan het sluiten, het is tenslotte al drie uur. Bij La Cort willen ze nog een reservatie aannemen om 20 na 3. Wat zijn we blij wanneer een bord vol dampende pasta voor onze neus wordt gezet. 

De in Sicilië geboren Angelo Corvitto, won in 2006 de prijs voor beste ijsmaker ter wereld en dat willen we uiteraard wel eens testen. We stoppen dus nog even voor een dessertje bij Gelats Angelo. Mmmmm de ijsjes zijn hier echt geweldig. De innovatieve smaken zoals ganzenlever, geitenkaas en mosterd laten we achterwege. Wij gaan maar voor de meer traditionele, verfrissende smaken en die verrassen onze smaakpapillen.  Ijs is, volgens de Angelo zeer heilzaam voor het lichaam en de geest en dat kunnen wij enkel maar beamen. 

Ondertussen ben ik ons autootje gewoon en rij ik vlotjes door valleien en langs smalle weggetjes naar het oude centrum van Begur. We starten onze tocht op het plein Plaça de la Villa midden in de oude historische stad. Opvallend zijn de grote koloniale huizen, ook wel de Casas de Indianos genoemd. Deze huizen zijn een herinnering aan de emigratie van de inwoners van Begur naar Cuba. In de 19e eeuw gingen veel Catalaanse ondernemers namelijk naar Cuba. Een groot deel van hen keerde weer terug toen Cuba onafhankelijk werd. Deze mensen staan nu bekend als Indianos. De sterke relatie tussen Cuba en Begur wordt nog steeds elk jaar gevierd. Dit feest staat bekend als Fira d’Indians en wordt altijd in het eerste weekend van september gehouden. We zijn dus net te laat maar de vlaggentjes hangen nog overal! Een zachte, warme wind waait door de smalle steegjes.

Indrukwekkend is het Middeleeuwse kasteel dat zich bovenop de heuvel bevindt. Sinds de bouw in de 11e eeuw heeft het meerdere aanvallen te verduren gehad, vooral tijdens de Napoleontische oorlogen. We slenteren op het gemak door de straten van Begur. Wanneer ik mijn ogen sluit, voel ik me een middeleeuwse jonkvrouw en hoor ik het klinken van glazen, trappelende paardenhoeven en muziek. Op elke hoek van de straat vind je bohémien winkeltjes en laat ons daar nu net fan van zijn.

Boven op de berg hebben we een verbluffend uitzicht op het kasteel van Begur, de bergen en de zee in de verte. Een mooi standbeeld van een sierlijke flamingo danseres kijkt uit over de vallei. Er is verrassend veel volk en dat komt omdat de plaatselijke wielerwedstrijd vandaag gehouden wordt. 

Dit pittoresk stadje aan de kust is nog gespaard gebleven van de verwoestende kracht van het massatoerisme.  Wanneer de avond valt, nemen we plaats op het terras van El Tapas de Begur onder een grote olijfboom. We bestellen alvast een tinto verano en gaan dan naar binnen om aan de grote 'buffetbar' een lekker hapje uit te kiezen. Alle tapas zijn aan een stokje geregen. Op het eind van de avond betalen we gewoon voor het aantal stokjes dat we in een glaasje op tafel bewaard hebben. Ieder stokje vertegenwoordigt een eigen waarde. Wij hebben heerlijk gegeten voor een prima prijs.