Barcelona - dag 6

Onze laatste volledige dag is aangebroken! Wat gaat de tijd toch snel … Na het ontbijt nemen we de metro richting Ramblas. Wanneer we een muurschildering passeren met een varken, denken Tania en ik net hetzelfde … de woorden ‘cochon’ zinderen nog even na. Vandaag bezoeken we het laatste maar zeker niet het minste Gaudí gebouw, namelijk Palau Guell. Het is het enige gebouw waar Gaudí vanaf het begin tot het einde aan heeft meegewerkt én het eerste gebouw waarmee hij de aandacht van de pers trok. Dit unieke herenhuis nabij de Ramblas, gebouwd voor de familie Guell, wijkt enigszins af van de andere gebouwen; hier geen golvende bewegingen, maar rechte lijnen en haakse hoeken. We zijn de eerste bezoekers van vandaag dus is het nog lekker rustig. 

De ontvangstkamers en zalen moesten rijkdom uitstralen en dat is gelukt! Op de andere plekken waar de gasten van de familie Guell niet kwamen, kreeg Gaudí de vrije hand. Dit duale in vormgeving is dan ook goed te zien in dit schitterende stadspaleis. Het huis is wel erg donker, met uitzondering van de vertrekken aan de voorkant waar toch een beetje natuurlijk licht door de ramen valt. De koepel boven de grote ontvangsthal doet denken aan een sterrenhemel en is wel heel bijzonder.

Op het dakterras, dat door de inwoners van Barcelona ook wel sprookjesterras wordt genoemd, zien we net zoals in Casa Mila schoorstenen en luchtinlaten, allen rijkelijk versierd. Ze zijn allemaal verschillend van kleur en vorm en nog steeds ben ik onder de indruk wanneer ik hier rondloop. Gaudi’s speelse vormen en decoraties zijn onnavolgbaar. 

Het zonnetje schijnt ondanks de voorspellingen van regen voor vandaag dus trekken we nog eens naar Plaza Real. Op het plein is er een kleine ambachtelijke markt en ons oog valt op een kraampje met prachtige zelfgemaakte juwelen. De man is nog maar net bezig zo vertelt hij en weet nog niet of het succes zal hebben. Wij zijn onmiddellijk fan en kopen beide een juweeltje van hem. Zijn dag is nog maar net begonnen en kan al niet meer stuk. We zetten ons op een terras vanwaar we het hele plein kunnen overzien en bestellen een vers fruitsapje. Hier heerst er een gezellige sfeer en we vinden het zalig, al dat geroezemoes. Hoog in de palmbomen kwetteren de parkieten dat het een lieve lust is.

Tania heeft zin in een bocadillo met jamon dus gaan we op zoek naar een lekker bakkertje voor deze plaatselijke lekkernij. We besluiten door te wandelen naar zee om het daar op een bankje op te eten maar Sylvia stuurt ons een whatsapp met de melding dat we zeker langs Palau de la Música moeten gaan als we dat nog niet gedaan hebben. We zoeken dus snel even het adres en besluiten, ondanks dat we geen tickets on-line gekocht hebben, even te gaan kijken. En we hebben geluk want we mogen nog binnen. Het is een prachtig oud theater ontworpen door Lluis Domènech I Montaner. Het is lastig om het gebouw langs de buitenkant te fotograferen want het staat in een smalle straat. Het balkon op de eerste verdieping komt daardoor niet echt goed tot zijn recht. De gevel bestaat uit rode stenen en wordt ondersteund door verschillende sierlijke pilaren. Verder is er veel gebruik gemaakt van ijzer, mozaïek, glas in lood en geglazuurde tegels. 

We betreden het gebouw via de ontvangsthal met aan weerszijden een grote trap met bladgouden balustrades en indrukwekkende lantaarnpalen die leidt naar de eerste verdieping. De concertzaal is een waar kunstwerk. De omgekeerde koepel is het eerste wat opvalt en deze is zo indrukwekkend dat we er even stil van worden. De koepel weegt maar liefst één ton en zorgt ervoor dat er op een natuurlijke manier licht naar binnen valt, zeker op een zonnige dag als vandaag. Ook de bühne laat ons enkele tellen naar adem happen. Hoe langer we blijven kijken, hoe meer we genieten van dit adembenemend interieur.

Tegenover de concertzaal ligt de Lluís Millet Hal met prachtige ramen die leiden naar het balkon. Het staat vol met pilaren in mozaïek die bloemen symboliseren. Ik hou enorm van deze plek en wil hier best nog even blijven maar uiteraard is dit een gegeerd plekje en moeten we plaats ruimen voor de anderen. Van op de tweede verdieping hebben we een goed zicht op het immense orgel van de concertzaal. Daarnaast staan bustes van Richard Wagner en Josep Clavé. Die laatste klinkt misschien niet zo bekend in de oren maar hij is een beroemd koorregisseur.  Wat een magische plek, onbegrijpelijk dat ik dit nog nooit gezien heb ondanks de vele bezoekjes aan Barcelona.

Wat zijn we blij met deze tip want Palau de la Música is echt wel één van de mooiste concertzalen ter wereld. Het biedt plaats aan maar liefst 2000 toeschouwers en het staat niet voor niets op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Door het binnenvallend licht hangt er een sacrale sfeer. We maken ons de bedenking dat we wat graag een concertje zouden meepikken hier. In ons achterhoofd horen we Ed Sheeran zingen: ‘Feel that summer breeze in Barcelona - Los otros, viva la vida - Siempre vida Barcelona’. Misschien zouden ze wat muziek kunnen spelen op de achtergrond, dat zou zeker een meerwaarde zijn in deze muziektempel.

In de winkelstraat staat een jazz bandje te spelen en er is nog een plek op één van de bankjes dus besluiten we hier onze sandwich op te eten. Het groepje heeft veel bekijks want in een mum van tijd staat er een meute volk en omstaanders beginnen spontaan te dansen. Ook wij hebben moeite om stil te blijven zitten. 

Al slenterend komen we in de Joodse wijk waar we bij het museum komen. Het is bijna 3 uur en het museum sluit voor een uurtje haar deuren. We besluiten daarom eerst ergens een stukje taart te gaan eten. In het bakkertje waar we onze bocadillo gekocht hebben, is er carrotcake. Daar kunnen we niet aan weerstaan en als klap op de vuurpijl, nemen we er nog een stukje appeltaart bovenop. Het is onze laatste dag dus dan mag dat! Het is in ieder geval een trefzekere manier om een suikertekort op te lossen. Stipt om 4 uur staan we terug aan het museum. We zijn, buiten 2 Engelse vriendinnen de enige bezoekers. Net als in vele andere Spaanse steden was er in de Middeleeuwen ook in Barcelona een wijk waar de joodse gemeenschap woonde. De wijk wordt in het Catalaans 'Call Jueu' genoemd, van een woord van Latijnse afkomst, dat 'steeg' betekent en lijkt op het Hebreeuwse 'kahal' (gemeenschap). De wijk bestaat dan ook uit smalle straatjes en steegjes. Binnen haar grenzen moeten zich eind 13de eeuw 6 synagogen hebben bevonden. De grootste was de officiële ontmoetingsplaats, school en medisch centrum van de gemeenschap. De joodse gemeenschap van Barcelona vond een einde in 1391, toen vele joden werden gedwongen om zich te bekeren tot het Christendom. Diegenen die weigerden, zo’n 300, vonden de dood. 

Wanneer we buitenkomen, regent het een beetje maar een goede Belg laat zich door een regenbui niet snel afschrikken. Al bij al druppelt het maar een beetje en dat deert ons niet. We mogen zeker niet klagen wat het weer betreft. We wandelen verder door de oude stad terug naar ons hotel waar we alvast de koffers pakken voor morgen. Ik hoop dat ik geen overgewicht heb … en dan bedoel ik niet mezelf maar de koffer. 

Rond half 7 trekken we opnieuw naar de Koreaan achter de hoek waar we voor de tweede dag op rij de enige toeristen zijn. We gaan deze avond voor de Koreaanse BBQ. Midden op de tafel is een soort elektrische bakplaat ingebouwd waarop we de kip kunnen bakken. Vergezeld van een kom noedels smaakt dit heerlijk. We betalen nog minder dan gisteren, namelijk 32€. Het bevestigt maar weer eens te meer dat goed eten niet duur hoeft te zijn. Gelukkig en voldaan keren we terug naar onze B&B waar we onze laatste nacht ingaan. Door de gretigheid om alles in te halen, is naar ons gevoel deze vakantie veel te snel om. Het deed echt deugd om even weg te zijn uit de dagelijkse sleur.