Dresden

Ondanks ons avontuur van gisteren, hebben we toch nog redelijk goed geslapen. Bij het uitchecken wordt er geen woord gerept over het nachtelijke brandalarm, zelfs geen ‘sorry voor het ongemak’. Tja, verwachtingen worden niet altijd ingelost. We laten de auto staan en gaan te voet de stad in. Er is een enorm contrast tussen het oude en het nieuwe deel. We willen starten in de Neustadt maar eerst wandelen we even naar de Yenidze, die praktisch naast ons hotel gelegen is. Het merkwaardige gebouw ligt net achter het spoor en lijkt een beetje op een enorme moskee. Het blijkt echter een oude sigarettenfabriek te zijn die momenteel omgetoverd is in kantoorunits. De fabriek werd in de jaren 1908–1909 gebouwd in oriëntaalse stijl en werd daarom ook wel de tabaksmoskee genoemd. De minaretten dienden als schoorsteen en onder de glazen koepel werd de tabak gedroogd. Het is nog vroeg in de ochtend dus het licht dat ‘s nachts de koepel verlicht is nog steeds aan.

We steken vervolgens de Marienbrücke over. In 2002 hebben hier enorme overstromingen plaatsgevonden waardoor nu het gebied ten westen van de brug in een soort hoogwatergeul is omgevormd. Hiervoor zijn gebouwen gesloopt. Aan de brug uiteraard weer leuke graffiti. Respect yourself, een waarheid als een koe. Wanneer we even achteromkijken hebben we een prachtig uitzicht op de historische stad. We dalen af aan de andere kant en volgen de Elbe oever naar de nieuwe stad. Wat is het hier nog rustig en wat ook onmiddellijk opvalt: er zijn geen daklozen te bespeuren. Een verademing na Leipzig. 

We passeren het Japans Paleis waar het Museum voor Volkenkunde is gevestigd. Het is omgeven door een groene oase en er staat een prachtige, holle boom. Verder is er een  haag gevormd van bomen, waaronder de zon niet kan komen. Hier is het heerlijk fris. De eigenlijke tuinen zijn afgesloten dus lang blijven we hier niet hangen. Tijd om echt de stad in te duiken! 

De Königstrasse is een barokke prachtstraat die aangelegd werd na de grote stadsbrand in 1685. De bouw duurde maar liefst tien jaar, van 1722 tot 1732. We wandelen aan de schaduwkant want de zon brandt enorm. De temperatuur is alweer opgelopen tot ver boven de 30 graden. De Louisenstrasse, waar we gisteren al een stuk van gezien hebben, is het ‘hart’ van de hippe Neustadt van Dresden. Je vindt er niet alleen leuke winkeltjes en bijzondere horeca-adresjes, maar ook tal van muurschilderingen op (nu nog) oude en verwaarloosde huizen. 

Een leuke plek om een eerste stop in te lassen, is Café Eckstein. We zetten ons op het terras en denken even niet aan de calorieën. Een heerlijke tas witte chocolademelk met frambozen en slagroom, de drinkbare versie van  ‘Heisse Liebe’, smaakt heerlijk. Ook Dee Dee’s ijskoffie is een goede start van de dag. We hebben een prima uitzicht op wie er langst komt en wat er zoal gebeurt op straat. 

We komen bij de Kunsthofpassage en lopen het eerste gangetje onderdoor op zoek naar verborgen plekjes. Het blijkt een aaneenschakeling van hofjes met leuke winkeltjes. Bij het eerste winkeltje hebben ze heel leuke kaartjes dus daar blijven we even hangen. Een giraffe en enkele aapjes sieren de gevel van dit eerste binnenpleintje. Grappig detail: de terrassen zijn omwikkeld door dikke twijgen en lijken op een hutje. In een klein vijvertje ligt een waterbuffel. We lijken ons wel even in een groot prentenboek te bevinden midden in Aftika. 

We wandelen dieper de passage in en zijn plots niet meer alleen. Tegen  één van de muren is een regenwaterspel aangelegd. Het water loopt van bovenaf naar beneden door tal van goten en ‘muziekinstrumenten’. De prachtige blauwe kleur van de gevel geeft het pleintje een speelse uitstraling. Iedereen wil een foto maken dus wacht ik mijn beurt af. Het doet een beetje denken aan de stijl van Hundertwasser.

Tegenover de grote blauwe vlakken ligt een huizenblok dat het element vuur symboliseert. De heldere gele tinten worden onderbroken door oranje ‘vlammen’, een interessante ruimtelijke toevoeging. Op foto komt het oranje niet echt naar voor maar toch … Het element aarde ligt aan je voeten, het element lucht boven je hoofd. Zo leuk! Een stad zou meer moeten investeren in dergelijke projecten. Een beetje kleur maakt elke dag een beetje mooier. Zelf fantaseren we even hoe de nu verwaarloosde buurten in Antwerpen er zouden kunnen uitzien mocht De Wever enkele kunstenaars een canvas aanbieden. 

Ik denk dat ik nog nooit in een stadsdeel geweest ben waar zo veel ‘foute’ graffiti te vinden is. Ondanks de lelijkheid, is dit echt een heerlijke buurt om rond te wandelen. Street art is een dynamische vorm van kunst. Werken verdwijnen en nieuwe werken ontstaan. Soms is dat een vooruitgang, soms ook niet. Op sommige plekken heeft het meer weg van vandalisme. Gelukkig zijn er ook mooie en leuke dingen die voorbij komen.

Stencil art heeft zo zijn voordelen boven spray can art: je kunt thuis rustig het kunstwerk voorbereiden, gebruik makend van meerdere lagen verf en meerdere kleuren. De artiesten kunnen meer detail in hun creatie brengen. Daarnaast kan de artiest het kunstwerk sneller aanbrengen op een muur: een dikke laag lijm volstaat. De pakkans is daardoor kleiner. Hoe je het wendt of keert: street art is veelal illegaal. Extra voordeel: de boetes voor stencil art zijn lager dan voor spray can art.

De Martin‐Luther‐kerk, gebouwd in 1883‐1887 is een van de weinige kerken in Dresden die vrijwel geheel gespaard is gebleven van de luchtaanvallen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Gelegen te midden van vele huizen in Wilhelminische stijl in het hart van de Neustadt, speelt zij een belangrijke rol in het kerkelijke en culturele leven van de stad. Maarten Luther was een theoloog die geschokt was over een aantal zaken die zich in de katholieke kerk voordeden. In het bijzonder de aflatenhandel. Met zo'n aflaat werden namelijk in één keer al je zonden kwijtgescholden, wat je ook had gedaan. Klinkt bekend in de oren, niet? Uiteindelijk kwam Luther tot 95 stellingen om de katholieke kerk te verbeteren. Volgens de legende spijkerde hij die op de deur van de slotkapel in Wittenberg. 

We maken een kleine omweg naar de Molkerei Gebrüder Pfund, de mooiste zuivelwinkel ter wereld, die in 1892 werd geopend door de gebroeders Pfund. Met 247,9 m² handbeschilderde tegels van Villeroy & Boch vertelt de winkel een verhaal. De Molkerei is uniek in de wereld en is opgenomen in het Guinness Book of Records. Binnen wacht ons een mooi barok interieur, een sprookjeswereld vol motieven. Ok ik lust geen kaas maar voor 1 keer wil ik de geur wel doorstaan.

Via de oevers van de Elbe wandelen we naar de Albertbrug en steken deze over naar de Altstadt. Wie aan Dresden denkt, denkt vaak aan het oorlogsverleden van de stad. Tot de jaren 30 kende de stad een ongekende bloei maar daarna brak de oorlog uit. De stad verloor in de strijd veel inwoners en de genadeklap kwam in februari 1945 met een verschrikkelijk bombardement met duizenden slachtoffers. De binnenstad werd voor 90% verwoest. Het was één van de steden die het zwaarst gebombardeerd werden.  Na het vallen van de Berlijnse muur in 1989 werd gekozen om de stad haar vooroorlogse uiterlijk terug te geven. 

Dresden is de hoofdstad van de Duitse deelstaat Saksen en wordt dus liefkozend het Florence aan de Elbe genoemd en dat snappen we wel. Dresden mist het rauwe randje dat andere steden in Oost-Duitsland hebben. De stad laat zich eerder omschrijven als een sierlijke dame met een rijke geschiedenis. Het is een waar ‘juwelenkistje’ vol met barokke pracht en praal. Het is eigenlijk één groot openluchtmuseum.  

We hebben honger gekregen en kiezen een leuk restaurantje uit met een mooi interieur, een prachtig uitzicht maar vooral eentje met airco net over de Frauenkirche. Eten op een terras is leuker maar niet te doen op een zomerse dag als vandaag. De bijtgrage wespen vallen ons constant lastig, dat hebben we deze ochtend al ervaren. Na de lunch gaan we op ontdekking in de oude stad. We nemen eerst een kijkje in de Frauenkirche die tijdens de tweede wereldoorlog volledig verwoest werd. In de DDR-tijd vormde de ruïne van de kerk een verschrikkelijke herinnering aan de oorlog. Pas na de eenwording van Duitsland is de stad Dresden in 1994 met de wederopbouw van de kerk gestart.  Het barokke gebouw wordt gekenmerkt door zijn meer dan 100 meter hoge koepel.

De optocht der vorsten (de Fürstenzug) is een 102 meter lange muurdecoratie in mozaïek op de voormalige koninklijke gebouwen. Ze is gemaakt van Meissen porselein en op het kunstwerk zijn 35 verschillende vorsten afgebeeld. Er zaten diverse schuinsmarcheerders bij. Ene had 369 kinderen, kon niet van de vrouwen afblijven. De ander was continue bezopen. Als de muren konden praten …

Aan het eind van de muur komen we bij het mooiste gedeelte van de stad. Wat een prachtige gebouwen staan hier. Ze zijn stuk voor stuk ongelikt, zwartgeblakend van de branden die de stad verwoest hebben tijdens de oorlog maar wij vinden dit echt mooi. Hopelijk worden ze nooit gezandstraald. De Semperoper bij voorbeeld behoort tot de mooiste operagebouwen ter wereld. 

In het hart van de Altstadt ligt de Zwinger, een paleiscomplex gebouwd tussen 1710 en 1728 in laat-barokke stijl. De naam ‘Zwinger’ betekent letterlijk ‘tussen de muren’: het complex is opgetrokken rondom een grote binnenplaats die oorspronkelijk werd gebruikt voor toernooien en parades. Momenteel is het één bouwput want ze zijn bezig met de renovatie van de tuinen, de vijvers en de fonteinen. Jammer wel, maar wanneer we over de oude muren wandelen, kunnen we zeker zien waarom dit complex één van de 100 wereldwonderen genoemd wordt. Het is dan ook een top locatie om ons dagje Dresden te eindigen. De stad heeft ons zeker en vast heel erg kunnen bekoren, meer dan Leipzig. Hier komen we zeker nog eens terug!  

Vandaag nemen we voor even afscheid van Duitsland en steken we de grens van Tsjechië over.  We rijden namelijk naar Cheb, een stadje weggestopt in een hoekje van het land en verscholen in het stroomgebied van de Ohre, een zijrivier van de Elbe. Hier begint een streek met geneeskrachtige bronnen. Oude handelsdorpjes en kuuroorden getuigen van de historische rijkdom van het land.

We slapen vannacht in Penzion Cafe Na Svahu. Het pension heeft maar liefst 4 sterren dus we zijn benieuwd of de norm hier in Tsjechië even hoog ligt als bij ons. De weg ernaar toe is niet zo eenvoudig. We denken dat Waze tilt slaat maar nee hoor we moeten effectief enkele kleine weggetjes in. Eenmaal aangekomen, worden we hartelijk ontvangen door gastvrouw Adamová. Ze spreekt enkel een klein beetje Duits maar we verstaan elkaar. Ze brengt ons naar een mooi kamertje op de eerste verdieping met een terras dat een weids uitzicht heeft over de stad. 

We zijn moe en er breekt een onweer los dus besluiten we de stad niet meer in te trekken. We gaan morgen wel op ontdekking. We zetten ons op het terras met een lekker glaasje Rotkäppchen, een traditionele mousserende Oost-Duitse wijn. Een klein beetje een ‘ode’ aan Ingo, Dee Dee’s mama die net vandaag  2 jaar geleden overleed.