Weer ontbijt in het hotel en daarna de metro in richting Vallcarca naar het beroemdste park van Barcelona. Wanneer we de metro uitkomen, worden we niet zo vriendelijk ontvangen door de plaatselijke bevolking. Op een mega spandoek staat te lezen "Refugees welcome, tourists go home". Kan me wel indenken dat het niet zo leuk is wanneer je stad wordt overspoeld door een massa spleetoogjes maar ik schrik er toch wat van. We laten het echter niet aan ons hartje komen en starten met de steile klim naar boven. Inge en Thomas nemen de trappen terwijl wij het ons iets gemakkelijker maken en de roltrap nemen. Eenmaal boven blijkt dat de poort gesloten is. Na een telefoontje met de toeristische dienst kom ik te weten dat Park Guell wel open is maar waarom de poort boven gesloten blijft, is ook voor de man aan de telefoon een raadsel. We dalen dus terug af naar een andere ingang. We hebben on line tickets gekocht en hebben nog een half uurtje alvorens we de monumentale zone kunnen betreden. In het park genieten we alvast wat van het zonnetje en de vele dwergpapegaaien die boven ons hoofd er duchtig op los kwetteren. Daarna is het tijd om Gaudí´s rijke fantasiewereld te betreden. Van het uitgestrekte platform hebben we een prachtig uitzicht over de idyllische tuinstad. We vleien onze bibs neer op de wereldberoemde golvende bank vol met mozaïeksteentjes.
Hier kunnen we wel uren van het zonnetje genieten maar er is nog zo veel te ontdekken. Via de zuilengaanderij wandelen we vervolgens naar de hoofdingang. Daar beklimmen we de wereldberoemde trappen met de hagedis. Zo arriveren we onder het grote platform dat gedragen wordt door prachtige zuilen. Via de mooi aangelegde tuin wandelen we opnieuw naar beneden. Dit park is wat mij betreft, zo uniek dat je het écht moet gezien hebben. De vele natuurelementen, de sprookjesachtige taferelen en de mooie wandelpaden maken het de ideale plaats om even tot rust te komen in de drukke stad. Bovendien ligt Park Guëll op een heuvel, waardoor je ook een mooi uitzicht hebt over Barcelona.
Iedereen begint wat honger te krijgen dus nemen we de metro naar de Passeig de Gracia waar we een restaurantje zoeken dicht bij Casa Batllo. Het wordt restaurant Txapela. We hebben slechts een uurtje maar de garçon verzekert ons dat dat geen enkel probleem is. Één voor één worden de lekkere tapa's op tafel gezet. Wanneer de Chinezen naast ons hun eerste tapa maar niks vinden, zet de lieve garçon het bordje maar op onze tafel "on the house". Ja, wij lusten dat wel dus geen probleem! Na de lunch is het tijd voor een bezoek aan Casa Battlo. Ook hiervoor kocht ik al tickets on line zodat we niet moeten aanschuiven. Gaudí’s meest sprookjesachtige werk zou in de Efteling niet misstaan. Het is een ode aan de Catalaanse patroonheilige Sant Jordi (Sint-Joris) en dat komt onder meer tot uiting in de pastelkleurige drakenstaart op het dak. Sant Jordi is dezelfde heilige als Sint-Joris, die traditioneel met een draak wordt afgebeeld. In de balkonnetjes kun je de schedels van de slachtoffers van de draak herkennen en de schoorsteen verwijst naar de speer waarmee Sint-Joris de draak doodde.
Gaudí ontwierp dit kleurrijke gebouw voor de rijke aristocraat Josep Batlló, die zelf in de onderste verdiepingen van het huis woonde. De appartementen daarboven werden verhuurd. Wanneer ik door het huis dwaal, kan ik maar één ding denken: "Wow wat vind ik dit prachtig". Nog helemaal in de ban van dit adembenemende gebouw, gaan we iets drinken. Iedereen is het er over eens dat Gaudi echt een briljant architect was. Dus besluiten we nog maar even verder te doen. Aan de overkant van de straat ligt namelijk La Pedrera. Koraalrif, duinlandschap of zandstrand? In de volksmond wordt Gaudí’s Casa Milà La Pedrera (De Steengroeve) genoemd. We maken kennis met een modernistisch hoogstandje. De kenmerkende voorgevel van La Pedrera bestaat uit grote stukken kalksteen. Deze zijn puur decoratief, ze bieden geen ondersteuning aan het gebouw zelf. Eenmaal binnen zijn er negen verdiepingen en een prachtig dakterras, waar de beroemde schoorstenen van Gaudí te vinden zijn.
Na een goed uurtje staan we terug buiten - allemaal in de ban van Gaudi. We nemen de metro terug naar het hotel waar we aan onze vriendelijke receptioniste vragen of ze een goed restaurantje weet dat niet te ver van ons hotel ligt. Ze beveelt ons La Fonda aan. Gisteren stond er een lange rij mensen aan te schuiven hier en heb ik nog luidop gedacht "amai dit is precies the place to be". We besluiten het te wagen en we hebben geluk want er is nog een tafeltje vrij. Het is dan ook nog veel te vroeg voor de Spanjaarden want die gaan pas rond half 10 aan tafel. Het eten is super lekker en vooral het zelfgebakken brood is heerlijk. De twee mannen nemen ook nog een dessertje. Wanneer we terugwandelen over de Rambla is het aanzienlijk frisser dan gisteren maar wel veel rustiger. Vanavond speelt Barcelona tegen Valencia dus de meeste Spanjaarden zitten waarschijnlijk in het stadion of voor de televisie. Bij het hotel aangekomen staat er dit keer geen terras meer buiten en alle ramen zijn vergrendeld met tralies. Waarschijnlijk uit voorzorg tegen eventuele herrieschoppers. We kruipen in ons bedje en hopen dat we vannacht niet wakker worden door hevige voetbalfanaten
Gepubliceerd met Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten